Επτά ελληνικά άλμπουμ που κυκλοφόρησαν πρόσφατα κάνοντας τη διαφορά

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ εμφανίστηκαν ή εν πάση περιπτώσει κινήθηκαν τα επτά ελληνικά άλμπουμ, για τα οποία θα διαβάσετε στη συνέχεια.

Παλιά, στην δεκαετία του ’80 και ακόμη πιο πίσω, το καλοκαίρι ήταν κανονικός χρόνος για τη δισκογραφία, ενώ στις μέρες μας οι εκδόσεις είναι λίγες, καθώς εταιρείες και καλλιτέχνες αναμένουν, συνήθως, το ξεκίνημα της νέας σεζόν, δηλαδή τον Σεπτέμβριο, για να δειγματίσουν τις κυκλοφορίες τους.

Όπως κι αν έχει αυτοί οι επτά δίσκοι, που θα σας παρουσιάσουμε αμέσως, ξεχωρίζουν για την ποιότητά τους, ενώ είναι σίγουρο πως θα μας κρατήσουν καλή συντροφιά και το φθινόπωρο...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΓΙΑΛΙΚΟΣ: Δοξάζοντας το Τώρα

[Μετρονόμος, 2023]

Facebook Twitter

Το πιο νέο άλμπουμ του Γιώργου Καγιαλίκου επιβεβαιώνει το γεγονός πως ο τραγουδοποιός αυτός έχει πάντα τον τρόπο να σε εκπλήσσει με τους δίσκους του – που ναι μεν είναι τακτικοί, αλλά, από την άλλη, διατηρούν πάντα την ιδιομορφία και την τόλμη τους.

Μάλιστα, μετά από καμιά δεκαριά δικά του CD, που είναι όλα πολύ καλά, και που κυκλοφορούν σταθερά τα τελευταία δώδεκα χρόνια, τούτο το τελευταίο, που αποκαλείται «Δοξάζοντας το Τώρα», φαίνεται να είναι το πιο προσωπικό και το πιο πολιτικό τού Γιώργου Καγιαλίκου. Κυρίως, γιατί καταγράφει μία πολύ συγκεκριμένη κοινωνικοπολιτική συγκυρία, που γίνεται αντιληπτή από τον τρόπο που αντανακλά στις ζωές των απλών, των καθημερινών ανθρώπων.

Ο άνθρωπος, λοιπόν, βρίσκεται στο κέντρο αυτής της δουλειάς του Γ. Καγιαλίκου, καθώς τα λόγια των τραγουδιών του επικεντρώνονται στα ζόρια του σύγχρονου βίου, σε όλα εκείνα που διαλύουν την καλή πίστη ανάμεσά μας και που μας οδηγούν άλλοτε στη μοναξιά και άλλοτε στην απελπισία.

Διακεκριμένος μελωδός και συνθέτης με ιδιαίτερες δυνατότητες ο Γιώργος Καγιαλίκος πράττει για τους στίχους των τραγουδιών του το καλύτερο. Τους επενδύει με τις «σωστές» μουσικές, εννοούμε, δημιουργώντας αληθινά τραγούδια. Τραγούδια που σου μένουν από την πρώτη φορά.

Φαίνεται πως το concept το είχε εξ αρχής κατά νου ο τραγουδοποιός, που εδώ είναι ο συνθέτης και των δέκα τραγουδιών, ο στιχουργός σε δύο και ακόμη ο ερμηνευτής σε όλα. Κι έτσι, με βάση αυτό το concept φαίνεται πως απευθύνθηκε σε γνωστούς και καλούς στιχουργούς, οι οποίοι συμμεριζόμενοι τις δικές του αγωνίες του πρόσφεραν ανάλογης προβληματικής στίχους.

Γράφει κάπου ο Γιάννης Ευθυμιάδης: «Περνάνε φεύγουν μέρες δηλητήριο / γεύση αφήνουν μοναχά πικρή στο στόμα / χρόνια δεν έχω πάρει ανάσα ακόμα / αυτή η φυλακή δεν έχει εξιτήριο».

Και ο Απόστολος Στάικος: «Και μας φθείρει και το ξέρω / και μας τρώει όλο αυτό / μη μ’ αφήσεις μη φοβάσαι, κράτησε με σε κρατώ».

Μα και ο ίδιος ο Γιώργος Καγιαλίκος: «Κι οι αλυσίδες που σέρνω ακόμα / έχουν σκουριάσει και όλο τρίζουν / εδώ θα μείνεις μου ψιθυρίζουν / λες κι έχουν στόμα».

