Με θυμάμαι στο δημοτικό, να είμαι μόνος μου στο σπίτι, επειδή δούλευαν οι γονείς μου. Τότε είχαμε πρωινή και απογευματινή βάρδια στα σχολεία και τα πρωινά τα πέρναγα ακούγοντας μουσική πολύ δυνατά. Είχαμε πολλά βινύλια, CDs, εκατοντάδες, κάνω εικόνα να ακούω το σάουντρακ από την Εβίτα με τη Μαντόνα. Μου άρεσε αυτή η αυτονομία που είχα και δεν μου έλειπαν καθόλου τα αδέρφια που δεν είχα. Δεν το καταλάβαινα ότι όλη τους η προσοχή ήταν στραμμένη πάνω μου, δεν το προκαλούσα ως παιδί. Οι ενήλικες με είχαν συνέχεια μαζί τους. Μεγάλωσα στην ουσία με τέσσερις γυναίκες, την προγιαγιά μου, τη γιαγιά, τη μαμά και τη θεία μου. Η μαμά μου είναι ένας αιώνιος έφηβος. Δούλευε σε δισκάδικο τότε και ήταν πολύ μες στα πράγματα, κι έτσι εγώ περνούσα πολύ χρόνο σε ένα εμπορικό μαγαζί όπου σύχναζε όλη η πόλη, οπότε άκουγα συνεχώς συζητήσεις, χιούμορ ενηλίκων, κι αυτό κάπως το ενσωμάτωσα. Με είχαν καλομαθημένο.
• Όταν ξεκίνησα πιάνο, πέντε χρονών, διέκριναν ένα πρώτο ταλέντο. Με στήριξαν εξαρχής. Η θεία μου η Κική έλεγε πάντα «όταν γίνεις διάσημος μουσικός…». Η αγάπη και η μη κριτική στάση αυτών των γυναικών με βοήθησαν σίγουρα ώστε να είμαι άνετος κοινωνικά και επικοινωνιακά και να έχω πίστη στον εαυτό μου.
• Ήμουν κακός μαθητής, αλλά μέχρι τώρα οι καθηγητές μου μού στέλνουν ευχές. Τους άκουγα, αλλά δεν ήθελα να μελετάω, οπότε δεν απέδιδα στις εξετάσεις. Με θυμάμαι την ώρα του μαθήματος να διαβάζω Χάρι Πότερ κάτω από το θρανίο. Αρχικά δεν ήθελα να πάω σε μουσικό σχολείο, ήταν η δεύτερη χρονιά που λειτουργούσε στον Βόλο και όλοι οι φίλοι μου θα πήγαιναν αλλού. Οι δικοί μου μού πρότειναν να δώσω εισαγωγικές εξετάσεις. Πήγα αρκετά απροετοίμαστος, τραγούδησα τον Εθνικό Ύμνο, γιατί μόνο αυτό θυμόμουν απέξω, και πέρασα, αλλά όχι από τους πρώτους, πράγμα που μου είχε κακοφανεί. Ήταν ένα πολύ ειδικό σχολείο, σαν ιδιωτικό, που μας τοποθετούσε σε έναν απόλυτα ασφαλή κόσμο, μας πήγαινε λεωφορείο, τρώγαμε εκεί… Κάθε τάξη είχε πολύ λίγους μαθητές, μαθαίναμε τρία όργανα, στην Α’ Γυμνασίου μάς πήγαν στο Παρίσι για συναυλίες. Η μουσική μου αντίληψη άλλαξε σταδιακά, κάναμε κλασική, βυζαντινή, παραδοσιακή μουσική, πήρα ερεθίσματα που πολύ αργότερα κατάλαβα ότι διαμόρφωσαν την προσωπικότητά μου.
Η καλή μουσική θα είναι πάντα popular. Έκανα μια ρητορική ερώτηση στο Q&A μόλις τελείωσε η πρεμιέρα της ταινίας στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: ποιος είναι πραγματικά πιο pop, ο Μπετόβεν ή η Μαντόνα; Όλοι συμφωνήσαμε πως ο Μπετόβεν παίζεται στα ραδιόφωνα, είναι σε φωτογραφίες, σε κάδρα, θα τον έχουμε μάλλον για πολύ περισσότερο από κάθε Μαντόνα.
