Όλες οι μάγισσες είναι καλές
Το νέο queer πολυπόστ από τον Πάνο Μιχαήλ.
Έχω σκεφτεί πολλές φορές πόσο υποτιμημένο είναι το horror ως είδος στην Ελλάδα. Και πόσο αγνοούν, πέρα από τον high brow σνομπισμό τους, την καλλιτεχνικά κυτταρική του συναρμογή με το queerness και βασικά με το queer τραύμα. Γιατί τι άλλο είναι το horror παρά μια κουίρ αλληγορία;
Εσύ που μόλις διάβασες τις παραπάνω γραμμές, καλό μου κουίρι, δεν χρειάζεται να το πολυσκεφτείς. Σε βλέπω που ένιωσες αμέσως αυτό που με τις λέξεις εξέφρασα.
Το –κοινό– μας τραύμα είναι ακόμα ανοιχτό και η καλλιτεχνική φόρμα του horror από τις απαρχές του κινηματογράφου μέχρι τα slasher pulpy διαμαντάκια Halloween, Friday the 13th, Scream (που όταν πρωτοκυκλοφόρησαν, οι στρέιτ τότε κριτικοί ούτε καν έμπαιναν στον κόπο να τα δουν) και το elevated arthousy horror του Herenditary, του Midsommar, του Lamb, αλλά και του racial τζορντανπιλικού uniqueness (μια κατηγορία από μόνος του) χρησιμοποιεί το supernatural, το σεξ, το αίμα και το σπέρμα ως τυράκια για να σε προσελκύσει στη –σπουδαία– ποπκόρν ποντικοπαγίδα της.
Και αφού σε πιάσει να σου πει: Λαβωμένο μου κουίρι από τα τραύματα των δαιμόνων, των μαγισσών, των φαντασμάτων, των βαμπίρ, των ζόμπι, των serial killers της αληθινής σου ζωής μπες στη seance μου κι έλα να τους καλέσουμε και να τους ΓΑΜΗΣΟΥΜΕ όλους.
Θα τρομάξεις, θα τα κάνεις πάνω σου, θα σκριμάρεις μέχρι να κλείσει ο λαιμός σου, θα πονέσεις αφόρητα ψυχικά νιώθοντας ακούσια το τραύμα σου να ενώνεται μέσω της αστρικής πύλης του κινηματογράφου με το queer generational τραύμα που κάθε horror film εξερευνά, κι εκεί, λίγο πριν το κενό σε καταπιεί –στην οθόνη–, θα σπάσεις το fourth wall, θα πεις στον εαυτό σου, που σε κοιτάει έντρομος, με τη φωνή και τους στίχους της ποπ καλής μάγισσας (ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΑΓΙΣΣΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΕΣ, ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ) Jessie Ware, «don't try to kill me with your love, don't kill me with your love», θα επιστρέψεις στην οθόνη, θα πάρεις μια βαθιά ανάσα και θα τα κάνεις όλα πουτάνα.
Βλέπεις, το queer τραύμα στην οθόνη, όπως και στην αληθινή ζωή, μόλις αποδεχτεί και αγαπήσει την πληγή, σκουπίζει τα δάκρυα, σφίγγει τα δόντια και κόβει σύριζα τον φαλλό του κινηματογραφικού δαίμονά του, με τη δέουσα πουστιά.
Γιατί ηρωική πουστιά δεν είναι το φευγιό από το κυνήγι μιας horror πούτσας αλλά το fierce κυνήγι μιας proud πουστιάς για την απόλαυση της πιο ανεπανάληπτης πούτσας. Της αγάπης.
{True horror is the absence of love}
Είδα τα 2 πρώτα επεισόδια του American Horror Story: NYC προχθές, της πασίγνωστης και εμβληματικής (ένα από τα πολλά θετικά που έχει κάνει η LiFO στη μιντιακή πιάτσα είναι πως αντιγράφουν, μεταξύ άλλων, και τα καλά ελληνικά μας, αν και με το «εμβληματικό» το έχουν παραχέσει, λολ και oh the horror all together, κύριε Μπαμπινιώτη μου) horror anthology τηλεοπτικής σειράς. Σας έχω καλά κουίρ νέα. Επιτέλους, ύστερα από την κοιλιά που πέρασε ποιοτικά η σειρά μετά το συμβόλαιο του Ryan Murphy με το Νetflix, o megaproducer και σκηνοθέτης μαζί με τον στενό του συνεργάτη Brad Falchuk, ανανέωσαν εκ βάθρων τη σειρά.
Το AHS μετά τον Apocalypse κύκλο είχε εξαντλήσει τον κεντρικό του πυρήνα, το αρχετυπικό queer horror Murder House απ' όπου ξεπήδησαν όλοι οι χαρακτήρες και οι μούσες του Μέρφι την περασμένη δεκαετία, και έπαιζε με τα στυλ και το gay camp παρά με την προσήλωση στην ανάπτυξη των χαρακτήρων του show καθώς και με την εποχή. Κοινώς, το είχε βάλει στον αυτόματο πιλότο.