Αντιλαμβάνεστε το κλίμα...

Υπάρχει λοιπόν η συγκεκριμένη περιγραφή της καθημερινής αγωνίας, μέσα απ’ όλες αυτές τις διαφορετικές όψεις, τις οποίες, όμως, έρχεται να ενοποιήσει με το δικό του τρόπο, συνθετικά και ερμηνευτικά, ο Γ. Καγιαλίκος.

Διακεκριμένος μελωδός και συνθέτης με ιδιαίτερες δυνατότητες ο Γιώργος Καγιαλίκος πράττει για τους στίχους των τραγουδιών του το καλύτερο. Τους επενδύει με τις «σωστές» μουσικές, εννοούμε, δημιουργώντας αληθινά τραγούδια. Τραγούδια που σου μένουν από την πρώτη φορά.

Ναι, γιατί ακόμη και από την πρώτη-πρώτη ακρόαση αντιλαμβάνεσαι την ποιότητα της δουλειάς του τραγουδοποιού, γιατί δένεσαι πάραυτα με τις μελωδίες και τα λόγια, γιατί αντιλαμβάνεσαι αμέσως τον τρόπο, με τον οποίον ερμηνεύεται όλο αυτό το υλικό (από τον ίδιο τον Γ. Καγιαλίκο), που είναι συγκρατημένος, ευγενικός, «εσωτερικός», λυρικός όπου απαιτείται και λελογισμένα οργισμένος, όταν πρέπει. Όλα ζυγισμένα και μελετημένα, έτσι ώστε ο ακροατής να μην ποδηγετείται από τα τραγούδια. Να μην επιβάλλονται τα τραγούδια με άγαρμπο τρόπο πάνω του και μέσα του, αφήνοντάς του περιθώρια να σκεφτεί και να καταλήξει.

Στο γενικότερο κλίμα συμβάλλει τα μάλα ο Κώστας Παρίσης με τον επίσης συγκρατημένο ροκ ήχο του, δίνοντας την καλύτερη διέξοδο στις ενορχηστρώσεις του συνθέτη.

Δεν βρίσκω κάτι που να μην λειτουργεί όπως πρέπει σ’ αυτόν το άλμπουμ, που βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για ένα από τα καλύτερα «έντεχνα» της χρονιάς.

Γιώργος Καγιαλίκος - Κλαυθμώνος

Επαφή: www.metronomos.gr

LONG LIVE: Long Live

[B-otherSide Records / Vinylmania, 2023]

Facebook Twitter

Αν μπεις στο facebook των Long Live από τη Θεσσαλονίκη στην εισαγωγική κάρτα τους θα διαβάσεις πως υπάρχουν από το 1997, πως έχουν ηχογραφήσει δύο CD, πως παίζουν rock, pop, reggae, blues και soul και πως έχουν κάνει μέσα σ’ αυτά τα 26 χρόνια που ζουν και δουλεύουν περισσότερα από 3000 gigs. Στην αρχή κοιτούσα τα μηδενικά, αν ήταν σωστά, και, όταν είδα πως ήταν, είπα... ω!

Οι Long Live έχουν πάντως, τώρα, ένα δικό τους, LP, το πρώτο τους, προφανώς με αρχειακό υλικό, το οποίο κυκλοφορούν από κοινού οι B-otherSide Records και Vinylmania.

Στην πρώτη πλευρά του LP, με τα έξι tracks (λογικά πρόκειται για το πρώτο CD/EP τους από το 2000), Long Live είναι οι Γιώργος Συμεωνίδης φωνή, Λάκης Ραγκαζάς κιθάρες, Στέλιος Τζιουμέρκας μπάσο, Βαγγέλης Νοτόπουλος μπάσο επίσης και Αλέξανδρος Δημαρέλλης ντραμς, ενώ στην δεύτερη πλευρά, με τα πέντε tracks (που μάλλον προέρχονται από το επόμενο CD του γκρουπ, από το 2008), ακούμε τους Συμεωνίδη, Ραγκαζά και Τζιουμέρκα, με τον Γιώργο Μοτεσνίτσα να συμπληρώνει στα ντραμς.

