Έλα ν’ αγαπηθούμε (στο κλείσιμο μιας εποχής)
Το queer πολυπόστ της ημέρας από τον Πάνο Μιχαήλ.
Τι είναι η μόδα, το πολύχρωμο και φανταχτερό της σύμπαν, οι characters που την απαρτίζουν, από τους σχεδιαστές, τους στυλίστες μέχρι τα μοντέλα, τους φωτογράφους, παρά μια blow up φαντασίωση που περνάει σαν χάδι από πάνω σου και σου λέει: έλα κάτω από τη φτερούγα μου, φόρα την ακριβή στολή μου (ή τη fast fashion απομίμησή της, άλλωστε εγώ από πού νομίζεις, χρυσό μου, ότι αντλώ έμπνευση, από την αληθινή ζωή σου), στολίσου και ζήσε, να πάνε τα φαρμάκια κάτω.
Ο εξαιρετικά ταλαντούχος στυλίστας Μάρκος Ανδριώτης αποτελεί για μένα μια ξεχωριστή περίπτωση στον χώρο του. Τον είχα σποτάρει απ’ όταν ακόμη φοιτούσε στη σχολή της Βίκυ Καγιά, την καλή περίοδό της, after GNTM circa 2009-2011. Δραστηριοποιούταν έντονα ψηφιακά, κόχλαζε από ιδέες γεμάτες φαντασία, έξαψη και το κυριότερο, δεν κουβαλούσε καμιά από τις μπαναλ παραλυσίες του χώρου του.
Η πρώτη δεκαετία της κρίσης, όπως όλ@ γνωρίζουμε, διέλυσε και τον δικό του επαγγελματικό βιότοπο ανάμεσα σ’ άλλους. Ο Μάρκος όμως κατάφερε με σκληρή δουλειά και επιμονή και με αυτή την exquisite fashion ματιά που διαθέτει και ως γνήσιο παιδί της κουίρ γενιάς του να κάνει διακριτό το ύφος του και να κάνει ετερόκλητες αλλά πάντα εξαιρετικές συνεργασίες.
Για μένα ο στυλίστες, οι πραγματικά ευφυείς στυλίστες (με τη διεθνή έννοια του όρου και όχι όπως τους έχει λεκιάσει η ελληνική αδαής πραγματικότητα) μαζί με τους σχεδιαστές, παλιότερα τα περιοδικά, τώρα το αχανές ψηφιακό fashionverse ως κύριο τροδοφότη και αναμεταδότη, είναι οι fashion dj που δημοκρατικοποιούν και ενισχύουν τις τάσεις.
Χωρίς τα πειράματά τους, τα πειράγματα και τις μίξεις που επιχειρούν η μόδα θα ήταν ένα βαρετό νεκροταφείο όπου έξυπνοι και ευαίσθητοι σχεδιαστές θα πουλούσαν μονάχα στους αποκτηνωμένους ultra rich την ατμόσφαιρα του fashion orgy χωρίς τον ερωτισμό του.
Αν μου έλεγες να σου περιγράψω το ύφος του Ανδριώτη θα έλεγα πως το χαρακτηρίζει το μπιτάτο pornomelancholy, οι always relevant street φυσαλίδες, το κουίρ γαργάλημα του fashion υπογάστριου μ’ έναν τρόπο που δεν είναι συνηθισμένος στο μικρό μας χωριό, chic αλλά και πασπαλισμένος με το τσαλάκωμα του στυλάτου ρεψίματος της γενιάς του Μάρκου, όπου ζει και πάλλεται, η οποία σνιφάρει τα ερείπια και τα μετατρέπει σε θαύμα όταν δεν μεταμφιέζει την ανάγκη της για τρυφερότητα σε απαθή πόζα χαμού.
Μακάρι να το γνώριζαν αυτό και οι αδιάφοροι «fashion» φυγόπονοι αστράγαλοι του viral αλλά σε παρακμή GNTM που κ(λ)άνουνε αναμφισβήτητα και ευχάριστα για όλ@ εμάς τηλεοπτικά (γεμίζοντας την τσέπη τους παράλληλα και αυξάνοντας το bankability της –ΕΓΧΩΡΙΑΣ– αναγνωρισιμότητάς τους) καθώς η γενιά του Ανδριώτη και ο Μάρκος βουτάνε πραγματικά στο μεδούλι της μόδας.
