Παίρνω τον εξωγήινο μου από το χέρι και του λέω: Έτσι κυλά η ζωή στον πλανήτη μας...
Επιστρέφω στο concept των κομοδίνων και ζητάω από διάφορα παιδιά που γνωρίζω κι πολλά ακόμη που δεν, να μου στείλουν φωτογραφίες του μήνα τους, φωτογραφίες από την περίεργη ζωή τους τόσο στην Αθήνα όσο και αλλού. Φωτογραφίες που να περικλύουν το τι σημαίνει να είσαι ζωντανός, τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος σε αυτόν τον πλανήτη αυτήν ακριβώς την στιγμή. Η ιδέα είναι να φτιάξουμε μαζί, μια κυλιόμενη και ετερόκλητη ομάδα ατόμων, που θα συνδημιουργούν μια φορά τον μήνα ένα συλλογικό ημερολόγιο γεμάτο με όλες τις μικρές και μεγάλες παραδοξότητες που ζήσαμε, ή σκεφτήκαμε.
Είστε κι εσείς ευπρόσδεκτοι- όσοι κι αν είστε αυτοί που διαβάζουν αυτά τα κείμενα προσεκτικά, να μου στείλετε τις ανταποκρίσεις σας, κι αν είστε αρκετά ειλικρινείς να μοιραστούμε αυτό τον χώρο, να ενώσουμε τις σκόρπιες δυνάμεις μας και να κάνουμε μια άτυπη και κυρίως ελεύθερη καταγραφή της ζωής μας, όσο cool ή uncool είναι. Με έναν όμως όρο: Όχι εντυπωσιασμούς! Όχι στομφώδη κείμενα, όχι υπερβολές και αχρείαστες λογοτεχνικότητες, να μιλάμε απλά, περίπου όπως μιλάμε στους φίλους μας, μονάχα οι φωτογραφίες μας να έχουν ένα ενδιαφέρον (!) κι ας είναι αυτό κάτι από φίλους, για φίλους.
(Για το ημερολόγιο Δεκεμβρίου στείλτε να γνωριστούμε στο [email protected])
Να, μια πρώτη δοκιμή για τον Νοέμβριο:
Νοέμβρης σημαίνει Θεσσαλονίκη,Φεστιβάλ κινηματογράφου, Κτελ, Ντεκαπαζ, Alla Pugacheva, Στρέφη, Outraged by pleasure, εξαφάνιση φθινόπωρου aka κλιματική αλλαγή, ταινία εξαμήνου, γονόρροια,Yes sir, I can boogie.
—Φίλιππος
Κάθε Κυριακή πρωί ανακαλύπτω μια διαφορετική αγορά. Αυτή την φορά βρίσκω ένα αποκριάτικο κοστούμι το οποίο αγοράστηκε μέσα από το ανοιχτό πορτ μπαγκάζ μιας 30χρονης που πουλούσε κάποια παλιά της ρούχα για να κεράσει το αγόρι της δείπνο το ίδιο βράδυ.
—Τάνια
Η ζωή τώρα είναι σαν Αν Βερόνικα Γιάνσενς στο Κιάσμα, απλά μαζεύω τις χρυσόσκονες από το έδαφος για να τις πετάξω σε ένα δεκεμβριανό Ελσίνκι. Νοέμβριος γεμάτος προγραμματισμούς, νυχτερινές βόλτες, ειλικρινείς συζητήσεις, μικρές χορογραφίες, καραόκε, μομίτζι, ομικούτζι, παγωτά, μίνι γουόρκαουτς, γκλίττερ, κωμικοαμήχανα μάτσιζ, μουσικές ανακαλύψεις, εκθέσεις, επαγγελματικά μίτινγκ, κι άλλες εκθέσεις, δυστοπικά γενέθλια, ταινίες με την Ρέιτσελ Σένοτ, σαλάτες με μήλο-καρότο-σέλερι, καφέδες, τοπία της Οκτάβια Μπάτλερ, διάβασμα, φίλους, πατατάκια ουμεμπόσι και μάλα φυστίκια, αγκαλιές, εξελίξεις. Η ζωή τώρα θα κλείσει με την πρώτη συναυλία μετά από ίσως τέσσερα χρόνια και θα ανοίξει με γεωμετρικά ολογραφικά νύχια.