Το άλμπουμ διαθέτει 4σέλιδο insert, με τις τρεις σελίδες να αποτελούνται από Α/Μ φωτογραφίες, από την διαδρομή της μπάντας, και με την τέταρτη να αναγράφει τους στίχους των τραγουδιών, τις δύο line-ups, συν κάποια στοιχεία (ανάμεσα και για το mastering του Γιάννη Κύρη). Έχουμε λοιπόν παλαιές εγγραφές, τις οποίες επιμελείται, ξανανιώνοντάς τες, ο Γ. Κύρης, πριν αυτές αποτυπωθούν στο βινύλιο.

Ας πούμε κατ’ αρχάς πως αυτό που ακούμε στο LP “Long Live” των Long Live είναι hard rock, καθαρό και λαμπερό hard rock – και εννοούμε με αυτό πως δεν είναι pop, reggae, blues ή soul.

Οι βασικές αναφορές των Long Live είναι οι Deep Purple, οι Whitesnake, οι Scorpions, οι Bad Company, οι UFO, οι Nazareth, οι Uriah Heep, οι Judas Priest... και νομίζω πως γινόμαστε κατανοητοί. Απ’ αυτές τις «γραφές» έλκουν τις επιρροές τους, και πάνω εκεί κτίζουν οι Long Live – και κτίζουν πολύ καλά, αν αναφερόμαστε στα “She, devil”, “Ride through the night”, “Hellsdrive” και σ’ όλα τα υπόλοιπα (της Side A), αφού ο Γιώργος Συμεωνίδης είναι χαρισματικός τραγουδιστής, με τον κιθαρίστα Ραγκαζά, δίπλα του, να στέκεται ως ίσος προς ίσoν.

Η Side B κινείται φυσικά στο ίδιο στυλ, με το “3 times life” να ανοίγει εντυπωσιακά και με το “Digital angel” να συνεχίζει το ίδιο πειστικά, δηλαδή φοβερά, δείχνοντας πως οι Long Live δεν είναι τυχαίοι και πως δεν βρέθηκαν συμπτωματικά να παίζουν με Glenn Hughes, Dr. Feelgood κ.ά.

Κατεβατά από riffs στο “All I want is you”, που σπρώχνουν το κομμάτι πολύ μπροστά, καθώς τούτο εξελίσσεται κάπως χαοτικά και με τα high-pitched φωνητικά του Συμεωνίδη να «σκοτώνουν». Κομμάτια κλάσης είναι και τα δύο τελευταία, ειδικώς το “Revolution”, που θα λύγιζε ακόμη και τους Purple – και ερμηνευτικά και κιθαριστικά.

Φοβερό hard rock άλμπουμ (όχι «μέταλλο»), από μια μπάντα που δεν πρέπει με τίποτα να αγνοηθεί (απ’ αυτούς που δεν την ξέρουν).

Long Live - Long Live LP

Επαφή: https://www.facebook.com/LONGLIVETHESSALONIKI

MAJOR TWILIGHT: In Limbo

[Private Pressing, 2023]

Οι Major Twilight είναι ένα νέο ροκ συγκρότημα από την Κέρκυρα, το οποίον αποτελούν οι Νίκος Μολδοβάνος φωνή, μπάσο, Κώστας Σουέρεφ ντραμς, Σπύρος Σπυράκος κιθάρες, Σωτήρης Βογιατζόγλου κιθάρες και Αλέξανδρος Σωτηριανός πλήκτρα (οι Σουέρεφ και Σωτηριανός είναι γνωστοί και από τους επίσης Κερκυραίους Black Strat Band).

Η μπάντα αυτή κυκλοφόρησε προσφάτως ένα άλμπουμ, που αποκαλείται “In Limbo” και στο οποίο παίρνουν μέρος κι άλλοι μουσικοί, όπως η Sugahspank!, που τραγουδά σ’ ένα κομμάτι και ακόμη τρεις, που χειρίζονται πνευστά (σαξόφωνα, τρομπέτα, τρομπόνι).

Το CD περιλαμβάνει οκτώ κομμάτια που έχουν (αγγλικούς) στίχους του Μολδοβάνου και μουσικές γραμμένες από τον Μολδοβάνο και όλο το υπόλοιπο συγκρότημα.

Το άλμπουμ είναι rock, σύγχρονο, indie, δίχως όμως να εμφανίζει τυπικά και συνηθισμένα χαρακτηριστικά – υπό την έννοια πως το 80s-90s rock των Major Twilight παραπέμπει και στα seventies ταυτοχρόνως, κάτι που, γενικώς, θα το πούμε παράξενο.

