Μεγαλωμένη, κυριολεκτικά, μέσα στο διαβόητο club scene του Μπέρμινχαμ της δεκαετίας του '90, και οπουδήποτε καλλιεργούνταν μια θηριώδης και σκληροτράχηλη ερμηνεία της techno, η Rebekah συνδέθηκε αμέσως με αυτόν τον αδυσώπητο και γρήγορο ρυθμό. Αμέτρητες νύχτες στην πίστα πυροδότησαν τη φιλοδοξία της να γίνει κάποια μέρα μέρος της σε μία περίοπτη θέση.
Αρκετά χρόνια αργότερα γράφτηκε στο κολέγιο για να σπουδάσει μουσική παραγωγή και ξεκίνησε το ταξίδι της για να γίνει αναδειχθεί ως μία από τις πιο αξιόλογες κοινωνούς του σκληρού ήχου. Σήμερα, η πολυεπίπεδη προσέγγισή της στη μουσική, ως εξαιρετικά επιτυχημένης DJ, ιδιοκτήτριας δισκογραφικής, παραγωγού και διοργανώτριας events, αποδεικνύει στην πράξη ότι έχει μια παθιασμένα ολιστική κατανόηση της ίδιας της μουσικής, αλλά και της κουλτούρας που συνδέεται με αυτή. Κι αυτή είναι η φωτεινή πλευρά της ιστορίας.
Η άλλη πλευρά είναι σπιλωμένη από ιστορίες παρενόχλησης, κακοποίησης, εκμετάλλευσης και σεξισμού. Στα 17 της, παθιασμένη με τα βινύλια, μπήκε σε ένα δισκάδικο στο Μπέρμινχαμ για να ρωτήσει αν υπάρχει κάποια δουλειά. Η απάντηση που έλαβε ήταν «αμέ, μπορείς να μου πάρεις μια πίπα».
Βγαίνοντας από εκεί μέσα, κατάλαβε πολύ καλά πως θα έπρεπε να περάσει διά πυρός και σιδήρου μέχρι να την πάρουν στα σοβαρά, ότι το πάθος της για τη μουσική μάλλον θα το πλήρωνε πολύ ακριβά σε αυτόν τον χώρο. Έναν χρόνο μετά από τη φάση στο δισκάδικο, ένας γνωστός της υπόσχεται να της μάθει να μιξάρει δίσκους, και τελικά τη βιάζει.
Όταν ξεκίνησε να ταξιδεύει εκτός χώρας ως DJ πιστεύει πως ένας promoter την κακοποίησε σεξουαλικά, όταν δεν είχε τις αισθήσεις της. Λίγα χρόνια μετά, ο ίδιος promoter σε άλλη, γειτονική χώρα προσπάθησε να την αναγκάσει να κάνει σεξ μαζί του. Όταν αρνήθηκε σθεναρά, δεν ξαναέπαιξε σε καμία από αυτές τις χώρες. Πολλά χρόνια αργότερα και ως φτασμένη DJ πια, προτείνει σε θρυλικό Αμερικανό DJ και παραγωγό να συνεργαστούν και της απαντά «μόνο αν είσαι γυμνή στο στούντιο».
Το 2017 και μετά από 20 χρόνια δυνατής καριέρας την κατηγορούν ότι παίζει κονσέρβα και ότι δεν μιξάρει πραγματικά (μια μομφή που είναι εξαιρετικά συνηθισμένη σε γυναίκες DJs) κι εκείνη αναγκάζεται να απαντήσει με ένα live mix για να αποκρούσει τις αμφιβολίες. Και, δυστυχώς, υπάρχουν κι άλλα…
Τα ζητήματα που υπάρχουν και επηρεάζουν αρνητικά τη σκηνή είναι, φυσικά, η κατάχρηση εξουσίας και η κατάχρηση ναρκωτικών. Αυτά τα δύο ανοίγουν τον δρόμο και μας κάνουν πιο ευάλωτους στον κίνδυνο είτε εθισμού στα ναρκωτικά, είτε κακοποίησης από αυτούς που έχουν εξουσία. Μερικές φορές και τα δύο.
Με αφορμή όλα αυτά αλλά και έχοντας πάντα στο μυαλό της ότι, όταν ξεκινούσε, τη δεκαετία του '90, υπήρχαν ελάχιστα γυναικεία πρότυπα από τα οποία μπορούσε να αντλήσει έμπνευση και δύναμη, η Rebekah καταλαβαίνει ότι τώρα μπορεί να παίξει αυτό τον ρόλο.
