To «Cowboy Carter» της Beyoncé κυκλοφόρησε και απέσπασε κριτικές που στην πλειοψηφία τους είναι θετικές. Περιέχει 27 κομμάτια και διαρκεί πάνω από μία ώρα – όρεξη να έχεις δηλαδή.
Ηχητικά είναι άψογο. Δεν περίμενες και κάτι διαφορετικό από τη μεγαλύτερη ποπ σταρ του 21ου αιώνα, αλλά για ένα άλμπουμ σημείο-αναφοράς, όπως το χαρακτηρίζουν αρκετοί, δεν υπάρχει τίποτα επαναστατικό στη σύλληψή του. Η προώθησή του ως μια κάντρι δουλειά, χωρίς να είναι απόλυτα αυτό, δεν δημιουργεί γενικά μια θετική εντύπωση. Πιο πολύ λειτουργεί ως ένα τρολάρισμα στον ακροατή, φαν ή μη. Θα ήταν προτιμότερο να μην ήξερε κανείς τίποτα από την αρχή.
Επομένως, τι είναι το «Cowboy Carter»; Ένα κλασικό αμερικανικό άλμπουμ σαν αυτά που κυκλοφορούσαν τη δεκαετία του ’60, σε μια εποχή που τα όρια μεταξύ κάντρι και ροκ δεν ήταν ξεκάθαρα. Σίγουρα δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει στο παρελθόν, πόσο μάλλον όταν δεν κρύβει κάποιο βαθύτερο νόημα, πέρα από την τεχνική τελειότητα.
Η Beyoncé φαίνεται να μην πιάνει ούτε το timing σωστά. Δήλωσε ότι ενώ το άλμπουμ ήταν έτοιμο εδώ και πέντε χρόνια, αποφάσισε να βγάλει πρώτα το πιο «χαρούμενο» και χορευτικό «Renaissance», λόγω της πανδημίας.
Περισσότερο θα έλεγε κανείς ότι ικανοποιεί τη ματαιοδοξία της δημιουργού του να προστεθεί το όνομά της στο πάνθεον σπουδαίων καλλιτεχνών όπως ο Ray Charles, o Stevie Wonder ή η Tina Turner – η ίδια δεν έχει συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται ήδη σε αυτό. Μάλιστα, το φάντασμα της Tina φαίνεται να πλανάται πάνω από τον δίσκο. Δεν είναι τυχαίο που το ντεμπούτο της συγχωρεμένης ήταν ένα κάντρι άλμπουμ («Tina Turner Sings Country», 1974). Επιπλέον, αυτή η μανία που διακατέχει την Beyoncé να ανταγωνιστεί την Taylor Swift, ξεπερνώντας σε εμπορικό επίπεδο ή σε βραβεύσεις, είναι μόνο δική της και του υπερφιλόδοξου άντρας της, ο υπόλοιπος κόσμος δεν ασχολείται.
JOLENE
Η Beyoncé φαίνεται να μην πιάνει ούτε το timing σωστά. Δήλωσε ότι ενώ το άλμπουμ ήταν έτοιμο εδώ και πέντε χρόνια, αποφάσισε να βγάλει πρώτα το πιο «χαρούμενο» και χορευτικό «Renaissance», λόγω της πανδημίας. Κρίμα, επειδή μέχρι τότε το cultural reset είχε γίνει ήδη από τον Lil Nas X με το «Old Town Road». Όχι ότι η 42χρονη ποπ σταρ δεν γράφει τώρα ιστορία ως η πρώτη μαύρη καλλιτέχνις που ανέβηκε στην κορυφή του Billboard με ένα κάντρι τραγούδι.
Επιπλέον, είναι προς τιμήν της που συμπεριέλαβε όλες τις Aφροαμερικανές γυναίκες της κάντρι (Reyna Roberts, Linda Martell και Tanner Adell) σε μια διασκευή του «Blackbird» των Beatles ή που επανέφερε στο προσκήνιο την πραγματική ιστορία του banjo, που είναι επί το πλείστον μαύρη. Το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά τα κάνει μοιάζοντας πιο λευκή από τους λευκούς, χτυπάει κάπως το πού ακριβώς θέλει να απευθυνθεί.
