Βλέποντας το βίντεο για το «Cielbic» του capétte από τον νέο του δίσκο «Trauma Dump», είχα πιστέψει ότι είναι ένα αισιόδοξο κομμάτι για τη χαρά του έρωτα. Το βίντεο που έχει σκηνοθετήσει ο The Boy δείχνει ένα γκέι ζευγάρι ευτυχισμένο, να χαίρεται καθημερινές στιγμές, εμφανώς ερωτευμένο. Στη συνάντηση με τον capétte συνειδητοποιώ ότι δεν είναι καθόλου αυτό που φαίνεται.
«Το “Cielbic” είναι το κομμάτι γύρω από το οποίο χτίστηκε ο νέος μου δίσκος», λέει, «το σημείο που σταματάς να υπεκφεύγεις, αναφέροντας οτιδήποτε άλλο βιώνεις μέσα στην ειδική συνθήκη και απευθύνεσαι σε β’ πρόσωπο στο άτομο που ήθελες να απευθυνθείς αρχικά. Το βίντεο βγήκε όμορφο, ρομαντικό, χωρίς τίποτα το επιτηδευμένο, μάλιστα ένα παιδί μού έστειλε ένα μήνυμα που λέει “επιτέλους, βλέπουμε ένα γκέι ζευγάρι που είναι ευτυχισμένο και δεν πεθαίνει κανείς, μόνο καύλα και έρωτας». Χάρηκα πολύ που το είπε αυτό, γιατί όντως θεωρούμε ότι τα γκέι ζευγάρια στην Ελλάδα είναι μόνο προβλήματα».
Ωστόσο, το τραγούδι μιλάει πιο πολύ για το ανικανοποίητο σε αυτή την ειδική συνθήκη, λέει «θέλω να μου δείξεις πως δεν είμαι αναλώσιμος και πως αυτό το οποίο συνέβη μεταξύ μας δεν είναι κάτι που επηρέασε μόνο εμένα, θέλω να μου δείξεις τα σημάδια που έχω χαράξει πάνω σου και να μη νιώθω ότι είμαι τρελός και ότι μόνο εγώ νιώθω ότι έχω χαραχτεί ολόκληρος, ενώ εσύ έχεις μείνει εντελώς αλώβητος από αυτήν τη συνθήκη.
Με βασάνιζε η συνθήκη μέσα στην οποία μπορώ εγώ να ερωτεύομαι, το τι περιμένει ο κόσμος από τον έρωτα πλέον, ο κυνισμός που επικρατεί, το πώς εγώ ήθελα να είμαι ρομαντικός και δεν με άφηνε κανείς. Με ενοχλούσαν οι ετεροκανονικοί όροι μέσα στους οποίους έπρεπε για κάποιον λόγο να βιώνω τον έρωτα, οπότε έπρεπε να γράψω γι’ αυτό.
Θέλω να δω ότι με τον ίδιο τρόπο που πάσχω εγώ πάσχεις κι εσύ, πράγμα που είναι μια ψευδαίσθηση, γιατί σε όλο τον δίσκο μιλάω γι’ αυτό ακριβώς το μονόπλευρο πράγμα, ότι εγώ πάσχω και δεν πάσχει κανένας άλλος. Στο βιντεοκλίπ, βέβαια, με τον Γκαλ Ρομπίσα η χημεία μας ήταν τέλεια και ήθελα να δείξουμε ότι όλο το βίντεο είναι μια ανάμνηση, οποία όμως, δυστυχώς, δεν είναι πραγματική, είναι μια φαντασίωση. Ακριβώς έτσι θα ήθελα να γίνει. Και η αλήθεια είναι ότι τα γυρίσματα ήταν πάρα πολύ δύσκολα και ψυχοφθόρα για μένα, γιατί αντιλαμβανόμουν πως αυτό που υποδυόμαστε με τον Γκαλ εγώ δεν το έζησα ούτε στο ελάχιστο.
capétte - Cielbic (Official Music Video)
Και δεν μου είναι εύκολο να ακούω το τραγούδι γιατί και η αφήγηση είναι πάρα πολύ προσωπική, αλλά νομίζω ότι αυτό το έντονα προσωπικό στοιχείο κατάφερα να το κάνω με κάποιον τρόπο ένα συλλογικό βίωμα. Με συγκίνησε πάρα πολύ κάτι που έγραψε μια κοπέλα σε ένα σχόλιο, ότι “κατάφερες αυτή την τηλεπάθεια συγκινήσεων”, μου άρεσε πάρα πολύ αυτό.
