Όταν μπαίνεις στο επίσημο site του ανοίγει μια λευκή σελίδα και καθώς «κυκλοφορείς» με το ποντίκι ή το touch pad σου γίνεται μαύρη και ξανά λευκή και ξανά μαύρη… Κάπως έτσι είναι και το ταξίδι του ίδιου του Chris Liebing στους ήχους, μια μεγάλη και αξιοθαύμαστη διαδρομή που ακροβατεί μόνιμα ανάμεσα στο πυκνό σκοτάδι και στο εκθαμβωτικό φως.
Ίσως γιατί έτσι είναι και ο ίδιος, βλέπεις μια στιβαρή, σοβαρή φιγούρα που παρέδωσε κυριολεκτικά την ψυχή του στην techno, μέχρι να ξεκινήσεις να συζητάς μαζί του για το πάθος του, τη μουσική, σε όλο της το φάσμα. Τότε βλέπεις έναν απίστευτα φιλικό, προσιτό άνθρωπο με βαθιές μουσικές γνώσεις, που ξεπερνούν το αντικείμενό του, να λάμπει αφού μοιράζεται μαζί σου ένα πολύ ισχυρό συναίσθημα που υπάρχει μέσα του και ξεπερνάει τη συμβατική λογική. Ακριβώς έτσι λειτουργεί και πίσω από τα decks – με δύναμη, αυτοπεποίθηση, άποψη, με εύρος και πάντα μακριά από τις βατές διαδρομές ενός ήχου που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εύκολος, mainstream.
Αν ψάξει κάποιος το βιογραφικό του για επιβεβαίωση, ναι, είναι όλα εκεί: η καριέρα που ξεκίνησε στις αρχές του ’90 στη Γερμανία, το Berghain, τα μεγαλύτερα φεστιβάλ, οι παραγωγές, τα remixes, οι δικές του δισκογραφικές, ένα εβδομαδιαίο ραδιοφωνικό show που ακούγεται σε 70 χώρες του πλανήτη, πρωτιές, σεβασμός από όλους στον χώρο. Είναι, όμως, η άλλη πλευρά του, αυτή του πραγματικού εμπνευσμένου καλλιτέχνη που εκφράζεται ειδικά μέσα από τα άλμπουμ του, που τον κάνει συναρπαστικό.
Ο χορός και η αναπαραγωγή της μουσικής δεν έχουν ουσιαστικά κανέναν σκοπό, επομένως με το να είσαι στην πίστα και να ζεις τη στιγμή, ουσιαστικά «βγάζεις» τον εαυτό σου για λίγο από την κοινωνία. Αυτή είναι μία πολιτική πράξη από μόνη της, κι αν το κάνετε, μπορείτε να αλλάξετε αυτό που συμβαίνει γύρω σας και μετά ίσως να θέλετε να κάνετε κι ένα βήμα παραπέρα.
Ο Liebing έχει κυκλοφορήσει δουλειά του στη Novamute και στην εμβληματική Mute. Έχει συνυπάρξει με τον Martin Gore, έχει συνεργαστεί με τον πρωτοπόρο Gary Newman. Δουλεύει στενά με τον Daniel Miller, τον θρυλικό ιδρυτή της Mute και τον άνθρωπο που ανακάλυψε τους Depeche Mode, με τον συνθέτη και παραγωγό Ralf Hildenbeutel, ο οποίος διαμόρφωσε και επηρέασε τον ήχο της γερμανικής techno στα '90s. Το πρόσφατο άλμπουμ του Liebing «Another Day» είχε την ίδια τύχη με τα προηγούμενα και ίσως λίγο παραπάνω – οι μουσικοκριτικοί αφιέρωσαν πολύ χρόνο για να περιγράψουν τον θαυμασμό τους στο πρόσωπό του.
Ξαναγυρνώντας στην αρχή, το σκότος φυσιολογικά διαδέχεται το φως, έτσι και το «Another Night» θα γίνει η άλλη όψη του «Another Day»: ένα remix album των αρχικών τραγουδιών με τη σφραγίδα των Nicole Moudaber, Plaid, Radio Slave, Jan Blomqvist, Anfisa Letyago, μαζί με τα δικά του club mixes κι ένα ακυκλοφόρητο track. Λίγες μέρες πριν την επίσημη κυκλοφορία του, ο Chris έρχεται στην Αθήνα και μας δίνει τη σπάνια ευκαιρία να μιλήσουμε για όλα.
