Με νοιάζει τι κάνεις στο κρεβάτι σου
Το νέο queer πολυπόστ από τον Πάνο Μιχαήλ
Το σώμα σου είναι ένα αρχείο είχε τίτλο το προηγούμενο ποστ του Queertopia, καθόλου τυχαία. Είναι καιρός που συναισθάνομαι, καθώς παρακολουθώ με άφατη χαρά και στην Ελλάδα την πιο ΟΡΑΤΑ queer γενιά μέχρι τώρα, την περίφημη Generation Z, να στροβιλίζεται και μαζί (μας) και μόνη ανάμεσα στις –απαραίτητες, με τη σειρά που το γράφω– πάλες και κραιπάλες, να έχει την ανάγκη όχι βέβαια του δικού μας καπελώματος, αλλά τη σύνδεση με το βίωμα των ΛΟΑΤΚΙ+ προγόνων της, την επίγνωση που αναπόφευκτα η γνώση επιφέρει.
Ποια γνώση; Πως το ελληνικό διαγενεακό ΛΟΑΤΚΙ+ τραύμα που σχεδόν ολόκληρο τον προηγούμενο αιώνα συναισθηματοποιήθηκε επειδή η ορατότητα πάλευε με τον εαυτό της αλλά και με ένα σαφέστατο λιγδιασμένο ετεροκανονικό τσέρκι και στην αληθινή ζωή αλλά και στην αναπαράσταση μέσω της τέχνης. Αχ, ταλαντούχε στρείτουκλα Λευτέρη Παπαδόπουλε, η δοξολόγηση της predator λαϊκής και μη μουνίλας έκαψε μαζί με τη σιροπιασμένη μέχρι αηδιάς μουνίλα του Πάριου το φαντασιακό εκατομμυρίων, μέχρι να έρθει η Νικολακοπούλου και οι επίγονοι και να σκιτσάρουν στην αρχή και ύστερα να αποκαταστήσουν ανεπίστροφα, μακριά από το κωμικό και γκροτέσκο στον πυρήνα του πατριαρχικό σας σήμα, αυτό που άρχισε ο Μάνος Χατζιδάκις μαζί με τους συγκαιρινούς του και που αν το δούμε ρεαλιστικά αποτέλεσε το μόνο δυνατό, ουσιώδες και ακατάπαυστο σήμα μας στο παγκόσμιο συλλογικό φαντασιακό: η αιχμή του –πάντα τρυφερού– μαχαιριού των ερωτικών μειονοτήτων, που χωρίς αυτό και τις ηδονικές μαχαιριές του στη ζωή και στην τέχνη μας η σταδιακή απελευθέρωση από τις τραυλές πορδές της εγχώριας πατριαρχίας ακόμη θα ήταν χαμένη στη μετάφραση των απαίδευτων μεταπολεμικών παππούδων μας και τον ενοχικών μεταπολιτευτικών γονέων μας.
Είπα γονείς, αυτή την τόσο βασανισμένη από την ετεροκανονική μονομανία και τα στερεότυπά της ομάδα, που δεν βασανίζει βέβαια μονάχα όλ@ μας αλλά και τους καψερούς cishet που διαθέτουν ενσυναίσθηση, ανθρωπιά, δυο δράμια μυαλό και καταλαβαίνουν ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ πόσο τους εξοντώνει –σε βάθος χρόνου– η προνομιακή για αυτούς αλλά ασυνάρτητη και ψυχοφθόρα πατριαρχική ετεροκανονικότητα, η οποία στην κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου ήρθε σε αντιπαραβολή με τη φωτογενή ειλικρίνεια της ΛΟΑΤΚΙ+ συμπεριληπτικότητας-γονεϊκότητας.
