Tην τελευταία φορά που επισκέφθηκα το Αλλιώς, το νέο καφενείο της Κυψέλης που είναι ένα homage στα πιο παλιά και αυθεντικά του είδους, η Μαρίνα Φαρασοπούλου που τρέχει την κουζίνα του δεν ήταν στο πόστο της. Και όχι γιατί περνούσε κάπου χαλαρά το ρεπό της αλλά γιατί είχε αναλάβει να περιποιηθεί για μία μέρα το φαγητό των εγκαινίων μιας γειτονικής και επίσης φρέσκιας άφιξης της περιοχής.
Αυτήν τη στιγμή δεν έχει δημιουργηθεί απλώς μια νέα πιάτσα εξόδου στην Κυψέλη, έχει χτιστεί μια ζηλευτή γειτονιά, με όσους νέους έχουν στήσει εκεί τα εγχείρηματά τους να στηρίζουν ο ένας τον άλλον. Κολλάνε τις αφίσες για το event που θα κάνει κάποιο άλλο μαγαζί στις τζαμαρίες τους, σου λένε ότι δεν έχουν καλό προϊόν μόνοι οι ίδιοι αλλά και οι δίπλα, οι πιο από πάνω, οι παραπέρα. Κυρίως όμως έχει στηθεί μια πιάτσα που δεν δείχνει σαν να ήρθε για να επιβληθεί σε όσα ήταν η περιοχή πριν από την εμφάνισή της.
Στις παρυφές της γειτονιάς, λίγο πιο πέρα από το Πεδίον του Άρεως και την Ευελπίδων, κάποιοι κρατάνε την πρωινή βάρδια, ανοίγοντας τις πόρτες τους από τις επτά το πρωί. Πρώτη έφτασε εκεί η τριάδα του Williwaw (Κερκύρας 69, 210 8220745), που συνδέει το παρόν με το παρελθόν της περιοχής σε ένα κτίριο της δεκαετίας του ’60. Όταν πρωτοάνοιξαν πριν από δύο χρόνια, ο Αλέξης Ευσταθόπουλος, η Ειρήνη Κουλελή και η Αθανασία Μάνδαλου μου έλεγαν πως πιστεύουν στα λόγια του Χρήστου Βακαλόπουλου ότι «η Κυψέλη παραμένει πάντα το μυθικό χαμένο κέντρο του κόσμου» και ας απορούσαν κάποιοι με την ιδέα τους να κάνουν ένα καλό καφέ στην Κυψέλη.
Αυτήν τη στιγμή δεν έχει δημιουργηθεί απλώς μια νέα πιάτσα εξόδου στην Κυψέλη, έχει χτιστεί μια ζηλευτή γειτονιά, με όσους νέους έχουν στήσει εκεί τα εγχείρηματά τους να στηρίζουν ο ένας τον άλλον.
Κόντρα, λοιπόν, σε όσους προσπαθούσαν να τους αποτρέψουν, εκείνοι βρήκαν τον χώρο τους και του έδωσαν χρώμα. Έτριψαν το πράσινο μωσαϊκό και ανέδειξαν το ψηλό ταβάνι του, που είχε κρυφτεί, αφαίρεσαν τα σύγχρονα κουφώματα που είχαν τοποθετήσει οι τελευταίοι του ένοικοι και τα αντικατέστησαν με έναν μεταλλικό σκελετό που θυμίζει τα πρωταρχικά του υλικά, ενώ το πόμολο της πόρτας τους παραπέμπει σε παλιές εισόδους της περιοχής που επιβιώνουν ακόμα.
Σερβίρουν ποιοτικό καφέ και ωραία πρωινά ζυμάρια που φτιάχνουν οι ίδιοι και εναλλάσσονται μέσα στην εβδομάδα. Για τον καφέ τους έχουν σταθερή συνεργασία με την Kross από τα Χανιά, το blend τους είναι Βραζιλία – Γουατεμάλα, ενώ έχουν και single origin από χώρες της Κεντρικής Αμερικής και της Αφρικής. Ανά τακτά διαστήματα φιλοξενούν δουλειές από μικρά ντόπια roasteries που ταιριάζουν στη φιλοσοφία τους, ενώ τον τελευταίο καιρό φιλοξενούν και καφέδες από το Barn του Βερολίνου.