— Επιτέλους, λοιπόν, αυτή ήταν στην πραγματικότητα η πρώτη χρονιά που η βιομηχανία μας επέστρεψε σε φυσιολογικούς ρυθμούς, μετά την τρέλα του Covid. Πώς ήταν η αίσθηση της επανεκκίνησης για εσένα; Ο χρόνος που παραμείναμε εκτός σε έκανε να αλλάξεις κάποια μοτίβα στην καθημερινότητά σου ή στη δουλειά σου;
Καλά, η πανδημία άλλαξε τα πάντα! Η επανεκκίνηση ήταν λίγο ανώμαλη για όλους, αλλά κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού συνειδητοποίησα ότι επιστρέφαμε στην κανονικότητα. Διάφορα μέρη του κόσμου ήταν λίγο πίσω, άλλα λίγο μπροστά – ήταν μια παράδοξη εποχή γενικά, και ναι, η ζωή μου άλλαξε τελείως. Μετακόμισα στην Ελβετία, επανεκκίνησα το label μου, και ως DJ νιώθω πως έχω περισσότερο κίνητρο από ποτέ. Η δισκογραφική λειτουργεί πολύ καλά, έχω υπέροχα demo και μια εξαιρετική γκάμα καλλιτεχνών να δουλέψω. Χαίρομαι πολύ με όλα αυτά που βλέπω να συμβαίνουν αυτήν τη στιγμή και νομίζω ότι διασκεδάζω περισσότερο από ποτέ.
— Δράττομαι της ευκαιρίας που μου δόθηκε με αυτήν τη συνέντευξη για να σε ευχαριστήσω για το άλμπουμ «Another Day», ήταν μακράν ένα από τα πιο σημαντικά που έχω ακούσει εδώ και καιρό, έβαλε πραγματικά τον ήχο στις σκέψεις μου, εκείνη την εποχή. Παρόλο που ο τίτλος είναι λίγο-πολύ αυτονόητος, πώς κατέληξατε στην απόφαση του remix album «Another Night», ως σίκουελ; Τι θέλατε να μεταφέρετε στον ακροατή, που δεν εκδηλώθηκε μέσω του προκατόχου του;
Λοιπόν, όπως και με το «Burn Slow», το προηγούμενο άλμπουμ στη Mute, η λογική ήταν να φτιάξουμε μουσική για εκείνη τη στιγμή και όχι να σκεφτόμαστε υπερβολικά μια ιδέα, ή οτιδήποτε άλλο. Τελικά, το ίδιο το άλμπουμ μετατράπηκε από μόνο του σε ιδέα, γιατί το κόνσεπτ είναι πραγματικά «η ίδια η στιγμή». Και, εν μέρει μέσω όλου αυτού, εμφανίστηκε ο τίτλος του άλμπουμ, αρχικά δεν είχα κάποια σκέψη για αυτόν.
Chris Liebing - Another Day feat. Polly Scattergood (Single Mix)
Εμείς (εγώ και ο Ralf Hildenbeutel) ξέραμε πώς θα ονομάσουμε τα κομμάτια, και μερικοί από τους τραγουδιστές, μέσω των στίχων τους, έδωσαν τα ονόματα στα υπόλοιπα. Η Polly Scattergood με τους στίχους της για το «Another Day» «βάφτισε» το άλμπουμ και νιώσαμε ότι ήταν ο τέλειος τίτλος για τη συνολική δουλειά: απλώς συνεχίζουμε για άλλη μια μέρα, και μια άλλη μέρα και μια άλλη μέρα… και το κλειδί είναι να μένουμε στη στιγμή και να την απολαμβάνουμε στο μέγιστο. Αν, λοιπόν, μπόρεσες και μπορείτε να το κάνετε αυτό, ενώ ακούτε αυτό το άλμπουμ, τότε έχω πετύχει απόλυτα αυτό που ήθελα.
