Ως μία από τις πιο εμβληματικές καλλιτέχνιδες της γενιάς της, η Ellen Allien ενσαρκώνει τις ουσιαστικές αρχές της techno − είναι μια πραγματική οραματίστρια που διαμορφώνει το μέλλον, δημιουργώντας τη δική της, ξεχωριστή θέση στο πάνθεον των εκφραστών του πραγματικού underground. Ως DJ, παραγωγός, remixer, διοργανώτρια πάρτι και ιδιοκτήτρια δύο σημαντικών δισκογραφικών, της υπερδύναμης BPitch και της επιδραστικής UFO Inc., το ατελείωτο πάθος της για νέους ήχους και ξεχωριστά ταλέντα την έφερε στη θέση να επηρεάζει την ηλεκτρονική μουσική όσο λίγα άτομα σε αυτόν τον πλανήτη.
Η Ellen γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Βερολίνο κι αποτέλεσε σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του και της εξέλιξής του στην απόλυτη πρωτεύουσα της techno σήμερα. Μετά από 30+ χρόνια στη σκηνή παραμένει το ίδιο ενθουσιώδες και παθιασμένο κορίτσι, μια πραγματική clubber στην ψυχή, που φιλτράρει τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται στον δρόμο της με αξιοθαύμαστη ηθική που δεν πέφτει στις «γκρίζες» ζώνες αλλά παραμένει στο άσπρο-μαύρο, σε ένα δίπολο που δύσκολα αντέχουν οι λιπόψυχοι και οι ατάλαντοι.
Προσπαθώ καιρό να μιλήσω μαζί της και η ευκαιρία ήρθε με αφορμή τη φετινή διοργάνωση του Reworks στη Θεσσαλονίκη. Η κουβέντα που κάναμε επισφράγισε απόλυτα αυτά που είχα στο μυαλό μου για εκείνη. Καταλήξαμε να μιλάμε για την πολιτική περισσότερο από ό,τι για τη μουσική, ακριβώς γιατί η ηλεκτρονική μουσική εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να είναι ένα άκρως πολιτικό κίνημα, απόλυτα συνυφασμένο με το κοινωνικό γίγνεσθαι, που λόγω λίγων ατρόμητων ανθρώπων σαν την Ellen διατηρεί ζωντανή τη σπίθα της αντιλογίας.
Όλοι μας πρέπει να κάνουμε κινήσεις, ως πολιτική αντίδραση, κι εγώ είμαι δημόσιο πρόσωπο. Σκέφτομαι, λοιπόν, τι μπορώ να κάνω εγώ, ως άνθρωπος, για να μην ψηφίσει ο κόσμος αυτούς τους ηλίθιους που λένε ψέματα; Προσπαθούν συνεχώς να εντοπίσουν την εστία του φόβου, να εμφυτεύσουν την ανασφάλεια σε όλους.
— Πού σε βρίσκω, πώς τα πέρασες το φετινό καλοκαίρι, ξεκουράστηκες καθόλου;
Βρίσκομαι στο σπίτι μου, στο Βερολίνο, και το καλοκαίρι μου ήταν καταιγιστικό. Είχα πολύ βαρύ πρόγραμμα, συνεχείς εμφανίσεις παντού και δεν ξεκουράστηκα καθόλου, δεν πήγα καν διακοπές. Όμως εγώ το επέλεξα όλο αυτό, δεν μου το επέβαλε κάποιος. Ήταν το πρώτο ξεκάθαρα ελεύθερο καλοκαίρι μετά την πανδημία και ήθελα να το εκμεταλλευτώ στο έπακρο.
— Την πανδημία δεν μπορώ να σταματήσω να τη σκέφτομαι. Ήταν μια πρωτόγνωρη κατάσταση για όλους μας, και ειδικά για εμάς που βιοποριζόμαστε από τη μουσική βιομηχανία. Πώς προσεγγίζεις τη μεταπανδημική εποχή; Σκέφτεσαι καθόλου τι συνέβη, ώστε να επανεφεύρεις την καριέρα σου ή τον τρόπο που προσεγγίζεις την τέχνη σου;
Πρώτα απ’ όλα, κατά τη διάρκεια της πανδημίας ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που βρήκα τον χρόνο για να κοιμηθώ. Στην αρχή, βέβαια, ήταν πολύ δύσκολο για μένα γιατί μόλις είχα επιστρέψει από διακοπές κι ετοιμαζόμουν να ξεκινήσω τη δουλειά στο φουλ, είχα φιξάρει το πρόγραμμά μου και όλα έγιναν delete. Ακριβώς πριν, ήμουν στο Μεξικό, δεν είχα ακούσει τίποτα για τον Covid, αφού δεν παρακολουθούσα τις ειδήσεις. Μετά γύρισα και μπουμ!
