Το βίντεο που έβγαλε η FKA Twigs λίγο πριν από την κυκλοφορία του νέου, τρίτου άλμπουμ της «Caprisongs», το οποίο χαρακτηρίζει ως mixtape, δείχνει την ίδια και τις χορεύτριές της να χορεύουν –ή, έστω, να επιχειρούν να χορέψουν‒ στα σκαλιά ενός κτιρίου υπό τους ήχους του «Ride the dragon», του «ανατολίτικου» κομματιού που ανοίγει το mixtape.
Η «ερασιτεχνική», ανέμελη λήψη των κοριτσιών που χορεύουν σε δημόσια θέα και διακόπτει συνεχώς ο φύλακας –επειδή «δεν επιτρέπεται ο χορός»‒ είναι ο ιδανικός τρόπος για να συστήσει το «Caprisongs», το πιο χαλαρό, πιο mainstream και πιο «εύκολο» άλμπουμ που έχει κάνει μέχρι σήμερα, που είναι και το πιο χαρούμενο, όσο χαρούμενο μπορεί να είναι ένα άλμπουμ της FKA Twigs.
Ακούγοντας το mixtape προσεκτικά, καταλαβαίνεις ότι, παρότι πατάει σε όλους τους ήχους που κυριαρχούν στο Τop 40 και έχει φτιάξει το πιο φωτεινό και «παιχνιδιάρικο» άλμπουμ της, κάτι δεν το αφήνει να γίνει εύπεπτο και να φτάσει μέχρι τα άκρα της ποπ ελαφρότητας και να βγάλει αβίαστα hits.
Η αισθητική και η δομή του άλμπουμ με τους ηλεκτρονικούς μικροήχους, τις άρπες, τα μουσικά κουτιά και τις χορωδίες θυμίζουν το «Vespertine» της Björk, που σημαίνει ότι, εν τέλει, δεν είναι καθόλου εύκολο άλμπουμ, όσο κι αν σε ξεγελάει στην αρχή.
Πέρασε πολύ δύσκολα η FKA Twigs τα τελευταία χρόνια, αρρώστιες, χωρισμούς, κακοποιητικές σχέσεις, ξεδίπλωσε τη θλίψη της στο «Magdalene», χάρη στο οποίο αναγνωρίστηκε απ’ όλους η καλλιτεχνική της αξία (κάποιοι την τοποθέτησαν δίπλα στην Kate Bush), ήρθε και η καραντίνα και την αποτελείωσε. Κι όταν πιάνεις πάτο, έχεις δύο επιλογές: ή να γίνεις κομμάτια και να σκορπίσεις στον άνεμο ή να αναστηθείς μέσα από τις στάχτες σου και να κυνηγήσεις ξανά τη χαρά.
Ευτυχώς, επέλεξε το δεύτερο και δείχνει να αναγεννήθηκε. Βέβαια, τα συναισθηματικά τραύματα δεν είναι εύκολο να επουλωθούν μέσα σε δύο χρόνια και όσα τραπ και afrobeat τεχνάσματα και να χρησιμοποιεί ως υπόβαθρο, βουτώντας στον σημερινό ήχο του Λονδίνου, η μελαγχολία και η θλίψη παραμένουν, ακόμα και όταν προσπαθεί να δηλώσει χαρούμενη.
Φλερτάρει με τον ήχο και τον τρόπο που τραγουδάει η Charlie XCX ή τραγουδούσε η αδικοχαμένη Sophie, και με το τζαμαϊκανό dancehall, μαζί με τη Shygirl, το afrobeat του Νιγηριανού Rema ή του Γκαμπιανού Pa Salieu, το λαμπερό R&B της Jorja Smith, το grime, το χιπ-χοπ, συνεργάζεται με κορυφαίους παραγωγούς, όπως ο El Guincho, ο Kreless, η Arca, ο Fred Again, ο Sega Bodega και φτιάχνει ένα πολύ όμορφο mixtape με όλα τα συστατικά των σημερινών πετυχημένων άλμπουμ, αλλά με περισσότερη οδύνη και ενδοσκόπηση απ’ όση αντέχει ένα σημερινό χιτ.
Η αισθητική και η δομή του άλμπουμ με τους ηλεκτρονικούς μικροήχους, τις άρπες, τα μουσικά κουτιά και τις χορωδίες (που είναι από τα πολύ δυνατά σημεία των κομματιών) θυμίζουν το «Vespertine» της Björk, που σημαίνει ότι, εν τέλει, δεν είναι καθόλου εύκολο άλμπουμ, όσο κι αν σε ξεγελάει στην αρχή.