Αυτήν την περίοδο ήρθα στην Αθήνα γιατί δίνω εξετάσεις για το Εθνικό. Είναι μια απόφαση που πήρα τον Μάιο, δεν το σκεφτόμουν πολύ καιρό, απλώς τα δύο τελευταία χρόνια ασχολούμαι με το θέατρο, γράφοντας μουσική. Κατά βάση συνεργάζομαι με έναν σκηνοθέτη στη Θεσσαλονίκη, τον Γιάννη Διδασκάλου. Τώρα ετοιμάζουμε στο θέατρο Τ, στον Βαρδάρη, ένα νέο έργο, τις Βελόνες Πλεξίματος, που θα ανέβουν τον Φλεβάρη.
Εκτός από τις δουλειές όπου έγραψα μουσική, συμμετείχα και στους Roommates, μια παράσταση που πήγαμε στο Δουβλίνο, στο International Gay Theatre Festival, όπου έκανα τον Έκτορα. Ήταν το υποκριτικό μου ντεμπούτο και μου άρεσε πολύ. Ούτως ή άλλως, βάζω πολύ θέατρο μέσα στη μουσική μου, ο προηγούμενός μου δίσκος, ο “Moskau”, ήταν βασισμένος ολόκληρος στις Τρεις αδερφές του Τσέχοφ.
Την έκθεση την έχω συνηθίσει μέσα στα χρόνια, γιατί ήμουν σε μπάντα από 13 χρονών. Είμαι πάνω σε σκηνές από πάρα πολύ μικρός, οπότε το να εκτίθεμαι μπροστά σε κόσμο δεν μου φαίνεται ξένο».
Το «Trauma Dump είναι ο πιο ξεκάθαρα ερωτικός δίσκος που έχει κάνει. Είναι ένας βαθιά προσωπικός δίσκος, ένας μονόλογος, το χρονικό μιας ερωτική απογοήτευσης που έγινε η αφορμή για ενδοσκόπηση.
«Το 2022 βίωσα μια ερωτική απογοήτευση που με σημάδεψε. Αυτό που λέω σε ένα τραγούδι στον νέο δίσκο, ότι “δεν μπορώ να γράψω ούτε μισό στίχο”, ισχύει, δεν μπορούσα να γράψω τίποτα, οπότε αποφάσισα να ακολουθήσω μια άλλη μέθοδο, έγραφα αφορισμούς σαν να κρατούσα σημειώσεις, οτιδήποτε μου ’ρχόταν. Κάποια στιγμή, όταν βρήκα το θάρρος, αποφάσισα να μαζέψω αυτά που είχα γράφει, οπότε τα κόλλησα κι έβγαλαν νόημα.
Αυτό που με βασάνιζε όσο έφτιαχνα τον δίσκο είναι το πώς βιώνω τον έρωτα. Με βασάνιζε η συνθήκη μέσα στην οποία μπορώ εγώ να ερωτεύομαι, το τι περιμένει ο κόσμος από τον έρωτα πλέον, ο κυνισμός που επικρατεί, το πώς εγώ ήθελα να είμαι ρομαντικός και δεν με άφηνε κανείς. Με ενοχλούσαν οι ετεροκανονικοί όροι μέσα στους οποίους έπρεπε για κάποιον λόγο να βιώνω τον έρωτα, οπότε έπρεπε να γράψω γι’ αυτό.