Ήταν πολύ δύσκολα τους πρώτους δύο μήνες, ευτυχώς μετά άρχισα την παραγωγή. Τελείωσα το άλμπουμ μου, έκανα πολλά πράγματα εκείνη την εποχή σε επίπεδο μουσικής, είχα και κάποιες δουλειές, όχι πολλές, αλλά καλοπληρωμένες. Πρόσφατα δύο φίλοι μου είχαν τη νέα παραλλαγή του Covid που κυκλοφόρησε και φοβήθηκα πολύ. Είπα μέσα μου «να το, συμβαίνει ξανά, όλα θα κλείσουν για άλλη μια φορά». Ήταν απίστευτο το πώς αυτός ο φόβος επέστρεψε αμέσως. Αλλά ναι, έχω κάνει ήδη το σχέδιό μου σε αυτή την περίπτωση.
Δεν νομίζω, όμως, ότι θα επαναληφθεί η ίδια φάση, δεν πρόκειται να κλείσουμε. Ξέρεις, αυτό που έμαθα μετά την πτώση του Τείχους είναι ότι δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει αύριο, όλα μπορούν να αλλάξουν σε μια στιγμή. Μπορεί να γίνει πόλεμος, όπως τώρα με τους γαμημένους τους Ρώσους. Σήμερα υπάρχει πόλεμος, πληθωρισμός, τόση φτώχεια. Μόλις επέστρεψα από το Σάο Πάολο, ταξίδεψα εκεί για να παίξω σε ένα μεγάλο φεστιβάλ. Σοκαρίστηκα με το πόσους φτωχούς ανθρώπους είδα. Οκ, ναι, στη Νότια Αμερική υπάρχει έντονα αυτό το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, αλλά δεν έχω δει ποτέ τόσο πολλούς ανθρώπους στους δρόμους. Ζουν πραγματικά, κυριολεκτικά, στον δρόμο, τρώνε από τα σκουπίδια, τους βλέπεις να ψάχνουν στα σκουπίδια.
— Δεν συμβαίνει μόνο εκεί, δυστυχώς. Δες εμάς, είχαμε την οικονομική κρίση, νομίζαμε πως κάπως τη γλιτώσαμε, γίνεται, όμως, όλο και χειρότερο. Οι τιμές ανεβαίνουν, ο πληθωρισμός είναι στα ύψη και φαίνεται ξεκάθαρα ότι οι πλούσιοι γίνονται ακόμα πλουσιότεροι και όλοι εμείς φτωχότεροι.
Καλά, η Ελλάδα μετά την προσχώρησή σας στο ευρώ ήταν ήδη μια καταστροφή. Το ξέρω, το είδα με τα μάτια μου, ήμουν εκεί. Θα το πω, σοκαρίστηκα πραγματικά. Αυτό που γίνεται με χώρες σαν τη δική σας στην Ευρώπη είναι τραγικό, οι τιμές είναι πολύ υψηλές και το αφήνουν να συμβαίνει. Αυτό που κάνουν οι επιχειρηματικοί κολοσσοί και η βιομηχανία σε αυτές τις χώρες είναι επίσης εξαιρετικά άδικο και σκοτεινό, πραγματικά δεν ξέρω τι πρέπει να κάνουμε.
Δες εμένα, έχω τη δική μου εταιρεία, έχω μια επιχείρηση. Προσπαθώ να πληρώνω καλά τους ανθρώπους μου, όταν εργάζονται για μένα. Οι καλλιτέχνες αυτές τις μέρες δεν βγάζουν χρήματα. Κυκλοφορούν κάτι στο Beatport, έρχεται η ώρα να κάνουμε τις αναφορές κερδών για αυτούς − μοιραζόμαστε τα πάντα 50/50. Δεν βγαίνει τίποτα στο τέλος για τους περισσότερους καλλιτέχνες, είναι τρομερό. Όμως μας ζητούν να πληρώσουμε περισσότερους φόρους, το φαγητό γίνεται όλο και πιο ακριβό. Δεν μπορείς, π.χ., να ζητήσεις από τον promoter περισσότερα χρήματα για το γαμημένο το φαγητό σου, και πρέπει να φας σκατά, είναι πολύ δύσκολο να βρεις μια ισορροπία, δεν υπάρχει μια γαμημένη ισορροπία.