Το κρύο είναι γκρι. Ο Ναπολέοντας ένας μαλακας που έμεινε στην ιστορία ως ήρωας. Όλοι οι μαλακες γίνανε ήρωες. Τους λυπηθήκαμε που πέθαναν και πιστέψαμε τις δικές τους εκδοχές. Όταν όμως πεθάνεις κι εσυ ποιος θα σε θυμηθεί; Σίγουρα όχι ο Ναπολέοντας. Αυτός ήταν ήρωας. Το λέει εξάλλου και ο ίδιος στα απομνημονεύματά του. Ποιος όμως είναι ο μεγαλύτερος ήρωας, αυτός που πεθαίνει ή αυτός που βρίσκει τον νεκρό; 29-11-23.
—Ιώ
Νοέμβρης στο Παρίσι. Πως συγκροτείται μία σωστή βιβλιογραφία; Καιρός να δούμε για χειρόγραφα, παλιά σκονισμένα χειρόγραφα ή και όχι ας τα αφήσουμε για τις καλένδες του Δεκέμβρη. Το Νοέμβρη θα κάνουμε fast track τις ταινίες του Λάνθιμου εν τη αναμονή, θα φωτογραφίσουμε υπερμεγέθη μωρά και θα φτιάξουμε ossobuco ως αντίδωρο στα πρώτα κρύα που δαγκώνουν. Προσπαπώ κυρίως να εκμεταλευτώ, όσο ακόμα προλαβαίνω, την καινούρια σοδιά σταφυλόζουμου beaujolais nouveau.
—Πέτρος
Χιπ χοπ χάνομαι μεσ’ τα δίχτυα πιάνομαι, απόψε πέθανα με βρήκανε στην αμμουδιά, δίπλα στα κύματα. Το φως μας εγκατέλειψε στο ύψος της Κατερίνης. Η πόλη μας υποδέχτηκε γκρίζα, βρώμικη και παραμελημένη. Καταστήματα στρατιωτικών ειδών εναλλάσσονται με αιρ-μπι-εν-μπι και ξενοδοχεία στην Εγνατία. Τι παράταιρο να βλέπεις στολισμένα τον Νοέμβριο! Ηρεμία. Δύο εισιτήρια μίας μετακίνησης παρακαλώ. Οι γλώσσες αναμιγνύονται, οι ανάσες γίνονται περισσότερο βαριές. Πόσο κάνει αυτό; H ομίχλη διαπερνά τους δρόμους. Το βράδυ τα φώτα χάνονται κάπου στην Περαία. Ένα τραγούδι του Jack Scott καλύπτει συνωμοτικά την ησυχία. Η πόλη σε καλεί αργά στον ρυθμό της. Εδώ είναι ωραία mister.
—Μιχάλης
Ένας Νοέμβρης που ξεκίνησε χλιαρά με focus στο self care και άπειρη δουλειά, έπειτα το κέντρο μου δοκιμάστηκε αφού είχα ένα ατύχημα με μόνο υλικές ζημιές (ευτυχώς), συνέχισε με μια χυλόπιτα γίγατόνων, αλλά και τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους. Όμως στο τέλος του αυτός ο μήνας φόρτωσε πολύ, μη σου πω ότι τρελάθηκε και κορυφώθηκε δίνοντας τρελά βαιμπς που ξεκίνησαν να ρέουν από το Σάββατο το μεσημέρι και διήρκησαν μέχρι και την Τρίτη το βράδυ βοηθώντας με να συνέλθω από τις απανωτές χλαπάτσες.
