Μια άσκηση Φυσικής, αλήτη
Το νέο queer πολυπόστ από τον Πάνο Μιχαήλ
Θα πορνομελαγχολήσω κι ύστερα εγώ κι ύστερα εγώ πώς θα συνεχύσω; To gay porn και ο τρόπος που το χρησιμοποιούν (sic) τα κουίρ άτομα είναι ένας ολόκληρος ξεχωριστός κόσμος από μόνος του, αν το καλοσκεφτείς. Aπό τα παράνομα φιλμάκια των αρχών του εικοστού αιώνα μέχρι την καθοριστική αρχική του έκρηξη στα '70s, την πρώτη φάση της home διάχυσής του στα '80s και στα '90s μέχρι την κυκλωνική του διείσδυση και επικράτηση μέσω του internet από τα '00s μέχρι και αυτήν τη στιγμή που μιλάμε, το κουίρ συλλογικό φαντασιακό ομογενοποιείται φαντασιωτικά απ' τη μια (χμ), απελευθερώνεται, απενοχοποιείται και συμφιλιώνεται με τις επιθυμίες του με τον sex positive τρόπο που η πορνογραφία μας περικυκλώνει απ' την άλλη. Η ζωή η ίδια είναι πολύ πιο hardcore από την πορνογραφία, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το πουριτανικό (κωλο)δαχτυλάκι μας. Βέβαια, το ταξίδι στην άγρια πλευρά των οπών, στο οποίο όλ@ επιδιδόμαστε, είτε από την οθόνη είτε in real life, γνωρίζουμε πως όταν, ενδεχομένως, συναντηθούμε κι ενώσουμε τις αισθήσεις με το αίσθημα, τότε το hardcore fleshy καλυβάκι μας θα γίνει ιδανικό παρανάλωμα. Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί τον τελευταίο καιρό έχει αρχίσει και στην ελληνική καλλιτεχνική κουίρ κοινότητα η εξερεύνηση των ορίων τέχνης και porn γόνιμα, unapologetically και κυρίως με αυτή την ποιητική αλητεία που και το porn περιέχει από τη φύση του.
Ο ηθοποιός και χορευτής Δημήτρης Παγώνης ζωγραφίζει καυλιά με το σώμα του σε κάθε ευκαιρία, δεν πάσχει από ηθικίστικες, slut shaming faggotries, αντιμετωπίζει το σώμα του και τα τρυφερά απωθημένα του ως τον χρυσό αέρα της ζωής και τα ηδονικά της golden showers ακομπλεξάριστα.
Ως νεαρό και ταλαντούχο queerdo γνωρίζει τις ψηφιακές σεξουαλικές ιδεοληψίες της γενιάς του που τρέχει λαχανιασμένη πίσω από το είδωλο του εαυτού της, τη χτυπάει στον ώμο, γδύνεται και «εκδίδεται» καλλιτεχνικά γιατί διαθέτει και στη ζωή και στην τέχνη του τη δύναμη να σπάει τη βία των γελοίων και να καυλώνει με την αλήθεια των δακρύων του.
Ξέρει από ένστικτο πως το να καυλώνεις είναι κι αυτό μια τέχνη σχεδόν ισότιμη με την τέχνη του, παρατηρεί το σιγόβρασμα, ψαχουλεύει τους αδένες του και χρησιμοποιεί το σώμα του ως δύναμη ευαισθησίας.
Ο πόθος, η έξαψη και η καύλα μπορεί να κράζουν all the time το συναίσθημα, αλλά ο Δημήτρης τους πλασάρει το αθώο σαν ένοχο κρέας του και τους ψιθυρίζει: φίλησες πότε σου δυο μάτια γαλάζια πριν από ένα τυχαίο γαμήσι; Κι αμέσως το βουλώνουν.
{Play it again}
Ο Ιάκωβος είναι μια εντελώς ιδιαίτερη και ξεχωριστή περίπτωση. Απόφοιτος του Θεάτρου Τέχνης (κανείς δεν είναι τέλεια, Ιάκωβέ μου), internetish poet way before it was cool, πρωταγωνιστής στην ταινία του κινηματογραφικού σκηνοθέτη Άγγελου Φραντζή «Μέσα στο Δάσος», υπέροχο και καυλερό κουίρι της πόλης, συνειδητοποιημένος και με ψυχολογία παγανιστή porn surfer του greek OnlyFans, μας γλεντάει και γλεντάει παράλληλα με εμάς, όλα αυτά τα αλλόκοτα και αόρατα πλάσματα, ως αμφίβιος θεός του σεξ.