— Δεν υπάρχει ισορροπία κι αυτό λέγεται καπιταλισμός. Δεν νομίζω ότι θα είναι εύκολο να επιβάλουμε μια ισορροπία, όπως είπες, ακόμα και στις δικές μας επιχειρήσεις.
Γενικά ο καπιταλισμός και ο κόσμος μας σήμερα δεν βγάζουν νόημα, δεν έχουν λογική στην κοινωνία που ζούμε. Γι’ αυτό μου αρέσουν τα κλαμπ, να πηγαίνω κάπου όπου μπορώ απλά να μεταβώ σε έναν άλλο κόσμο. Ξέρω, μπορεί να μην είναι και τόσο φοβερό αυτό που λέω και μπορείς να μου απαντήσεις ότι ακόμα και τα κλαμπ είναι μέρος του καπιταλισμού. Υπάρχουν τόσο πολλοί άνθρωποι που ζουν από αυτές τις δουλειές, φαίνεται στους άλλους ότι ζουν κάτι ονειρικό, αλλά και η μουσική βιομηχανία απορροφάει πολλά χρήματα από εμάς.
Η Gemma, π.χ., δημιουργεί συνεχώς συνθήκες για να πάρει λεφτά από τους καλλιτέχνες, γιατί είμαστε παθιασμένοι με αυτό που κάνουμε και δουλεύουμε πολύ. Όμως εγώ δουλεύω πολύ γιατί έχω τρέλα με τη δουλειά μου και λόγω αυτού θα έχουν πάντα τη δυνατότητα, το πάτημα για να μας ξεζουμίζουν. Έρχεται, λοιπόν, μια στιγμή που αν δεν είσαι και τόσο παθιασμένος, λες εντάξει, σταματάω να δουλεύω, άντε γαμήσου. Ή θα πληρώνομαι μαύρα, τέλος. Αυτό είναι το σημείο στο οποίο φτάνουμε, δυστυχώς, και είναι κι αυτό επικίνδυνο.
— Είσαι δυναμικό μέρος της σκηνής εδώ και πολλά χρόνια και σίγουρα δεν ανήκεις στην «business techno» φάση, τον όρο που επινοήθηκε και παίζει πολύ τελευταία, ώστε να περιγράψει ένα μεγάλο, εμπορικό και επικερδές κομμάτι της σκηνής. Σου έχει, όμως, προκαλέσει κάποια δυσκολία όλη αυτή η νέα πραγματικότητα;
Φυσικά! Ας ξεκινήσουμε από τις πλατφόρμες, όπως το Spotify: βγάζουν πάρα πολλά χρήματα και δεν πληρώνουν αρκετά τους καλλιτέχνες. Λατρεύω το Spotify, λατρεύω όλες αυτές τις πλατφόρμες, αλλά δεν είναι ηθικό αυτό που συμβαίνει. Ναι μεν επιβιώνουμε, αλλά πρέπει επίσης να αγωνιστούμε για τα δικαιώματά μας, πρέπει να δημιουργήσουμε εμείς τις δικές μας πλατφόρμες, όπως το Bandcamp, για παράδειγμα. Το λέω σε όλους, αν θέλετε να αγοράσετε, αγοράστε από το Bandcamp, γιατί τα χρήματα πηγαίνουν απευθείας στους καλλιτέχνες. Το Bandcamp έχει μια καταπληκτική πλατφόρμα για εμάς, μπαίνεις μέσα, βλέπεις πόσα χρήματα έχεις, ποιοι αγοράζουν, μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί τους. Ο DVS1 έφτιαξε, επίσης, μια πλατφόρμα δικαιωμάτων. Πρέπει να δημιουργήσουμε τα δικά μας πρότζεκτ, εάν θέλουμε να διατηρήσουμε τις επιχειρήσεις μας, και τότε θα είμαστε σε πολύ καλύτερη κατάσταση, πιστεύω.
Μετά, διοργανώνω το δικό μου πάρτι στο Βερολίνο, το «We Are Not Alone», προσπαθώ να διατηρήσω και να διατηρήσουμε το κλίμα της σκηνής. Βρήκαμε ένα καλό μέρος, ένα νέο κλαμπ στην πόλη. Οφείλουμε να σκεφτόμαστε ότι πρέπει να φέρουμε νέους ανθρώπους στη φάση, οπότε πιστεύω ότι ακόμα κι αυτό, ένα νέο μέρος, είναι σημαντικό ώστε να ανοίξουμε το κανάλι επικοινωνίας. Επίσης, τα παλιά κλαμπ, οι «ναυαρχίδες» του Βερολίνου είναι σημαντικά για να συνεχιστεί η σκηνή, αλλά δεν προσφέρουν πολλές δυνατότητες στους καλλιτέχνες. Χρειαζόμαστε, λοιπόν, νέα μέρη δίπλα στα παλιά μέρη για να εξελιχθούμε. Είναι τόσο απλό.