Είναι παράξενος ο συνδυασμός indie και classic rock έως και prog στοιχείων, στις συνθέσεις των Κερκυραίων, οι οποίες είναι όλες πολύ καλές, για να μην πούμε... η μία καλύτερη από την άλλη (και άρα κάποιες ακόμη και άριστες).

Αυτό λοιπόν το παράξενο των συνθέσεων των Major Twilight το δείχνουν, περαιτέρω, και οι χρόνοι τους, που κυμαίνονται από τα δυόμισι έως και τα εννέα λεπτά!

Και αυτό είναι ένα στοιχείο ακόμη, που δημιουργεί ειδικές εντυπώσεις στην περίπτωση των Κερκυραίων – το ότι μπορούν να προτείνουν κομμάτια σαν το φοβερό (9λεπτο) “Dark” ή τα εξίσου φοβερά και βεβαίως συντομότερα “Looks like Fuhner” και “Storm coming” (που διαρκούν κάπου ανάμεσα στα τρία και τέσσερα λεπτά το καθένα).

Και το κομμάτι που λέει η Sugahspank! είναι ωραίο (“Shaviour”), που είναι μια «μέση» soulful μπαλάντα (και με πνευστά), ενώ πολύ καλό είναι τόσο το blues “Abandoning my pride”, που δίνει, εκεί προς την μέση, μία άλλη τροπή στην τραγουδοποιία του γκρουπ, όπως και το 7λεπτο “Nobody’s fault but mine” (που δεν είναι το γνωστό του Blind Willie Johnson, Led Zeppelin κ.λπ.), μα ένα πρωτότυπο δημιούργημα, βαρύ και δραματικό, με έξοχη ενοργάνωση, και με τις κιθάρες και τα πλήκτρα να κάνουν αληθινά σπουδαία δουλειά.

Ένα πολύ καλό ντεμπούτο από τους Major Twilight, που αξίζει να προσεχθεί, καθότι πρόκειται για μια ολωσδιόλου ανεξάρτητη παραγωγή.

Dark

Επαφή: https://www.facebook.com/profile.php?id=100089818394606

YORGOS DIMITRIADIS: 14 20 22

[Trouble in the East Records, 2023]

Facebook Twitter

Ο ντράμερ, περκασιονίστας, χειριστής ηλεκτρονικών και αυτοσχεδιαστής Γιώργος Δημητριάδης, που ζει και δημιουργεί στο Βερολίνο, μάς είναι γνωστός από πολλά και ποικίλα projects (και άλμπουμ).

Μέλος των Grix, από παλαιά, και άλλων διαφόρων σχημάτων, συνεργάτης του Φλώρου Φλωρίδη (πρόσφατο είναι το κοινό άλμπουμ τους “Tone Sequence Evaluators” στην evil rabbit records από το 2022) και με δισκογραφία που αναπτύσσεται σε γνωστά ευρωπαϊκά labels (Jazzwerkstatt, Creative Sources, FMR κ.λπ.), έχει τώρα ένα καινούριο σόλο-κρουστά / ηλεκτρονικά LP, το οποίον αποκαλείται “14 20 22” (2023) (τίτλος γραμμένος σε κάθετη γραφή) και που είναι τυπωμένο για την βερολινέζικη Trouble in the East Records.

Βασικά, εδώ καταγράφονται εννέα tracks, που έχουν τις εξής ονομασίες: “Evdoxia”, “Betonarme”, “Pyrgadikia”, “Kyria Aliki”, “Astypalaia”, “Oktober”, “Π.Κ.50”, “Flashcube” και “Waterfront”.

Φαίνεται λοιπόν πως αυτές οι ονομασίες δεν είναι τυχαίες –είναι σχεδόν προγραμματικές–, περιγράφοντας σε αδρές γραμμές στιγμιότυπα της ζωής του Γ. Δημητριάδη, που σχετίζονται με δικές του εμπειρίες και θέματα ή και της ευρύτερης οικογένειάς του.

Έτσι, το άλμπουμ ξεκινά με μια γυναικεία, γεροντική φωνή, που αναφέρεται στα χρόνια ’14, ’20 και ’22 (ο τίτλος του δίσκου), δηλαδή στα 1914, 1920 και 1922. Η φωνή ανήκει στην γιαγιά τού Γ. Δημητριάδη, η οποία θυμάται τρεις καθοριστικές στιγμές (χρονιές) από την δική της ζωή. Η μουσική, που συνοδεύει τη φωνή της (παρμένη από κάποια παλαιότερη επιτόπια εγγραφή), είναι συνεχής, υποβλητική, με χαμηλά περάσματα και βόμβους, έχοντας λιτή ηλεκτρονική διαχείριση, κινούμενη σ’ ένα improv πλαίσιο.