— Συνήθως παίρνεις τον χρόνο σου με τα άλμπουμ, νιώθω ότι εκφράζεις μια προσωπική και καλλιτεχνική εξέλιξη και ανάπτυξη, δίνεις χρόνο για να τις επεξεργαστείς – «μιλάς» μέσα από μια συνεκτική και συλλογική δουλειά μόνο όταν πραγματικά πρέπει. Ισχύει αυτό, έχεις κυκλοφορήσει τα άλμπουμ σου σε κομβικές στιγμές της καριέρας/ζωής σου;
Αλήθεια είναι, θα μπορούσαμε να πούμε ότι κυκλοφόρησαν σε κρίσιμες στιγμές της ζωής μου, αλλά ποτέ δεν σχεδιάστηκαν έτσι. Η μουσική του άλμπουμ «εμφανιζόταν» κάθε φορά στην κατάλληλη στιγμή, οπότε είναι κάπως αμφίδρομη η διαδικασία. Ήθελα να κάνω αυτά τα άλμπουμ, αλλά πήραν τον χρόνο τους για να ετοιμαστούν. Θέλω να πω πως υπάρχουν πολλοί παράγοντες που εμπλέκονται σε μια συνολική δουλειά, όπως και σε αυτό.
Η συνεργασία με τη Mute και τον Daniel Miller, συγκεκριμένα, είναι μια καταπληκτική εμπειρία από μόνη της, ειδικά στο «Another Day», όπου ο Daniel ήταν και executive producer. Όλα θέλουν χρόνο. Έπρεπε να βρούμε χρόνο για να δουλέψουμε με τον Daniel, με τον οποίο κάναμε τη μίξη του άλμπουμ στο διαδίκτυο κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Και φυσικά, με όλους τους τραγουδιστές… ο καθένας έχει τους δικούς του ρυθμούς, τις στιγμές της έμπνευσής του, οπότε όλα απλά ενώνονται. Κάπου στο τέλος, κοιτάς πίσω εκ των υστέρων, και όντως, αυτές είναι κομβικές στιγμές στην καριέρα σου, αλλά συνευρίσκονται όλες εντελώς φυσικά.
— Η παντοδύναμη Mute, η συνύπαρξή σου με τον Martin Gore, η συνεργασία με τον Gary Newman, και μετά ακούω τα άλμπουμ σου ένα προς ένα… Νιώθω ότι προσπαθείς να αποδώσεις φόρο τιμής στην ιστορία του ηλεκτρονικού ήχου και στην εξέλιξη που μας οδήγησε στο σήμερα, μέσω της δουλειάς σου, ενώ ταυτόχρονα προσκαλείς νέους ή νεότερους ακροατές αυτού του ήχου να ψαχτούν βαθύτερα. Πόσο αγαπάς όλο αυτό το ένδοξο παρελθόν και πόσο συχνά επιστρέφεις σε αυτό, ως ακροατής και ως καλλιτέχνης;
Καταρχάς, ευχαριστώ για τις όμορφες λέξεις και τα ουσιαστικά λόγια που επέλεξες για να συνθέσεις αυτή την ερώτηση, είναι πολύ ευγενικό από μέρους σου. Είναι η απόλυτη ευχαρίστηση να δουλεύεις με τη Mute, είναι «παντοδύναμη», έχεις δίκιο. Μεγάλωσα με τον ήχο της, και 40 χρόνια αργότερα να κυκλοφορώ δουλειά μου στην εταιρεία που διαμόρφωσε το μουσικό μου γούστο, δουλεύοντας με τον Ralf Hildenbeutel –που ήταν ένας από τους ήρωές μου στις πρώτες μέρες της techno– και με τον Daniel Miller, που ανακάλυψε τους Depeche Mode, είναι κάτι περισσότερο από ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Πρέπει να τσιμπάω τον εαυτό μου για να επιβεβαιώσω πως δεν ονειρεύομαι κάθε μέρα.