• Στην Γ’ Λυκείου είχα κανονίσει να πάω με τη μαμά μου στο Λονδίνο για να δει τους Placebo. Καταλήξαμε να τους βλέπουμε τρεις βραδιές συνεχόμενα – η τρίτη ήταν στο Μάντσεστερ, διανυκτερεύσαμε στον σταθμό των λεωφορείων, ήταν πωρωμένη η μάνα μου. Στο Λονδίνο ένιωσα ότι μου ανήκει αυτό το περιβάλλον και ότι ανήκω κι εγώ εκεί. Κι ένα βράδυ που σιδέρωνε, της είπα ότι ήθελα να πάω για σπουδές στην Αγγλία. Στην αρχή φοβόντουσαν, ήμουν αρκετά ξεπεταγμένο παιδί, αλλά τελικά τους έπεισα. Βρέθηκα λοιπόν να σπουδάζω Μουσικολογία και piano performance στο Kingston. Ξεκίνησα τότε και σύνθεση, αλλά την παράτησα μέσα σε έναν μήνα γιατί φοβόμουν. Η πίεση τού να φέρεις εις πέρας ένα έργο με deadline με δυσκόλευε πολύ.
• Στο πρώτο έτος γνώρισα κάποιους ηθοποιούς και αποφάσισα να μοιράσω το bachelor μεταξύ μουσικής και υποκριτικής. Η στροφή στην υποκριτική νομίζω ότι έγινε επειδή για να πάω σε μια πρεμιέρα του Χάρι Πότερ είχα κατασκηνώσει έξω από το σινεμά στη Leicester Square από το προηγούμενο βράδυ. Πήρα αυτόγραφα, πέρασε τότε και η Μαντόνα από μπροστά μου. Με δέχτηκε το drama department, αλλά πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι δεν ήθελα να γίνω ηθοποιός και έμεινα στη μουσική.
• Τον πρώτο ενάμιση χρόνο των σπουδών μου ήμουν αρκετά απομονωμένος στην εστία με την ελληνοκυπριακή κοινότητα, στα Greek nights που διοργανώναμε ώστε να νιώθουμε ασφάλεια μακριά από το σπίτι μας. Από το μέσον της δεύτερης χρονιάς, του Αγίου Βαλεντίνου, μία μέρα πριν από τα γενέθλιά μου, ξεκίνησα να βγαίνω στο κεντρικό Λονδίνο, στο Σόχο, και έκτοτε δεν σταμάτησα. Σαν να έγινε ένα κλικ μέσα μου και μετά όλοι με ψάχνανε.
• Μια μέρα, στο τρίτο έτος, εκεί που μελετούσα Σοπέν για την πτυχιακή μου, σταμάτησα και σκέφτηκα: γιατί ο Σοπέν και όχι εγώ; Συνειδητοποίησα ότι είχα βαρεθεί να παίζω μουσική άλλων. Επειδή όμως ήμουν καλός στο piano performance, οι καθηγητές μου προσπάθησαν όχι να με μεταπείσουν ακριβώς αλλά να με συμβουλέψουν ότι θα μπορούσα να ακολουθήσω μια καλή διαδρομή ως πιανίστας.
• Τελείωσα με άριστα. Γνώρισα τότε κάποια άτομα που ήταν στη Γαλλία για Erasmus και πέρασα αρκετό χρόνο σε Παρίσι και Λιόν για να ετοιμάσω το πορτφόλιό μου στη σύνθεση και να δω αν μπορώ να τα καταφέρω. Κάποια στιγμή ήρθα και στην Αθήνα, νοίκιασα ένα σπίτι για δυο-τρεις μήνες στο Θησείο, μαζί με τη φίλη μου την Κατερίνα, και ξεκίνησα να γράφω με σκοπό να κάνω αιτήσεις και να γυρίσω στο Ηνωμένο Βασίλειο για να σπουδάσω σύνθεση. Μετά γνώρισα έναν καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και βρέθηκα στη Σκωτία για μία ακόμα τριετία. Νέο αντικείμενο, εντελώς διαφορετικό, σε επίπεδο μάστερ, πρώτο μεταπτυχιακό εκεί και δεύτερο στο βασιλικό κονσερβατόριο της Γλασκώβης. Γρήγορα κατάλαβα ότι μπορώ να γίνω συνθέτης χωρίς να έχω γράψει κάτι ποτέ για να μου πουν «μπράβο».