—Μίνα
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή το δωμάτιό μου ήταν τόσο καθαρό που επίτηδες το ανακάτωνα για να έχω κάτι να κάνω συμμαζεύοντάς το. Τώρα ο χρόνος έχει μικρύνει κωμικά πολύ και οι υποχρεώσεις ξεχειλίζουν μαζί με το δωμάτιο μου. Η ταμπέλα του αεροδρομίου στο μετρό είναι πολύ δελεαστική αλλά είμαι μια βολεμένη κότα και κάθομαι στα αυγά μου. Σε άλλα νέα η δουλειά που έχω πιάσει για λίγα κέρματα την ώρα και η δημιουργικότητα μου είναι εξαιρετικοί περισπασμοί για όλα τα κακά που συμβαίνουν στον κόσμο. Όπως και η εξεταστική που πλησιάζει- αλλά αυτή την αγνοώ επιδεικτικά!
—Thaaaliiiaa
Τα τρένα αποτελούν πλέον μεγάλο μέρος της καθημερινότητας μου, ανάμεσα στις καθυστερήσεις δρομολογίων και στις αναμονές σε παγωμένους σταθμούς, συλλέγω όσα περισσότερο μπορώ. Οι εμπειρίες γίνονται αναμνήσεις, οι άνθρωποι ιστορίες. Στη δική μου συλλογή λοιπόν υπάρχουν σίγουρα διαδρομές τρένων, τοπία και πεδιάδες που σε βγάζουν από τον φαντασιακό μικρόκοσμο που κατοικείς. Υπάρχουν βλέμματα που δεν μπορείς να σταματήσεις να κοιτάς από την αντανάκλαση του παραθύρου (για να μην σε περάσουν και για περίεργη). Και τέλος υπάρχουν αγαπημένα πρόσωπα που με τη σειρά τους και εκείνα συλλέγουν. Η γοητεία της προσωρινότητας.
—Βιβιάννα
Καφές με μέλι το πρωί. Θολούρα που ξεφεύγει. Λευκά λεπτά που ξέρουνε οι άκρες των δαχτύλων. Το μέλι, τα γυαλιά, η σιωπή. Η κούπα από το Βερμόντ. Δώρο ενός θείου μου που ζούσε Αμερική. Τώρα πια Ελβετία. Τέσσερα χρόνια πια εκεί. Πέθανε η σύντροφος του. Έτσι, ξαφνικά, πριν από μια βδομάδα. Πνευμονική εμβολή, μας είπαν. Δεν ήταν καν σαράντα. Τώρα η οικογένειά της πενθεί, η οικογένειά μου πενθεί, ο θείος μου φοβάται, οι μέρες μας μικραίνουνε μέρα με την ημέρα. Κι ύστερα πάλι πρωινό και οδηγώ στην πόλη κι ο ουρανός πιο χαμηλός, ανύπαρκτη φορμόλη, η ανάσα του απλώνεται στα σαρκοβόρα δέντρα που φτύνουνε τα φύλλα τους με κρύα αδιαφορία –άξαφνα ευφορία– άξαφνα σταματώ το πρωινό και γράφω: «Σήμερα / η ζωή / χαρίζεται / μια μέρα σαν κι αυτή / χαρίζεται η ζωή / χωρίς κανέναν δέκτη / όπως μια ανείπωτη χαρά / κάτω απ’ τον ουρανό».
—Χάρης
Μέσα από την πολύ μικρή καμπίνα, δεν είδα ποτέ την φυματίωση της Μίνι, αλλά την άκουσα, αν και ο Φοίβος είπε πως ήταν κόντρα ρε και όχι κόντρα μι, όπως θα έπρεπε. Δεν προλαβαίνω να γράφω εδώ. Λαμβάνω τόση αγάπη που πιστεύω πως είναι άδικο. Λούκας, Ναστια, Έλενα και το πορτραίτο του Ράινχαρτ να με κοιτάει. Η Ετελκα να μιλά για τον χαμένο της γιο. Έχω εμμονή με αυτή την εικόνα του ανθρώπου που πεθαίνει μέσα στις αναμνήσεις. Είπα στον Στέργιο"ονειρεύτηκα και είναι αλήθεια" αλλά δεν. Χτες κατάλαβα πάλι, για ποιον λόγο κάνουμε όπερα. Για το χιόνι μας.
