«Χόμπι μου ο βιασμός»
Το νέο queer πολυπόστ από τον Πάνο Μιχαήλ.
Τον τελευταίο καιρό, καλά μου κουίρια, κατακλυζόμαστε για ακόμη μία φορά από τη δύσοσμη βιογράφηση της επικαιρότητας ως θέατρο φρίκης. Οι κατ’ ευφημισμόν δημοσιογραφικές drag queens, που για να τις συμπυκνώσω και να ξεμπερδευουμε για να μην πλατειάζω με τα λεκιασμένα ονοματά τους, τις ονομάζω ΟΛΕΣ Βίκυ Φρίκη (πολύ φίλη κάθε καθικιού που έχει εξουσία, με το αζημιώτο πάντα και με τη δεοντολογία στον κώλο), με αφορμή το φρικιαστικό περιστατικό του Κολωνού κανιβαλίζουν τη 12χρονη, τη δειγματίζουν στους τηλεοπτικους πελάτες τους με το ίδιο ακριβώς νταβατζιλίκι του 53χρονου και με κυνική χαμέρπεια εκσπερματώνουν καθώς μετράνε ποιος έχει μεγαλύτερα τα true crime νούμερα.
Η Βίκυ Φρίκη αδιαφορεί με όρους αθέμιτου ανταγωνισμού και αξεδιάλυτη κουτοπονηριά για τη μάχη των φύλων και των ταυτοτήτων μας, για τη διαχρονική μάχη των σωμάτων μας με τα τέρατα. Αγκαλιάζει τη βία της ζωής ως θέαμα, μεταμορφώνει ύπουλα τους εχθρούς μας σε αποπροσανατολιστικό πινγκ πονγκ μέχρι να χάσουμε την μπάλα και την ουσία, περιορίζει τη σημασία της πραγματικότητας επαυξάνοντας τη δικτατορία των τοξικών victim blaming σχετικισμών της και ύστερα, αφού βάλει τα κλάματα υποκριτικά, σβήνει τις κάμερες, βγάζει τα μικρόφωνα, πετάει τη σκαλέτα, σνιφάρει δυο-τρεις γραμμές (τηλεθέασης, βρε κουτό, πού πήγε το πονηρό μυαλό σου;) και γιορτάζει τον τρόπο που κατανοεί τον κόσμο: μετουσιώνοντας τη φρίκη (της) σε περηφάνια.
Η Βίκυ Φρίκη, βέβαια, αγαπάει αιμομικτικά και διαχρονικά την ελληνική αστυνομία. Βλέπεις, η μορφή της εξουσίας της μιας συμπληρώνει την άλλη. Παρασύρουν και βιάζουν αστυνομικοί στη χαβούζα του αμαρτωλού ομονοιακού «τμήματος»; Παίρνει η Βίκυ Φρίκη την έννοια του βιασμού και την ανατινάζει. Τι σημασία έχει που σαν να μην έφτανε έφτανε που θηλυκότητες και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, χρόνια τώρα, όχι μόνο δυναστεύονται απ' όλους τους άλλους, αλλά μόλις πέσουν στα ματαιωμένα τους κλομπ ξέρουν ήδη ότι με τη βία και τον φόβο όχι μόνο τους απαγορεύεται η καταγγελία αλλά, όπως στην περίπτωση της άτυχης, κινδυνεύουν, όπως και συνέβη, να βιαστούν κυριολεκτικά;
Α, όλα κι όλα, η Βίκυ Φρίκη, σε αυτές τις περιπτώσεις, κάνει τα πάντα για να σαμποτάρει τον βιασμό σου. Αντί να μιλάει στο όνομα όσων ντρέπονται ή αδυνατούν να αρθρώσουν και να νοηματοδοτήσουν το σώμα τους, το πρόσωπό τους και τη φωνή τους μετά από αυτό που συνέβη, πασχίζει να ανατινάξει κάθε έννοια αξιοπρέπειας, των θυμάτων εννοείται. Οι αστυνομικοί είναι φίλοι μας, σου λέει, ασχέτως των hard facts και των διεθνών καταδικών που της τρίβεις στη μούρη.