Έτσι, με προσωπικό κόστος, δημιουργεί την καμπάνια MeToo #ForTheMusic, με σκοπό να ευαισθητοποιήσει για τη σεξουαλική κακοποίηση στη χορευτική μουσική, παλεύοντας κυριολεκτικά στριμωγμένη στη γωνία από το status quo, για τα αμέτρητα θύματα κακοποίησης.
Η αγαπημένη Rebekah, ως καλλιτέχνις με επιρροή, ιδιοκτήτρια δισκογραφικών και ακτιβίστρια, έχει αναδειχθεί σε μια εμβληματική φιγούρα για γυναίκες και άνδρες σε όλο τον κόσμο. Και για όλους αυτούς τους λόγους πρέπει να τη στηρίξουμε, να την υποστηρίξουμε και να την προστατεύσουμε με κάθε κόστος.
— Μπορείς να προσδιορίσεις εκείνη τη μοναδική, μαγική στιγμή που αποφάσισες ότι θέλεις να ακολουθήσεις μια καριέρα στη μουσική και τι σε οδήγησε σε αυτή σου την απόφαση; Ποιες ήταν οι φιλοδοξίες σου τότε; Κατάφερες, τελικά, να τις εκπληρώσεις;
«Εκείνη η στιγμή» συνέβη ένα βράδυ στο Bakers, ένα κλαμπ στην πατρίδα μου, το Μπέρμινχαμ, το οποίο δεν υπάρχει πλέον. Ήμουν 16 ετών, χόρευα σε ένα βάθρο και πολύ απλά βίωνα μια στιγμή απόλυτης ελευθερίας – ελευθερίας από μια ταραγμένη παιδική ηλικία, ελευθερίας από την αίσθηση ότι δεν ταιριάζω πουθενά, είμαι μία δύστροπη έφηβη.
Σε εκείνη τη στιγμή εντοπίζω την επιθυμία μου να ακολουθήσω το DJing, ίσως στην αρχή επειδή ήθελα να γίνω «κάποια» στη ζωή μου, αλλά και για να είμαι μόνιμα μέρος αυτής της σκηνής, όπου όλοι ένιωθαν ευπρόσδεκτοι, ένιωθαν σαν στο σπίτι τους.
Νομίζω ότι αυτές οι φιλοδοξίες έχουν εκπληρωθεί, αλλά χρειάστηκε πολύς καιρός, καθώς ήταν απαραίτητο να οικοδομήσω κάποιες αξίες και πεποιθήσεις σε αυτήν τη διαδρομή. Αντί να οδηγούμαι από τον εγωισμό του «να είσαι κάποια», έπρεπε να φτάσω στο «να δίνω κάτι». Αν δώσεις στη σκηνή το πάθος σου, την αγάπη σου και προφανώς τα πιο σημαντικά, τη μουσική σου και τις εμπειρίες σου μέσα από τη μουσική, τότε θα στο ανταποδώσει και εκείνη.
— Εκπροσωπείς ένδοξα τον κόσμο της σκληρής techno. Με ποιον τρόπο επηρέασε αυτό το υποείδος εσένα και την καλλιτεχνική σου έκφραση; Ποια είναι τα κύρια στοιχεία του –εκτός από τον πιο γρήγορο και σκληρό ήχο– που διαφοροποιούν αυτές τις δονήσεις και τις συχνότητες στα αυτιά σου, και πώς το μεταδίδεις στο κοινό;
Όταν ανακάλυψα την techno, τη δεκαετία του '90, ήταν η πρώτη μουσική που βίωσα σε τεράστιο rave επίπεδο, η house παιζόταν πάντα σε μικρότερους χώρους. Η εμπειρία των μεγάλων χώρων, σε συνδυασμό με την techno που παιζόταν εκείνη την περίοδο, έκανε το αποτέλεσμα κυριολεκτικά απίστευτο. Από εκείνη τη στιγμή, η συγκεκριμένη μουσική έγινε η πρώτη μου αγάπη.