Είμαι παιδί της μουσικής των '80s και το λατρεύω αυτό. Οι δεκαετίες του '80 και του '90 ήταν απίστευτες, ανεπανάληπτες και πολύ δημιουργικές εποχές, όσον αφορά τη μουσική, όπως φυσικά και οι δεκαετίες του '60 και του '70. Αν κοιτάξουμε πίσω σε δέκα, ή είκοσι χρόνια θα αγαπήσουμε ακόμη περισσότερο αυτές τις εποχές, κατά τη γνώμη μου. Θέλω να αποτίσω φόρο τιμής στην ιστορία του ηλεκτρονικού ήχου και σε όλους αυτούς τους πρωτοπόρους. Ταυτόχρονα, όμως, θέλω να εκσυγχρονίσω και να βάλω τη δική μου πινελιά σε αυτό, να φέρω νέους ακροατές, χρησιμοποιώντας την εμπειρία των 25 χρόνων μου στο DJing, και ίσως να τους ανοίξω τον δρόμο για να σκάψουν βαθύτερα. Άρα έχεις απόλυτο δίκιο με την ερώτησή σου, και βασικά την απάντησες από μόνη σου. Σε ευχαριστώ πολύ.
— Έχεις δηλώσει ότι η έμπνευσή σου μπορεί να προέλθει από οποιαδήποτε πηγή, από το πουθενά και από τα πάντα. Με όρους της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, η μούσα Ευτέρπη θα σε «επισκεπτόταν», και ξαφνικά θα είχες μια έκρηξη έμπνευσης, σαν να βρισκόσουν σε έκσταση, με τη μουσική να ξεχειλίζει από το μυαλό και την ψυχή σου. Έχεις νιώσει ποτέ έτσι, σαν να είσαι «ευλογημένος» με ένα ταλέντο/έμπνευση που σου δίνεται από κάποιο ανώτερο πνεύμα;
Τι να πω, νιώθω ευλογημένος για τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι. Ειδικά για τους Daniel Miller και ο Ralf Hildenbeutel (θα το ξαναπώ), που είναι το λιγότερο τεράστιοι στη μουσική σκηνή. Είμαι απίστευτα τυχερός και νιώθω ταπεινοφροσύνη που μπόρεσα να δουλέψω με αυτούς τους ταλαντούχους και χαρισματικούς ανθρώπους. Υπάρχουν στιγμές στο στούντιο που απλά νιώθεις «αυτή» τη στιγμή, και είσαι εκστασιασμένος, εντυπωσιασμένος… Χωρίς αυτούς τους ανθρώπους δεν θα μπορούσα να είμαι εκεί, δεν έχω το ταλέντο της δημιουργίας κλασικής μουσικής, όπως ο Ralf Hildenbeutel, για παράδειγμα. Δεν έχω τη σοφία και τη γνώση του Daniel Miller, γι' αυτό τρέφομαι από όλα αυτά, και πορεύομαι σε μια όμορφη, μάλλον πανέμορφη, διαδρομή.
Σε ευχαριστώ που μου έμαθες αυτούς τους όρους της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, είναι πάρα πολύ ενδιαφέροντες. Πρέπει να σου πω ότι «αυτές τις στιγμές της Ευτέρπης» τις βιώνω αρκετά στα DJ sets μου, κι όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότερο. Στιγμές που νιώθω πως ό,τι συμβαίνει και ό,τι μιξάρω σε εκείνη τη συγκυρία δεν προέρχεται από εμένα, αλλά μέσα από εμένα. Είναι ένα απίστευτο συναίσθημα, το λατρεύω, όταν συμβαίνει.
— Όσο περνά ο καιρός φαίνεται ότι οι καλλιτέχνες της χορευτικής μουσικής προτιμούν την κυκλοφορία ενός single, παρά ενός άλμπουμ. Είναι, επίσης, προφανές ότι η διάρκεια ζωής ενός τραγουδιού/μιας κυκλοφορίας είναι εξαιρετικά μικρή – με μια πραγματική υπερχείλιση κυκλοφοριών, το κοινό φαίνεται σαν να κάνει κλικ στο «επόμενο», αναζητώντας συνεχώς κάτι νέο. Πώς προσεγγίζεις αυτή την πραγματικότητα ως καλλιτέχνης;
Υποθέτω ότι δεν πρέπει να σε νοιάζει. Έχω την ιδέα «να μην κυκλοφορήσω άλμπουμ, γιατί απαιτεί πολλή δουλειά», γιατί καταβάλλεις τόση προσπάθεια σε αυτό. Όμως τσεκάρετε το άλμπουμ «Soundtrack For The End» του Gardens Of God, θα το βρείτε το στο Spotify, ή οπουδήποτε αλλού. Είναι ένα από τα πιο όμορφα άλμπουμ που έχω ακούσει όλο τον χρόνο, ωστόσο ο Gardens Of God, ως καλλιτέχνης, δεν έχει τόσους πολλούς ακροατές, παρόλο που έκανε αυτό το απίστευτο άλμπουμ. Δεν θα μπορούσα να τον ευχαριστήσω περισσότερο για αυτό που άκουσα.