Το ίδιο συμβαίνει και με την επιλογή των υπόλοιπων γκεστ, όχι τόσο της Dolly Parton ή του Willie Nelson όσο του Post Malone και της Miley Cyrus. Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, η διασκευή του «Jolene», και να μην υπήρχε, δεν θα έλειπε σε κανέναν. Μπορεί να είναι ένα θρυλικό κομμάτι, αλλά η Beyoncé δεν του προσφέρει τίποτα παραπάνω, μόνο προκαλεί κουτσομπολιά για την προσωπική της ζωή, παρά τις ευλογίες της Dolly. Πιο ενδιαφέρον έχει η συνεργασία τους στο «Tyrant», ένα νέο κομμάτι.
Τέλος πάντων, είναι δικαίωμα του καθενός να του αρέσει ή όχι η δουλειά ενός καλλιτέχνη. Ποτέ δεν κατάλαβα για ποιον λόγο αυτό αποτελεί πρόβλημα. Όντως δεν φαίνεται να ενθουσιάστηκαν όλοι με το «Cowboy Carter» για διάφορους λόγους.
Έγραψε ο David Stubbs, ένας από τους σημαντικότερους Βρετανούς μουσικούς συντάκτες, σε ένα μακροσκελές ποστ στα σόσιαλ: «Άκουσα λίγο από το νέο άλμπουμ της Beyoncé και είδα τα βίντεο, κι αυτό που έχω να πω είναι ότι είναι αξιοθαύμαστο. Η προσέγγισή της στην κάντρι είναι άψογα εκτελεσμένη, όπως και ευχάριστα ειρωνική απέναντι στην αντίστροφη πολιτισμική οικειοποίηση (και αυτό τσαντίζει αρκετούς ρατσιστές). Όλα καλά. Όλα πολύ καλά ως εδώ. Και όμως, όπως συχνά διαπιστώνω με την Beyoncé, δεν μπορώ να νιώσω ζεστασιά με το υλικό της, ενώ θαυμάζω την άψογη κρίση της, που επιτυγχάνεται με τη συνεργασία με μερικούς πολύ σπουδαίους και πολύ καλούς μουσικούς και παραγωγούς, που φροντίζουν να λειτουργεί στην εντέλεια και η τελευταία λεπτομέρεια, να μην αφήνουν τίποτα στην τύχη.
Μοιάζει σαν να είναι η CEO της Beyoncécorp που απαιτεί τα προϊόντα της να μην είναι ποτέ αδιάφορα ή άνοστα αλλά να ανήκουν στο είδος της πρωτοποριακής τελειότητας που θα περίμενε κανείς από ένα άρωμα υψηλών προδιαγραφών. Ίσως εν μέρει αυτό να οφείλεται στο ότι δεν δημιουργεί τόσο νέες φόρμες όσο επεξεργάζεται λαμπρά τις παλιές. Δεν υπάρχει η αίσθηση του ορίτζιναλ, όπως π.χ. συνέβη με τον Stevie Wonder τη δεκαετία του ’70.
Ως εκ τούτου, το έργο της μοιάζει με μια τρομακτικά υπέροχη μορφή τεχνητής νοημοσύνης που επεξεργάζεται είδη και συστατικά από το παρελθόν, δημιουργώντας εκπληκτικές παραλλαγές και μετατροπές σε ό,τι ήδη υπάρχει. Εγώ αυτό απλώς δεν μπορώ να το δεχτώ. Ακόμα και το στρογγυλό σχήμα του κώλου της είναι μέρος αυτής της συνθήκης. Επίσης, για ποιον λόγο δέχτηκε να παίξει στο Ντουμπάι. Είχε ξεμείνει από μετρητά; Αφήνει μια πολύ άσχημη γεύση».
Ούτε ο Chris Richards, όμως, της «Washington Post», μάσησε τα λόγια του «Είναι ένα άλμπουμ για τελετές απονομών. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος που κατάφερα να προσεγγίσω τον εσωτερικό ψευτοσυναισθηματισμό του “Cowboy Carter”, του νέου άλμπουμ της Beyoncé, που μοιάζει σαν την πιο βασανιστική βραδιά των Γκράμι: διαρκεί πάρα πολύ, συμπεριλαμβάνει μέχρι και τον Post Malone. Αν και φημολογούνταν ότι θα ήταν το μεγάλο της άνοιγμα στην κάντρι μουσική, η Beyoncé μας κορόιδεψε όλους με ένα επικό συνονθύλευμα μουσικών ειδών, που το μόνο που καταφέρνει είναι να μοιάζει διακοσμητική στην καλύτερη».