{Άγγελε, save me a kiss!}
Το μεδούλι της μόδας ο σχεδιαστής Άγγελος Μπράτης το ξέρει όπως εγώ ξέρω όλο τον song catalogue της Λένας Πλάτωνος, λολ. Ο Άγγελος μπορεί να έγινε γνωστός στην Ελλάδα μέσα απ' τους προηγούμενους, more fashion oriented κύκλους του GNTM, αλλά όλ@ ξέρουμε ότι αυτό απλώς επιτάχυνε την αναγνωρισιμότητά του.
Το corpus της δουλειάς του, το διακριτό ύφος της, πριν επιστρέψει στην Ελλάδα από την Ιταλία είχαν σχηματίσει ήδη, απαλύνοντας τους νεορομαντικούς μαύρους κύκλους της πρώτης νεότητάς του, μαζί με την αγάπη του για τη μόδα και πολύ σκληρή δουλειά, his signature style.
O Mπράτης βέβαια έχει, ως σχεδιαστής αλλά και ως κουίρ, κάτι που εμένα με θέλγει πολύ. Συνδυάζει τη μορφωτική του σκεύη, τις επιρροές του και τη σπουδαιότητά του ως σχεδιαστής με το γοητευτικά cheesy κομμάτι του χαρακτήρα του χωρίς καμία ενοχή (όπως κάθε unapologetic αδερφή θα έπρεπε να κάνει, αν θα ήθελε να είναι ψυχικά ειλικρινής).
Χωρίς να είμαστε κολλητοί, γνωριζόμαστε από την αρχή της προηγούμενης δεκαετίας και υπάρχει αμοιβαία εκτίμηση. Είχα χαρεί με την πορεία του στην Ιταλία και είχα παραξενευτεί όταν επέστρεψε και είχα ψιλοανησυχήσει για το πώς θα διαχειριστεί την –μεχρί εξαντλήσεως– ηλίθια, κακόγουστη και, το πιο βασικό, καθηλωμένη στο 2009 και πεινασμένη για λέκιασμα ελληνική τηλεοπτική πραγματικότητα, η οποία μέσα στην πανδημία άρχισε, τρομάρα της, να συντονίζεται με τις κουίρ θεματικές, κάπως πιο συντονισμένη με τη διεθνή πραγματικότητα.
Χάρηκα ευχάριστα, συναντιώντας τον σε διάφορα events στην πόλη, πως είχε διατηρήσει το νευραλγικό real μπρατesque κομμάτι του, πιο ώριμο και κατασταλαγμένο αλλά το ίδιο παιγνιώδες. Το υποψιαζόμουν άλλωστε και παρακολουθώντας τον τηλεοπτικά αλλά και μέσα από τη δουλειά του.
Ο Μπράτης αγαπάει και τον Άγγελο και τα ψηλά τακούνια του. ,-)
{Ούτε μια νότα, αγάπη μου;}
Τα ψηλά τακούνια θέλουν επιδέξια πόδια. Πόσο μάλλον στην τέχνη, αφού στην αληθινή ζωή οι αγαπημένες τρανς όχι μόνο τα εξύψωσαν μέσα σε δρόμους, πάρκα, τουαλέτες, αυτοκίνητα, όχι μόνο βάλαν γλώσσα στο φιλί αλλά και πρώτες πλάτη στη διεκδίκηση της κουίρ ορατότητας, από τα κινήματα μέχρι την τέχνη. Τα γράφω αυτά με αληθινή αγάπη και ενδιαφέρον και για την τρανς κοινότητα αλλά και για την ελληνική κουίρ καλλιτεχνική κοινότητα με αφορμή το ξαναανέβασμα της εμβληματικής για το εγχώριο transness κινηματογραφικής ταινίας «Στρέλλα» και δυστυχώς τα καλλιτεχνικά miscalculations που έκαναν την τρανς σύμβουλο παραγωγής να παραιτηθεί τη Δευτέρα, εγείροντας –δίκαια– συζήτηση και κριτική από μέρους της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας προς τους συντελεστές της παράστασης και προς τη Λυρική.