Στο “Betonarme” όμως το περιβάλλον είναι διαφορετικό. Τα κρουστά μοιάζει να αναπαριστούν οικοδομικές εργασίες, ενώ σε κάποια στιγμή ο ήχος ακούγεται εντελώς βιομηχανικός.

Τα «Πυργαδίκια» είναι στην Χαλκιδική, η “Astypalaia” είναι η Αστυπάλαια και η “Kyria Aliki” είναι κάποια κυρία Αλίκη (πρόσωπο κοντινό, προφανώς, του Γ. Δημητριάδη). Υπάρχει ένας χαρακτηριστικός ήχος στο πρώτο κομμάτι σαν από παλιά κούνια, που πηγαίνει κι έρχεται και που πιθανώς να συμβολίζει κάποιο τόπο διακοπών.

Ο κρουστός ήχος στην “Kyria Aliki” ξεκινά με μιαν αίσθηση κατολίσθησης, αλλά στην πορεία αλλάζει χαρακτηριστικά. Σαν κομμάτι είναι αρκούντως περιπετειώδες και βεβαίως ενδιαφέρον. Στην “Astypalaia”, από την άλλη, τα avant στοιχεία είναι μόνιμα, με το άκουσμα να μοιάζει περισσότερο με musique concrète, εκεί όπου ανακατεύονται και μανιπουλάρονται φωνές, τραγούδια από ραδιόφωνο(;) ή τραγούδια σκέτα, σε χαμηλή ένταση, μαζί με minimal ηλεκτρονικά.

Όμως και τα τέσσερα τελευταία tracks είναι άκρως ενδιαφέροντα, βεβαίως υποβλητικά, ενώ σίγουρα «λένε» και κάποια ιστορία – την οποίαν είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατον να την αποκρυπτογραφήσουμε εμείς. Σημασία, όμως, και εδώ, έχει η ροή και η συνέπεια του ακούσματος, που διατηρεί πάντα τα προχωρημένα στοιχεία στην επεξεργασία του, μαζί με την σταθερή παρουσία των κρουστών.

Έτσι ακούμε το περίπου... ψυχεδελικό “Oktober”, το σκληρό avant-electronic «Π.Κ.50» (από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια του LP, καθώς ανακαλείς Bernard Parmegiani, François Bayle και τ’ ανάλογα) και βεβαίως τα δύο 5λεπτα, εκεί στο τέλος, το πιο τελετουργικό “Flashcube” και το κάπως απόκοσμο “Waterfront”.

Ένα διαφορετικό άλμπουμ, από έναν μουσικό που δεν επαναπαύεται, διερευνώντας, συνεχώς, νέους ηχητικούς κόσμους.
Επαφή: https://troubleintheeastrecords.bandcamp.com/album/14-20-22

THE STORYVILLE RAGTIMERS: Live at Almagesti

[Private Pressing, 2023]

Facebook Twitter

Οι Storyville Ragtimers είναι ένα ελληνικό τζαζ συγκρότημα, που αποτελείται από γνωστούς και καλούς μουσικούς. Να τους αναφέρουμε: Γιάννης Καραγιαννάκης κορνέτα, Κωστής Βαζούρας σοπράνο σαξόφωνο, Βασίλης Παναγιωτόπουλος τρομπόνι, Βασίλης Τζαβάρας πιάνο, φωνή, Μελέτης Πόγκας κιθάρα, μπάντζο, φωνή, Μάνος Λούτας κοντραμπάσο και Theo Christo (Θοδωρής Χριστοδούλου) ντραμς.

Από την ονομασία και μόνον του συγκροτήματος αντιλαμβάνεσαι αμέσως με τι είδους jazz καταπιάνονται οι Storyville Ragtimers – κάτι που φυσικά επιβεβαιώνεται με το που βλέπεις το εικαστικό του CD τους και φυσικά με το που ακούς τις πρώτες νότες τους από το “Live at Almagesti”.

Προπολεμική jazz λοιπόν τους ύφους Dixieland / Νέας Ορλεάνης και μάλιστα ζωντανά ηχογραφημένη στο Almagesti Jazz / Blues Bar, στο Μεταξουργείο στις 31 Οκτωβρίου 2022. Περαιτέρω;

H ηχογράφηση δεν έχει υποστεί ιδιαίτερη στούντιο επεξεργασία, και βασικά δεν έχουν χρησιμοποιηθεί auto-tune και overdubs (όπως διαβάζουμε στις liner notes).