— Άρα ουσιαστικά λες ότι η λύση είναι να δημιουργήσουμε κοινότητες.
Ναι, και να τις «χτίσουμε» εμείς. Ανήκω σε μια κοινότητα όπου κι αν πάω στον πλανήτη, διατηρώ τις κοινότητές μου από την αρχή της καριέρας μου. Οι νέοι, όμως, είναι (πιο) απομονωμένοι. Ίσως να θέλουν να κάνουν μουσική ή να θέλουν απλά να βγουν έξω να διασκεδάσουν. Χρειαζόμαστε κοινότητες για να είμαστε πιο δυνατοί. Χρειαζόμαστε κοινότητες για να ανταλλάξουμε ιδέες, για να κρατήσουμε ο ένας το χέρι του άλλου και να σπρώξουμε προς τα πάνω. Δεν έχει σημασία με ποιον τομέα της τέχνης ασχολείσαι ή αν αυτή η κοινότητα δουλεύει για ένα κοινωνικό ζήτημα.
Όλοι μας πρέπει να κάνουμε κινήσεις, ως πολιτική αντίδραση, κι εγώ είμαι δημόσιο πρόσωπο. Μη νομίζεις, κι εδώ στη Γερμανία έχουμε προβλήματα, δες το AfD (σ.σ. γερμανικό ακροδεξιό πολιτικό κόμμα), κάνουν πολλούς ανθρώπους να πιστεύουν στην ιδεολογία τους επειδή καλλιεργούν τον φόβο. Σκέφτομαι, λοιπόν, τι μπορώ να κάνω εγώ, ως άνθρωπος, για να μην ψηφίσει ο κόσμος αυτούς τους ηλίθιους που λένε ψέματα; Προσπαθούν συνεχώς να εντοπίσουν την εστία του φόβου, να εμφυτεύσουν την ανασφάλεια σε όλους. Τι μπορώ, λοιπόν, να κάνω εγώ, πώς μπορώ να μιλήσω σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που με ακολουθούν και έρχονται να με ακούσουν; Πρέπει να βρω μια λύση.
Ellen Allien | HÖR - Jun 28 / 2023
— Την έχεις βρει;
Όχι ακόμα. Χρειάζομαι κάποιον να με βοηθήσει, ίσως απευθυνθώ σε κάποιους δημοσιογράφους. Είναι απαραίτητο να μιλήσω δημόσια στο Instagram και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για όλα αυτά, γιατί φοβάμαι πολύ για το μέλλον μας. Καμιά φορά σκέφτομαι πως ίσως πιέζουμε πάρα πολύ με τα δικαιώματά μας, ειδικά στην queer σκηνή, ίσως να είναι τόσο δυναμική που έκανε κάποιους να φοβηθούν. Νομίζω πως αν πιέζεις πολύ γρήγορα, πολύ δυνατά, ίσως οι άνθρωποι που ζουν εκτός μεγαλουπόλεων, σε κάποια επαρχία, να μην είχαν ποτέ ένα φίλο στην queer σκηνή ή κάποιο άτομο στον κύκλο τους που να ήταν διαφορετικό από αυτό που έχουν συνηθίσει, κι έτσι φοβούνται πολύ. Άλλες φορές σκέφτομαι πως ίσως είναι καλύτερα να κρατάς τη δράση σου λίγο underground και να δουλεύεις δυνατά πίσω από τα φώτα, ώστε ο κόσμος να μην το βλέπει τόσο πολύ… αλλά συγχρόνως σκέφτομαι πως πρέπει να φωνάζεις, να κάνεις θόρυβο για να ακουστείς, οπότε πάλι είναι δύσκολη η ισορροπία.
— Μιας και μιλάμε για κοινότητες, λοιπόν, σε πάω στη γερμανική μουσική σκηνή. Πιστεύεις πως αυτή η κλίση σας στην techno και σε οτιδήποτε «προχώ» ηχητικά μπορεί να αποδοθεί στην κοινωνική σας ιστορία;
Πιστεύω πως η techno έπαιξε έναν πολύ σημαντικό ρόλο την εποχή της πτώσης του Τείχους. Τη στιγμή που η house γινόταν μια πολύ δυνατή σκηνή, εμείς παίζαμε techno, είχαμε αποκλειστικά techno κλαμπ. Ναι, μπορεί να είναι πολύ της μόδας σήμερα, αλλά εμείς ποτέ δεν σταματήσαμε να πιστεύουμε στη μουσική μας και δεν μας ενδιαφέρουν οι εκάστοτε μόδες. Είναι ο τρόπος με τον οποίο συνδεόμαστε με τους άλλους ανθρώπους, ταιριάζει πολύ με την ενέργεια της πόλης και το χρώμα της.