«Εσάς σας άρεσε;» Ρωτήσαμε κόσμο να μας πει την άποψή του
Idra Kayne
Η βασίλισσα επέστρεψε! Η Queen Bey κυκλοφόρησε το πολυαναμενόμενο νέο άλμπουμ της και ο πλανήτης αλαλάζει! Το «Cowboy Carter» είναι ομολογουμένως ένα από τα πιο ευφυώς προμοταρισμένα άλμπουμ αλλά και το πιο αναπάντεχο καλλιτεχνικά άλμπουμ της.
«Mα η Beyoncé να τραγουδάει κάντρι;» Ναι, βρε παιδιά! Ό,τι θέλει θα κάνει. Δικαίωμά του κάθε καλλιτέχνη να πειραματίζεται, να εξελίσσεται όπως θέλει, κι ας μην του βγαίνει κιόλας. Μην ξεχνάμε, η βασίλισσα είναι Τεξανή. Αν δεν πειραματιστεί αυτή με την κάντρι, τότε ποιος; Μην αρχίσουμε τώρα το τι δουλειά έχουν οι Αφροαμερικανοί στην κάντρι σκηνή… Λυσσάξατε!
Κάθισα, λοιπόν, κι εγώ στον καναπέ μου, πήρα το καφεδάκι μου και πάτησα το play. «Για να δούμε, Queen Bey μου», είπα, «θα με κάνεις να αντέξω να ακούσω κάντρι;». Ομολογώ ότι η κάντρι δεν μιλάει καθόλου στην ψυχούλα μου, πέρα από κάποια πολύ στάνταρ παγκόσμια hits (βλέπε Shania Twain, Dolly Parton κ.λπ.). Είχα διαβάσει και τόσο αρνητικά σχόλια στα ελληνικά τα social media, που είχα έναν δισταγμό παραπάνω.
Λοιπόν, μπορεί και να μην ενδιαφέρει κανέναν, αλλά εγώ το «Cowboy Carter» το βρήκα απολαυστικότατο! Όμορφες μελωδίες, φανταστικά, όπως πάντα, φωνητικά, χωρίς καθόλου show off, γενικά μια πιο «απαλή» και εσωτερική Beyoncé, χωρίς να χάνει ίχνος της δύναμης, του δυναμισμού και του boss lady vibe της. Υπέροχη η διασκευή του «Blackbird» των Beatles, με τη συμμετοχή τεσσάρων μαύρων καλλιτέχνιδων της κάντρι σκηνής να δίνει μια παραπάνω βαρύτητα και συγκίνηση στους στίχους.
Πολύ καλή και η διασκευή του «Jolene» που τόσο πολύ σχολιάστηκε από τους πάντες. Άλλοι δήλωσαν ενοχλημένοι από τους «μη φεμινιστικούς» στίχους, άλλοι κουρασμένοι από τη σαφή(;) αναφορά στην απιστία του συζύγου της. Εγώ αναρωτιέμαι: το «Jolene» ήταν ποτέ η επιτομή του φεμινισμού;
YA YA
Επίσης, τα τραγούδια είναι άλλοτε προσωπικές ιστορίες, άλλοτε απλώς ιστορίες και ο καλλιτέχνης υποδύεται κάποιο ρόλο για να μιλήσει στην ψυχούλα του εκάστοτε ακροατή. Ας ηρεμήσουμε. Και από τη στιγμή που η θεάρα Dolly Parton το αποθέωσε, τα λόγια είναι περιττά.
Μέχρι τα μισά του δίσκου σκέφτομαι ότι είναι ένας ωραίος δίσκος να τον ακούς ταξιδεύοντας σ’ ένα ωραίο roadtrip. Kι έρχεται το «Υa Ya» να σε πιάσει από τα μούτρα, με την καλή έννοια πάντα, και να αρχίσεις να κουνάς τον γλουτό. Σιγά μη μας άφηνε έτσι η βασίλισσα! Προσωπικά αγαπημένα το «16 Carriages» και το «Τyrant» με συμμετοχή της κάντρι θεότητας Dolly Parton.