Μακάρι όλο και περισσότεροι άνθρωποι να συνειδητοποιήσουν ποια είναι η διαφορά μεταξύ ενός άλμπουμ κι ενός single και να εντρυφήσουν στα άλμπουμ. Στο Instagram μου έχω μια λίστα με τα αγαπημένα μου LPs, την ξεκίνησα πριν από μερικά χρόνια και την ανανεώνω συνεχώς. Ήμουν λίγο τεμπέλης με αυτή πρόσφατα, αλλά αν ρίξετε μια ματιά σε αυτά που έχω συμπεριλάβει, μπορείτε να τα ακούσετε όλα από την αρχή μέχρι το τέλος – νομίζω ότι αυτή είναι η κεντρική ιδέα ενός άλμπουμ. Πάντα εύχομαι ο κόσμος να μάθει περισσότερα για αυτήν τη διαδικασία, αλλά δεν το περιμένω. Ακόμα κι αν υπάρχει μόνο ένα άτομο εκεί έξω, που κάθεται, αφοσιώνεται και χαίρεται να ακούει ολόκληρο το άλμπουμ, όπως για παράδειγμα εσύ, όπως μου ανέφερες πριν, που σου άρεσε να το ακούς συνεχώς, τότε αυτό μου αρκεί. Η διαδικασία παραγωγής ενός τέτοιου άλμπουμ είναι ήδη η ανταμοιβή. Οτιδήποτε άλλο είναι μπόνους.
— Στα δημιουργικά επαγγέλματα το «εγώ» παίζει σημαντικό ρόλο, που μπορεί να ξεπεράσει ακόμη και την καριέρα κάποιου. Τα «εγώ» συνήθως χτίζονταν με σκληρή δουλειά και επιτεύγματα, αλλά σήμερα μπορούν απλά να χτιστούν με αριθμούς, τους ακόλουθους που έχεις σε μια πλατφόρμα κοινωνικών μέσων και που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως δύναμη. Ποια είναι η άποψή σου για αυτήν την πραγματικότητα, αυτή η «δύναμη» μεταφράζεται πάντα σε ταλέντο, όταν στην απτή πραγματικότητα έρχεται η ώρα που πρέπει να εκτελέσεις, να παρουσιάσεις την τέχνη σου σε έναν χώρο;
Ω, απολύτως, πιστεύω ακράδαντα ότι όλα έχουν έναν σκοπό σε αυτό το σύμπαν. Τα «εγώ» ήταν πάντα εκεί, είναι μέρος μας και δεν πρέπει να τα απορρίψουμε ως κάτι κακό. Θα πρέπει να προσπαθήσουμε να γίνουμε «φίλοι» μαζί τους και να τα έχουμε ως συνεργάτες μας. Νομίζω ότι η απαλλαγή από το «εγώ» είναι απλώς μια ευχή, η καθαρή φώτιση έρχεται μόνο σε λίγους ανθρώπους σε αυτόν τον πλανήτη, οι υπόλοιποι πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τον εγωισμό μας. Και όντως, αν ξαφνικά αποκτήσεις εξαιρετικά γρήγορα μια καριέρα, επειδή έκανες μία επιτυχία, ή επειδή η εμφάνισή σου στο Instagram είναι τόσο ελκυστική σε πολλούς ανθρώπους, και ξαφνικά θα πρέπει να εμφανιστείς μπροστά σε μεγάλα πλήθη σε ένα κλαμπ, τότε πολύ γρήγορα ξεκαθαρίζει ποιο άτομο μπορεί να το κάνει και ποιο δεν είναι προετοιμασμένο για αυτό. Η ζωή στην περιοδεία είναι σκληρή και οι άνθρωποι που δεν είναι φτιαγμένοι για αυτή μπορούν να εγκαταλείψουν πολύ γρήγορα.