Μεγαλώνοντας άκουγα Kraftwerk, τον 4/4 μινιμαλιστικό ήχο τους κι αυτό αποτυπώνεται μέχρι σήμερα στον τρόπο που επιλέγουμε τους ήχους στη μουσική μας: εξακολουθούμε να χρησιμοποιούμε μια μινιμαλιστική προσέγγιση στα συνθεσάιζερ, πολύ λίγα φωνητικά − για μένα αυτός είναι ο σωστός τρόπος να εκφράσεις αυτό που ονομάζεται ηλεκτρονική μουσική.
— Να μην ξεχνάμε και τους Tangerine Dream ή τη σκηνή του Krautrock.
Και το dark wave… Η μουσική που παράγεται στο Βερολίνο είναι πιο σκοτεινή, σίγουρα έχει τις βάσεις της στην ενέργεια της πόλης. Όλη η πόλη είχε ισοπεδωθεί από τους βομβαρδισμούς κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, έχουμε μια σκοτεινή ιστορία, κι αυτή η ατμόσφαιρα υπάρχει ακόμα εδώ. Ίσως να άλλαξε λίγο, όταν μετακόμισε στο Βερολίνο πολύς κόσμος από άλλες χώρες − η όλη εικόνα μετασχηματίστηκε από τις διάφορες κουλτούρες κι αυτό ήταν πολύ σημαντικό για εμάς. Φαίνεται η διαφορά μετά την έλευση αυτών των ανθρώπων που ήρθαν και άνοιξαν τις επιχειρήσεις τους, που προσφέρουν στην πόλη, όχι σαν αυτούς που έρχονται για να αγοράσουν απλά ένα διαμέρισμα προς εκμετάλλευση και μετά φεύγουν.
Επίσης, οι περισσότεροι από αυτούς που τρέχουν τα κλαμπ στο Βερολίνο δεν είναι από εδώ. Για παράδειγμα, ο Dimitri του Tresor δεν είναι Βερολινέζος, μετακόμισε εδώ από μια άλλη γερμανική πόλη τη δεκαετία του ‘80 και ξεκίνησε τη δουλειά του.
— Είναι απίστευτο, πάντως, όποιο άτομο ονειρεύεται μια καριέρα στην ηλεκτρονική μουσική έχει ως απόλυτο σκοπό να μετακομίσει στο Βερολίνο, ή να παίξει έστω και μία φορά εκεί. Φαντάζομαι πως η ατμόσφαιρα είναι πολύ δημιουργική, αλλά δεν σου δίνει συγχρόνως και μια αίσθηση κορεσμού;
Πιστεύω πως αυτό γίνεται γιατί τα κλαμπ μας είναι πολύ έντονα, υπάρχουν χώροι για όλα τα γούστα και η δικτύωση είναι πολύ εύκολη, όλοι προσπαθούν να αποκτήσουν μια σημαντική επαφή με κάποιο άτομο του χώρου. Επίσης, το Βερολίνο είναι πολύ ανοιχτόμυαλο στα θέματα σεξουαλικότητας, είναι μια καλλιτεχνική πόλη, άρα προσφέρει προσλαμβάνουσες, και γι’ αυτούς τους λόγους έχει τέτοια αίγλη στους νέους, είναι το ιδανικό μέρος για να κάνεις μουσική.
Θα σου ομολογήσω πως εγώ δεν μπορώ να συνθέσω μουσική σε άλλο μέρος. Γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ, μου είναι αδύνατο να μπω σε ένα στούντιο κάπου αλλού στον πλανήτη και να γράψω, τα συναισθήματά μου είναι απόλυτα συνδεδεμένα με αυτήν εδώ την πόλη. Όταν πάω κάπου αλλού θέλω να κάνω διακοπές, να πάω στην παραλία, να φάω, να γνωρίσω ανθρώπους, αλλά ποτέ δεν μου ήρθε η διάθεση να γράψω μουσική, ακόμα και στα πιο όμορφα μέρη που έχω ταξιδέψει.
