Το νέο κομμάτι που ανέβασε ο Κάτοχος λίγο πριν εμφανιστεί στον Λυκαβηττό τη δεύτερη μέρα του Saskepticism Festival (Τετάρτη, 9/10) είναι ίσως το πιο προσωπικό που έχει κυκλοφορήσει μέχρι τώρα. Έχει τίτλο «Το παιδί μες στον καθρέφτη Pt.4» και ξεκάθαρες αναφορές στην κατάθλιψη και στο πώς είναι να βουλιάζει κανείς σε αυτήν – μια δύσκολη κατάσταση που αφορά όλο και περισσότερο κόσμο και επιδεινώθηκε από την πανδημία του Covid και μετά, ειδικά στα άτομα νεαρής ηλικίας.
«Το όλο concept στο “Pt.4” είναι ότι έχω πάρει κάποια στοιχεία από τη δικιά μου καθημερινότητα, εμπειρίες δικές μου και κοντινών μου ατόμων, αλλά και κάποια στοιχεία που παρατηρώ γενικά στην κοινωνία, κι έχω φτιάξει ένα παραμύθι, δεν είναι αληθινή ιστορία», λέει. «Και παρότι ακούγεται εντελώς προσωπικό, δεν είναι αυτοβιογραφικό, είναι ένα μυθιστόρημα στο οποίο έχουν χρησιμοποιηθεί πολλά στοιχεία από την πραγματικότητα. Ωστόσο, στο πρώτο τετράστιχο λέω “Να τα πω με τη δικιά μου οπτική ή να τα πω με του παιδιού το POV, όσα ειπωθούνε τα ’χω φανταστεί, οπότε θα τα πω σα να μου ’χουν συμβεί”».
Οι στίχοι του «Παιδιού μες στον καθρέφτη Pt.4» δεν αναφέρονται μόνο στην κατάθλιψη, «αλλά πιο γενικά στις διαταραχές πανικού, στις τάσεις αυτοκτονίας, σε όλα αυτά τα τύπου mentalist που επηρεάζουν τις δουλειές μας», όπως εξηγεί.
«Προτιμώ να αφήνω τη μουσική μου να μιλάει για μένα. Αυτό που θέλω να πω, όμως, είναι ότι, επειδή μιλάμε σε προσωπικό επίπεδο, δεν διαφέρουμε στην πραγματικότητα από τον ακροατή».
«“Γυρνώ από τη δουλειά, τα πάντα μού πάνε στραβά,/ έχω πατήσει ένα λάκκο γεμάτο σκατά, όλοι εκτός από εμένα περνάνε καλά / μα κάτι παίρνω άμα τους βλέπω να χαμογελάν, το αριστερό μου χέρι κινείται σπασμωδικά / φαντάζομαι θα ’ναι από τα ψυχοσωματικά / μισή ιστορία αληθινή, μισή από σινεμά / έτσι γεννιούνται τα πιο όμορφά μας δειλινά / στη θεραπεία νιώθω χάνω κι από δυο κιλά / κάθε βδομάδα που πηγαίνω και παραμιλάω / δεν μπορώ να σε προσεγγίσω όσο κι αν με κοιτάς / γιατί φοβάμαι ότι στο τέλος θα πάθω ζημιά / κι αν είναι ο μισθός καλός / κι αν είναι ο γιατρός μου έμπιστος κι υπομονετικός / δεν αλλάζει εύκολα το πού πάει η ζωή μου όταν τα φράγκα που ’χω βγάλει τα πίνω σε ένα ρεπό / 5 τζι χορτάρι, 2 γραμμάρια λευκό / και ακόμα λίγα μιλιγκράμ μέσα στο ποτό,/ κάθομαι στον υπολογιστή κι αναλογίζομαι αν αξίζει να το κάνω / αν έχω λόγους να ξυπνώ λέει ναι / έτσι φεύγουνε οι βδομάδες, οι μήνες, οι μέρες / τασάκια γεμάτα πρωινά ξενέρες / με κρατάει ζωντανό αυτός ο καλλιτέχνης / γιατί ταυτίζομαι με τον τρόπο που τα λέει / είναι 1η Σεπτεμβρίου πάνω απ’ τη Σταδίου / μου ’λειψε το