Kαι ξαναλέω, το «Cowboy Carter» είναι σκέτη απόλαυση! Λίγο αν διαβάσουμε πώς η Beyoncé εμπνεύστηκε αυτό το άλμπουμ, ποια ήταν η κινητήριος δύναμη και το μήνυμα που θέλει να περάσει, θα το ακούσουμε σίγουρα διαφορετικά. Ας μην πέφτουμε από τα σύννεφα αν κάπως μας ξενίζει σαν άκουσμα. Δεν μεγαλώσαμε με μπάντζο και καουμπόικα καπέλα. Θέλουμε τον χρόνο μας. Και μη θυμώνετε τόσο. Queen Bey μου, εγώ για άλλη μια φορά υποκλίνομαι. Σταυρώστε με!
Ίωνας Καλλιμάνης
Η μηχανή γυρνά και ποιος ασχολείται, εκτός από αυτούς που θα ασχολούνταν ούτως ή άλλως; Χρειάζεται να ξεκαθαρίσω πρώτα απ’ όλα κάτι: αδυνατώ να πλησιάσω οποιοδήποτε έργο της Beyoncé ή κάθε σταρ του ίδιου βεληνεκούς, χωρίς να σκεφτώ μια πρόταση της μαύρης φεμινίστριας θεωρητικού Βell Ηooks, η οποία σε κείμενό της στην «Guardian» για το άλμπουμ «Lemonade» έγραψε: «Ουάου, αυτή είναι η καπιταλιστική μηχανή παραγωγής χρήματος στα καλύτερά της».
Αυτό συνοψίζει τέλεια τη σχέση μου με τη μουσική της αλλά και το πόσο ασυγκίνητο με άφησε το νέο της άλμπουμ με τις πολυδιαφημισμένες κάντρι επιρροές του. Και παρότι παραμένω σίγουρος πως η ίδια και οι συνεργάτες της θα έχουν εισαγάγει διάφορες καινοτομίες στον ήχο και την εικόνα του νέου της εγχειρήματος και πως όποιος ψάξει παραπάνω θα επιχειρήσει να μας πείσει για την τάδε ή δείνα επαναστατικότητά του, δυστυχώς, ακούγοντας το, ένιωσα σε μεγάλο βαθμό πως άκουγα κάτι που είτε έχω ξανακούσει είτε θα μπορούσε να παίζει ως background noise σε κάποιο επαρχιακό καφέ, χωρίς να του δώσει ποτέ κανείς ιδιαίτερη σημασία.
Kαι συνειδητοποιώ πως αδυνατώ να πλησιάσω εκείνη και τη μουσική της, με τον ίδιο τρόπο που κανέναν ενθουσιασμό δεν μου προκαλεί μια νέα κολεξιόν του Zara. Και όσο κι αν μου στερεί αυτό μια βαθύτερη εκτίμηση του έργου της, πιστεύω πολύ περισσότερο σε κάποιο μικρό κορίτσι που κάθεται αυτήν τη στιγμή στη μοκέτα του δωματίου του κάπου στην Αμερική και αλά Βillie Eilish φτιάχνει μουσική σε ένα απλό λάπτοπ παρά στη βιομηχανία δισεκατομμυρίων με το όνομα «Beyoncé», η οποία σε όλα όσα πλέον πουλά συμπεριλαμβάνει και μουσική.
Lila
Όπως είπε και η ίδια η Beyoncé: «This is not a country album, this is a Beyoncé album». Όσο παρούσα είναι η country μουσική σ’ αυτό το άλμπουμ άλλο τόσο (ίσως και παραπάνω) είναι παρούσα η ίδια η Beyoncé και ό,τι φέρει η ίδια ως καλλιτέχνις.
Καθισμένη στον θρόνο της, η Queen με αυτό το άλμπουμ δεν φοβάται να μπει σε «ξένα χωράφια», να «λυγίσει» τα μουσικά είδη και να τα φέρει στα μέτρα της.
Με τα άψογα r’n’b - blues φωνητικά της, πιο ώριμη από ποτέ ερμηνευτικά, με τραγούδια πιο προσωπικά όπως το «Daughter», ραπ αναφορές και κοινωνικά statements, όπως το «Spaghetti», μέχρι και με rock n roll αναφορές όπως το «YA YA» (προσωπικά αγαπημένο μου), μας εισάγει σε έναν κόσμο που μόνο κάντρι δεν θυμίζει.
Πήρε ένα είδος μουσικής που στα δικά μου αυτιά φάνταζε για χρόνια βαρετό και το χρωμάτισε με όλη την αλητεία, το υπερ-ταλέντο και τη λάμψη μιας πετυχημένης γυναίκας που δεν έχει να αποδείξει πια τίποτα.
Άγγελος Κυρούσης
Ο διάλογος και η διαπλοκή της κάντρι με τα αφροαμερικανικά gospels, blues κ.ο.κ. απ’ το σόι της παλιάς οικογένειας Carter μέχρι τον Jimmie Rodgers ήταν, είναι και θα είναι κανόνας απαράβατος, παρά τις hillbilly αρνήσεις. Το «Cowboy Carter» συνεχίζει αυτήν τη συζήτηση, δίχως αυθαίρετα φυτεμένες αναγωγές και υποβιβαστικές εικονολατρικές εξωφυλλικές αναγνώσεις· ταυτόχρονα δεν κλείνουμε τα μάτια στη διαχρονική παγίδα εντός του, όπου το afro γίνεται άχρωμο ίσιο μαλλί εις το όνομα τού «υπερπάντων όλων η αστερόεσσα».
Στον παραπεμπτικό χάρτη του act ii δεν υπάρχει πουθενά καρφωμένη πινακίδα με απαγορευτικό στο να τραγουδάς το «Ameriican Requiem», ενώ ταυτόχρονα δηλώνεις «I just want to shake my ass». Linda Martell, Sly Stone, οι δονήσεις των Beach Boys, Fleetwood Mac, μερικά από τα κομμάτια στο παζλ του, ανάμεσα σε ιντερλούδια, πιτσαρισμένο Chuck Berry, το «Blackbird» από το Λευκό, το προσπέρασμα απ’ τη Sister Rosetta Tharpe.
Με τον τρόπο που καρφώνει τις παραπάνω πινέζες στη δεμένη, πλατιά, τρισυπόστατη εξιστόρησή του φωτίζει σημεία που μικροί και μεγάλοι ενδεχομένως να αγνοούμε. Κι αυτό είναι το ελάχιστο που πρέπει να πιστωθεί σε τούτο το δισκογραφικό royal flush, με το οποίο θα περάσουμε καλά, θα χορέψουμε, θα κάνουμε παιχνίδι στο πίσω κάθισμα και στο φινάλε θα πούμε πως η τωρινή rodeo queen είχε δίκιο όταν μας διεμήνυε πως δεν πρόκειται για έναν κάντρι δίσκο αλλά για ένα Beyoncé δίσκο.
Rock & Roll Circus, Avopolis.gr
Barrice
Είναι πολύ νωρίς για να κρίνεις ένα άλμπουμ από μια τόσο huge καλλιτέχνιδα που τυχαίνει να είναι η αγαπημένη μου χρόνια τώρα. Definitely the Queen. Παρ’ όλα αυτά, προς το παρόν ηχεί στα αυτιά μου ως ένας δίσκος περισσότερο κοινωνικό statement παρά μουσικό.
Δεν μου αρέσει η κάντρι όποτε όποια γεύση και να μου άφησε ήταν απλώς στο πλαίσιο μια εξαιρετικής εκτέλεσης.
Όμως καταλαβαίνω πως η Beyoncé χρησιμοποιεί αυτό το μοτίβο για να διεισδύσει στο σκοτάδι της αμερικανικής ιστορίας και όντως ρίχνει φως σε ελαττώματα που άλλος δεν αγγίζει εύκολα. Με έναν περίτεχνο τρόπο, μετά από μερικές ακροάσεις σε μαγνητίζει με το ταλέντο της και εν τέλει το μήνυμα γίνεται ξεκάθαρο.
Εξάλλου της αρέσει να βάζει τους φαν της να σκέφτονται λίγο παραπάνω για να ανακαλύψουν την ουσία. Απόλαυσα το «Spaghetti», το «Ameriican Requiem», το «Yaya» και το «Tyrant». Είναι πολύ νωρίς να πούμε ότι είναι classic, αλλά σίγουρα κάνει τη φασαρία που η B ήθελε να κάνει!
BLACKBIIRD
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.