Μου τη βαράει το Βερολίνο, γιατί δεν έχει θάλασσα ή ένα ωραίο πράσινο βουνό… Εντάξει, έχουμε ωραία πάρκα, ωραία δέντρα, πολύ άσχημα κτίρια, αλλά να κι ένα στούντιο που μπορείς να κάνεις μουσική για να νιώσεις όμορφα (γελάει). Γι’ αυτό νομίζω πως τα κλαμπ μας έχουν τόσο πολλή δουλειά, έχεις μια ωραία λιμνούλα, αλλά είναι μια παγωμένη λιμνούλα, δεν είναι θάλασσα!
— Πώς σου φαίνεται που όλοι έχουν ασπαστεί την «techno» ως ευαγγέλιο σήμερα; Τελικά είναι όντως techno ή μήπως είναι κάτι άλλο;
(Γελάει) Όλα τα είδη είναι «techno» σήμερα. Δεν νομίζω πως είναι τόσο εύκολο ώστε όλοι να μπορούν να κάνουν techno, αλλά τα social media είναι πολύ αποτελεσματικά σε αυτό, μπορείς να προωθήσεις τον εαυτό σου, και μετά ο κόσμος αποφασίζει τι είναι αυτό που θέλει να ακούσει. Είναι, όμως, πολύ καλό που έχουμε τόσους νέους παραγωγούς κι έτσι η σκηνή είναι σε καλλιτεχνικό αναβρασμό, συμβαίνουν τόσα πολλά, αλλά δεν είναι καλό για τους promoters. Ειδικά μετά τον Covid δεν ξέρουν τι να πρωτοκάνουν, ποιον να καλέσουν, «πρέπει να φέρω αυτ@, αλλά δεν μου αρέσει η μουσική που παίζει», κι έτσι πρέπει να βρουν έναν τρόπο να ελιχθούν. Καλή είναι η πολυφωνία, λοιπόν, κι ας είναι το κοινό που θα έχει τον τελικό λόγο στο τι θα ακούσει.
Ellen Allien | Boiler Room: Sydney
— Πιστεύεις πως όλοι αυτοί που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την techno σήμερα θα παραμείνουν εκεί;
Φυσικά και δεν θα παραμείνουν, θα μεταπηδήσουν αλλού. Ας βάλουμε κι άλλα στην εξίσωση: στη Ν. Αμερική, για παράδειγμα, όλοι οι διοργανωτές κάνουν περικοπές λόγω δολαρίου και τα πάρτι θα μειωθούν αισθητά. Αλλά κι εδώ, δες για παράδειγμα τη ροκ, με όλη αυτήν την τοξική αρρενωπότητα και μάτσο αντρίλα που βλέπεις επί σκηνής, πες μου ποιος άνθρωπος θέλει να το δει αυτό (γελάει). Και στο Βερολίνο υπάρχει κρίση, έχουν μειωθεί πολύ οι διάφορες εκδηλώσεις και ελπίζω οι νέοι να σπρώξουν την όλη κατάσταση σε μια άλλη κατεύθυνση.
Εγώ, για παράδειγμα, διοργανώνω τα δικά μου πάρτι. Τα προωθούμε όσο μπορούμε, αλλά δεν βγάζουμε χρήματα, όμως συνεχίζουμε να τα διοργανώνουμε γιατί θέλουμε να προτείνουμε τη δική μας οπτική στη διασκέδαση, να συμμετέχουμε σε κάτι που είναι ακριβώς όπως το θέλουμε. Από την άλλη, αν οι άνθρωποι δεν θέλουν να σε ακούσουν ή δεν τους ενδιαφέρει πολύ αυτό που κάνεις, αν δεν πουλάς δίσκους και δεν έχεις bookings, τότε οι χώροι στους οποίους εμφανίζεσαι θα είναι άδειοι.
Βάλε, τώρα, και τον πληθωρισμό και τα οικονομικά προβλήματα… ποια πάρτι, εδώ ο κόσμος δεν έχει λεφτά να αγοράσει καλό φαγητό, παίρνει το πιο φτηνό που θα βρει! Κι αυτό δεν είναι απλό: το κακό, μη ποιοτικό φαγητό σημαίνει αρρώστιες, θλίψη. Πραγματικά εύχομαι η κοινωνία μας να μη βρίσκεται σε συλλογική κατάθλιψη σε πέντε χρόνια, ήδη τα ποσοστά κατάθλιψης είναι στα ύψη. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να βρουν δουλειά, δεν μπορούν να αποφασίσουν για τη ζωή τους, να πάρουν το μέλλον τους στα χέρια τους, δεν έχουν δύναμη, κυριολεκτικά τους είναι δύσκολο να επιβιώσουν.