Η Βίκυ Φρίκη είναι ένα ζόμπι που δεν ανέχεται να του πεις πως μαζί με τον εξουσιαστικό φαλλό της αστυνομίας σε βιάζουν κάθε μέρα, ανάγοντας τη δική του ενοχή σε φαντασίωση δικαίωσης. Όπως θα έλεγε ο διευθυντής ενημέρωσης –τους– και ο διοικητής της αστυνομίας, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΑΘΑΜΕ ΑΠΟ ΤΗ –ΜΑΡΑΜΕΝΗ– ΠΟΥΤΣΑ ΤΟΥΣ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΧΩΡΑ.
Ευτυχώς.
{Πώς γλιτώνεις από την τρέλα της εξουσίας και του έρωτα;}
Την περασμένη βδομάδα παρακολούθησα στην Ταινιοθήκη σε πρώτη προβολή την ταινία του σκηνοθέτη Νίκου Νικολόπουλου MUSA. Μια ΛΟΑΤΚΙ+ ερωτική ιστορία, σε πρώτο επίπεδο, μεταξύ ενός νεαρού sexually fluid Αφροέλληνα, του Musa, τον οποίο υποδύεται ο Στέφανος Μουαγκιέ, και ενός gay άντρα που υποδύεται ο Θανάσης Γεωργίου.
Ο Νικολόπουλος έφτιαξε με λίγα χρήματα, όπως ανέφερε, και με αρκετές δυσκολίες μια ταινία που θεωρώ πως αποτυπώνει αυτό που ζει σεξουαλικοσυναισθηματικά ένα gay άτομο σήμερα, εδώ, τώρα, επικεντρωμένος βέβαια στη χαρτογράφηση της συναισθηματικής ιστορίας των δύο πρωταγωνιστών του αλλά και του σημερινού κοινωνικού περίγυρου.
Με μια πραγματικά έξοχη, αποστασιοποιημένη κινηματογράφηση καθώς και με μια εκπληκτική διεύθυνση φωτογραφίας (θαύμασα τις εναλλαγές και τις υφές σε συνδυασμό με τον τρόπο που επέλεξε να χορογραφήσει τις σεκάνς της ταινίας) αλλά και με τον τρόπο που ένωσε το κλινικό, ψυχρό πρώτο μέρος της ταινίας με το δεύτερο, το πιο θερμό, ερωτικά, υπαρξιακά, πολιτικά.
Αν ο έρωτας είναι ένα ηδονικό παιχνίδι εξουσίας και επιβολής και το χάσιμο του ερωτικού υποκειμένου, ένας είδος απώλειας και θανάτου της επιθυμίας και της ταυτότητάς σου, το πώς το βιώνεις, το αναβιώνεις, το σκοτώνεις και σε σκοτώνεις και ύστερα πενθείς είναι εξ ορισμού μια εξερεύνηση της ανθρώπινης μοίρας και κατάστασης, είτε στη ζωή σου είτε στο σινεμά.
Ο Νικολόπουλος έχει δομήσει την ταινία σε συνεχή δίπολα, ένα είδος φορμαλιστικού ποιητικού κινηματογραφου υγρού (τα υγρά κάθε είδους σε αυτή την ταινία έχουν κυρίαρχο ρόλο), όπου οι ηρωές του μπαινοβγαίνουν όπως κάθε ματαιωμένος Λάζαρος του έρωτα.