Έχουμε λοιπόν έναν ήχο «καθαρό» ούτως ειπείν, που επιχειρεί να μεταφέρει στο CD την δύναμη και τον παλμό του live. Το κατορθώνει; Απολύτως, αφού το “Live at Almagesti” κρίνεται ως απολαυστικό και από την τεχνική πλευρά του.

Το υλικό βεβαίως που αποδίδουν, εδώ, οι Storyville Ragtimers είναι το κλασικό. Κομμάτια, με άλλα λόγια, που τοποθετούνται χρονικώς στο διάστημα 1902-1936, πέραν εννοείται των δύο παραδοσιακών “St. James infirmary” και “When the saints go marching in”, που είναι... άχρονα.

Δεν χρειάζεται να πούμε πως τα κομμάτια που επιλέγονται, από το ελληνικό συγκρότημα, είναι κλασικά και πασίγνωστα στους φίλους της παλαιάς jazz (συνθέσεις των Jelly Roll Morton, Duke Ellington, Fats Waller, W.C. Handy, Nick LaRocca κ.ά., ερμηνευμένες από τα διασημότερα ονόματα), αν και όχι μόνον σ’ αυτούς, αφού ορισμένα μπορεί να είναι οικεία από τις ροκ διασκευές τους κ.λπ.

Οι ενορχηστρώσεις είναι πολύ καλές και όχι αναγκαστικώς ταυτόσημες ή κοντά στα παλαιά πρότυπα, καθώς το setting των Storyville Ragtimers προσφέρεται για πολλές και διαφορετικές καταδείξεις (είτε στη φάση των soli είτε στα ομαδικά μέρη), με το αίσθημα να είναι το σωστό, και με τον ωραίο ήχο να δημιουργεί όλα εκείνα τα ζωντανά συναισθήματα της μέθεξης και της απόλαυσης.

Το αντιλαμβάνεσαι αυτό και από τα χειροκροτήματα των παρευρισκομένων, αλλά το εισπράττεις κιόλας (και) από τα ηχεία σου – καθώς ο ήχος του γκρουπ είναι «ζεστός» και γεμάτος, προκαλώντας τα ανάλογα συναισθήματα.

Το γεγονός πως έλληνες μουσικοί μπορούν και αποδίδουν τόσο τέλεια αυτό το κλασικό αμερικάνικο ρεπερτόριο δείχνει πολλά και κυρίως πως η μουσική δεν έχει σύνορα, ούτε εποχές, αρκεί να στέκεσαι απέναντί της με το ταλέντο, τη μελέτη και τις γνώσεις σου. Ό,τι πράττουν οι Storyville Ragtimers δηλαδή.

The Storyville Ragtimers Live at Almagesti | At The Jazz Band Ball

Επαφή: www.facebook.com/TheStoryvilleRagtimers

YOUTH VALLEY: Lullabies for Adults

[Make Me Happy Records, 2023]

Facebook Twitter

Οι Youth Valley είναι μια καινούρια μπάντα από την Αθήνα (σχηματίστηκε το 2019), που τώρα προτείνει ένα μεγάλο δίσκο (LP, με gatefold cover), που αποκαλείται “Lullabies for Adults”. Το άλμπουμ περιλαμβάνει εννέα tracks (τέσσερα στην πρώτη πλευρά και πέντε στην δεύτερη) και είναι περιποιημένο από πάσης απόψεως.

Ποιοι αποτελούν λοιπόν τους Youth Valley; Σημειώστε: Joseph Powell φωνή, κιθάρες, George V κιθάρες, Aki Rei κιθάρες, πλήκτρα, Anastasis Zisis μπάσο και Dean Jola ντραμς, κρουστά.

Οι τρεις κιθαρίστες φανερώνουν, οπωσδήποτε, πως έχουμε να κάνουμε μ’ ένα κλασικό κιθαριστικό γκρουπ, που κινείται βασικά σε new wave / indie rock / shoegaze περιοχές, με επιρροές στις συνθέσεις και τα κιθαριστικά passages, από τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες (από τα 80s και μετά).