Οι πιο σκληροί ήχοι ήταν ένα συνεχές ταξίδι για μένα, οι δονήσεις στις οποίες επέστρεφα όλα αυτά τα χρόνια, αντλώντας έμπνευση από τον θρύλο του Ηνωμένου Βασιλείου, Billy Nasty, ο οποίος είναι ιδιοκτήτης της Tortured Records από τα '90s.
Όντως ο ήχος είναι σκληρός και γρήγορος, αλλά μπορεί να είναι και πολλά περισσότερα, μου αρέσει το πανκ στοιχείο, η industrial επιρροή και η επιθετικότητα, που προσφέρουν στους ακροατές το βάπτισμα του πυρός. Ξέρεις ότι έχεις πάει σε ένα techno πάρτι, ξέχασες για λίγο τα προβλήματά σου και νιώθεις απόλυτα ικανοποιημέν@ στο τέλος της βραδιάς.
Τα κύρια στοιχεία είναι, πολύ σωστά, ο σκληρός, παραμορφωμένος ήχος που έχει σχεδιαστεί ειδικά για τα kicks και τα claps, και που μπορεί συγχρόνως να είναι εξαιρετικά groovy, ανά διαστήματα. Φυσικά, έχει επιρροές από hardcore, hardstyle και techno κι αν ο/η DJ είναι καλός-ή, θα εντάσσει μέσα στη βραδιά κι αυτές τις παραλλαγές, ώστε να προσφέρει μια ολοκληρωμένη μουσική εμπειρία.
— Μου θυμίζεις απίστευτες νύχτες από το παρελθόν με αυτά που λες… Έχοντας ζήσει την κομβική σκηνή και εποχή των ‘90s, ποιες ομοιότητες και διαφορές εντοπίζεις, συγκρίνοντάς τη με το σήμερα; Τι χάσαμε στη διαδικασία και τι κερδίσαμε;
Θα ρισκάρω αφάνταστα και θα πω ότι δεν έχουμε χάσει τίποτα, εξακολουθεί να μοιάζει πολύ με τη μουσική προσέγγιση του παρελθόντος. Στα techno πάρτι της δεκαετίας του '90 έκαναν το stop and starting των DJs, σταματούσαν στο τέλος του κάθε act για να «συστήσουν» στο κοινό τον/την επόμενο-η που έπαιζε. Ο προγραμματισμός σε έβαζε ίσως περισσότερο σε ένα ηχητικό ταξίδι, αλλά πιστεύω ότι και σήμερα οι καλοί promoters εξακολουθούν να το φροντίζουν αυτό, έχοντας μια μεγάλη γκάμα techno και τις παραλλαγές του σε ένα lineup.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει μια εισροή από hard dance DJs να μπαίνει στη σκηνή της techno, τα παιδιά φαίνεται ότι το λατρεύουν αυτό, οπότε ωθεί το είδος σε μια νέα κατεύθυνση, ειδικά σε μια βραδινή έξοδο.
Από την εμπειρία μου στη δεκαετία του '90, θα έπρεπε να φιλοξενούν τα υποείδη του hard dance σε διαφορετικούς χώρους κάτω από την ίδια στέγη, αλλά τώρα όλα αναμειγνύονται μεταξύ τους, διχάζοντας τα πάρτι, αλλά στο τέλος πολύ απλά πρέπει να ρωτήσουμε «περάσατε καλά;». Και η απάντηση, σύμφωνα με αυτά που βλέπω, είναι ένα τεράστιο «ναι»!
— Είναι εμφανέστατο και πολυσυζητημένο το ότι η σκηνή μας έχει αποκτήσει συγκεκριμένες παθογένειες, κατά την εξέλιξή της, που πρέπει να αντιμετωπιστούν άμεσα. Ποιες θα αναγνώριζες ως τις πιο σοβαρές;
Τα ζητήματα που υπάρχουν και επηρεάζουν αρνητικά τη σκηνή είναι, φυσικά, η κατάχρηση εξουσίας και η κατάχρηση ναρκωτικών. Αυτά τα δύο ανοίγουν τον δρόμο και μας κάνουν πιο ευάλωτους στον κίνδυνο είτε εθισμού στα ναρκωτικά, είτε κακοποίησης από αυτούς που έχουν εξουσία. Μερικές φορές και τα δύο.