καλοκαίρι, η μυρωδιά του κρύου / κατεβάζω ναρκωτικά για να μη θυμάμαι ότι με είχανε μαζέψει από ορφανοτροφείο / κλείνω και 4 χρόνια από του πατριού μου / άρα πάω να το τιμήσω με μια τσικουδιά / όλο το ΣΚ θα πίνω, θα πίνω, θα πίνω / τη Δευτέρα να ’ρθει η ώρα να πάω στη δουλειά./ Πιάτα για να πλύνω, την καρδιά μου να ξεπλύνω / να κάνω re-up, το σπίτι να διακοσμήσω, / πώς να ’μαι 20 για πάντα έχω τον τρόπο μάλλον / να την κάνω για ψηλά, να πάω να βρω τον Άνοκ / Άρα βγαίνω την Παρασκευή όταν κλείσουμε / με την κολλητή μου από το μαγαζί,/ ξέρει πως οι γονείς μου με παρατήσανε / κι ο θετός μου πατέρας δεν είναι πλέον μαζί μου / έχω θέμα με το αλκοόλ, το γνωρίζει καλά / της είπα άμα το πάω αλλού τότε να βάλει φρένο / σπίτι καταλήξαμε, κάναμε σεξ, τώρα είμαι στο νοσοκομείο το επόμενο πράγμα που ξέρω / νοσοκόμα λέει σηκώθηκε σηκώθηκε, πήρε το ΕΚΑΒ η φίλη μου απ’ τη βάρδια;/ είχα να ξεκουραστώ όλη τη βδομάδα / και δούλευα συνεχώς μάλλον στην τελική δεν άντεξα / τι έγινε πρέπει να μάθω, κάτσε να ρωτήσω / έρχεται η νοσηλεύτρια για να μου πει / είχες πιει τόσα πολλά πριν μια Παρασκευή / μια βδομάδα ήσουν σε κώμα στην εντατική / πόση κεταμίνη, πόσο αλκοόλ μέσα στο αίμα / τα αντικαταθλιπτικά σου δε βοήθησαν τόσο / είχες παίξει τη ζωή σου όλη σε ένα κέρμα / είσαι τυχερός που έχεις ακόμα το φως σου / πήρα εξιτήριο για να γυρίσω πίσω / αναρρωτική μέχρι να αισθανθώ καλά / υποτίθεται θα έστρωνα μετά από αυτό / αλλά γιατί ακόμα θέλω να κάνω βουτιά;/ Πέρασε ένας μήνας, η συνάδελφός μου ανησυχεί, την αφήνω να ακούει τηλεφωνητή / έχω κλειστεί μες στο σαλόνι κοιτάζω έξω / κοίτα πόσο ωραία πέφτει κάτω η βροχή ye / πάω στην ταράτσα πιο καλά να τη χαζέψω / ασυναίσθητα κοιτάζω λίγο από πάνω / μια φωνή μού είπε αυτή είναι η στιγμή σου φίλε / αυτή τη φορά δε χάνω, ώρα να την κάνω./ Άρα σε ποιον να μιλήσω, τι να εξηγήσω / τι να φανταστώ πλέον και τι να ζωγραφίσω / θα ξεκουραστώ μόνο άμα στο κενό βουτήξω / θέλω ένα-δυο σύννεφα να διαρρήξω / δεν έχω σημείωμα, τι θα αφήσω πίσω;/ να ακούσω άλλο ένα κομμάτι προτού χαιρετήσω / δεν έχω έναν λόγο για να μην αυτοκτονήσω / όπα, κάτσε, κάτσε, ο Κάτοχος θα βγάλει δίσκο”.
KATOHOS, ANDRIKO - CCTV (Official Video)
Το πρότζεκτ “Το παιδί στον καθρέφτη” θα έχει σίγουρα συνέχεια, δηλαδή είναι πρότζεκτ το οποίο τρέχει, συνεχίζει. Βέβαια, τη δεδομένη χρονική στιγμή δεν ξέρω πόσα parts θα έχει, αλλά καλώς εχόντων των πραγμάτων, όταν τελειώσει και δω ότι ειμαι ικανοποιημένος με αυτό το κεφάλαιο, ίσως κάνω μια μεγάλη συλλογή που θα έχει μέσα όλα τα parts. Ίσως να εχει και το part 1 σε remaster, το οποίο δεν υπάρχει στο ίντερνετ.