Όσο για τα συνοδευτικά τους, βγάζουν διάφορες γλυκές τάρτες και μηλόπιτα, babka και bun κάρδαμου, ντόνατ προζυμένιο με δική τους μαρμελάδα, κέικ σαν το banana bread που κατατάσσεται πια στα κλασικά, αλλά όχι μόνο, τσίζκεϊκ αλά New York αλλά και βάσκικο, μεταξύ άλλων.
Tις ηλιόλουστες μέρες στο φαρδύ τους πεζοδρόμιο θα χαρείτε μια φυσική σκιά, ενώ στο εσωτερικό του μαγαζιού έχουν στήσει έτσι τους εσωτερικούς ξύλινους πάγκους τους ώστε όλοι να έχουμε επαφή με την παρασκευή του καφέ. Αν κατηφορίζετε την Κερκύρας από ψηλά, θα δείτε τη θάλασσα στο βάθος. Κάπως έτσι έκαναν τη σύνδεση με τον βρετανικό ναυτικό όρο που περιγράφει τον δυνατό άνεμο που κατεβαίνει από το βουνό προς τη θάλασσα και βάφτισαν το μαγαζί τους – για να μην το έχετε απορία από πού βγαίνει αυτό το αν μη τι άλλο πρωτότυπο όνομα.
Ακόμα μία τριάδα που έχει για δυνατό της χαρτί τον καφέ είναι αυτή του Λέικ (Αιγίνης 1, 210 8818379). Εδώ έψαχναν ένα όνομα που να χαλαρώνει όποιον το ακούει, γιατί χαλαρό είναι και το περιβάλλον που προσφέρουν, ιδανικό για να διαβάσει κανείς και να ανοίξει το λάπτοπ του ή απλώς να συζητήσει. Η Μαρία και η Παναγιώτα Χαρατσόγλου και ο Δημήτρης Μπάκος έχουν γίνει οικογένεια και πρόσφατα αποφάσισαν να ενώσουν τα θέλω και τις γνώσεις τους σε ένα μαγαζί.
Οι γονείς των κοριτσιών έχουν μανάβικα στο Μαρούσι, τα «Όλα τα ’χει ο μπαξές» και οι δυο τους σκέφτονταν να φτιάξουν έναν χώρο με χυμούς προκειμένου να αξιοποιούν τα φρούτα και τα λαχανικά που περισσεύουν στα καφάσια. Με τη δική τους πρώτη ύλη λοιπόν κάνουν cold pressed χυμούς, μαρμελάδες και smoothies και σύντομα θα μαγειρεύουν λίγα πράγματα, ακολουθώντας την εποχικότητα, συνταγές απλές και γνώριμες που τους έχει βγάλει η True Food, vegan και vegetarian πιάτα.
Στις κούπες που τους έχει φτιάξει η My Ceramics –αν τις ζηλέψετε θα είναι διαθέσιμες προς πώληση σύντομα– ο Δημήτρης, που έχει εργαστεί για χρόνια πάνω στον ποιοτικό καφέ, μας έβαλε Αιθιοπία στον φίλτρου και Μεξικό στον εσπρέσο.
Συνεργάζονται με το micro roastery της ελληνικής Redd Coffee και, εκτός από από το blend τους, κάθε εβδομάδα έχουν να μας δείξουν και έναν άλλον καφέ μοναδικής προέλευσης. Αν η ώρα περάσει, έχετε τελειώσει με τον καφέ σας, αλλά δεν θέλετε να σηκωθείτε από τον φιλόξενο χώρο του Λέικ, θα σας σερβίρουν φυσικά εγχώρια κρασιά που μπορείτε να συνοδεύσετε με τυριά, το δικό τους τσάτνεϊ και ελιές από την Άρτα, ή μπορείτε να πιείτε craft μπίρες της Alea.