Ride the dragon
Το «Caprisongs» ξεκινάει με τον vintage ήχο του κουμπιού ενός κασετοφώνου και τον στίχο «γεια, σας έφτιαξα ένα mixtape, επειδή όταν σας νιώθω, νιώθω εμένα, κι όταν με νιώθω, αισθάνομαι καλά» ‒ μετά το «Ride the dragon» γίνεται ένα R&B «τσιφτετέλι». Οι συνεργασίες είναι εντυπωσιακές, αλλά τα κομμάτια δεν είναι όλα στο ίδιο επίπεδο.
Κάποια είναι ανολοκλήρωτα, όπως το «Honda», που ακολουθεί, με τον Pa Salieu να καυχιέται ότι είναι «ένας και μοναδικός» ‒ σαν ερωτική πράξη που δεν κορυφώνεται ποτέ. Το σώζουν τα χορωδιακά μέρη και ο grime ρυθμός, αλλά έχεις την εντύπωση ότι η FKA Twigs πάσχισε να χωρέσει στο άλμπουμ όλες τις συνεργασίες, ακόμα και αν δεν της «βγήκαν» όπως περίμενε. Προφανώς γι’ αυτό το ονόμασε και mixtape.
Στο «meta angel», ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια του άλμπουμ, ακούγεται σαν τη Μαντόνα σε στιγμές τρυφερότητας, με το δεύτερο κουπλέ να λέει «μακάρι να είχα βοήθεια από μια βαθύτερη φωνή, κάτι σαν μετα-άγγελο που να μπορούσε να μου ψιθυρίσει όλες τις απαντήσεις, και ίσως η ζωή να γινόταν λίγο πιο αργή, δεν νομίζω ότι αυτό μπορώ να το καταφέρω μόνη μου» ‒ η φωνή της ακούγεται σπαρακτική από το autotune, σαν να «κλαίει» στο ρεφρέν.
Στο mega-hit της «Tears in the club», με τη συμμετοχή του Μίδα πλέον The Weeknd και την Arca στην παραγωγή, ξορκίζει την αγωνία και τον συναισθηματικό πόνο με τον χορό στην πίστα – που έχει λείψει σε όλους απ’ την αρχή της πανδημίας.
Το «Oh my love», που ακολουθεί, είναι ίσως το πιο ωραίο ποπ κομμάτι που έχει γράψει ποτέ η FKA Twigs, στο οποίο μιλάει για τη ματαιότητα μιας σχέσης την οποία εκείνη θέλει, αλλά ο άλλος δεν… και αναρωτιέται αν αξίζει να επιμένει ή να πάει παρακάτω.
Στο «Ρamplemousse» ακούγεται σαν τη Charlie XCX σε ένα σύντομο δείγμα hyperpop που ολοκληρώνεται πριν προλάβεις να φτάσεις στο ρεφρέν.
Tears in the Club
Η πιο αναγνωρίσιμη στιγμή της, με πιάνο, την αφόρητη μελαγχολία του «Magdalene» και το χαρακτηριστικό φαλτσέτο στη φωνή είναι το «Lightbeamers», ενώ, όσο ταιριαστό και να ακούγεται το ντουέτο με τη Shygirl, είναι από τις πιο αδύναμες στιγμές του άλμπουμ.
Πολύ πιο πετυχημένη είναι η συνάντησή της με τη Jorja Smith και τον Unknown T στο «Darjeeling» και τον Rema στο «Jealousy», σε ένα ρεγκετόν που ήδη ξεχώρισε και έχει προοπτικές να γίνει μεγάλη επιτυχία.
Παρόλες τις αδυναμίες του και τις συνεργασίες που δεν βγάζουν το επίπεδο που θα περίμενε κανείς σε όλα τα κομμάτια, το «Caprisongs» είναι ένα πολύ καλό ποπ άλμπουμ.
Έχει έναν περίεργο τρόπο η FKA Twigs να συνδέει τα τραγούδια, όσο αταίριαστα και να ακούγονται στην πρώτη ακρόαση, καταφέρνοντας έτσι να δημιουργήσει μια ομοιογένεια στο άλμπουμ που εκτιμάς όλο και πιο πολύ κάθε φορά που το ακούς. Δεν είναι αυτό ακριβώς που θα ήθελε –αν και στη φωτογραφία του artwork έχει «χτυπήσει» τατουάζ στα δόντια της το GOAT (the greatest of all time) ‒, αλλά και μόνο που προσπάθησε να φωτίσει την σκοτεινή περίοδο που περνάμε, από κάθε άποψη, είναι παραπάνω από αρκετό…
meta angel
To «Caprisongs» κυκλοφορεί από τη Young Recordings/Atlantic Recording Corporation.
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