Ο Ιάκωβος πιστεύει πως αν στόχος είναι τα λεφτά, τότε το Σώμα είναι η –μόνη έγκυρη– υπογραφή σου. Αλλάζει διαρκώς τις ισορροπίες, ξεχωρίζεις το ακέραιο από το περιττό, μυρίζει τα ιδρωμένα του τζόκστραπ για να νιώθει αμείωτη τη θερμοκρασία του σώματος, χαϊδεύει τον πούτσο του και μας συνδέει με το πνεύμα της καύλας (του).
Τον θαυμάζω, δεν του το έχω πει, γιατί δεν φοβάται να καίει την αδρεναλίνη του καθώς κινείται ανάμεσα στην τάξη και το χάος, όπως όλ@ μας. Βλέπεις, ξέρει πως όλα τα φλόκια του κόσμου μοιάζουν και για να μπορέσεις να ανακαλύψεις την ψυχή και το πνεύμα τους δεν αρκεί να λουστείς τις σταγόνες τους. Πρέπει και να πιστεύεις κάπου.
Και ο Ιάκωβος πιστεύει. Κάθε φορά που χώνει το ντίλντο στον κώλο του κι εμείς οι φοβισμένοι αόρατοι καυλώνουμε, κάθε φορά που γεννιέται και κάθε φορά που πεθαίνει μέσα στη θάλασσα της καύλας, πιστεύει, κι εμείς μαζί του, πως μέσα σε αυτήν τη μεγαλειώδη απελπισία μας μπορεί να συμβούν τα πάντα.
Play it again, Ιάκωβε, willya?
{Hit or miss what's mine is yours}
Ο Ευά Παπαδάκης και η ποίησή του είναι διάστικτη από σεξ, καύλα και θάνατο. Η κουίρ Αγία Τριάδα. Είναι ένας από τους νέους ήρωές μου. Ακατάτακτος, τη μαγεία της επιθυμίας (του) τη διαισθάνεται και τη μεταφράζει ταυτόχρονα με την απολαυσιακή αγωνία των καιρών που ζούμε ολ@.
Μ’ αρέσει η πλήρης αποδέσμευσή του, που στους ληγμένους προκαλεί ίλιγγο, απ’ ό,τι μέχρι τώρα θεωρούσαν πολλοί γραφή, λογοτεχνία, ποίηση. Ο Ευά βλέπει τον εαυτό του με τη φυσική άνεση της fluid γενιάς του. Που μπορεί να φαίνεται στους αυτοϋποτιμημένους πως καταναλώνει την οδύνη της ηδονής ως απερίσκεπτη ύβρη, αλλά ξεχνάνε πως το δικό τους δηλητήριο αυτή η γενιά το καταπίνει και τους το επιστρέφει –ευτυχώς έγκαιρα– σαν πολύτιμο δώρο.
Εννοείται πως και η γενιά του και ο Ευά συγκεκριμένα χρησιμοποιεί το οπλοστάσιο του Σώματός του για να περιγράψει το ναυάγιο και ύστερα, αναπάντεχα και ανάλαφρα (πόσο έχει λείψει η ατσιγκούνευτη μεταφυσική της ελαφρότητας από το ναρκοπέδιο της καύλας), μας βγάζει στην ακτή και καθώς γαμιόμαστε μας δείχνει ένα-ένα όλα τα παράξενα νέα άστρα.
Ο Ευά ενώνει τη λαγνεία και τον οργασμό με το φως της ομορφιάς του επόμενου κόσμου, πορνογραφώντας επιθετικά από τη μια, χαμογελαστά από την άλλη, έχοντας πλήρη συνείδηση πως η νέα ομορφιά δεν κρύβεται στη συμμετρία και η νέα καύλα δεν υπάρχει για να σέρνεται στην ενοχή και το στίγμα, αλλά για να κάνει ένδοξες τις τρύπες μας, που έχουν ξεχάσει μέσα στην έκθεση των καιρών που ζούμε ολ@ τι σημαίνει να γεμίζεις το χαμένο (σου) κορμί με την ορμή των ανασφαλειών σου, να τις ξεπλένεις εκεί που πρωτοαγάπησες με πάθος και ύστερα να παίρνεις ξανά τους δρόμους.
Γεμάτος από έναν στρατό με αισθήσεις.
Κλείνω το σημερινό ποστ με το «Μια άσκηση Φυσικής, αλήτη», χεχε, γιατί τι άλλο είναι το pornomelancholy που εξερεύνησε το queertopia και εκπροσωπούν εξαιρετικά τα queers του σημερινού ποστ παρά η αβάσταχτη αναστάτωση που προκαλεί η ένωση της καύλας με τις υπεκφυγές μας. Ε;
(Y.Γ.: Στο [email protected] μπορείτε να στέλνετε φωτογραφίες, κείμενα, παρατηρήσεις, δελτία τύπου)