— Μιλώντας για τα κλαμπ και τους χώρους διασκέδασης, έχει ανοίξει εδώ και καιρό η κουβέντα για τους ασφαλείς χώρους. Ποια είναι η άποψή σου;
Εννοείται πως υπάρχουν επικίνδυνοι άνθρωποι στους χώρους διασκέδασης. Τα κλαμπ πρέπει να πληρώσουν έξτρα για προσωπικό που διαχειρίζεται αυτά τα φαινόμενα. Πρέπει να ανακαλύπτουν αυτούς που φέρονται σαν μαλάκες και να τους πετάνε έξω, εξού και εδώ έχουν αυξήσει τα άτομα που δουλεύουν στην ασφάλεια των χώρων. Επίσης, αρκετοί άνθρωποι παίρνουν πολλά ναρκωτικά και πρέπει να τους προσέξεις, ώστε να μην πάθουν κάτι. Θέλω να σας παρακαλέσω να μην παίρνετε τόσο πολλά ναρκωτικά, αν τύχει κάτι σε κάποι@ φίλ@ σας, οφείλετε να είστε νηφάλι@, ώστε να το εντοπίσετε και να μπορέσετε να βοηθήσετε.
Είναι δυσάρεστο, έχω δει ανθρώπους να έχουν καταρρεύσει από τα ναρκωτικά και να βρίσκονται αναίσθητοι στο πάτωμα, όμως κανείς δεν βοηθάει γιατί όλοι είναι φτιαγμένοι, τραγικές καταστάσεις. Βγες, αλλά μη γίνεις λιώμα. Το κλαμπ δεν είναι υποχρεωμένο να υποστεί την τοξική ζωή που έχεις επιλέξει για τον εαυτό σου, τα κλαμπ είναι εκεί για να διασκεδάσει ο κόσμος. Πρέπει αρχικά εμείς να προσέχουμε εμάς και τους ανθρώπους μας, και μετά τα κλαμπ να παίξουν τον δικό τους ρόλο σε αυτό. Εδώ σχεδόν όλοι οι χώροι έχουν ειδικές ομάδες ενημέρωσης, και είναι απαραίτητες, γιατί δύσκολα ο κόσμος θα νοιαστεί για το άτομο δίπλα του. Μα, είναι δυνατόν;
Είναι απίστευτο το πόσες χώρες βγάζουν χρήματα από τα ναρκωτικά, φτιάχνοντας και διακινώντας ουσίες που είναι τόσο εθιστικές. Σταματήστε να είστε σκλάβοι των Κινέζων, λοιπόν. Δεν έχει σημασία τι παίρνεις, μπορεί να σου αρέσει η κόκα, αλλά αυτό που αγοράζεις μόνο κόκα δεν είναι, έχει χίλια μύρια πράγματα μέσα. Όλες οι ουσίες είναι αλλοιωμένες και ο σκοπός τους είναι να εθιστείς. Σταματήστε να εξαρτάστε από τις ουσίες.
Μετά πας στο κλαμπ και είναι τόσοι μαλάκες εκεί, που προσπαθούν να την πέσουν στα κορίτσια, να τους ρίξουν κάτι στο ποτό… ναι, πρέπει το κλαμπ να το προσέχει πολύ αυτό, αλλά πρέπει και οι υπόλοιποι θαμώνες να είναι σε θέση να το δουν και να ενημερώσουν την υπεύθυνη ομάδα που κινείται στον χώρο. Μην πηγαίνετε κάπου μόνα σας, μην πίνετε τόσο πολύ αλκοόλ, μην παίρνετε τόσα ναρκωτικά, προστατεύστε την κοινότητά μας.
— Άρα θεωρείς απαραίτητη τη δημιουργία ασφαλών χώρων.
Τα κλαμπ εδώ κάνουν ό,τι μπορούν. Είχαμε πολλά τέτοια δυσάρεστα συμβάντα πριν τον Covid, ακόμα και με DJs. Όταν παίρνουν ναρκωτικά, αρχίζουν να παρενοχλούν, να κάνουν χειρονομίες, να χουφτώνουν άλλους DJs, να την πέφτουν σε κόσμο. Τους το λέω «μην το κάνετε αυτό», αλλά δεν σταματούν γιατί είναι στα μαύρα τους τα χάλια. Επίσης, όλο αυτό γίνεται γιατί υπάρχει ανοχή στη σκηνή. Τα κορίτσια δεν μπορούν να μιλήσουν ή να το καταγγείλουν γιατί θα πάει ο μάνατζερ του DJ και θα τους πει «αν μιλήσεις, θα καταστρέψω την καριέρα σου». Υπάρχει πολλή πίεση κι αυτό που έχω να τους πω είναι «μαζευτείτε, σοβαρευτείτε κι αφήστε μας ήσυχες».