Ο σεξισμός στη βιομηχανία είναι δεδομένο, υπήρχε από τις απαρχές της – ήταν άνδρες οι promoters που την ξεκίνησαν και άνδρες οι DJ που πάντα καλούνταν για να παίξουν, ενώ οι γυναίκες ήταν πάρα πολύ λίγες. Άρα αυτό που συμβαίνει, πολύ λογικά, σε μια ανδροκρατούμενη σκηνή είναι ότι οι γυναίκες βρίσκονται σε έναν χώρο και σε μία θέση εξαιρετικής σεξουαλικοποίσησης, καθώς γίνονται κάτι σπάνιο.
— Δημιούργησες το κίνημα MeToo #ForTheMusic, στην ηλεκτρονική μουσική σκηνή, δουλεύοντας ακατάπαυστα για την καταπολέμηση της βίας, της (σεξουαλικής) κακοποίησης και της παρενόχλησης στη μουσική βιομηχανία. Γιατί έπρεπε να περιμένουμε τόσα χρόνια για να συμβεί κάτι τέτοιο, παρόλο που όλα τα στατιστικά/έρευνες δείχνουν ότι είναι το Νο1 πρόβλημα στον κλάδο; Ποιο ήταν το περιστατικό που το πυροδότησε και σε έκανε να πεις «τώρα ή ποτέ»;
Το ζήτημα έχει τεθεί πολλές φορές όλα αυτά τα χρόνια, αλλά η επιρροή του κινήματος #MeToo έδωσε μεγαλύτερη δύναμη στα θύματα, ώστε να μπορούν να μιλήσουν και να ονοματίσουν δημόσια τους κακοποιητές τους. Υπάρχει μια μελέτη που εκπονήθηκε από το EMII (σ.σ. Electronic Music Inclusion Initiative, για την καταπολέμηση της παρενόχλησης και των διακρίσεων στην ηλεκτρονική μουσική), που δείχνει ότι οι διακρίσεις λόγω φύλου και όλες οι μορφές τους είναι το νούμερο ένα πρόβλημα στη σκηνή μας, με το ανεπιθύμητο άγγιγμα να έρχεται ως δεύτερο.
Βρέθηκα να κάνω mentoring σε νεαρές και ανερχόμενες γυναίκες, την περίοδο της καραντίνας το 2020, κι ένιωσα ότι ήταν καθήκον μου να χρησιμοποιήσω τη φωνή και την πλατφόρμα μου για να μιλήσω εναντίον της σεξουαλικής παρενόχλησης, να προσπαθήσω να κάνω καλύτερο το μέλλον για όλες αυτές τις γυναίκες, που έμπαιναν στη σκηνή. Πολύ σύντομα έγινε ολοφάνερο ότι τίποτα δεν είχε αλλάξει από τότε που ξεκίνησα εγώ, στα '90s. Είκοσι χρόνια αργότερα, υφίστανται η ίδια ακριβώς κατάχρηση και η ίδια κακοποίηση.
Rebekah at our virtual Gashouder for Awakenings Festival 2020
— Τι έχετε καταφέρει με αυτό, μέχρι τώρα, και πώς σκοπεύετε να το εξελίξετε; Είναι δυνατόν να ονειρευόμαστε πραγματικά ασφαλείς χώρους για όλ@ στο άμεσο μέλλον;
Το πρώτο βήμα που κάναμε και κάνουμε με την καμπάνια είναι να ευαισθητοποιήσουμε, να μιλήσουμε ανοιχτά για το πρόβλημα, να δημιουργήσουμε θόρυβο και να κάνουμε τους ανθρώπους να μιλήσουν για αυτά τα ζητήματα, ανεξάρτητα από το αν τους έχει συμβεί, ή όχι.
Το επόμενο βήμα μας είναι να υποχρεώσουμε την κοινότητα να αναλάβει ευθύνη – αυτό σημαίνει ότι όλοι όσοι εμπλέκονται ή είναι μέρος της κοινότητας θα πρέπει να είναι υπεύθυνοι για την ευημερία του άλλου, και ειδικά εκείνων που κινδυνεύουν περισσότερο. Αυτό είναι πιο δύσκολο, καθώς τα ναρκωτικά και το αλκοόλ επικρατούν σε μια βραδινή έξοδο, αλλά με τη γνώση, την κατανόηση και αποδοχή αυτής της κατάστασης οφείλουμε να προσέχουμε ακόμη περισσότερο.