Του πήρε λίγο καιρό ν’ ανανεώσει τη συνταγή και τις δοσολογίες του, αλλά αν κρίνω από τα δυο εξαιρετικά πρώτα επεισόδια τα κατάφερε. Τo cast ανανεώθηκε με τον εξαιρετικό ανοιχτά gay Βρετανό πρωταγωνιστή του Russell Tovey να υποδύεται έναν closeted gay αστυνομικό στο ομοφοβικό και διεφθαρμένο NYPD του 1982, ο οποίος είναι ζευγάρι με έναν ακτιβιστή gay δημοσιογράφο-εκδότη μιας τοπικής εφημερίδας της Νέας Υόρκης.
Στο background ο Μέρφι έχει πλαισιώσει τη σειρά με τη φανερά πιο αγαπημένη μας όλων των κουιριών εποχή της νεουρκεζίλας, τα late '70s, early '80s, τότε που η καλλιτεχνική καρδιά της πόλης γέννησε ό,τι ακόμη τροφοδοτεί τα διάφορα scenes από την τέχνη, τη μόδα μέχρι τη δημοσιογραφία και ναι, ναι, τα σόσιαλ μίντια (τότε αναδείχθηκαν οι πρώτες ύλες που οι ψηφιακές πλατφόρμες ανασχημάτισαν).
Fame game, queer sleaziness, fetish subcultures, lesbian anarchism, οι γνώριμες φιγούρες εκείνες της περιόδου, Mapplethorpe και ο Zachary Quinto να υποδύεται κάποιον σαν τον Sam Wagstaf, τον εραστή, μέντορα και χρηματοδότη του Mapplethorpe, αλλά με τη μυθοπλαστική ελευθερία ως κάτι πιο sexevil.
Kαι βέβαια, ειδικά ύστερα και από την πανδημία και αφού ο Murphy είχε ασχοληθεί, μέσω της τρανς μυθοπλασίας του αριστουργηματικού του και πρωτοποριακού για το industry Pose, με την αφάνταστα τραυματική για τη ΛΟΑΤΚΙ+ οικογένειά μας '80s AIDS era, τότε που δεν πρόλαβαν εκατομμύρια πρόγονοί μας τα οφέλη των αντιρετροϊκων χαπιών, εντάσσει στη horror μυθοπλασία της σειράς τον ιό.
Something evil is coming, λένε εν είδει δυσοίωνου μάντρα, συνέχεια, διάφοροι περιφερειακοί χαρακτήρες καθώς η σειρά ασχολείται σε πρώτο επίπεδο με τον serial killer που αποδεκατίζει τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα της Νέας Υόρκης. Ναι, η σειρά θα ασχοληθεί με τον serial killer και με άλλα γνωστά κλισέ του horror genre, αλλά θα σου πω τι είναι ουσιαστικά αυτός ο κύκλος, γιατί δεν είναι spoiler, είναι το horror ρεκβιεμ-φόρος τιμής with entertainment value παράλληλα, αλλά και εμβάθυνση, στις gay σχέσεις της γενιάς του Μέρφι και το true life HORROR που υπήρξε τότε το AIDS.
Language is the Virus, είχε πει η ιέρεια της electronica Laurie Anderson και συγκαιρινή όσων αποδεκάτισε στην ανεπανάληπτη καλλιτεχνική σκηνή των '80s πρόωρα το AIDS. Με αυτό κατά νου ο δαιμόνιος Μέρφι, και με το buttplug παράλληλα στων κώλο και στην καρδιά, χρησιμοποιεί τη δύναμη και την επιρροή της δικιάς του γλώσσας.
Για να σε μολύνει με τον ιό της ΛΟΑΤΚΙ+ αγάπης, νεαρό μου κουιρι, που τον ακολουθείς και για να υπενθυμίσει και σε σένα και σε μας τους μεγαλύτερους πως true horror is the absence of love.
Θα μου το θυμάσαι;
Κλείνω αυτό το ποστ ενώ μόλις έχω διαβάσει την είδηση πως η τρανσφοβική παιδική ηρωίδα των μιλένιαλς, συγγραφέας του Χάρι Πότερ, δηλώνει πως είναι πάρα πολύ πλούσια για να νοιαστεί για τις αντιδράσεις που προκαλεί η τρανσφοβία της. Σίριουζλι τώρα;
Τι κρίμα που δεν της «σκότωσε» κάποιος το ψώνιο του συγγραφέα, τότε που φτωχή και white trash άνεργη (έτσι τους ονομάζει η αγαπημένη της Βρετανία) έγραφε στα coffee shops το πρώτο «Harry Potter», γιατί πέρα από τα λεφτά και τις εξαιρετικές πλαστικές που έκανε, έγινε στη ζωή αυτό που ο Χάρι κατέστρεψε στη φαντασία της: ένας θηλυκός Voldermort, με τζούφια μαγικά όμως και νεκρή καρδιά πελουσίας, αφού θέλει να την αποκαλούμε έτσι.
Oh well, αρκετά με το μυθολογημένο και προσοδοφόρο pulp της και τη ληγμένη της και τοξική turfίλα (κατανοώ πως στα βιβλία της βρήκατε ένα κουίρ καταφύγιο ολ@. Κρίμα που το γκρέμισε αμετανόητη). Σας ψεκάζω (ναι, ναι, ναι) με ένα unapologetic, διαχρονικό και ταλαντούχο χολιγουντιανό icon, την Jamie Lee Curtis, την απόλυτη κινηματογραφική scream queen των horror films, το αρχετυπικο final girl και διαχρονική συμμαχό μας και περήφανη μητέρα μιας τρανς κόρης. Jamie, ρίχτο!