Χρησιμοποιώντας αποσπασματικά, αλλά με μια εμφανώς κυρίαρχη και στέρεη λογική, τα φαινομενικά διαφορετικά στυλ κινηματογράφησης και είδη, όπως το θρίλερ, το ερωτικό ιντερμέδιο με μεταντονιονικές δαντέλες και λίγο greek weird, μερικά εικαστικά easter eggs, λάγνα θολωμένη αλλά και παράλληλα καθόλου πορνογραφική συναισθηματικά αποτύπωση του greek black community αλλά και του MUSA στη φαινομενικά χαοτική αλλά σαν ένα είδος απαραίτητου τρυφερού ψυχικού διεγερτικού –με τη συμμετοχή του σκηνοθέτη Σύλλα Τζουμέρκα κάποια στιγμή– ενσωμάτωση στην κατά τα άλλα πιο by the book κινηματογράφηση της υπόλοιπης ταινίας, ο Νικολόπουλος επιχειρεί, και εχω την αίσθηση πως τα καταφέρνει, να σου πει plain and simple, μωρό μου, πως η σιχασιά της αυτοσυντριβής οδηγεί στη μοναξια και στην τρέλα, ε;
Δεν είναι τυχαίο πως επιλέγει να κλείσει την ταινία του πολιτικά, όχι όπως στα peep shows της εγχώριας πολιτικής, αλλά δείχνοντας πως, ναι, ίσως στη μυθολογία του έρωτα each man kills the thing he loves, αλλά στην πραγματική ζωή η εξουσία, που εδώ την ενσαρκωνει ως διεφθαρμένο ρατσιστικό αστυνομικό καθίκι ένας από τους σπουδαίους κινηματογραφικούς ηθοποιούς, ο Ιερώνυμος Καλετσανος, που by far, έστω και με την ολιγόλεπτη εμφανισή του, μας επιβάλλεται κινηματογραφικά και ενώνεται με την κάμερα του Νικολόπουλου οργανικά.
Η όποια εξουσία μπορεί να λέει πως σε υπερασπίζεται –επιθετικά–, παραζαλισμένε μου cishet, αλλά πρέπει να σου υπενθυμίσω ότι επιλέγεις να ξεχνάς μέσα στη ναρκωσή σου πώς και με πόση μανία τσακίζει το διαφορετικό.
Πώς γλιτώνεις από την τρέλα της εξουσίας και του έρωτα; Και κυρίως τον τρόπο που εισβάλλει μέσα στο σώμα σου, τον ναό, κυριολεκτικά, της πολιτικής σημασίας για όλ@ μας;
{Περηφάνια, κόμματα και ο σεβασμός στην πρωτοπορία της σύγχρονης λούγκρας, Queerpolitan, σελίδα 666}
Ως μέλος της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, χαίρομαι ειλικρινά που αργά, αλλά σταθερά, έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου εν μέσω πολλών αντιξοοτήτων έχει συντελεστεί σημαντική πρόοδος και σε επίπεδο, ας το πω, κελύφους, αναπαράστασης, whatever (θέλει ακόμη πολλή δουλειά, αλλά το σήμα είναι ισχυρό και οι πολέμιοι το πήραν απόφαση πως δεν νικιέται) αλλά και σε επίπεδο δικαιωμάτων (εκεί φτύνουμε αίμα μέχρι να πάρει μπρος η μηχανή, δίνοντας κάτι και χάνοντας κάτι παράλληλα, αναπόφευκτα, αφού οι κομματικές στρατηγικές κάνουν διαρκή και ιδιοτελή σλάλομ για να αποκομίσουν οφέλη και όχι για να δημιουργήσουν αυτό που έχουμε ανάγκη, ακόμη και το πιο αυτονόητο).
Το queerness, τα ΛΟΑΤΚΙ+ σημαινόμενα και πραγματικότητες, βλέπεις, δεν είναι μονάχα τάσεις, μιντιακά, υποκριτικά ρεψίματα περί diversity, συμπεριλήψης, ορατότητας και αποδοχής, είναι κάτι πιο βαθύ και ουσιαστικό που, ναι, συμπυκνώνεται στην έννοια της περηφάνιας, του pride, της ψυχικής καταγωγής μας ως μελών της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας.
Τι να τα κάνω, τι να τα κάνουμε όλα αυτά όμως, όταν ένα μεγάλο μέρος της κοινότητας δυσκολεύεται να αναγνωρίσει την έννοια του προνομίου, βασικού συστατικού κάθε ατόμου, που όταν έχεις επίγνωσή του λειαίνεις από το μετερίζι σου το τραύμα σου και το τραύμα των άλλων, συναισθάνεσαι τον πόνο τους, συντονίζεσαι ψυχικά με το κοινό μας τοπο και αποφεύγεις την αίσθηση ερήμωσης που μας προκαλούν οι νωθροί αδιάφοροι, αλλά καλά μεταμφιεσμένοι τώρα τελευταία κομματικοί allies.