Νομίζω ότι πλέον έχουμε συνδυάσει τον έρωτα με την απουσία και το ανικανοποίητο. Παλιότερα ενδεχομένως κάποιος να μιλούσε για τον έρωτα ως κάτι εντελώς χαρούμενο και ενθουσιώδες, με θετικό πρόσημο μόνο. Σήμερα, όταν μιλάμε για τον έρωτα, αναφερόμαστε κατά βάση στη συνθήκη έλλειψής του.
Το “Trauma Dump” είναι ένα άλμπουμ φτιαγμένο για να το ακούσεις ολόκληρο, γι’ αυτόν τον λόγο θέλω η παρουσίαση να είναι μια παράσταση, χωρίς κανένα άλλο κομμάτι δικό μου. Θα είναι μάλλον μονόλογος, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Διδασκάλου.
Έτσι κι αλλιώς, είναι μια ιστορία η οποία ξεκινάει με το “L/Μ”, που είναι η απόλυτη υπεκφυγή· όλοι μου λένε ότι πρέπει να είμαι polyamorous κι εγώ το καταλαβαίνω αυτό, αλλά, στην τελική, άμα βρεις το νυφικό που είναι το νούμερό σου θα το πάρεις, γιατί, ας μην κοροϊδεύομαστε, τον ψάχνουμε τον έρωτα, ό,τι και να λέμε. Δεν υποτιμώ το βίωμα των polyamorous ατόμων, αλλά θεωρώ ότι το “νυφικό” είναι κάτι που το αναζητούμε πολύ.
Συνεχώς, στην αφήγηση διαφόρων κομματιών προσπαθώ να βάλω αυτά τα εμβόλιμα στοιχεία, στα οποία απευθύνομαι σε β’ πρόσωπο, για να υπενθυμίσω ότι βασικά εγώ θέλω να μιλήσω για σένα, αλλά τώρα μιλάω για όλα τα υπόλοιπα που με βασανίζουν, μετά από σένα. Το τραγούδι “Soft Top” με την 0-100 sirene, που το έχει αγαπήσει πολύ ο κόσμος, μιλάει ακριβώς για τη φάση “όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια”. Στην τελική, άμα εγώ δεν έχω κάτι, θα το απομυθοποιήσω και θα πω ότι δεν έχει και πολλή σημασία, αντίθετα θα βρω και λίγη ευτυχία στο να μην αισθάνομαι πράγματα – πάλι υπεκφυγή.
capétte feat. 0-100 seirene - Soft Top (Official Audio)
Όλο το άλμπουμ είναι χωρισμένο σε δυάδες, σε κεφάλαια, πέντε πράξεις με δύο κομμάτια η καθεμία. Έχω αφιερώσει και δύο κομμάτια, το “Trefoil” και το “Outfit”, στο queer βίωμα, στο πώς είναι να ερωτεύεσαι ένα άτομο με το οποίο δεν έχετε τον ίδιο σεξουαλικό προσανατολισμό. Στο “Τrefoil” μιλάω εμφανώς και καθόλου διακριτικά για το ότι θα ήθελα μια φορά να μη διεκδικώ τον έρωτα με τη στάμπα. Παλιά κυκλοφορούσα με ένα σκουλαρίκι στο αυτί και έλεγαν “α, αυτός είναι γκέι, οπότε μπορώ να του μιλήσω”.
Δεν θέλω να ζω τον έρωτα έτσι, θέλω να μπορώ να απευθύνομαι σε όποιο άτομο μου αρέσει και να μην προσπαθώ να βρω ποια στοιχεία το κάνουν γκέι, γιατί κι αυτό είναι κάπως ομοφοβικό στην τελική. Θέλω να απευθύνομαι σε όποιον θέλω. Έλα όμως που άμα ζεις με αυτήν τη λογική, θα φας την απόλυτη απόρριψη από πολλά άτομα, γιατί δεν σε γουστάρουν όλοι, δεν έχετε τον ίδιο σεξουαλικό προσανατολισμό. Θα ήθελα μια φορά να μπορώ να πω “τι με κοιτάς”, που λέω και στο κομμάτι, και να μη μαλώσουμε, να μη φάω την ομοφοβία του άλλου, να μου πει “σε κοιτάω γιατί μ’ αρέσεις”.
Στο “Outfit” μιλάω για μια πραγματική εμπειρία, για ένα άτομο που δήθεν ήταν στρέιτ –δεν ξέρω τι είναι–, αλλά υπήρχε χημεία μεταξύ μας, και μετά μου πέταξε το “δεν υπάρχει, είμαστε φίλοι”, γιατί ζει κι αυτός το δικό του δράμα. Στο κομμάτι περιγράφω το queer βίωμα: οι άντρες θα σε αγαπήσουν άμα τους μοιάζεις. Οπότε θα ντύνομαι σαν εσένα, με αυτή την τρίγραμμη ζακέτα που περιγράφω στο “Trefoil”, γιατί αν τη βάλω θα με κοιτάξεις πιο εύκολα. Κι αυτό είναι ένα βήμα που πολύς κόσμος θέλει να το σχολιάσει, αλλά δεν το κάνει, γιατί περιέχει πολύ έντονη ομοφοβία.
Στο “Powerbot” και στο “Microdosing”, που είναι τα πιο δυναμικά κομμάτια του δίσκου, ήθελα να μιλήσω για το post-love αίσθημα. Τώρα που αυτό που είχαμε δεν υπάρχει κι εγώ ψάχνω τον έρωτα στην κάθε ξεπέτα και δεν με ενδιαφέρει τι κάνω, ποιον ρόλο παίζω, το απολαμβάνω να έχω πρωταγωνιστικό ρόλο και να βρίσκομαι μέσα σε μια ερωτική συνθήκη με κάποιον που δεν τον αισθάνομαι καν. Το θέλω να βρίσκομαι εδώ, αλλά βρίσκομαι αλλού. Στο “Microdosing” παίρνω μικρές δόσεις αγάπης από αγνώστους, ενώ θα μπορούσα να παίρνω μια κανονική δόση από σένα.
Και αυτό, ειδικά στην γκέι κοινότητα, υπάρχει πάρα πολύ ως λογική λόγω του Grindr, μιας εφαρμογής γνωριμιών στην οποία καταφεύγουν πολλοί για να βρουν μια παρηγοριά, μια συντροφιά. Εν τέλει, όμως, μέσα απ’ αυτήν έχουμε απομυθοποιήσει τελείως το σώμα του άλλου και αντιμετωπίζουμε το δικό μας σαν να είναι το απόλυτο τίποτα. Το πουλάμε και το δίνουμε σαν να είναι μηδενικό. Το βιώνω ως μεγάλη καταπίεση αυτό, παρόλο που βρίσκω κι εγώ καταφύγιο σ’ αυτήν τη συνθήκη.
Μετά έρχονται το “W/C” και το “Cielbic” που πάνε μαζί και μιλάνε για την απόλυτη θλίψη μέσα σ’ όλο αυτό. Στο “W/C” μιλάω για τις κρίσεις πανικού, για το πώς τα ’χω βάλει με τα πάντα, για το πώς με εκνευρίζει το γεγονός ότι ο θόρυβος των αυτοκινήτων καλύπτεται από τα ακουστικά μου, με εκνευρίζουν όλοι όσοι εισβάλλουν στον χώρο μου, ο κορσές που μου έχουν σφίξει, και μέσα σ’ όλα αυτά εσύ δεν θέλεις να με βοηθήσεις.
Κι έχω κάτσει πάνω από ένα κινητό να περιμένω να μου στείλεις, και δεν μου το κάνεις εύκολο, και δεν θέλω να πάω στο σπίτι μου να εγκλωβιστώ σε μια σειρά δέκα σεζόν, να παραγγέλνω φαγητό για μία εβδομάδα. Ήταν ένα καταθλιπτικό επεισόδιο που ήθελα με κάποιον τρόπο να το περιγράψω.·Το “W/C”, μάλιστα, είναι από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια του δίσκου. Το “Cielbic” είναι το σημείο στο οποίο έρχεσαι αντιμέτωπος πλέον με το το ότι έχω υπεκφύγει αρκετά
capétte - W/C (Official Audio)
Tο “Colorblock” έρχεται να μιλήσει για το μετά, έχω βαρέσει την απόλυτη παράνοια, είμαι delusional μέχρι εκεί που δεν πάει – ως πού φτάνει ο κόσμος για να κάνει manifesting. Βρήκα ένα μπουφάν, το φόρεσα, μοιάζει με το δικό σου, δεν θα το πάρω γιατί θέλω να φορέσω το δικό σου. Ήθελα να δείξω την απόλυτη παράνοια που σε πιάνει όταν αρχίζεις να πιστεύεις ότι το να κρατάς το κινητό σου ανοιχτό όταν μιλάς για τον άλλο για κάποιο λόγο θα τον κάνει να σου στείλει πιο γρήγορα.
Tο “Outro” στο τέλος το χρειάστηκα, γιατί όλο αυτό το πράγμα δεν το λέω για κάποιον. Τον έρωτα δεν τον βίωσα για σένα, τον έρωτα τον βιώνω για μένα, γιατί το μόνο πρίσμα που έχουμε σε αυτήν τη ζωή είναι το δικό μας. Και στην τελική, αν εσύ δεν μπορείς να ζήσουμε μαζί, δεν πειράζει, εγώ θα σε θυμάμαι και αυτό το πράγμα εμένα κάτι μου έχει δώσει. Οπότε κλείνω με μια αισιόδοξη νότα, λέω “ξέρεις κάτι, χίλιες φορές που το έζησα, παρά να μην το ζούσα”. Χίλιες φορές να ζω την απουσία σου παρά να μην ήσουν ποτέ.
Υπάρχουν queer καλλιτέχνες που κάνουν μουσική και υπάρχουν καλλιτέχνες που κάνουν queer μουσική, με την έννοια ότι χρησιμοποιούν το queer στοιχείο σαν ακτιβιστικό αντικείμενο. Κι εγώ αυτό το έχω κάνει πολύ μέχρι τώρα, έχω χρησιμοποιήσει πολύ το queerness για να δώσω ορατότητα σε μερικά βιώματα με αυτόν τον τρόπο. Οπότε, με αυτή την έννοια, μπορώ να θεωρηθώ ένας queer καλλιτέχνης, όχι λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού ή ταυτότητας φύλου, αλλά και λόγω της στάσης μου της πολιτικής απέναντι σε αυτό το ζήτημα.
Το οποίο έχει γίνει μόδα, αλλά αυτό είναι ένα καπιταλιστικό πρόβλημα, ακριβώς επειδή βρίσκουμε τρόπο να εμπορευματοποιήσουμε τα πάντα, και εμπορευματοποιούμε και το queerness γιατί αυτή τη στιγμή το Netflix μας είπε ότι πουλάει. Και επίσης υπάρχει και μία πολύ έντονη πολιτική λογική πίσω απ' το να τονίσουμε την απόλυτη μοναδικότητα του κάθε ατόμου, γιατί δίνουμε χώρο στο να πιστεύει ο καθένας ότι το βίωμά του είναι ισάξιο με τόσα άλλα, τα οποία ενδεχομένως να σου έδιναν φως σε μία πολύ τραγική πολιτική κατάσταση».
— Έχει αλλάξει κάτι στον τρόπο που η κοινωνία αντιμετωπίζει την διαφορετικότητα ή είναι όλο αυτό μια ψευδαίσθηση;
Και τα δύο ισχύουν νομίζω. Έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα, όντως εξελισσόμαστε, μας είναι πολύ πιο οικείο πλέον το concept της διαφορετικότητας και τα mainstream media το προμοτάρουν πάρα πολύ, κι αυτό μπορεί να είναι και καλό, μπορεί να είναι και κακό, σε κάθε περίπτωση δίνει μια ορατότητα που είναι σημαντική. Πάντως ψευδαίσθηση υπάρχει, άμα κυκλοφορείς στους δρόμους της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης και δεν εντάσσεσαι μέσα στα συντηρητικά στερεότυπα εμφάνισης και συμπεριφοράς, τότε καταλαβαίνεις ότι δεν είμαστε σε έναν ιδανικό κόσμο, σε καμία περίπτωση.
Και το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή βλέπουμε gay ζευγάρια στην τηλεόραση δεν σημαίνει ότι μπορείς να κυκλοφορήσεις με το gay αγόρι σου πιασμένοι χέρι-χέρι στο δρόμο. Το έχω βιώσει ακριβώς έτσι, και άμα εγώ δεν αισθάνομαι να κυκλοφορώ ελεύθερα μέσα στην κοινωνία, τότε κατά πάσα πιθανότητα αυτό είναι όντως μια ψευδαίσθηση.
— Η Θεσσαλονίκη πώς είναι; Έχει τη φήμη της συντηρητικής πόλης.
Είναι ψέμα, αυτό το υπογράφω, έχει σίγουρα συντηρητισμούς, κάθε πόλη έχει, αλλά ένα πράγμα που υπάρχει στη Θεσσαλονίκη που οφείλεται στο γεγονός ότι είναι πιο μικρή, είναι ότι έχουμε δημιουργήσει συγκεκριμένους χώρους οι οποίοι είναι πάρα πολύ προστατευμένοι. Και ακριβώς επειδή είμαστε πολύ λίγοι άνθρωποι μέσα σε συγκεκριμένους κύκλους, έχουμε οικειοποιηθεί συγκεκριμένους χώρους και σ’ αυτούς τους χώρους δρούμε πάρα πολύ ελεύθερα.
Εννοείται ότι υπάρχει ομοφοβία και σεξισμός και εντός κάποιων χώρων που είναι και πιο πολιτικοποιημένοι, που είναι και πιο ελεύθεροι, σίγουρα, αλλά η αλήθεια είναι ότι στη Θεσσαλονίκη αισθάνομαι πολύ μεγαλύτερη ελευθερία να κινούμαι, είναι και πιο οικείος χώρος για μένα γιατί ζω εκεί και ξέρω ότι εκεί που θα κινηθώ δεν έχω να φοβάμαι πολλά πράγματα. Υπάρχουν, βέβαια, πολλές εξαιρέσεις. Στην ουσία ζούμε σε ένα rabbit hole, πηγαίνουμε κατευθείαν σε κάποιον χώρο που μπορούμε να είμαστε οι εαυτοί μας, και μετά προσπαθούμε να εκσφενδονιστούμε στο σπίτι μας, γιατί όλη η διαδικασία της διαδρομής που είναι ουσιαστικά η πραγματική πόλη, δεν είναι ένα ασφαλές μέρος για να βρίσκεσαι, ούτε για τις θηλυκότητες, ούτε για τα queer άτομα.
Οπότε έχουμε την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει αυτός ο κόσμος που μέσα εκεί εγώ μπορώ να είμαι ασφαλής και να φοράω ό,τι θέλω και να συμπεριφέρομαι όπως θέλω, και κλειδωνόμαστε εκεί μέσα. Και όσο πιο πολύ μπορούμε να μείνουμε σε αυτό το μέρος τόσο το καλύτερο.
Πρέπει να σου πω όμως ότι για αυτό το ομοφοβικό περιστατικό που είχε γίνει στην Πραξιτέλους πριν από λίγο καιρό μαζεύτηκαν δέκα χιλιάδες άτομα την επόμενη μέρα για να κάνουν πορεία, δέκα χιλιάδες άνθρωποι εναντίον τριάντα εφήβων, οι οποίοι ήρθαν κιόλας και έδειξαν το πρόσωπό τους και τους κυνηγήσαν δέκα χιλιάδες άνθρωποι. Αυτό εγώ το θεωρώ πολύ καλό βήμα για την πόλη.
capétte - Trefoil (Official Audio)
Το «Trauma Dump» του capétte κυκλοφορεί από την Vinyl Records σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