Θα πρέπει, επίσης, για τη δική τους ψυχική υγεία, να προσέχουν τον εαυτό τους. Ελπίζω οι νέοι καλλιτέχνες που γίνονται σταρ τόσο γρήγορα αυτές τις μέρες να το μάθουν, να το κατανοήσουν αυτό από πολύ νωρίς και να μην καούν από το management τους, ώστε τελικά να καταλήξουν να έχουν μια σύντομη καριέρα που δεν θα κρατήσει πάνω από πέντε χρόνια. Είμαι ευλογημένος που έχω ήδη μια μακρά καριέρα κι ακόμα νιώθω ότι είμαι στην αρχή της, νιώθω φρέσκος, και είμαι χαρούμενος καθημερινά που μπορώ να αισθάνομαι έτσι.
— Γιατί πιστεύεις ότι το DJing είναι ένα τόσο δημοφιλές επάγγελμα σήμερα; Πώς βλέπεις την εξέλιξή του, υπήρχαν κάποιοι «άγραφοι κανόνες» που ακολουθούσαν όλοι, οι οποίοι έχουν πλέον χαθεί, γεγονός που επηρέασε την ηθική αυτού του επαγγέλματος;
Νομίζω ότι είναι ένα δημοφιλές επάγγελμα σήμερα, γιατί για μοιάζει με μια πραγματικά διασκεδαστική ζωή και όντως είναι, δεν μπορώ να πω κάτι διαφορετικό. Ποτέ δεν θα πληρωνόμουν για το DJing, είναι σαν να πληρώνομαι ουσιαστικά για τα ταξίδια μεταξύ του DJing, το λατρεύω, και δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου. Επειδή, λοιπόν, είναι τόσο δημοφιλές, μερικοί άνθρωποι μπαίνουν σε αυτό για λάθος λόγους.
Δεν νομίζω ότι υπήρξαν ποτέ άγραφοι κανόνες που ακολουθούσαν όλοι για να γίνουν DJs. Όταν πρωτοξεκίνησα στον χώρο, οι σπασίκλες της μουσικής γίνονταν DJs και οι περισσότεροι από αυτούς δεν ήταν φτιαγμένοι για να εμφανιστούν μπροστά σε χιλιάδες κόσμο, καθώς ήταν εσωστρεφείς, δεν ήθελαν να το κάνουν αυτό. Είμαι χαρούμενος που δεν είμαι τόσο εσωστρεφής, μου αρέσει να βρίσκομαι μπροστά σε κόσμο, μου αρέσει να «προσφέρω» τη μουσική, μου αρέσει πολύ να δημιουργώ μια ατμόσφαιρα και να κάνω τους ανθρώπους να περνάνε καλά.
Αυτήν τη στιγμή νομίζω πως βρισκόμαστε σε μια φάση εξέλιξης του επαγγέλματος και πιστεύω ακράδαντα ότι στο τέλος θα ξεκαθαρίσει η ατμόσφαιρα. Οι άνθρωποι που βρίσκονται εκεί για τους λάθος λόγους δεν θα διαρκέσουν πολύ. Μάλλον δεν θα είναι σε θέση να ξεγελάσουν τους ανθρώπους για πολύ καιρό ακόμα. Μόνο οι άνθρωποι με καθαρό πάθος, αυτοί που το διασκεδάζουν, που το χαίρονται με όλο τους το είναι θα διαρκέσουν, θα έχουν μακροβιότητα, γιατί πραγματικά πιστεύω ότι μπορείς να ενθουσιάσεις τους ανθρώπους μόνο όταν εσύ είσαι πρώτα ενθουσιασμένος με αυτό που κάνεις.
— Η techno είναι μια παγκόσμια μουσική που μπορεί να ξεπεράσει τα σύνορα, τις θρησκείες, το οικονομικό και κοινωνικό μας status, το χρώμα του δέρματός μας και όλα τα χαρακτηριστικά που χρησιμοποιούνται για να μας διαχωρίζουν στη ζωή μας. Μπορεί να γίνει κατανοητή από όλους, μπορεί να είναι μια πλατφόρμα που ενώνει, μια συλλογική μορφή έκφρασης. Μπορεί, όμως, να διαδραματίσει πολιτικό ρόλο, μπορεί με κάποιον τρόπο να χρησιμοποιηθεί για να ενισχύσει τις φωνές που κραυγάζουν ισότητα για όλ@, τώρα που τη χρειαζόμαστε πιο πολύ από ποτέ;
Πιστεύω ακράδαντα ότι μπορεί. Είναι από μόνο του μια πολιτική δήλωση το να μπαίνεις σε ένα κλαμπ και να γίνεσαι ένα με τη μουσική, να συνυπάρχεις με όλους γύρω σου, να έρχεσαι στη δική σου, προσωπική έκσταση και να χορεύεις. Όπως είπε ο Alan Watts: «Όταν χορεύουμε, το ίδιο το ταξίδι είναι η ουσία, όπως όταν παίζουμε μουσική – η ίδια η εκτέλεση της μουσικής είναι η ουσία». Ο χορός και η αναπαραγωγή της μουσικής δεν έχουν ουσιαστικά κανέναν σκοπό, επομένως με το να είσαι στην πίστα, να ζεις τη στιγμή, ουσιαστικά «βγάζεις» τον εαυτό σου για λίγο από την κοινωνία. Αυτή είναι μία πολιτική πράξη από μόνη της, κι αν το κάνετε, μπορείτε να αλλάξετε αυτό που συμβαίνει γύρω σας και μετά ίσως να θέλετε να κάνετε κι ένα βήμα παραπέρα.
Για παράδειγμα, η επόμενη κυκλοφορία μου στη CLR θα περιέχει ένα κομμάτι στο οποίο έχω χρησιμοποιήσει ένα παλιό sample από έναν ιεροκήρυκα που λέει «αγαπήστε αυτούς που πολεμούν τους καταπιεστές». Νομίζω ότι είναι μια πολύ δυνατή δήλωση, γι’ αυτό και έβαλα αυτό το φωνητικό στο κομμάτι. Παρακολουθώντας τις γυναίκες στο Ιράν, για παράδειγμα, νομίζω ότι μπορούμε να διαδώσουμε ένα μήνυμα μέσω της μουσικής. Όχι απαραίτητα με διακριτικό τρόπο, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια και να (το) φωνάξουμε. Ναι, λοιπόν, πιστεύω πως είμαστε ένα πολιτικό κίνημα.
Drumcell & Chris Liebing & Truncate - DTL [CLR103]
— Η Ελλάδα σε λατρεύει και ο κόσμος είναι πολύ ενθουσιασμένος που θα σε ξαναδεί! Έχεις όμορφες αναμνήσεις από τα ταξίδια σου εδώ;
Αγαπώ πολύ την Ελλάδα. Υπάρχουν ορισμένες χώρες στις οποίες μου αρέσει πολύ να ταξιδεύω και η Ελλάδα είναι σίγουρα ανάμεσα σ’ αυτές. Έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις από την Ελλάδα, ειδικά από τις «μεγάλες ώρες». Είναι τρελό το πόσο αργά βγαίνουν οι άνθρωποι στη χώρα σας! Υπάρχει μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα και ενέργεια στις εννέα το πρωί στα κλαμπ, όταν ο κόσμος είναι στα ταβάνια και το λατρεύει, τότε μπορείς να παίξεις τη μουσική που νιώθεις πραγματικά, αυτό που ταιριάζει και αρμόζει στη στιγμή.
Έχω πολλές, πάρα πολλές ωραίες αναμνήσεις από την Ελλάδα, ειδικά από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και τη Μύκονο. Ανυπομονώ να επιστρέψω και χαίρομαι πολύ που έρχομαι, οπότε θα σε δω και θα σας δω όλους στο dancefloor. Θέλω να σε ευχαριστήσω για αυτήν την όμορφη συνέντευξη με τις πολλές, πραγματικά υπέροχες ερωτήσεις. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ, τα λέμε στην Αθήνα!
Ο Chris Liebing θα βρίσκεται στο Oddity Club το Σάββατο 12 Νοεμβρίου.