Κατά κύριο λόγο, η μουσική μου είναι αυτοβιογραφική, δηλαδή προσπαθώ να γράφω για βιώματα δικά μου ή κοντινών μου ανθρώπων. Έτσι ξεκίνησα να γράφω και κόλλησα. Άρχισα να γράφω στίχους από τα 13-14, έκανα τους πρώτους πειραματισμούς γιατί άκουγα ραπ και έλεγα ότι ίσως μπορούσα κι εγώ να εκφραστώ μέσα απ’ αυτό, να με βοηθήσει να βγάλω από μέσα μου κάποια πράγματα που ίσως δεν μου ήταν εύκολο εκείνη την περίοδο.
Μικρός ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής, κλασικό παιδικό όνειρο. Έπαιζα μπάλα πολλά χρόνια, παράλληλα με το χιπ-χοπ, αλλά το είχα φουλ on the site το ραπ. Ασχολιόμουν, έγραφα στίχους για την πάρτη μου, για τους φίλους μου, δεν είχα μπει σε στούντιο, αλλά μετά τραυματίστηκα και έκανα fade away αυτό το όνειρο. Οπότε λέω “πάμε τώρα all in στο ραπ”. Γεννήθηκα στην Αθήνα, στην Ηλιούπολη, ήμουν πάντα Ηλιουπολίτης.
Η μάνα μου άκουγε πάρα πολύ ροκ, AC/DC, Iron Maiden, Led Zeppelin, Bon Jovi, άκουγε όμως Black Eyed Peas και Beastie Boys, οπότε έπαιζε και το χιπ-χοπ στοιχείο στο σπίτι. Αγαπημένος της καλλιτέχνης ήταν ο Bruce Springsteen.
Γενικά, θα έλεγα ότι, μεγαλώνοντας, παρότι συνδέθηκα με πολλά άτομα κατά καιρούς, και στα εφηβικά χρόνια βρισκόμουν σε διάφορους κύκλους, δεν ήμουν πολύ outgoing και κοινωνικός, μου ήταν δύσκολο. Όσο πέρναγε ο καιρός, όμως, βρήκα άτομα που μου ταιριάζουν, έχουν τις ίδιες απόψεις με μένα, θέλουμε να κάνουμε τα ίδια πράγματα. Πλέον, όταν γνωρίζω κάποιον καλά, μπορώ να είμαι ανοιχτός.
Ακόμα και οι φίλοι σου σε γνωρίζουν σε μεγάλο βαθμό μέσα από το ραπ. Συνέχισα να γράφω και μπήκα στο στούντιο όταν ήμουν 17 χρονών. Τότε ξεκίνησαν οι πρώτοι πειραματισμοί, τα πρώτα mixtapes, που συνεχίζονται ακόμα και τώρα. Δεν θυμάμαι αν ήταν το πρώτο κομμάτι που ηχογράφησα, ήταν όμως το πρώτο που έβαλα στο ίντερνετ – το έχω κατεβάσει. Λεγόταν “Όλα εντάξει”.
Αυτήν τη στιγμή δεν μπορεί να με ζήσει φουλ η μουσική μου, αλλά σε κάποια φάση πιστεύω πως θα μπορώ να βιοπορίζομαι από αυτή. Πλέον στην Ελλάδα αυτό το πράγμα μπορεί να συμβεί, να βιοπορίζεσαι μόνο απ’ το ραπ. Ξέρω αρκετό κόσμο που το κάνει. Τα μεγάλα νούμερα δεν μεταφράζονται απαραίτητα και σε χρήματα, αλλά, αν έχεις συνέπεια, θα έρθουν και τα λεφτά.
Έχω TikTok γιατί το χρειάζομαι, αλλά δεν μου φαίνεται να έχει πολλή ουσία. Γενικά, προτιμώ να αφήνω τη μουσική μου να μιλάει για μένα. Αυτό που θέλω να πω, όμως, είναι ότι, επειδή μιλάμε σε προσωπικό επίπεδο, δεν διαφέρουμε στην πραγματικότητα από τον ακροατή. Μπορεί κάποιος να διαβάσει αυτήν τη συνενεντευξη και να νομίζει ότι ο Κάτοχος είναι σπέσιαλ και να με κάνει idolized.
Αν ηθελα να ξερει κάποιος για μένα κάτι είναι ότι είμαι σαν εκείνον ακριβώς, τίποτα παραπάνω. Απλώς, μέσω της πλατφόρμας που έχω επιλέξει να κάνω τη φάση μου, είμαι περισσότερο στο προσκήνιο από κάποιον άλλο. Αν ακούσει κάποιος τα κομμάτια μου μπορεί να πιστέψει ότι έχω αυτοπεποίθηση, μου το λεει πολύ αυτό ο κόσμος. Σε πολλά κομμάτια έχω τουπέ κανονικά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι έτσι και στην πραγματικότητα.