—Νικηφόρος
"Ποιός το σχεδίασε αυτό; Μπράβο."
—Μανώλης
Είμαι σταματημένη σε μια περίπου θέση στα εξάρχεια και ξεκινάω να γράψω κάτι που μου ζήτησε ο Ίωνας- ο φίλος της Δέσποινας, κάτι λέει αν θέλαμε να δείξουμε στους εξωγήινους πως είναι ο Νοέμβρης στη γη. Έκανα υπερβολική ώρα να βρω αυτή την θέση και τώρα που την βρήκα δεν θέλω καθόλου να βγω από το αυτοκίνητο, έχω βάλει το αγαπημένο μου τραγούδι του damien rice και γεμίζω τα μάγουλα μου με κλάματα, οι άνθρωποι στη γη κάποιες φορές κάνουμε τέτοιου είδους ασυναρτησίες. Οι φίλες μου με περιμένουν σε κάποιο καινούριο μπαρ που έχω ήδη βαρεθεί. Το πλυντήριο ρούχων χάλασε. Αύριο έχω να πάω σε μια παράσταση που έχει ροζ dress code για το κοινό και δεν μπορώ να πλύνω το μοναδικό μου ροζ πουλόβερ, οι άνθρωποι στη γη κάποιες φορές αντιμετωπίζουμε τέτοιες τραγικές καταστάσεις. Είχα μέρες να δω τον Γιάννη και μου φάνηκε πολύ όμορφος πάλι. Η αλήθεια είναι ότι ο Νοέμβρης δεν μου πολυαρέσει και μου λείπει το καλοκαίρι. Σκέφτομαι πόσο πολύ λίγο κρατάνε τα ωραία τραγούδια και τα απογεύματα και οι άνθρωποι στη γη σκεφτόμαστε συχνά έτσι επιπόλαια. Έχω περάσει την ζωή μου καταστρέφοντας και επανασυναρμολογώντας το σώμα μου. Σε λίγο θα στολίσουμε για Χριστούγεννα, δέντρο με λαμπιόνια και μαλακίες, και θα ρθει κόσμος στο σπίτι, οι άνθρωποι στη γη βρίσκουμε διάφορες χαζές αφορμές για να μην είμαστε μόνοι μας. Αν κάποια έτη φωτός μακριά κάποιος διαβάσει ποτέ αυτό το γράμμα ας μου γράψει πίσω να μου πει πως πάνε τα πράγματα εκεί, αφήνω και την διεύθυνση μου για παν ενδεχόμενο και ανοίγω επιτέλους την πόρτα του αυτοκινήτου.
—Ναταλία
Τις περισσότερες ώρες της μέρας μου τις περνάω σε κάθε μορφής τρένου -προαστιακός, ΗΣΑΠ, μετρό-. Πάντα φορτωμένη με το τεράστιο σακίδιο μου που μοιάζει σαν να ζω μία νομαδική ζωή γεμάτο με όνειρα και φιλοδοξίες. Στα βαγόνια σκέφτομαι, κλαίω, ακούω μουσική, διαβάζω το βιβλίο μου, ονειροπολώ, ανυπομονώ άλλοτε να κατέβω και άλλοτε να πηγαίνω πάνω κάτω δουκίσσης-σύνταγμα για να διαβάσω άλλη μία σελίδα, και ακόμα μία.