Εκείνο που πρέπει να τονιστεί από την αρχή είναι πως τα τραγούδια των Youth Valley (στίχοι από τον Joseph Powell και μουσικές από τους Powell, Jola και George V) είναι πολύ καλά και, βασικά, ρέοντα. Η ροή, δε, είναι το πιο καίριο γνώρισμά τους, υπό την έννοια πως ο δίσκος τους είναι στιβαρός, δυνατός, χωρίς «κοιλιές», με σωστή ανάπτυξη του track list, προτείνοντας συνθέσεις, δηλαδή τραγούδια ολοκληρωμένα απ’ όποια πλευρά και να τα δεις. Και ερμηνευτικά μπροστά, και συνθετικά, και στιχουργικά, και ενοργανικά (καθώς ο ήχος γεμίζει ακόμη πιο πολύ από τις παρεμβάσεις των guests, με επιπλέον πλήκτρα, πιάνο, μπάσο και κιθάρες).

Παρότι λοιπόν ανιχνεύεται μια ιδιαίτερη επιμέλεια στο στούντιο, στην πράξη το “Lullabies for Adults” κυλά χωρίς προσκόμματα, με τα τραγούδια να αλλάζουν ανεπαίσθητα, και με την γενικότερη ατμόσφαιρα να παραμένει σαφής και σταθερή.

Βασικά, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια σειρά νεανικών τραγουδιών, τραγουδιών δηλαδή που ασχολούνται με νεανικά ζητήματα και τα οποία (τραγούδια) τυγχάνουν μιας ανάλογης μελοποίησης.

Τα κομμάτια «πετάνε» θέλω να πω, ιδίως στην πρώτη πλευρά, με τις μελωδίες να δημιουργούν ένα dreamy περιβάλλον, που υπηρετείται πιστά απ’ όλους (και βασικά από τον τραγουδιστή). Ο συνδυασμός, δε, αυτών των ρεουσών μελωδιών με τους στίχους νεανικών προβληματισμών προσδίδει στα τραγούδια μία χάρη και μια ομορφιά (λίγο παγερή), που δεν τις συναντάς κάθε μέρα στα σύγχρονα συγκροτήματα.

Έτσι, μέσα από τα λόγια προβάλλεται η ανάγκη για μια ζωή πιο ουσιαστική, χωρίς πολλούς ελέγχους (“Hurricane”), καταγράφονται οι ανασφάλειες των νέων στα ερωτικά ζητήματα (“I don’t want to go out with you, Veronica”), μαζί με μια παράλληλη αγνότητα (“February”), αναζητείται η φυγή, το ταξίδι... in a place unknown / in a place we own (“Godheads”), καυτηριάζονται οι προβληματικές σχέσεις με τους γονείς (πατέρας) (“Father forgets”), ενώ ακόμη και όταν βγαίνει προς τα έξω μια κάπως θρηνητική διάθεση, ανιχνεύεται μαζί και μια υφέρπουσα αισιοδοξία («Βουτήξτε στον ήλιο / βουτήξτε στα δέντρα / βουτήξτε σ’ αυτό τον κόσμο / όπου τα όνειρα ποτέ δεν τελειώνουν») (“Pegasus”).

Μόνο καλά λόγια μπορείς να πεις γι’ αυτό τον δίσκο.

Youth Valley - Hurricane

Επαφή: https://youthvalley.bandcamp.com/album/lullabies-for-adults

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Αθιβολή

[Mετρονόμος, 2023]

Ο Δημήτρης Μητσοτάκης είναι γνωστός στους φίλους τού ελληνικού ροκ όχι μόνον από την παρουσία του στους Ενδελέχεια, μα και από τις επόμενες δουλειές του (με άλλα σχήματα ή και τις πιο προσωπικές).

Το πιο πρόσφατο CD τού Δ. Μητσοτάκη είναι τέτοιο (προσωπικό), τιτλοφορείται «Αθιβολή» (όπως γράφει ο ίδιος «αθιβολή» είναι μια μεσαιωνική κρητική λέξη, που χρησιμοποιείται σε εκφράσεις του τύπου έχω την έννοια σου, έχω την κουβέντα σου, δηλαδή έχω την αθιβολή σου) και περιλαμβάνει εννέα + πέντε tracks, τα οποία είχαν πρωτοεκδοθεί σε ψηφιακή μορφή, ανάμεσα στα χρόνια 2021-2022 και που τώρα μαζεύονται όλα μαζί, προκειμένου να συγκροτήσουν ένα άλμπουμ.

Το πρώτο που πρέπει να πούμε είναι πως ο Δημήτρης Μητσοτάκης δεν είναι τυχαίος τραγουδοποιός – και τούτο, γιατί τα κάνει όλα καλά.