— Πιστεύεις πως όλο αυτό οφείλεται αποκλειστικά στα ναρκωτικά, δεν έχει να κάνει με το κάθε άτομο;
Πιστεύω πως κυρίως έχει να κάνει με το άτομο. Βοηθούν, όμως, και τα ναρκωτικά, επηρεάζουν τη σεξουαλική διάθεση. Πολλά γκέι άτομα παίρνουν ναρκωτικά, επίσης, για να δοκιμάσουν νέες σεξουαλικές εμπειρίες, για να κάνουν περισσότερο σεξ, δες τι γίνεται με το chem sex… δεν γίνεται να είναι αυτή η κοινωνία μας. Μέσω όλης αυτής της κατάστασης, κάποιοι βγάζουν πάρα πολλά χρήματα και είναι αφύσικο να τους το επιτρέπουμε. Σε σκοτώνουν σιγά-σιγά, σου παίρνουν τα πάντα, είναι σοβαρός ο εθισμός, δεν είναι αστείο. Αν φτιάχνεις τα δικά σου ναρκωτικά, οκ. Αν τεστάρεις τα ναρκωτικά σου για να σιγουρευτείς πως είναι καθαρά, οκ. Πρέπει να έχεις απόλυτη συναίσθηση ότι αυτό που παίρνεις είναι καθαρό, αλλά να μη φτάνεις στην εξάρτηση.
— Σε λίγες μέρες θα ταξιδέψεις πάλι στην Ελλάδα, μια χώρα στην οποία σε αγαπούν πολύ.
Έχω τόσο πολλές αναμνήσεις από την Ελλάδα. Θυμάμαι, ο Αναστάσιος από το Reworks με έκλεινε από παλιά στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα. Όταν με κάλεσε για πρώτη φορά, η techno δεν ήταν της μόδας, όπως σήμερα, η house ήταν − βασικά κανείς δεν ήθελε να ακούσει techno τότε. Όμως εκείνος συνέχιζε να με καλεί, ακόμα κι όταν εγώ άδειαζα το dancefloor και έμεναν μόνο λίγα άτομα που αγαπούσαν αυτήν τη μουσική. Πίεζε πολύ τη σκηνή εκεί, ώστε να εξελιχθεί, είμαι ευγνώμων για αυτό που έκανε και τον ευχαριστώ. Αργότερα έπαιξα στο six dogs, στην Αθήνα, κι αυτοί βοήθησαν στην εξέλιξη της σκηνής. Την τελευταία φορά, όμως, που ήρθα για να παίξω στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, γινόταν χαμός! Η σκηνή σας έχει μεγαλώσει τόσο πολύ, μου έκανε εντύπωση, όσο πιο τρελά έπαιζα, τόσο πιο πολύ τους άρεσε! (γελάει)
Στην Ελλάδα υπάρχει μια δυνατή κοινότητα έτοιμη για όλα και όταν βρεθεί το κατάλληλο άτομο πίσω από τα decks γίνεται πραγματική έκρηξη, λατρεύω αυτήν τη μεσογειακή δυναμικότητα, είναι πολύ έντονη. Φυσικά τρελαίνομαι και για το φαγητό σας, η ελληνική κουζίνα είναι από τις πιο αγαπημένες μου στον πλανήτη. Ο τρόπος που τρώτε, επίσης, που μαζεύεστε όλοι γύρω από το τραπέζι, έχοντας αυτά τα μικρά πιατάκια και μοιράζεστε το φαγητό, το βρίσκω πολύ γλυκό.
Όμως όταν επέστρεψα στην Αθήνα μετά την αλλαγή στο ευρώ και είδα αυτό που γινόταν, ή την κατάσταση με τους μετανάστες, το ότι δεν γινόταν κάτι για να βοηθηθούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, έπαθα σοκ. Πραγματικά αρρώστησα με αυτό που ζούσατε, μου ήταν πολύ δύσκολο να σας βλέπω έτσι. Ας ελπίσουμε πως η δύναμη που έχουμε, ως ανθρωπότητα, θα τα αλλάξει όλα.
— Άλλωστε είμαστε όλοι ένα, έτσι δεν λένε;
Όχι με όλους! (γελάει) Με τη δική μας κοινότητα θέλω να είμαι ένα, κάποιους άλλους δεν θέλω ούτε να τους ξέρω.
Η Ellen Allien θα εμφανιστεί στο Reworks Festival την Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου
