Μια τηλεοπτική ανθολογία μυστηρίου, φαντασίας και απόκρυφου, υπερφυσικού τρόμου δεν είναι κάτι σπάνιο στις μέρες μας, ειδικά εν όψει Halloween, εδώ όμως έχουμε κάτι τόσο ξεχωριστό όσο και το όνομα/brand του επιφανούς δημιουργού στον τίτλο αυτής της σειράς οκτώ επεισοδίων ή μάλλον οκτώ αυτόνομων ταινιών, διάρκειας από σαράντα πέντε έως εξήντα λεπτά η καθεμιά.
Ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο δεν σκηνοθετεί ούτε μία από αυτές (έχει αναμειχθεί όμως στο σενάριο των δύο), όλες τους όμως επιδεικνύουν λιγότερο ή περισσότερο τον σεβασμό στους θεμελιώδεις κανόνες της κλασικής μυθοπλασίας, την εμμονή στη σχεδιαστική λεπτομέρεια και την παιγνιώδη, παραμυθένια διάθεση που χαρακτηρίζει το έργο του.
Εμφανίζεται ο ίδιος όμως στην εισαγωγή κάθε «επεισοδίου» ως από μηχανής θεός - αφηγητής - παρουσιαστής, ανακαλώντας το πνεύμα του Χίτσκοκ στη σειρά «Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ παρουσιάζει» ή του Ροντ Στέρλινγκ στη «Ζώνη του Λυκόφωτος».
Υπό μία έννοια, πάντως, το Cabinet of Curiosities διά χειρός Γκιγιέρμο ντελ Τόρο προκαλεί περισσότερο το δέος για την ποιότητα της παραγωγής παρά τον τρόμο για όσα φριχτά και απόκοσμα συμβαίνουν στους κεντρικούς χαρακτήρες.
Στο τέλος του μικρού μονολόγου του παρουσιάζει και τον εκάστοτε protégé του, τον σκηνοθέτη κάθε ταινίας, ο οποίος εμφανίζεται με τη μορφή ενός αγαλματιδίου – ανάμεσά τους ο διευθυντής φωτογραφίας του Ντελ Τόρο (και κάτοχος Όσκαρ για τη δουλειά του στον Λαβύρινθο του Πάνα), Γκιγιέρμο Ναβάρο, η Τζένιφερ Κεντ (του φοβερού θρίλερ The Babadook) και ο Πάνος Κοσμάτος στην πρώτη του επίσημη δουλειά (και ένα από τα πιο εντυπωσιακά και πιο «αρτζεντικά» κομμάτια αυτής της ανθολογίας) μετά την επιτυχημένη συνεργασία του με τον Νίκολας Κέιτζ στο Mandy.
Το καστ είναι ελκυστικά ιδιοσυγκρασιακό –από τον Τιμ Μπλέικ Νέλσον και τον Κρίσπιν Κλόβερ ως τη Νία Βαρντάλος(!) και τον Πίτερ Γουέλερ–, ενώ, ακόμα και οι πιο μονότονες, συμβατικές και προβλέψιμες από τις ιστορίες μυστηρίου και τρόμου που παρουσιάζονται έχουν τη χάρη τους.
Σαν μια εγκαταλελειμμένη έπαυλη που κάθε δωμάτιό της είναι στοιχειωμένο από διαφορετικά φαντάσματα, εκτός από διαφορετικό σκηνοθέτη, διαφορετικό συνεργείο και καστ και διαφορετική υπόθεση, κάθε κομμάτι αυτής της ανθολογίας διαθέτει διαφορετικό ύφος και διαφορετικό τόνο.
Όμως το πνεύμα του Χ.Φ. Λάβκραφτ, του αγαπημένου συγγραφέα του Ντελ Τόρο, φαίνεται να στοιχειώνει πολλές από τις διαφορετικές προσεγγίσεις, πολύ πιο ξεκάθαρα σε δύο από αυτές που βασίζονται σε ιστορίες του. Εκτός από μία (άντε δύο) περιπτώσεις επίσης, υπάρχει πάντα ένα τέρας που έρχεται από το πιο σκοτεινό υπερπέραν, με διαφορετική μορφή και υπόσταση κάθε φορά.
Υπό μία έννοια, πάντως, το Cabinet of Curiosities διά χειρός Γκιγιέρμο ντελ Τόρο προκαλεί περισσότερο το δέος για την ποιότητα της παραγωγής παρά τον τρόμο για όσα φριχτά και απόκοσμα συμβαίνουν στους κεντρικούς χαρακτήρες.
Παρά τα τέρατα, τους εφιάλτες, τις ανατριχίλες και τους ατέλειωτους αρουραίους (που είναι οι απόλυτοι πρωταγωνιστές του δεύτερου επεισοδίου), παρά τα διαφορετικά θέματα και τα διαφορετικά εργαλεία που χρησιμοποιεί καθένας από τους οκτώ σκηνοθέτες στη δική του/της ανάθεση, παρά το «εννοιακό» (conceptual) βάρος που κουβαλάνε κάποιες από τις ιστορίες που θέλουν να λειτουργήσουν πιο πολύ από τις άλλες ως καίριες παραβολές και αλληγορίες, η ατμόσφαιρα συνολικά έχει κάτι το παλιομοδίτικο. Και όχι μόνο επειδή όλες οι ιστορίες τοποθετούνται στο παρελθόν, το κοντινό (είκοσι με τριάντα χρόνια πριν), το μακρινό και το αιώνιο.