Κατ’ αρχάς γράφει ωραίους στίχους, πολιτικοκοινωνικούς, από τους οποίους δεν απουσιάζει η καυστικότητα και το χιούμορ, ενώ και οι μουσικές του, οι μελωδίες του είναι επίσης πολύ καλές – πράγμα που σημαίνει πως τα τραγούδια του έχουν όλα τα φόντα, ώστε να συναντηθούν με την επιτυχία. Το αν το καταφέρνουν (αν έχουν air-plays κ.λπ.) δεν το γνωρίζω...

Ο δίσκος αυτός του Δημήτρη Μητσοτάκη χωρίζεται σε δύο τμήματα, στα «Ντουέτα» (εννέα τραγούδια) και στα «Μοναχικά» (πέντε τραγούδια).

Στα «Ντουέτα» είναι προφανές εκείνο που συμβαίνει. Ο Δ. Μητσοτάκης τραγουδά μαζί με τους Σαββέρια Μαργιολά (2), Σπύρο Γραμμένο, Νεφέλη Φασούλη, Βιολέτα Ίκαρη, Γιάννη Χαρούλη, Μάρθα Φριντζήλα, Αυγερινή Γάτση και Καίσαρα Κίκη, και αυτό δεν είναι κάτι εντελώς συνηθισμένο, υπό την έννοια πως εδώ υπάρχουν και τραγούδια καθαρά διαλογικά, όπως είναι το φερώνυμο «Αθιβολή» (με την Β. Ίκαρη).

Οι επιρροές του Δ. Μητσοτάκη είναι πολλές και διάφορες. Από το ροκ και το ραπ, μέχρι την παράδοση και το «έντεχνο» τραγούδι. Κι έχει καταβληθεί καλή προσπάθεια, περαιτέρω, ώστε όλος αυτός ο ρυθμικός και μελωδικός πλούτος να μπορεί να καταγραφεί με συνέπεια, μέσα από τα κομμάτια – τα οποία διαθέτουν απλές, αλλά ουσιαστικές ενοργανώσεις. Εντάξει, δεν υπάρχει κανας τρομερός «ήχος» εδώ, αλλά τα κομμάτια είναι προσεγμένα στις edits τους και αυτό είναι που μετράει.

Δεν ξέρω αν θα πρέπει να πω πως τα πρώτα εννέα τραγούδια είναι όλα καλά και πολύ καλά, ενώ κανένα δεν είναι αδιάφορο. Δεν το συναντάς αυτό τακτικά στη σύγχρονη (ελληνόφωνη) δισκογραφία (αυτού του τύπου).

Τα τραγούδια έχουν κάτι που σε τραβάει. Άλλοτε είναι οι μελωδίες, άλλοτε τα λόγια, άλλοτε είναι και τα δυο μαζί, άλλοτε είναι οι φωνές, άλλοτε τα παιξίματα κ.λπ. Γενικώς, σε κάθε τραγούδι υπάρχει κάτι, που να σε κάνει να το ακούς και να το ξανακούς. Δύσκολα θα ξεχώριζα από αυτή την ομάδα («Τα ντουέτα») τα τραγούδια με την Φασούλη, την Ίκαρη, την Φριντζήλα και τον Κίκη, αλλά ίσως θα πρέπει να το κάνω – γιατί αυτά ακριβώς τα τραγούδια είναι αξιολογότατα και τους αξίζει καλή τύχη.

Τώρα, τα δεύτερα πέντε, «Τα μοναχικά», δεν είναι και τόσο «μοναχικά», υπό την έννοια πως μπορεί να μην υπάρχουν ντουέτα στις ερμηνείες, αλλά και ο Δ. Μητσοτάκης δεν είναι μόνος του στο στούντιο.

Κι αυτά τα κομμάτια είναι επίσης... αλλοπρόσαλλα, με επιρροές από το λαϊκό, το rock / hard rock κ.λπ. Το «Τσογλάνι» είναι πολύ καλό, ενώ και τα υπόλοιπα δεν περνάνε κάτω από τον πήχη.

Μια ωραία προσπάθεια από τον Δημήτρη Μητσοτάκη – έναν άνθρωπο που ξέρει τη δουλειά του και που δεν τραβιέται για να γράψει ένα τραγούδι. Που να είναι αληθινό τραγούδι εννοούμε. Που να μπορεί να τραγουδηθεί από τους πάντες.

Δημήτρης Μητσοτάκης - Τσογλάνι 

Επαφή: www.metronomos.gr