Συνεργαζόμαστε με χώρους για να δημιουργήσουμε μέτρα ασφαλείας, τα οποία ελπίζουμε ότι όλο και περισσότεροι χώροι και διοργανωτές θα υιοθετήσουν. Τα μέτρα είναι απλά: αναρτημένες αφίσες που ενημερώνουν τους θαμώνες του κλαμπ για μια πολιτική μηδενικής ανοχής, σαφής (επι)σήμανση ενός συστήματος αναφοράς για τυχόν περιστατικά που συμβαίνουν, και εκπαίδευση όλου του προσωπικού, ώστε να μπορεί να χειρίζεται τα περιστατικά και τις ανάγκες των θυμάτων. Επίσης, συνεργαζόμαστε με οργανισμούς για να προσφέρουμε δωρεάν βοήθεια για τη συγκρότηση και εκτέλεση του πλάνου, εάν οι χώροι και οι διοργανωτές επιθυμούν να προχωρήσουν περαιτέρω.
Η #MeToo πλευρά της εκστρατείας ήταν ακόμη πιο απασχολημένη φέτος, με όλο και περισσότερους ανθρώπους να αισθάνονται και να βρίσκουν τη δύναμη να μιλήσουν για την κακοποίηση που έχουν υποστεί. Σε αυτούς τους ανθρώπους προσφέρουμε υποστήριξη, δωρεάν νομικές συμβουλές και την πλατφόρμα μας για να μοιραστούν τις ιστορίες τους.
— Η φρικτή υπόθεση του Eric Morillo… το επαίσχυντο κρυμμένο μυστικό της βιομηχανίας της χορευτικής μουσικής, που δεν ήταν και τόσο μυστικό, αφού όλοι ήξεραν, αλλά κανείς δεν ανέλαβε δράση. Και μετά όλα αυτά τα δακρύβρεχτα «μοιρολόγια» στα social media από συναδέλφους και θαυμαστές του (ακόμα και γυναίκες), όταν πέθανε. Τελικά, μπορούμε πραγματικά να διαχωρίσουμε τον καλλιτέχνη από την τέχνη του; Τι θα γίνει με τους «Morillos» που εξακολουθούν να υπάρχουν στη σκηνή αυτήν τη στιγμή;
Πρέπει και οφείλουμε να τα διαχωρίσουμε, γιατί είναι η «τέχνη» που δίνει τη δύναμη σε αυτό το είδος ανθρώπων να κάνουν αυτά που κάνουν. Τους επιτρέπει να λειτουργούν ακόμα και με στραμμένα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω τους, μέρα-μεσημέρι, προβαίνοντας σε αυτές τις πράξεις, γιατί είναι τόσο προστατευμένοι.
Οι ισχυρισμοί (σ.σ. στην υπόθεση του Morillo) δεν ήταν έκπληξη, αλλά πάντα η συνηθισμένη ιστορία που αρχίζει και τελειώνει στο θύμα. «Ήταν θαυμάστρια, γκρούπι», «ήθελε λεφτά/φήμη», «τι φορούσε…», «γιατί επέστρεψε στο after party;», κλασικό victim blaming, που δείχνει την εικόνα της σκηνής, ακριβώς όπως είναι: μια σεξιστική σκηνή. Και ναι, φυσικά και υπάρχουν περισσότερα «αρπακτικά» που δραστηριοποιούνται αυτήν τη στιγμή στον χώρο.
Το πιο αποκαρδιωτικό, όμως, είναι ότι δεν το κάνει μόνο το old boys’ club, η παλιά φουρνιά, αλλά και το νέο κύμα των DJs/promoters/ιδιοκτητών δισκογραφικών, που ενώ έχουμε και έχουν περάσει στην εποχή του #MeToo, δεν το σέβονται καθόλου, αποδεικνύοντας, τελικά, ότι η εξουσία διαφθείρει.