Μέχρι να ετοιμάσουν το à la carte μενού τους, προσφέρουν χειροποίητες πίτες, τυρόπιτα και σπανακοτυρόπιτα. Αυτές τις μέρες βγάζουν και μια γλυκιά κολοκυθόπιτα που είναι συνταγή της γιαγιάς τους από τη Σπάρτη, μπορεί να βρείτε και αλμυρή τέτοια, και μανιταρόπιτα ή πρασόπιτα. Φτιάχνουν και vegan σάντουιτς, ένα bagel με αυγό και πολλά γλυκά.
Τους πέτυχα να ετοιμάζονται για τα Χριστούγεννα, έβγαινε διάφορος κόσμος και έλεγε πως θα επιστρέψει το απόγευμα να βοηθήσει με τον στολισμό – στο Λέικ δεν λένε πως το κλίμα είναι οικογενειακό απλώς για να το πουν, όλοι κάπως συνδέονται μεταξύ τους, είτε είναι ξαδέλφια είτε τους έχει δέσει μακρόχρονη φιλία, ενώ αυτοί με τους οποίους συνεργάζονται για να προμηθευτούν όσα χρειάζονται είναι φίλοι τους. Και ενώ περνούσαν γείτονες που είχαν βγάλει βόλτα τα σκυλιά τους στο κοντινό μεγάλο πάρκο της Αθήνας που μετά τις καραντίνες ζει μια δεύτερη ζωή, εκείνοι ξεφούρνιζαν τα πρώτα τους vegan μελομακάρονα, και τα έκαναν τέλεια.
Στο Λέικ σβήνουν τα φώτα τους στις εννιά το βράδυ για να πάρουν τη σκυτάλη οι βραδινοί. «Το βράδυ δεν το ξέρουμε», θα μου πει ο Δημήτρης, «εδώ πιο πάνω είναι η Κωνσταντίνα, που το κρατάει μέχρι πιο αργά». Ο λόγος για το Florú (Αιγίνης & Ύδρας, 210 8813956) που επίσης ανοίγει από νωρίς το πρωί, αλλά συνεχίζει μέχρι το βράδυ.
Το έχει δημιουργήσει μια Περαματιώτισσα που μετακόμισε στην κοντινή περιοχή του Γκύζη· έστησε αρχικά το στούντιο του eco-friendly fashion brand της στην Κυψέλη, στην οδό Κιμώλου. Τα ρούχα του Medot και της Κωνσταντίνας Ξάφη κρέμονται πια και στον all-day χώρο του Florú, σε αυτήν τη μικρή γωνιά που το πρωί προσφέρει single origin καφέ από τη Βραζιλία και την εγχώρια Qahwa, διαθέτει σάντουιτς, π.χ. ένα διαφορετικό BLT με παντζάρι, και για γλυκό μωσαϊκό σε διάφορες εκδοχές, ενώ το βράδυ σερβίρει πολλή Παλόμα – κάνει λίγα και κλασικά κοκτέιλ.
Πρόκειται για ένα ακόμα meat free μέρος της Κυψέλης με vegeterian και vegan προτάσεις, συνταγές του Γιώργη Βαϊδάνη. Τσεκάρετε τις σαλάτες του Florú, πρόκειται για γεύματα ολοκληρωμένα σαν αυτή με το κεχρί με ντομάτα και τα ρεβίθια με φιλέτο πορτοκαλιού, με φυτική φέτα και μυρωδικά, αγγούρι, φυτικά nuggets, χειροποίητα κρουτόν και dressing ελαφριάς mayo με μουστάρδα και μυρωδικά που μπορείτε να παραγγείλετε είτε εκεί είτε μέσω wolt. Μια και ήταν ήδη δύο χρόνια εκεί με το brand της προτού ανοίξει το μαγαζί, η Κωνσταντίνα είχε διαπιστώσει πως τις ημέρες που δούλευε στο στούντιό της δεν είχε πολλές επιλογές για να φάει κάτι χωρίς κρέας στην περιοχή, έτσι αποφάσισε να τις προσφέρει η ίδια.
Ένας γείτονας και designer έφερε μια κόκκινη κορδέλα και έκατσε και έντυσε το φωτιστικό που φωτίζει την μπάρα – τον βρήκα να πίνει το ποτό του εκεί. To Florú είναι αυτό το easy going μέρος που θέλουμε πολλοί να έχουμε κοντά μας, αυτό το καφέ που γίνεται μπαρ και μπορείς να κατέβεις και με τις παντόφλες σου για να πιεις κάτι. Συχνά ανακοινώνει στο Instagram DJ sets, ενώ και η ίδια η Κωνσταντίνα επιμελείται τη μουσική του – τελευταία έχει κολλήσει με την αραβική funk. Μένει μέχρι τις 12 το βράδυ, «είμαστε εδώ για early drinks, για να έρθουμε και να περάσουμε καλά και να πάμε σπίτι μας να ξεκουραστούμε γιατί δουλεύουμε την επόμενη μέρα», όπως θα μου πει και νομίζω πως ταυτίζονται πολλοί πια με αυτό το είδους εξόδου.
Όσο έφτιαχνε τον δικό της χώρο, που έδωσε με τη σειρά του χρώμα σε μια γωνιά της Κυψέλης, πήγαινε στην ομάδα του Λέικ για να πιει τον καφέ της και να χορτάσει με κάτι. «Κάποιοι με ρωτούσαν αν τους έχω πει ότι ανοίγω μαγαζί πιο κάτω, αλλά αυτός ο ανταγωνισμός μού φαίνεται πια ξεπερασμένος, τα είχαν οι γονείς μας αυτά και πια έχουν αρχίσει να φθίνουν. Είναι ωραίο να δημιουργούνται μικρά μαγαζιά το ένα κοντά στο άλλο, να δουλεύουν όλα και να γουστάρουμε».
Επιστρέφω στην κουζίνα όπου βρίσκουμε τη Μαρίνα Φαρασοπούλου, στο καφενείο του Κώστα Καφέτση ο οποίος έφερε στην Κυψέλη κάτι που αγαπήθηκε αμέσως, γιατί δεν υπήρχε με τον τρόπο που το κάνουν. Στο Αλλιώς (Κερκύρας 17-19, Κυψέλη) πίνουμε κρασί από ασκό και από καλά οινοποιεία και μπίρα σε χαμηλό ποτήρι, τρώμε φλογέρες χειροποίητες και κεφτέδες κοκκινιστούς και μαμαδίσιους. Όλα είναι γνώριμα σε αυτό το καφενείο που τιμά όσα έκαναν οι παλιοί και προσφέρει όσα θέλουν οι νεότεροι από μια χαλαρή έξοδό τους.
Κάτοικος Κυψέλης καθώς είναι τα τελευταία χρόνια, ο Κώστας, κάθε φορά που ήθελε να βγει για κρασί σερβιρισμένο χύμα ή να τσιμπήσει κάτι σε προσιτή τιμή, δεν καθόταν στην περιοχή, μια και το μαγαζί που έψαχνε της έλειπε. Και έτσι αποφάσισε να το φτιάξει ο ίδιος, κάπου ανάμεσα στη συνήθως πηγμένη από κόσμο πλατεία Αγίου Γεωργίου και πολύ κοντά στη Φωκίωνος, σε ένα σημείο που είναι ακόμα γειτονιά.
Βάφτισε το μαγαζί «Αλλιώς» γιατί μέσα στην απλότητά του επανασυστήνει αυτόν τον τύπο μαγαζιού, δουλεύοντας με καλύτερα προϊόντα, προσεγμένες πρώτες ύλες, σερβίροντας χειροποίητα κάποια πράγματα που συνήθως τα βρίσκαμε προκάτ. Όταν λέω ότι συνεργάζεται με καλά οινοποιεία, εννοώ αυτά του Αργυρίου και του Τετράμυθου, του Μυλωνά και του Δασακλή.
Το ούζο και το τσίπουρο έρχονται από την Πάτρα, η ρακή από τις Αρχάνες της Κρήτης. Από μπίρες έχει και τις κλασικές καφενειακές και δύο από μικροζυθοποιίες. Όλα αυτά δεν θα τα πιούμε ξεροσφύρι χάρη στη Μαρίνα Φαρασοπούλου που είναι για μένα μία από τις καλύτερες νέες μαγείρισσες που έχουμε γιατί την ενδιαφέρει η βαθιά νοστιμιά και όχι τα πολλά-πολλά στα πιάτα. Επίσης, δεν βρέθηκε τυχαία εκεί, τα έχει γυρίσει τα καφενεία της Αθήνας, τα ξέρει απ’ έξω και ανακατωτά.
Ο Δημήτρης από το Λέικ μου έλεγε πόσο του αρέσει το σκορδόψωμό τους με το τυρί κρέμα, το φρέσκο κρεμμύδι και τον μαϊντανό, το οποίο είναι πράγματι φανταστικό, πλέον κάνουν και το δικό τους προζυμένιο ψωμί που το σερβίρουν με ένα βούτυρο που έχει μέλι και μπούκοβο και κυκλοφορεί σε λίγες μερίδες. Όλα στον κατάλογο φαγητού του Αλλιώς που θα αλλάζει εποχικά είναι κλασικά, μερικά έχουν μια έξτρα δική της και πιο μοντέρνα πινελιά, αλλά χωρίς υπερβολές που να τα κάνουν κάτι άλλο από αυτό που είναι.
Τις φλογέρες που η Μαρίνα θυμάται να λαχταρά ως παιδί (και δεν ήταν η μόνη) στις ταβέρνες, αλλά οι δικοί της απέφευγαν να τις προσθέσουν στην παραγγελία, μια και ήταν συνήθως κάτι το κατεψυγμένο και κακοτηγανισμένο, εκείνη τις φτιάχνει με το δικό της ζυμάρι, με γραβιέρα και χοιρινό καπνιστό, είναι φανταστικές, να τις πάρετε οπωσδήποτε.
Η πατάτα της είναι λιτή, τη βράζει, την περνάει από τον φούρνο, τη σερβίρει με λάδι, λεμόνι, αλάτι και ρίγανη – την προμηθεύεται από τη βιολογική φάρμα Ιζαμπώ στη Μεσσηνία όπως και τα φρέσκα λαχανικά τους και τα αυγά τους. Βγάζει και σαγανάκι –και γαρίδες σαγανάκι–, φάβα και ρώσικη σπιτική, πολίτικη με σκουμπρί και γίγαντες, κροκέτες δυο λογιών, ωραίες και προσεγμένες πατατοκροκέτες και κοτοκροκέτες. Κανένα από τα τηγανητά της δεν είναι βαρύ, μην το φοβηθείτε.
Θα βρείτε και κλέφτικο, μπουγιουρντί με αυγά, σπετζοφάι και μια χοιρινή τηγανιά με πετιμέζι, μανιτάρια και δεντρολίβανο, έχουν και ντολμαδάκια και χταπόδι ξιδάτο, κοκκινιστούς κεφτέδες που μπορείτε να τους παραγγείλετε είτε σκέτους είτε να τους βάλετε πάνω σε μακαρόνια χειροποίητα με τυρί. Όταν χειμωνιάσει για τα καλά θα βγουν και σούπες, τραχανάς και καμιά φασολάδα. Ο μπακλαβάς της είναι συνταγή της γιαγιάς της και επειδή το φύλλο του είναι το μόνο που δεν ανοίγει εκεί το προμηθεύεται χειροποίητο από ένα εργαστήριο που βρήκε στη Δάφνη.
Ο Κώστας θέλει να κάνει και κάποια live μία φορά τον μήνα που όμως δεν θα είναι απαραίτητα ρεμπέτικα ή μόνο λαϊκά, μάλλον θα ακούσουμε και κάτι διαφορετικό εκεί, κρουστά μαζί με λύρα. To Αλλιώς δεν έχει τίποτα το στημένο, είναι άκρως χαλαρό, δεν είναι ακόμα νεο-καφενείο αλλά ένα καφενείο που φτιάχτηκε τώρα για τους 30something, και για τους λίγο κάτω και λίγο πάνω.
Αν και ανοίγει από το πρωί, σερβίροντας από καφέ μόνο ελληνικό, οι πιο παλιοί κάτοικοι μπορεί να περάσουν από κει, αλλά θα ξαναγυρίσουν στα ψηλά στην Κερκύρας, στον καφετζή που ξέρουν τόσα χρόνια. Έτσι ευχαριστιούνται όλες οι γενιές στη γειτονιά, εκείνοι μένουν στο στέκι τους και εμείς πια δημιουργούμε τα δικά μας.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