• Η τριβή με τη Σκωτία, μια χώρα που πολλοί από εμάς στην Ελλάδα βάζουν μαζί με την Αγγλία, αλλά δεν έχει καμία σχέση, μια χώρα που κρατά τις παραδόσεις της λόγω διαφορετικής κουλτούρας, με έκανε να αρχίσω να συνδέομαι με τις δικές μας παραδόσεις. Πηγαίναμε σε events με γκάιντες, έβλεπα πώς κρατάνε το παραδοσιακό στοιχείο και άρχισα να ανακαλύπτω πώς μπορούσα εγώ να χρησιμοποιήσω το δικό μας φολκλόρ. Ο θρήνος ωστόσο, ως στοιχείο, ήταν μέσα μου από παλιά, δεν ξεκίνησε να με ενδιαφέρει στη Σκωτία, απλώς κάπως προσωποποιήθηκε με το μοιρολόι. Ενώ η παιδική μου ηλικία ήταν χαρούμενη, ήταν και θλιμμένη ταυτόχρονα, χωρίς να μπορώ να δώσω συγκεκριμένα παραδείγματα γι’ αυτό.
• Δεν είμαι άνθρωπος που πιστεύει. Κατανοώ όλα τα προβλήματα της θρησκείας, αλλά και τις λυτρωτικές στιγμές και τα συναισθήματα που μπορεί να δώσει. Με ενδιαφέρει πολύ η πίστη συνολικά. Η Εκκλησία μού θυμίζει την παιδική μου ηλικία, που ανεβαίναμε με την προγιαγιά μου στις 20 Ιουλίου στον Προφήτη Ηλία, στο χωριό. Όλα αυτά, όταν είσαι μακριά από την Ελλάδα, παίρνουν διαφορετική διάσταση. Με γοητεύουν πάρα πολύ οι λατρευτικοί χώροι. Από την άλλη, όταν έγραψα μουσική για τραγωδία στην Επίδαυρο, μου βγήκαν και όλα τα δραματικά στοιχεία που μάζευα μέσα μου. Είναι αστείο το πόσο αβίαστα μου βγήκε να γράψω τη μουσική της Ηλέκτρας.
DIMITRIOS SKYLLAS - GRIEF GESTURES (for 9 instruments)
• Στο promotion του εαυτού μου πιστεύω ότι είμαι καλός. Πιστεύω πως ο συνολικός αντίκτυπος είναι πιο σημαντικός από τα νούμερα, είτε λέγεται likes στα social media είτε πωλήσεις. Αν βρεις να χτυπήσεις τους σωστούς πυρήνες αυτού που αντιπροσωπεύεις, έχεις μπει στο παιχνίδι. Δεν έγραψα ηπειρώτικο μοιρολόι για να το πουλήσω, αλλά όταν το έκανα, είδα ότι, προωθώντας το, διαμορφωνόταν μια δική μου ταυτότητα. Το «Grief Gestures», το πρώτο μου έργο πάνω σε ηπειρώτικο μοιρολόι, το έγραψα για τη Σκωτία, δεν σκέφτηκα ότι θα παιχτεί στην Ελλάδα. Όταν όμως είδα την απήχηση που είχε μετά την ελληνική του πρεμιέρα στη Στέγη, συνέχισα και με άλλα έργα πάνω σε αυτό το μοτίβο. Μετά άρχισα να νιώθω ότι δεσμεύομαι και φοβήθηκα μη γίνω καρικατούρα. Δεν είμαι παραδοσιακός, ούτε έθνικ συνθέτης, όταν άρχισαν να με θεωρούν ως τέτοιο, σταμάτησα. Σήμερα ήμουν σε ένα καφέ και άκουγα κλασική μουσική και δεν μου άρεσε καθόλου. Την εκτιμώ, αλλά δεν συνδέομαι με το 90% της κλασικής μουσικής. Όσο και να εκτιμάς κάτι, αν δεν συνδέεσαι ψυχικά και συναισθηματικά, το κοιτάς μουσειακά.