H παθολογία τους, για μας, κάτω από την creepy στοίχισή της, πέρα από το ότι είναι βαμπιρική και ανειλικρινής, περιέχει τη γνώριμη ελληνική κομματική παθολογία. Μας γκρουπάρει, θέλει να μας δημιουργήσει μέσω των δικών της στρεβλώσεων μια συμβατική αίσθηση prideness και ουσιαστικά με προμελετημένες και πολλαπλές αναξιόπιστες περφόρμανς τάχα μου αποδοχής να μας πείσει πως θα κάνει τη ρήξη με το παλιό.
Αμ δε. Το ακούσαμε και από τα μητσοτακικά, μη ώριμα για ΛΟΑΤΚΙ+ γάμο χει-λά-κια στη ΔΕΘ, το βλέπουμε καθημερινά και από τους υπόλοιπους πως μέσα από τη φούσκα του δικού τους προνομίου κανένα κόμμα δεν έχει το ψυχικό software, τους ανθρώπους που γνωρίζουν τα σπασμένα γυαλιά που μασάμε καθημερινά καθώς αυτοί εξαγγέλλουν, αλλά δεν νοιάζονται, πέρα από τον μικροκοσμό τους, ειλικρινά, τι σημαίνει να είσαι ΛΟΑΤΚΙ+ στην πραγματικά αρκετά βελτιωμένη queer Ελλάδα του 2022, αλλά ακόμη λειψή και εχθρική σε ό,τι έχει να κάνει με το πιο βασικό, την καθημερινότητά μας.
Ξέρεις γιατί, καλέ μου pinky rider πολιτικέ κάθε όχθης, σε κοιτάζουμε όλ@ με το ένα χέρι στη μέση και με το ντίλντο στο άλλο, καχύποπτα; Γιατί χρησιμοποιείς το κομματικό σου προνόμιο ως πολιτική πεολειχία και το μεταχειρίζεσαι ωφελιμιστικά, τάχα μου ότι επιτέλους εσύ, ο αγέρωχος φορέας της πεπερασμένης και παλιακής πια για τον καιρό που ζούμε, white male gaze πουστοσύνης σου, σε συνδυασμό με τα sordid dungeons της ιδιοτελούς στρατηγικής της κομματικής εξουσίας κάνεις πως υποφέρεις, υποφέρεις, υποφέρεις πολύ, καθώς μας πετάς πού και πού λίγουλα ψίχουλα από τα αυτονοήτα.
Βλέπεις, όλ@ τα κουίρια, ανεξαρτήτως ηλικίας και γενεών, ξέρουμε και νιώθουμε στο πετσί μας πως γι' αυτό ακριβώς το προνόμιό σου θα μας πέταξεις στην πρώτη ευκαιρία, αφού ΠΡΩΤΑ φωτογραφηθείς και κάνεις επικοινωνιακές δηλώσεις συμπαράστασης στις κάμερες.
Αχ, ναι. Το μάτι των μίντια, η κάμερα και οι πολιτικοί σκηνοθέτες της, η οποία, όσο μαρκετίστικο pride και να μας δειγματίζει από το μαραμένο glory hole της, δεν θα καταφέρει ποτέ να συντονιστεί με την κουίρ καρδιά. Γιατί οι προθέσεις της δεν υπήρξαν ποτέ μη privileged, αλλά, το κυριότερο, μέσα στην πεζότητα του κρυμμένου κομματικού της πυρήνα και το πείσμα της να μας αντιμετωπίζει for the shake of our existence, τάχα μου, ως εξαργυρωμένη περηφάνια δείχνει ότι η ίδια δεν είναι περήφανη.
Καμία εξουσία, άλλωστε, δεν είναι περήφανη ούτε ενδιαφέρεται για το ερωτικό και προσωπικό συναξάρι του φτωχού νέου κουιριού. Ακόμη δεν μπορεί να συνέλθει, βλέπεις, από την ηθική φτώχεια του μετακωστοπουλισμού της και απέχθανεται την ευλογημένη πρωτοπορία της λούγκρας.
Εμείς όμως μπορούμε, γιατί έχουμε συνέλθει ήδη και περήφανα ζούμε το μέλλον τώρα.