Πριν από το “Dozen Sessions” είχα άλλα δύο πρότζεκτ που δεν υπάρχουν στο ίντερνετ αυτήν τη στιγμή: το ένα ήταν ένα EP τριών κομματιών με τον DJ Moya και τον τίτλο “Ιστορίες απ’ το ισόγειο” –ένα κομμάτι απ’ το “Dozen Sessions”, το “Προστασία και Τύχη”, ήταν μέσα σε αυτό το EP– και το άλλο ένα mixtape που έβγαλα πριν από αυτό το EP, επτά κομμάτια με instrumentals απ’ το YouTube, δηλαδή δεν είχα τα copyrights γι’ αυτήν τη μουσική, οπότε το κατέβασα. Λεγόταν “Έχω πολλά να μάθω ακόμη” και είχε μέσα και το “Παιδί μες στον καθρέφτη pt.1”. Έβγαζα mixtapes 17 χρονών μόνος μου, γιατί δεν ήξερα κανέναν να μου κάνει παραγωγή. Απλώς έκανα search στο YouTube και δούλεψα με τους ήχους που βρήκα.
ΚΑΤΟΧΟΣ, ORTIZ - BURQA (Official Video)
Παλιά έγραφα μόνο στο χαρτί. Τον πρώτο δίσκο που έβγαλα, τον “Baby Steph”, τον έχω γράψει όλο στο χαρτί. Μετά, με τον “Baby Steph 2”, επειδή ανέβηκαν πάρα πολύ τα στάνταρ και αυξήθηκαν και οι ώρες στο στούντιο, δεν προλάβαινα να τα γράψω όλα στο χαρτί, οπότε πολλές φορές έγραφα επί τόπου, στο στούντιο. Βάζαμε μια παραγωγή κι έγραφα στο κινητό. Δεν είναι ακριβώς freestyle, ήταν λίγο το feeling της στιγμής. Παλιότερα άκουγα το beat και έγραφα παράλληλα. Όμως, το να ακούω το beat μου στο στούντιο και να γράφω το κουπλέ μου στο κινητό σε δέκα λεπτά είναι freestyle».
Του ζητάω να σχολιάσει το «Burqa», το αγαπημένο μου από το κομμάτια του, ένα έντονα πολιτικό τραγούδι σε παραγωγή του Ortiz, με μελωδικό ρεφρέν, που είναι αυτοβιογραφικό. «Είναι και το δικό μου αγαπημένο», λέει, «αυτοβιογραφικό εντελώς, με αρκετές αναφορές στο το γίνεται στη χώρα, στην κοινωνία. Έχει direct κουπλέ με φουλ ραπ και ένα μελωδικό ρεφρέν. Μου αρέσει γενικά να παίζω τέτοια μπάλα στα κομμάτια μου, δηλαδή να υπάρχει και μελωδία και pure rapping. Είναι ένα από τα κομμάτια που χαρακτηρίζουν άμεσα τον ήχο μου και την προσέγγιση που θέλω να έχω στη μουσική μου. Και η έννοια της μπούρκας είναι μεταφορική.
“Η γειτονιά στα μαύρα ντυμένη, της κάνω λεύκανση,/ καθαρό χαμόγελο καλοντυμένη κι έξυπνη / μεγάλοι περίπατοι, περήφανοι υποψήφιοι / που θα πέσουν να σε φάνε άμα είσαι μαύρος στην παρέλαση / γάμα τη, έχει πέραση, μωρό μου, στ’ αλήθεια έτσι ζούμε / με τις κολόνες και τα drones να κοιτάν και να ακούνε / με τα φανάρια και τα stop να μας δολοφονούνε / αν είναι φυλακή όλο αυτό ήρθε η στιγμή να βγούμε / μάνα η πόλη μου είναι γκρίζα πώς να χρωματιστεί;/ όλοι οι φίλοι μου κάτω από τρύπες σαν ποντικοί / μες στο tunnel μαύρα γάντια για μια μαύρη ψυχή / Με την μπούρκα μες στο γκέτο σαν τη Bella Hadid / Μάνα η πόλη μου είναι γκρίζα πώς να χρωματιστεί”.
Οι φίλοι έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου. Είναι κάποια άτομα, μετρημένα στα δάχτυλα, που όταν ήμουν in a dark place ήταν δίπλα μου και δεν με κρίνανε αλλά αγκαλιάσανε τα προβλήματα που μπορεί να είχα και με βοήθησαν να το ξεπεράσω όλο αυτό, και να βγω πιο δυνατός. Έχω περάσει μεγάλη περίοδο στη ζωή μου, στα μεταεφηβικά χρόνια, με κρίσεις πανικού και καταθλιπτικά επεισόδια, κάτι σαν αυτά που περιγράφω στα κομμάτια μου, και χωρίς τους φίλους μου δεν θα ήταν τόσο εύκολο να βγω απ’ αυτό. Στη μουσική με έχουν βοηθήσει, γιατί περιγράφω τις ιστορίες τους. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν ραπάρουν, οπότε νιωθω και ένα χρέος απέναντί τους να πω στο ευρύ κοινό τα πράγματα που εκείνοι δεν μπορούν.
Είμαι περήφανος που έχω βγάλει δύο άλμπουμ και τελειώνω το τρίτο, για μενα είναι huge να έχεις τρία ολοκληρωμένα άλμπουμ πριν από τα mid-20s. Έχω ρίξει πάρα πολλή δουλειά γι’ αυτό, δεν έγινε στην τύχη. Είμαι περήφανος για τους δίσκους μου και για την πορεία μου μέχρι τώρα μουσικά.
Εκτός από τους φίλους μου, και η πόλη έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στη μουσική μου, γιατί μου δίνει τρελό inspo το να βγαίνω έξω ακόμα και για έναν καφέ ή για μια μπίρα το βράδυ. Όταν είμαι σε writer’s block και δεν μπορώ να γράψω ούτε στο στούντιο ούτε στο σπίτι, απλά βγαίνω έξω και κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα έρθει η έμπνευση. Προσπαθώ να βγαίνω απ’ το σπίτι περισσότερο, να είμαι έξω στον δρόμο, να κοινωνικοποιούμαι. Η πόλη μου με βοηθάει να ξεμπλοκάρω όταν είμαι μπλοκαρισμένος.
Μου αρέσει η Αθήνα, νομίζω δεν θα την αλλαζα με τίποτα. Μένω στην Ηλιούπολη, αλλά βγαίνω περισσότερο στο κέντρο, στα Εξάρχεια, στο Μεταξουργείο, εκεί κινούμαι συνήθως.
Είναι λίγες οι ευκαιρίες που έχουν οι νέοι άνθρωποι στην Ελλάδα. Οι φίλοι μου φεύγουν για Εράσμους γιατί είναι καλύτερες οι συνθήκες έξω. Πολλοί βρίσκονται ήδη στο εξωτερικό. Με αυτό που κάνω δεν θα μπορέσω να φύγω, κι ας το θέλω, γιατί για να κάνεις καριέρα στο ραπ πρέπει να είσαι εδώ. Πώς το έλεγε ο Τάκι Τσαν, “πρέπει να είσαι πάντα down στις φάσεις”, πρέπει να είσαι μέσα, να το ζεις. Αν δεν έκανα ραπ, πιστεύω ότι θα είχα φύγει ήδη, 100%. Από την κρίση και μετά οι νέοι άνθρωποι, αυτοί που έκαναν ραπ δεν έφυγαν. Το ραπ έδωσε μια ευκαιρία σε πολλούς νέους ανθρώπους να παλέψουν να τα βγάλουν πέρα εδώ.
Το όραμα που είχα όταν ξεκίνησα παραμένει το ίδιο. Πριν από το “Hernan Crespo”, όταν έβγαζα τις unofficial δουλειές, δεν υπήρχε κάποιο όραμα, έκανα ραπ ξεκάθαρα επειδή το γούσταρα. Έπειτα, όταν είδα ότι υπάρχει πραγματικά potential να γίνει κάτι σοβαρό, το όραμά μου δεν ήταν ούτε να βγάλω πολλά λεφτά ούτε να γίνω διάσημος. Όταν ξεκίνησα να κάνω μουσική πιο σοβαρά, ήθελα να κάνω κάτι το οποίο θα άλλαζε τις ισορροπίες στο ελληνικό χιπ-χοπ. Ακόμα αυτό είναι το όραμά μου, θέλω να αλλάξω τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουν οι ράπερ το ραπ, να δείξω ότι μπορείς να βιοποριστείς με το true school.
ΚΑΤΟΧΟΣ - ΡΟΖΑΡΙΟ | ROSARIO (Official Video)
Δεν είχα κάποιο πρότυπο ελληνικό, μου άρεσαν ξένα ονόματα που είναι πιο underground, που δεν είναι ούτε old school ούτε new school, που μπορούν να κάνουν συνεργασίες με ονόματα όλης της ραπ σκηνής, παλιά και νέα, από κάθε ήχο. Αυτό θέλω, να μπορώ να είμαι μέσα σε όλα, για να μπορώ να προσαρμόζομαι σε όλες τις καταστάσεις.
Ανά τα χρόνια άκουγα πάρα πολύ Mac Miller, μου αρέσει πολύ, έχω περάσει μια περίοδο ακούγοντας φουλ Delfonics και σόουλ και φανκ και τέτοια γιατί είχα κουραστεί με το ραπ. Τώρα τελευταία ακούω μόνο Sheff G από Νέα Υόρκη. Ακούω λίγο νεοϋορκέζικο ντριλ αυτήν τη στιγμή. Από ελληνικά μου άρεσε ο νέος δίσκος του Εθισμού. Τους φίλους μου τους ακούω τόσο πολύ μέχρι να κυκλοφορήσει το κομμάτι τους που, αφού κυκλοφορήσει, δεν μπορώ άλλο. Έτσι γίνεται και με τα δικά μου.
Σίγουρα υπάρχουν ράπερ στην Ελλάδα που έχουν άμεση σύνδεση με την κοινωνία, αλλά νομίζω ότι αν κάποιος κάνει κοινωνικοπολιτικό ή αυτοβιογραφικό ραπ, κάποια στιγμή ο κόσμος θα ταυτιστεί. Το θέμα είναι αν το κοινό θα βοηθήσει τη μουσική του καλλιτέχνη να συνδεθεί με την κοινωνία. Νομίζω ότι το κοινό πλέον δεν ακούει μουσική σε ένα βαθύτερο επίπεδο, ακούει απλώς για να ακούσει. Δεν θέλω να κατηγορήσω τον ακροατή, αλλά παίζει κι αυτό ρόλο.
Η ιδανική συνέχεια για μένα θα ήταν να εξακολουθήσω να πειραματίζομαι και να εξελίξω τον ήχο μου, να μπορώ να συνδέομαι όσο περνάει ο καιρός με το κοινό, τόσο μέσω συναυλιών όσο και μέσα από τα κομμάτια μου και από το feedback που μου δίνουν, κι έτσι να βγαίνουν περισσότερα χρήματα.
Αυτήν τη στιγμή ετοιμάζω το τελευταίο μέρος της τριλογίας. Αν θεωρήσεις ότι ο πρώτος δίσκος είναι boom bap και ο δεύτερος είναι πιο new school, μπορώ να πω ότι το τρίτο άλμπουμ θα είναι μια μείξη των δύο. Έχει αρκετά μελωδικά κομμάτια, έχει storytelling, κάποια που είναι για πάρτι, κάποια που είναι για να τα ακούς μόνος σου. Έχω κάνει ένα ωραίο μπλέξιμο, νομίζω, και μια ανάπτυξη των δυνατοτήτων μου σε όλο το φάσμα του ήχου που κυνηγώ. Είναι η πιο ολοκληρωμένη μου δουλειά μέχρι τώρα και η πιο αγαπημένη μου.
Δεν ξέρω πόση ώρα θα παίξω στο live του Saske στον Λυκαβηττό, αλλά σκοπεύω να βγω με ένα πολύ δυναμικό σετ, με αρκετά ενεργητικά κομμάτια. Εκεί αξίζει να ακουστεί το “Παιδί μες στον καθρέφτη Pt.4” για το rise awareness και μπορεί να πω και κάποιο ακυκλοφόρητο απ’ τον νέο δίσκο, γιατί είναι μια καλή ευκαιρία να τον προμοτάρω».
ΚΑΤΟΧΟΣ, NOSFER - CLUB 27 (Official Video)
Ο Κάτοχος εμφανίζεται στο διήμερο (8-9/10) Saskepticism Festival στο θέατρο του Λυκαβηττού, τη δεύτερη μέρα, 9/10, μαζί με τους Saske, Ghetts και Rich the Kid. 19:00. Είσοδος: 15-85 ευρώ