• Μετά την πρώτη μου πρεμιέρα σε ελληνικό κοινό, το 2015, ενθουσιάστηκα τρελά. Ακολούθησε το 2016, πάλι στη Στέγη, η πρώτη μου επαφή με τον χορό, όταν χορογραφήθηκε το «Grief Gestures». Λίγο αργότερα ήρθε η πρώτη μου επαγγελματική πρεμιέρα στην Αγγλία με το «Earth Minus» στο Αβαείο του Γουέστμινστερ, όπου εκστασιάστηκα με τον χώρο. Ήταν όνειρό μου να γράψω για εκκλησιαστικό χώρο, γιατί έχουν την καλύτερη ακουστική. Ακολούθησαν η πρώτη μου επαφή με μουσείο, στο Victoria & Albert, όπου ένιωσα πολύ κοντά στον χώρο των εικαστικών, και με το πιάνο της Μαρίας Κάλλας στο Ίδρυμα Ωνάση, όπου κατάλαβα ότι μπορώ να υποστηρίξω αυτό που λέμε «σαλόνι». Το 2018 ήρθε η πρώτη μου επαφή με το θέατρο, η Επίδαυρος, έπεσα κατευθείαν στα βαθιά. Και το 2019 ήρθε η πρώτη ανάθεση συμφωνικής ορχήστρας από το BBC, με απίστευτη χαρά και περηφάνια, αλλά και με αμφιβολίες για το αν ανήκω στον χώρο της ορχήστρας. Το 2021 ο «Χορός του Ζαλόγγου» με την ΚΟΑ, που αναβλήθηκε λόγω πανδημίας, ενίσχυσε αυτό τον ενδοιασμό μου. Είχε προηγηθεί ξανά το Εθνικό, οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, πάλι θρήνος και επανάσταση, που με έβαλε ακόμα πιο μεστά και συνειδητοποιημένα στον κόσμο του θεάτρου. Και την τελευταία τριετία, 2019-2022, ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή μου έφερε τα πάνω-κάτω, ενώ το πρώτο μου σάουντρακ με έπεισε ότι η μουσική μου ανήκει και στο καλό σινεμά.
Dimitrios Skyllas - KYRIE ELEISON - BBC Symphony Orchestra [World Premiere extract]
• Το λάθος μου στο «Kyrie Eleison», το έργο που γράφτηκε μετά την ανάθεση του BBC, ήταν που ήθελα να πατήσω πάνω στο «Grief Gestures» για να κάνει επιτυχία, γιατί ένιωσα τεράστια πίεση όταν ανακοινώθηκε ότι είμαι ο πρώτος Έλληνας που του κάνουν αυτή την τιμή. Σκέφτηκα να μεγαλώσω την κλίμακα σε κάτι που έχει λειτουργήσει. Τα πράγματα όμως δεν πάνε έτσι. Η ελληνική του πρεμιέρα στη Στέγη αναβλήθηκε λόγω πανδημίας. Τώρα θα έκανα κάτι πολύ διαφορετικό. Θέλω πριν το παρουσιάσω στο ελληνικό κοινό να το ξαναδουλέψω. Ένιωσα ότι ξέφυγε από τα χέρια μου. Το συμβόλαιό μου με το BBC και τη Στέγη ήταν για είκοσι λεπτά κι εγώ έδωσα τριάντα οκτώ. Μπορεί τελικά να μην ανήκω στις συμφωνικές ορχήστρες. Δεν μου αρέσει η εμπειρία ενός έργου όταν δεν έχω τον έλεγχο. Πέρασα πιεστικά στις πρόβες με την ορχήστρα του BBC γιατί ο χρόνος ήταν λίγος και παράλληλα είχαμε κάμερες για το ντοκιμαντέρ.
• Δυο μήνες μετά την πρεμιέρα του στο Barbican και λίγες μέρες πριν από την προγραμματισμένη πρεμιέρα στη Στέγη, ήρθε το πρώτο lockdown κι εγώ βρέθηκα στον Βόλο. Αισθανόμουν πραγματικά πλήρης εκείνες τις μέρες, κάθισα στο πιάνο και άρχισα να γράφω μόνος μου μουσική, μικρής κλίμακας, το τρίλεπτο «Balcony Scene», που το αγαπώ περισσότερο. Άνοιξε ένα νέο παράθυρο, ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μου, μια καινούργια αισθητική και δημιουργική πορεία.
• Δεν ένιωσα ότι είναι αυτάρεσκο όταν μου πρότειναν από το Onassis Culture να κάνουν ντοκιμαντέρ για τη ζωή μου. Κάθε φορά οι συνθήκες με προλαβαίνουν. Πρώτη εμφάνιση στην Αγγλία στο Αβαείο του Γουέστμινστερ, πρώτο μουσείο το V&A, πρώτο θέατρο η Επίδαυρος, πρώτη ορχήστρα το BBC, πρώτο σάουντρακ σε ταινία που γίνεται για μένα. Και όλα αυτά ήρθαν, άρα δεν είναι θέμα μεγαλομανίας. Ναι, μπορεί κατά καιρούς να το παίρνω πάνω μου, αλλά ποτέ δεν επιδίωξα κανέναν από αυτούς τους χώρους. Θα μπορούσε το ντοκιμαντέρ να γίνει σε δεκαπέντε-είκοσι χρόνια από τώρα, αλλά όταν σου κάνουν μια τέτοια πρόταση, δεν λες όχι. Θέλω να χαράζω δικούς μου δρόμους, ακόμα κι αν αποτυγχάνουν.
Dimitris Skyllas: AFTERPOP
• Δεν υπάρχει εγχειρίδιο στο πώς θα προσεγγίσεις ένα ντοκιμαντέρ που ξεκινά να γίνεται για σένα στα τριάντα δύο σου. Δεν ήθελα να είμαι στημένος, οι προθέσεις δεν θα ήταν αγνές και δεν είμαι σκηνοθέτης. Με πήραν Πέμπτη βράδυ ότι έρχονται στον Βόλο για γυρίσματα και το σπίτι μου ήταν χάλια, έπρεπε να ετοιμάσω τον χώρο για να αγκαλιάσω κάτι που δεν ήξερα τι είναι. Βρήκαμε σιγά σιγά έναν κώδικα. Το ντοκιμαντέρ, λοιπόν, καλύπτει το διάστημα από την έναρξη σύνθεσης του «Kyrie Eleison», τον Σεπτέμβριο του ’19, ως την πρεμιέρα του στο Barbican τον Ιανουάριο του ’20.
• Πολλές φορές νιώθω παγιδευμένος σε διαφορετικές περσόνες. Έχω στόχο να συγκεντρώνω όλες τις διαφορετικές πτυχές της προσωπικότητάς μου σε μία. Χρειαζόμουν έναν τίτλο να με εκφράζει απόλυτα. Τη λέξη «pop» την ήθελα γιατί με ενδιαφέρει το popular, που είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από την pop μουσική που αλλάζει κάθε τρία χρόνια. Στόχος της Στέγης ήταν να κάνουμε άνοιγμα της συμφωνικής μουσικής στο ευρύ κοινό. «AFTERPOP», λοιπόν, που για μένα είναι η διάσταση μετά το pop. Εγώ μπορώ να διασκεδάζω με pop μουσική, να γυρνάω στο σπίτι μου στις έξι το πρωί και εκείνη η ώρα να είναι για μένα η πιο δημιουργική. Ό,τι έχω ζήσει εκείνη τη νύχτα, όλα τα ερεθίσματα που έχω πάρει, θέλω να τα φέρνω στο δικό μου σύμπαν και να τα μεταμορφώνω σε κάτι εντελώς διαφορετικό, του οποίου κανείς δεν καταλαβαίνει τις αναφορές. Σαν σφουγγάρι βγαίνω στην κοινωνία, μιλάω με όλους, παρτάρω και μετά γυρνάω σπίτι και ζω μια ασκητική ζωή. Στο σπίτι μου δεν βγάζω κιχ, δεν το πιστεύει κανένας. Το pop είναι για μένα η fast food κοινωνία στην οποία ζω, στο afterpop είμαι μόνος μου με τον εαυτό μου, μετά τις εμπειρίες που συλλέγω.
• Η καλή μουσική θα είναι πάντα popular. Έκανα μια ρητορική ερώτηση στο Q&A μόλις τελείωσε η πρεμιέρα της ταινίας στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: ποιος είναι πραγματικά πιο pop, ο Μπετόβεν ή η Μαντόνα; Όλοι συμφωνήσαμε πως ο Μπετόβεν παίζεται στα ραδιόφωνα, είναι σε φωτογραφίες, σε κάδρα, θα τον έχουμε μάλλον για πολύ περισσότερο από κάθε Μαντόνα.
• Πώς γράφεις σάουντρακ για μια ταινία που είναι γυρισμένη για σένα, για τη ζωή σου; Είναι ένα πρότζεκτ που αγαπώ τόσο πολύ, δεν θα άφηνα κανέναν άλλο να γράψει γι’ αυτό. Ούτε όμως θα έβαζα παλιότερες δουλειές μου, γιατί έχω αλλάξει μετά την καραντίνα. Ήθελα τα κομμάτια του σάουντρακ να μπορεί κάποιος να τα πάρει μαζί του στις καλοκαιρινές του διακοπές. Έλεγα πάντα ότι όταν πηγαίνω στα νησιά και κάνω αυτό το κρύο ντους το βράδυ, ποτέ δεν βρίσκω τι μουσική να βάλω. Πάντα αναζητούσα μια αργή τρομπέτα, ένα αργό σαξόφωνο. Έγραψα τη μουσική που θα ήθελα να έχω όταν κάνω μπάνιο τα καλοκαιρινά βράδια.
• Δεν είμαι λοξός καλλιτέχνης. Ο λόγος που γράφω τη μουσική που γράφω έχει να κάνει με τη φοβία μου για τον χρόνο και τον θάνατο, τη νοσταλγία μου για τα χρόνια που περνάνε. Όσο μπορώ, προσπαθώ να προστατεύω τον εαυτό μου από τους γρήγορους ρυθμούς. Γι’ αυτό δεν έχω καλή σχέση με την τεχνολογία, γι’ αυτό δεν έχω smartphone.
• Θέλω πολύ να γράψω για σινεμά, αλλά θα πρέπει να γίνει με ανθρώπους που να θέλουν το έργο μου, ειδικά τη νέα φάση της μουσικής μου. Και πάντα μιλάμε για ένα σάουντρακ που να στέκεται και μόνο του. Αλλιώς δεν είναι μουσική, είναι ηχοτοπία. Δεν αποκλείω επίσης το να γράψω μουσική που να δέχεται στίχους, αλλά θα γίνει με δικούς μου όρους. Θα μπορούσε να είναι και όπερα – αν σκεφτούμε ότι έχω μελοποιήσει τραγωδία, Σοφοκλή, το έχω κάνει ήδη.
O Δημήτρης Σκύλλας ερμηνεύει μέρη από τη σύνθεσή του «Άβυσσος» στο ιστορικό πιάνο, το οποίο έπαιζε η Μαρία Κάλλας όταν βρισκόταν στη θαλαμηγό «Χριστίνα».
• Μένω στο Camden Town εδώ και πολλά χρόνια, αλλά πηγαινοέρχομαι συνεχώς στην Αθήνα. Η πανδημία με βρήκε εδώ. Η αλλαγή φάσης στη ζωή μου, μουσική, στυλιστική και υφολογική, έγινε στην Ελλάδα και κάπως ενσωματώθηκα περισσότερο στην Αθήνα. Δεν είμαι μόνιμος κάτοικος ούτε της Αθήνας, ούτε του Λονδίνου. Θέλω να μπορώ να φεύγω. Είναι πλεονέκτημα να περνάς χρόνο στην Αθήνα, αλλά να μη θεωρείς ότι είναι η μόνιμη κατοικία σου. Έχω την ασφάλεια του Λονδίνου που προφυλάσσει τις επιλογές μου. Στα Εξάρχεια μένω επειδή είναι ένα χωριό. Αυτή η αίσθηση μου λείπει στο Λονδίνο. Και το Camden είναι γειτονιά, αλλά είναι τόσο διεθνής, που έχει χάσει αυτόν τον χαρακτήρα. Με έχουν κουράσει η φορμαρισμένη ζωή και οι κανόνες της Αγγλίας. Στην Ελλάδα ψάχνω την όμορφη λειτουργική αναρχία που τη βρίζουμε, αλλά, αν πάμε στο Λονδίνο, βρίζουμε άλλα. Στον Νότο υπάρχει μια ελαστικότητα που ο Βορράς δεν την έχει. Επειδή έχω πολύ ελεύθερο χρόνο στην καθημερινότητά μου να τον διαχειριστώ όπως θέλω, πολλές φορές το Λονδίνο με κολλάει στον τοίχο.
• Θέλω να νιώσω ότι πέτυχα τους στόχους μου και να είμαι καλά με τον εαυτό μου. Θέλω να χτίσω ένα μνημείο δικό μου, κι ας το ρίξουν, ας πέσει.
Η ταινία «Dimitris Skyllas: AFTERPOP», σε παραγωγή Onassis Culture και σκηνοθεσία Δημήτρη Ζιβόπουλου, έκανε πρεμιέρα στο 24ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ενώ θα ακολουθήσουν κι άλλες προβολές της.
Το σάουντρακ της ταινίας, που θα είναι το πρώτο άλμπουμ του Δημήτρη Σκύλλα, θα κυκλοφορήσει σύντομα σε όλες τις ψηφιακές μουσικές πλατφόρμες.