Ο πρόεδρος του Εθνικού Θεάτρου Γιάννης Μόσχος, ύστερα από αυτή την ουσιαστικά κουίρ πολιτική του κίνηση να κάνει το coming out του έχοντας αναλάβει πρόσφατα αυτή τη θέση από τον έκπτωτο προκατοχό του, μετά τη συζήτηση για το ελληνικό #MeToo, προσκάλεσε στην κεντρική σκηνή του Εθνικού τη Δευτέρα, κάτω από την τυπική ομπρέλα-τίτλο της συζήτησης «Φύλο και σεξουαλικότητα: Μια συζήτηση στο Εθνικό Θέατρο για τη ΛΟΑΤΚΙ+ ορατότητα και τις διεκδικήσεις σήμερα» όλο, μα όλο, πραγματικά το φάσμα της επιλεγμένης μας κούιρ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ. Η πρόεδρος του ΔΣ της Intersex Greece Βασιλική Βουβάκη, η διευθύντρια του Red Umbrella Athens Άννα Κουρουπού, η γονέας παιδιού ΛΟΑΤΚΙ+ και μέλος της ομάδας Υπερήφανοι Γονείς Μιμή Μανωλιά, η διαχειρίστρια της Colour Youth Χαρά Νικολάου, ο ηθοποιός Μιχάλης Οικονόμου, ο καλλιτέχνης Άγγελος Παπαδημητρίου, η κινηματογραφίστρια και ακτιβίστρια Πάολα Ρεβενιώτη, ολ@ μαζί και το καθένα χωριστά, υπό τον εξαιρετικό συντονισμό της επιστημονικά συνυπεύθυνης του Orlando LGBT+ Έλενας-Όλγας Χρηστίδη, ανοιχτά λεσβίας και περήφανου παιδιού μιας ΛΟΑΤΚΙ+ οικογένειας από τις χιλιάδες που υπάρχουν –ας είμαστε ειλικρινείς– και που σιγά-σιγά η ορατότητά τους τις κάνει μαζί με την τρυφερή ευφυΐα που κουβαλάει το κοινό μας τραύμα να τις απολαμβάνουμε και να αλληλοεκπαιδευόμαστε, ενσάρκωσαν αυτό με το οποίο άρχισα το κείμενο και που ήταν και η αγωνία της πιο νεαρής της συζήτησης, της 22χρονης coloryouthίτσας Χαράς Νικολάου. Ναι, οι νέοι απολαμβάνουν –όχι αλαζονικά– τις κατακτήσεις όσων προηγήθηκαν, αλλά τους λείπει, ας το πω επιγραμματικά, η αποτύπωση της ΛΟΑΤΚΙ+ ιστορικότητας εν είδει όχι αποστειρωμένου αρχείου αλλά ως διαρκούς περιπλάνησης στα σώματα των προγόνων. Αναφέρθηκε πολλές φορές ο ελλειμματικός ρόλος του σχολείου και της εκπαίδευσης, και γνώμη μου είναι πως εθελοτυφλούμε ως κοινότητα αν περιμένουμε από κει να αρχίσει η μετακίνηση, όταν το μάθημα της σεξουαλικής εκπαίδευσης περνάει από τη σηψαιμική κρίση της ελληνικής Εκκλησίας –τρομάρα της– και τη σατανική (sic) συναρμογή της με το υπουργείο Παιδείας.
Η Πάολα μίλησε για την πολιτική της επιθυμίας, την ΚΑΥΛΑ και την ορατότητα με τον μοναδικό τρόπο που έχει (παρόλα τα αναμφισβήτητα τραύματα της κοινότητας, τα οποία και η ίδια αναγνωρίζει πως ήταν είναι και θα συνεχίσουν να είναι παρόντα) να συμπυκνώνει την απαραίτητη ακαδημαϊκή, αλλά κάπως αγχωμένη μέσα στην αντισηπτικότητα της θεωρητικολογία, με αυτή την επιθετική τρυφερότητα που τη χαρακτήριζε και συνεχίζει ακατάπαυστα μέχρι τώρα και που ψυχικά είναι πολύ κοντά μου. Και επειδή ένα υπέροχο εφηβικό ζευγαράκι στο κοινό, ένα τρανς αγόρι με το κορίτσι του, ανήσυχα αλλά και λαμπερά μέσα στον ερωτά τους μίλησαν για την ασχήμια της καθημερινότητας που περικυκλώνει την ομορφιά τους, πέρα απ' ό,τι θα ήθελα να τα αγκαλιάσω, θα τα συμβούλευα να πάρουν ό,τι τους ταιριάζει από την επιθετική τρυφερότητα της Πάολας η οποία –η ψυχή της το ξέρει– δεν παρακάλεσε, πήρε ο,τι της-μας ανήκει, το κατάπιε ως επιθυμία και το επέστρεψε ως αντεστραμμένο προαπαιτούμενο γεφυρώνοντας το τραύμα με την καύλα και τα ίσα δικαιώματα.
Θέλει δύναμη για να κάνεις το offence κομμάτια και το Κράξιμο στέμμα σου, αλλά κάπου εκεί κρύβεται για τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα ένα κατακτημένο με αίμα unapolegetic manual που μετατρέπει το στίγμα σε ομορφιά, την ντροπή σε αναβαθμό της περηφάνιας, τον φόβο σε εξουδετέρωση των ήδη πιο φοβισμένων από μας εξαϋλωμένων διωκτών (που η μανούλα τους τούς περιμένει το βράδυ να τους βάλει κωλοδάχτυλο για να στανιάρουν) και που παράλληλα μας συμφιλιώνει ολ@ με αυτό που η κωστοπουλική εικοσαετία μας απέκοψε.