Σε αυτά τα τρένα φαντάζομαι να βρίσκομαι σε μία κεντρική ευρωπαϊκή πόλη, να τρέχω να προλάβω την πρόβα μου -γιατί μπαίνουμε στο θέατρο την επόμενη εβδομάδα-. Κατεβαίνω, και βρίσκομαι ακόμη στην Αθήνα, στην Αθήνα που οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται ότι για να μπεις στον συρμό οφείλεις να αφήσεις τους επιβάτες να κατέβουν. Στην Αθήνα που δεν χωράει τους νέους της. Που τους διώχνει μακριά. Στην Αθήνα που δεν βρίσκεις να παρκάρεις και τα μαγαζιά μοιάζουν όλο και πιο κλισέ. Στην Αθήνα που λόγω χωροχρόνου έχουμε καιρό να βρεθούμε «ξέρεις τώρα, έχουμε τελείως άλλα προγράμματα». Άραγε στο διάστημα οι πλανήτες να χωράνε τους εξωγήινους τους; Σε περίπτωση που θέλετε να μας επισκεφθείτε, για να χωρέσετε στην Αθήνα μας πάρτε μαζί σας έναν-δυό φίλους, ένα βιβλίο και το αγαπημένο σας τραγούδι.
—Ειρήνη
Θα τους δεις. Τριγυρίζουν κοντά στο κέντρο. Είναι πλάσματα μπουκωμένα με άγχος. Κρύβουν θησαυρούς μες στα στομάχια τους. Ο άνθρωπος νίκησε τον Θεό για να χάσει απ' τον χρόνο. Πως μπορείς να αφιερώσεις χρόνο στον εαυτό σου όταν δεν έχεις εφτά δευτερόλεπτα να αφιερώσεις σε μια τυρόπιτα;
—Άρης
Το σπίτι δεν έχει ξανα υπάρξει τόσο γεμάτο όσο τον Νοέμβρη του 23. Χώρεσε χωρισμένους, ερωτευμένους, 15 παιδικούς φίλους και άλλους όχι τόσο παλιούς που ήρθαν να περάσουν μερικες ώρες ή μέρες, αφήνοντας με κάθε Σαββατοκύριακο με έναν έως τρεις περαστικούς συγκάτοικους. Στιγμές χάους και άλλες καλοκουρδισμένης συμβίωσης, και κάπου εκεί έμαθα πως όσο και να αγαπώ το λίβινγκ αλλοόυν, όταν γεμίζει το σπιτι αγαπημένα πρόσωπα, γεμίζω κι εγω!
—Ανδρονίκη
For me it has become a daily activity to take long walks and capture different kinds of moments in my photographs. This was taken during a walk in Marseille and the contrast between the couple and the city drew my attention.
Ακολουθεί ενδεικτικός τρόπος εξάσκησης υπομονής: Πρωινό-πρωινό ξύπνημα, 40 λεπτά σε μέσα με ημιχαλασμένα ακουστικά και ένα βιβλίο που δεν τσουλάει, 6ωρο σχολή, σφήνες σχολιασμοί για την Παλαιστίνη, ξανά 40 λεπτά μετρό και λεωφορείο για το σπίτι, ιδρώτας «μα καλά πότε θα βάλει λίγη ψύχρα, τελειώνει ο Νοέμβρης». Ατελείωτη πάρλα της αδερφής για τους τσακωμούς της ημέρας στο σχολείο, λάντζα, μάζεμα μπουγάδας, άπλωμα μπουγάδας, στρώσιμο τραπεζιού, κόψιμο σαλάτας, τσακωμός με αδερφή που δεν βοηθάει στις δουλειές, quality time με πατέρα βλέποντας και βρίζοντας Ευαγγελάτο για να «βλέπουμε τι γίνεται στον κόσμο σήμερα» και επειδή γουστάρουμε να νευριάζουμε, 1 ώρα τηλέφωνο με τη σχέση από απόσταση- γαμώ τη σχέση από απόσταση, βαφή ρίζας μαλλιών μαμάς, 30 λεπτά οδήγηση μέχρι μαγαζί για δουλειά με στάση για βενζίνη (ηλίθιο λαμπάκι! ) κρασιά, ούζα, τσιπουρόμπυρες, μεζέδες, «μας φέρνεις κι άλλο πάγο;» λάντζα, σαχλά «κομπλιμέντα» από μεθυσμένους μεσήλικες, πενιές, λάντζα, πενιές, λάντζα μέχρι τις 4:30-5:00 όπου θα φύγει και ο τελευταίος που έχει ανάγκη από παρέα και λύσιμο των γκομενικών του. Ζαμπονοτυρόπιτες από τον Έλβις στην Αχαρνών, 20 λεπτά οδήγηση για σπίτι, ξυπνητήρι γιατί εκκρεμεί και μια εργασία, «καληνύχτα μωρό μου, μόλις μπήκα σπίτι κι εγώ».