— Βρισκόμαστε στο 2022 και εξακολουθούμε να ακούμε και να διαβάζουμε καθημερινά για γυναικοκτονίες, ιστορίες ενδοοικογενειακής βίας, για βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, όπως η άμβλωση, που απαγορεύονται, καταπατούνται ή αμφισβητούνται. Για κορίτσια που στερούνται εκπαίδευσης σε διάφορα μέρη του κόσμου, για άνισες αμοιβές, το τεράστιο έμφυλο χάσμα σε αρκετά επαγγέλματα. Βιώνουμε τη σεξουαλική/λεκτική κακοποίηση και το catcalling από πολύ μικρή ηλικία. Και (δυστυχώς) βρισκόμαστε ακόμα σε θέση να πρέπει να αποδείξουμε ότι η ανισότητα είναι γεγονός. Ωστόσο, δεν σταματάμε να παλεύουμε. Θα τελειώσει κάποτε όλο αυτό και πώς, κατά τη γνώμη σου;
Αλήθεια είναι, αισθανόμαστε ότι πηγαίνουμε προς τα πίσω και όντως αυτό συμβαίνει με ορισμένες «αλλαγές» που έγιναν πρόσφατα. Αλλά βλέπω, επίσης, και τόση πρόοδο – το γεγονός ότι το διαδίκτυο μάς επέτρεψε να μοιραζόμαστε ιδέες και πληροφορίες και να κάνουμε ανοιχτές συζητήσεις είναι μια ευλογία.
Επιστρέφοντας ξανά στο θέμα της ευθύνης, που αναφέραμε και πριν, η επιδίωξή μας πρέπει να είναι να φέρουμε την αλλαγή στους τομείς στους οποίους έχουμε κάποιον έλεγχο. Δηλαδή, για παράδειγμα, να δείξουμε τον δρόμο προς τα εμπρός και να φέρουμε πραγματική αλλαγή στη σκηνή μας. Κοιτώντας τη μεγαλύτερη εικόνα, πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι η σημερινή πραγματικότητα μπορεί στα αλήθεια να ακρωτηριάσει τις ικανότητες/πιθανότητες των ανθρώπων να κάνουν το οτιδήποτε στον χώρο.
Επίσης, είναι κι αυτή η δικαιολογία, η ερμηνεία που θέλουν να μου δώσουν οι άνδρες, όταν μου λένε ότι «είναι ένα μεγαλύτερο κοινωνικό ζήτημα»… άρα είναι καλύτερο να μην κάνουμε τίποτα για όλα αυτά; Το ίδιο σκεπτικό, όπως με το whataboutism. Κανείς δεν θα κουνήσει ένα μαγικό ραβδί, βελτιώνοντας από το πουθενά όλα αυτά τα ζητήματα: χρειάζεται χρόνος, χρειάζονται αυτές οι δύσκολες συζητήσεις, χρειάζεται να ακούσεις τα θύματα, να ακούσεις τις ιστορίες και τις εμπειρίες τους, να αμφισβητήσεις το status quo.
Μπορεί να μην είμαστε σε θέση να ανατρέψουμε πολιτικές αποφάσεις, αλλά καθώς ο κλάδος μας αυτορυθμίζεται, έχουμε τη δύναμη να κάνουμε μια αλλαγή εδώ και τώρα και ίσως, αν αλλάξουμε τη σκηνή μας προς το καλύτερο, όλο αυτό να διαρρεύσει και σε άλλους τομείς της ζωής.
HÖRSNOBIETY BERLIN, BERLIN - Rebekah / September 10 / 8pm-9pm
— Μίλησες ανοιχτά για τη δική σου σεξουαλική κακοποίηση, τις παρενοχλήσεις, τις δικές σου ιστορίες σεξισμού και τα χρόνια σου στο adult entertainment industry, πέρασες κι εσύ αυτή την εξαιρετικά δύσκολη και επίπονη διαδικασία. Πώς τα κατάφερες, ποιο ήταν το support system σου;
Για μένα ο χρόνος ήταν ένας σπουδαίος θεραπευτής, συμφιλιώθηκα με το παρελθόν μου στον χώρο του glamour modeling και είναι γεγονός ότι οι επιλογές που έκανα με έφεραν εδώ που είμαι σήμερα και πραγματικά δεν θα άλλαζα κάτι. Λατρεύω τις εμπειρίες, τις προκλήσεις που είχα στη ζωή μου κ.λπ., αλλά είμαι τυχερή, μπορώ να αποσυνδεθώ από τα τραύματά μου και συγχρόνως έχω την επίγνωση ότι κάποιοι άλλοι άνθρωποι δεν μπορούν να το κάνουν, κι έτσι έχουν αποσυρθεί εντελώς από τη σκηνή, καθώς η κακοποίηση που βίωσαν είναι υπερβολική.