Την αποδοχή του λαϊκού queer ennui μας (αυτή η χώρα δεν είχε ποτέ ελίτ και αστούς by the book, οπότε πάρτε το αλλιώς, λολ), τη συμφιλίωση με τις αντιφάσεις του queerness, την ανεξάντλητη ποικιλομορφία μας (καλό το greek white gay male gaze για εισαγωγή, αλλά ξέρετε πόσο υπέροχα ΓΑΜΑΕΙ κυριολεκτικά όλο το ΛΟΑΤΚΙ+ φάσμα;). Κλείνοντας αυτό το κείμενο, θα σταθώ πάλι σε μια λέξη της νεότερης της συζήτησης, της Χαράς Νικολάου, η οποία μίλησε και για το ΛΟΑΤΚΙ+ narrative, και θα το ενώσω με την ορατότητα. Για να σχηματίσεις αφήγημα που θα επικρατήσει δεν παίζει κανένα ρόλο αν είσαι πλειοψηφία. Η πλειοψηφία άλλωστε ταΐζεται και επικρατεί –για όσο– με μύθους και ψεύδη ενώ οι μειονότητες με τον δερβίσικο χορό της αλήθειας. Το αφήγημα προϋποθέτει την ορατότητα. Η ορατότητα μάς δυναμώνει εκθετικά, μας ενώνει, μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε πως πολιτική κάνουμε ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ.
Και για να αποδομήσω και να επανοικειοποιηθούμε την πιο ληγμένη ατάκα ever μετά το «έχω gay φίλους» (πόσο μπλιαχ), ναι ρε, με νοιάζει τι κάνεις στο κρεβάτι σου, αρκεί να με προκαλείς, να με ξεβολεύεις, μπας και ξεφύγω από την απάθεια, τις υπεκφυγές μου, και πάρω μυρωδιά τι πάει να πει όταν η ζωή μου, που ενώνεται με τη ζωή και την τέχνη σου, διαλυθεί από την καταιγίδα των κοινών μας ανασφαλειών και μαζί περάσουμε απέναντι. Καιρός δεν ήταν;
/Fags and hugs of the day*/
• Sex, drags and opera ή πως ο gay βαρύτονος Γιώργος Ιατρού θα σου εξηγήσει στα κρητικά tedxιανά ότι ο κώλος δεν ενώνει. Η πούτσα και η όπερα όμως;
• Δεν χρειάζομαι ecstasy, εγώ το έχω μέσα μου, είχε πει η θεότητα Μαργαρίτα Καραπάνου, και βλέποντας αυτόν τον πίνακα του εικαστικού Daniel Jaen σκέφτηκα πως όντως η ερωτική έκσταση και αυτό που έχεις μέσα σου θα σε μάθει να διαβάζεις το κορμί σου απρόσμενα.
• Είδα το τρίτο επεισόδιο του White Lotus, της αριστουργηματικής σειράς του gay σεναριογράφου και σκηνοθέτη Mike White, o οποίος σοφά στον δεύτερο κύκλο απέφυγε την ευκολία του κατακτημένου virality του πρώτου. Και σοφά βέβαια διατήρησε την υποτιμημένη ερμηνευτικά από το Hollywood industry queer icon Jennifer Coolidge, η οποία καταφέρνει εδώ να εξελίξει τον ρόλο της. Έχετε καταλάβει όλα τα κουίρια γιατί μας αγγίζει ψυχικά ο coolidgiσμός, ε; Ο παραζαλισμένος καπιταλισμός παρουσιάζεται μέσα από την Jennifer ως ένα ιδίωμα ναρκισσισμού και ο ναρκισσισμός ως ένα ιδίωμα fragile masculinity τόσο queer αλλοπαρμένο στο οποίο η Coolidge προσθέτει τέτοιες αεικίνητες αποχρώσεις που η κοινή –μας– τραγωδία της ύπαρξης καταπίνεται ως ηδύποτο.
• Τόσα χιλιόμετρα predator και ακόμη να συνειδητοποιήσουμε πως την ώρα που πεθαίνουμε της πείνας ή κωλοβαράμε μέσα στα αυτιστικά μας bubbles η ελληνική πολιτική είναι ένα απέραντο, νεκρώσιμο πορνό.
• Ενώ η Βίκυ Καγιά υπέθετε πως δεν θα κατέληγε η πιο unretable αδερφομάνα της φετινής τηλεοπτικής γειτονιάς (πιο πολύ κι από την Πέπη Ραγκούση – την ποια; Ι know, νεοσσοί), μια σπάνια φετινή αρρώστια που λέγεται νέα τηλεόραση εξαπλώνεται εκθετικά, με διακαναλικό diversity. Κωνσταντίνε Τσάγκαρη, κουίρ μωρό μου, δείξε μας τι κάνεις στα fashion Λονδίνα καθώς η παλιά ελληνική (και μέσα στη ΛΟΑΤΚΙ+ ντουλάπα της) τηλεόραση αλληλοτρώγεται με λιγότερη φωτογένεια και ειλικρίνεια απ ότι ο Εθνικός Σταρ με τον Μιστερ Μπούτια στο Ερωτοδικείο.
• Όπως με αφόπλισε κι αυτός ο κώλος χτες στο μετρό, καθώς επέστρεφα από τη συζήτηση στο Εθνικό.
Μπορεί ο κώλος να μην ενώνει, όπως ανέφερα στην αρχή του Fags and hugs, της νέας υποστήλης του Queertopia, αλλά ένα ηδονικό suspirium σ' το προκαλεί.
Όπως και η Λένα Πλάτωνος που μας περιμένει όλ@ στο six d.o.g.s τη Δευτέρα 28 Νοεμβρίου.