—Σοφία
Πρώτος μήνας που ολοκληρώνω ούσα 25. Μερικά πράγματα για εμένα στα 25 μου: Τα πρωινά, μου αρέσει να φτάνω μισή ώρα νωρίτερα από όσο χρειάζεται στον σταθμό Λαρίσης και να ακούω μουσική, να ταξινομώ εικόνες στα boards μου στο Pinterest και να χαζεύω τους καθημερινούς αγαπημένους μου συνεπιβάτες του προαστιακού -τους βλέπω περισσότερο από τους φίλους μου. Μετά δουλειά, ανεβοκατεβαίνω ορόφους, γελάω και θέλω να ξαναγεννηθώ παιδί μου και να μου αγοράσω όλα τα παιδικά βιβλία που περνούν από τα χέρια μου. Μετά, σπίτι ή Πετράλωνα ή κάπου. Θα γίνω γραφική αν πω πως ό,τι ζω το έχω ήδη κλάψει όταν ήμουνα 16; Γεμάτος μήνας, με έγδαρε ξώφαλτσα, αλλά ζήτω για το συνθεσάϊζερ μου, ζήτω για την πόρτα που κλείνει στις 18:30 και για ένα σπίτι που με αγκαλιάζει για όλη μου τη φρίκη, τη σιωπή, τη δημιουργία και την αγάπη.
—Μαρία
Τρέχουμε όλοι να κανονίσουμε τις δουλειές μας πριν μπει ο χειμώνας. Οι Πλειάδες δύουν για ν’ ανατείλει η νέα σεζόν. Για μένα σύντομα άλλο ένα τέλος θα στοιχειοθετηθεί. Σ’ ένα γραφείο κηδειών, στο σκληρό φολκλόρ της εκκλησιαστικής τελετής, αλλά και λίγο πιο μετά: η μάνα μου, η αδερφή μου κι εγώ πίνουμε ελληνικό σ’ ένα συνοικιακό καφενείο. Κανείς από τους τρεις μας δεν πίνει ποτέ - στην κανονική ζωή, όχι εδώ - ελληνικό καφέ. Έχει, άραγε, τίποτα σημασία όταν φεύγουμε; Ο καφές είναι ελληνικός ή τούρκικος; Μέσα Νοέμβρη διαβάζω ξανά το "Ένας πολύ γλυκός θάνατος". Κατηφορίζουμε με την Φ. την Πατησίων για να πάμε στη πορεία. Φτάνουμε έξω απ’ το Πολυτεχνείο. Πεντηκοστή επέτειος. Στα κάγκελα στέκεται ένας κύριος με δύο παιδάκια, κρατάνε όλοι τους γαρίφαλα, το ένα παιδάκι κρατάει μια μικρή σημαία της Παλαιστίνης. «Λες να φαντάζονταν τότε, πόση σημασία θα έχει σήμερα για μας;» με ρωτάει η Φ. «Σίγουρα ναι» της απαντάω. Σίγουρα.
—Γιώργης
—Aanoya
Νοέμβρης μήνας μεταβατικός και κάπως οι πολλές επιλογές σε παγώνουν στο κρεβάτι, σε σκεπάζουν με μια κουβέρτα και σου ψιθυρίζουν «δες ένα επεισόδιο ακόμη, ιτς οκέι, τα λέμε τον Δεκέμβρη».
—Ναταλία
—Στέλιος
____________________________
Αυτά για τώρα, τα λέμε ξανά τον Ιανουάριο, περισσότεροι, ειλικρινέστεροι και - αν γίνεται, λιγάκι πιο χαρούμενοι!