Γι' αυτό ήταν απαραίτητο για εμένα να μιλήσω για την κακοποίησή μου δημόσια. Η διαδικασία του να γράψω για όλα αυτά που πέρασα, όλα αυτά που έχω υπομείνει, για το site μας, το www.metoo-music.com, ήταν επίσης πολύ θεραπευτική. Η αποσύνδεση από αυτά τα τραυματικά γεγονότα μπορεί να σε κρατήσει ασφαλή, αλλά η ενσωμάτωση αυτών των εμπειριών ξανά μέσω της συγγραφής μού επέτρεψε πραγματικά να θεραπευθώ ακόμα περισσότερο.
— Καταφέρατε να έχετε αρκετούς αξιόλογους ανθρώπους και οργανισμούς, ως συνοδοιπόρους, σε αυτήν τη διαδρομή. Ωστόσο, οι δράσεις (ακόμα) δημιουργούνται και επικεντρώνονται κυρίως στις μητροπόλεις. Τι γίνεται με τις μικρότερες χώρες, όπως η Ελλάδα, με μικρότερες σκηνές, πιστεύετε ότι κάποια στιγμή θα αναγκαστούν αναπόφευκτα να ακολουθήσουν το προβάδισμα από το εξωτερικό; Εάν όχι, εκτός από την υπογραφή του pledge, και την κοινοποίηση των ειδήσεων, τι μπορούμε να κάνουμε κι εμείς από εδώ, ώστε να ενισχύσουμε και να εξαπλώσουμε τη δράση σας;
Οι χώροι και οι διοργανωτές πρέπει να αρχίσουν να εφαρμόζουν μέτρα ασφαλείας στα κλαμπ, γνωρίζουμε έμπρακτα ότι φέρνει περισσότερες γυναίκες clubbers σε χώρους εκδηλώσεων, εάν αισθάνονται πιο ασφαλείς κι ότι υπάρχει φροντίδα. Γνωρίζουμε, επίσης, από μελέτες ότι οι αφίσες σε χώρους εκδηλώσεων, που δηλώνουν την πολιτική του κλαμπ, απωθούν τα σεξουαλικά αρπακτικά από το να λειτουργούν σε αυτούς. Το να γίνει μια σοβαρή #MeToo καταγγελία σε κάθε περιοχή επίσης θα πιέσει για αλλαγή, και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι είναι ένα ευρέως διαδεδομένο πρόβλημα, καθώς το πιθανότερο είναι ότι συμβαίνει στα κλαμπ σας και στη σκηνή σας αυτήν τη στιγμή που μιλάμε.
Όσο για την Αθήνα, έχουμε ήδη ακούσει ιστορίες που έρχονται από εκεί, αλλά δεν έχουμε μιλήσει απευθείας με τα θύματα ακόμη, ώστε να τις επαληθεύσουμε. Η εκστρατεία αναζητά πρεσβευτές σε κάθε περιοχή, οι οποίοι μπορούν να μιλούν αγγλικά και τη μητρική τους γλώσσα, που να μπορούν να συνεργαστούν μαζί μας για τη δημιουργία ασφαλών χώρων και επίσης να μπορούν να υποστηρίξουν τα θύματα. Και η μεγαλύτερη συμβουλή είναι να αρχίσετε να μιλάτε για αυτά τα θέματα, δημόσια και ιδιωτικά.
— Πιθανότατα στο μέλλον θα θεωρείσαι σύμβολο και πρωτοπόρος, όχι μόνο για την καριέρα σου στη μουσική αλλά και για τον ακτιβισμό σου. Πώς σε κάνει να νιώθεις όλο αυτό;
Θα χαιρόμουν να με θυμούνται για τη μουσική μου και για το ότι μοιράστηκα ενέργεια μέσω των DJ sets μου, για να είμαι ειλικρινής. Το ότι είμαι η φωνή για αυτά τα θέματα έχει διχάσει τα άτομα που με ακολουθούν, αλλά αν δεν μιλήσω εγώ, ποιος θα το κάνει; Το να πιστεύεις ότι κάποιοι άλλοι θα το φροντίσουν κι έτσι να μεταβιβάζεις την ευθύνη αλλού είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο η κακοποίηση συνεχίζεται στον χώρο μας για 30 και πλέον χρόνια.
Η Rebekah θα βρίσκεται στο ODDITY την Παρασκευή 28 Οκτωβρίου.