Διάβασα με προσοχή αυτές τις δυο μέρες τις συζήτησεις καθώς και τη χθεσινή –σωστή κι ας ελπίσουμε όχι τυπική– απάντηση της Λυρικής, η οποία θα διευρύνει τις ακροάσεις για τον πρωταγωνιστικό ρόλο που προοριζόταν αρχικά για τον εξαιρετικό και καταξιωμένο drag βαρύτονο Γιώργο Ιατρού. Ως κουίρ καλλιτέχνης έχω διαπιστώσει με τα μάτια μου την ουσιαστική, ειλικρινή και διαρκή στήριξη και επιλογή του σπουδαίου καλλιτεχνικού διευθυντή της Λυρικής, συνθέτη και μουσικού Γιώργου Κουμεντάκη μέσω της ίδρυσης της Εναλλακτικής Σκηνής της Λυρικής αλλά και του σχεδιασμού του προγράμματός της να δημιουργηθεί αφενός ενας διακριτός και ισχυρός κουίρ καλλιτεχνικός πυλώνας παράλληλα με το κύριο σώμα της Λυρικής όπως την ξέρουμε και αφετέρου μέσω των συνεργειών αλλά και του κύρους που έχει η Λυρική (παρ' όλες τις αγκυλώσεις μερίδας συντελεστών και του συμπαγούς μέσα στα χρόνια κοινού της), το ελληνικό κουήρ καλλιτεχνικό στοιχείο να γίνει νόρμα όπως σε όλες τις σύγχρονες διεθνείς σκηνές, σαν τη δικιά μας Λυρική.
Έχω την αίσθηση όμως, παρ' όλες τις καλές προθέσεις και των εξαιρετικών συντελεστών του ξανανεβάσματος της «Στρέλλας» ως όπερας και της Λυρικής, πως μας έγινε ορατό σε όλ@ αυτό που υπάρχει δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό πέρα από την τέχνη και στη ζωή των τρανς ατόμων στην Ελλάδα: σε αυτή τη μεταβατική φάση, όπου το Greek queerness αρχίζει ν’ αποκτά σπινθηρισμό, νόημα και ουσία αλλά και δυνατό αυτόνομο σήμα, παρ’ όλες τις αντιδράσεις, την ίδια στιγμή, κάτι που θα μπορούσε να αποδειχτεί πραγματικά groundbreaking με το paradigm shift που θα επέφερε στην τρανς αναπαράσταση –για πρώτη φορά μέσω μιας κρατικής σκηνής, επιτέλους, με τη σημασία που έχει αυτό, όπως η πρώτη κουίρ όπερα «Ορφέας» των FYTA που ανέβηκε στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής–, την ίδια στιγμή επειδή οι συντελεστές του, λόγω άγνοιας, μη εξοικείωσης, να επιλέγουν το πιο εμβληματικό –μεχρι στιγμής– εγχώριο καλλιτεχνικό τρανς ορόσημο που σηματόδοτησε η κινηματογραφική «Στρέλλα» και να μην έχουν επικοινωνήσει καλλιτεχνικά με τον κυτταρικά τρανς πυλώνα του έργου.
Δεν έχω καμία πρόθεση για άσκοπες μανούρες και συναισθάνομαι πραγματικά την καλλιτεχνική αγωνία των συντελεστών καθώς και την ελευθερία τους, συστατικό στοιχείο κάθε είδους τέχνης. Εδώ όμως θεωρώ, παρ' όλη την αγάπη και το νοιάξιμο για τη δημιουργία τους ή μάλλον ακριβώς για αυτόν το λόγο, ότι πρέπει να αναστοχαστούν μαζί μας το τι σημαίνει η «Στρέλλα» αφενός για μας τα κουίρια και αφετέρου πόσο το ευλογημένο και γενναίο τρανς αιματοκύλισμα της Ψυχής και των Σωματών τους μας συ-μπε-ριέ-λα-βε από τη ζωή μέχρι την τέχνη. Περήφανα, χωρίς στίγματα, αδερφηκά, χέρι-χέρι.
Γιατί να μην τ@ συμπεριλάβουμε σε αυτή την τρανς Γιορτή που πρέπει να είναι η «Στρέλλα» (τους και μας);
