Στα απομνημονεύματά της, η Μελάνια Τραμπ δεν είπε απολύτως τίποτα για άλλη μια φορά

ΑNAMEΣΑ ΣΤΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΣΥΝΕΙΣΦΟΡΕΣ του Ντόναλντ Τραμπ στη ζωή των ΗΠΑ, λίγες ήταν πιο καινοτόμες από τη συνεισφορά του στην πολιτική ευγλωττία. Πλέον ένας πολιτικός δεν χρειάζεται να χρησιμοποιεί μόνο ένα θαυμαστικό όταν μπορεί να χρησιμοποιήσει εννέα, ούτε να κάνει την ομιλία του κατανοητή, αφού μπορεί να την κάνει διασκεδαστική. Το να παραπονιέσαι είναι πλέον συνηθισμένο, το να ξεφεύγεις από το θέμα θεϊκό. Ο κ. Τραμπ λέει ότι η «πλεγμένη» ρητορική δομή των ομιλιών του επαινείται από φίλους του καθηγητές Αγγλικών, οι οποίοι είναι αναμφίβολα πολυάριθμοι. 

Ίσως ακόμη πιο ενδιαφέρουσα, ωστόσο, υπήρξε η προσφορά στη ρητορική της συζύγου του, Μελάνια, η οποία δεν λέει σχεδόν τίποτε απολύτως. Λιγότερο από έναν μήνα πριν από τις εκλογές, η κ. Τραμπ εξέδωσε τα απομνημονεύματά της με τίτλο «Melania». Για να επιστρέψουμε στα βασικά, ένα βιβλίο, ως φόρμα, απαιτεί να γραφτούν λέξεις και συνήθως αυτές οι λέξεις να έχουν κάποιο νόημα. Το «Melania» είναι ένα εντυπωσιακό κατόρθωμα στο να μη λέει κανείς τίποτα, τόσο επίπεδο όσο μπορεί να είναι ένας τόμος 182 σελίδων. 

Δυστυχώς, το βιβλίο «Μελάνια» δεν αποκαλύπτει κανένα εμπρηστικό μυστικό. Αντιθέτως, περιγράφει άνευρα την παιδική της ηλικία, τις πρώτες μέρες που έβγαινε με τον Τραμπ, τη συμβολή της στη διακόσμηση του Λευκού Οίκου και, πιο πειστικά, την αγάπη και το ενδιαφέρον της για την προστασία του γιου της, Μπάρον.

Πρόκειται για το αποκορύφωμα της ρητορικής διαδρομής της κ. Τραμπ. Στην ομιλία της στο συνέδριο των Ρεπουμπλικανών το 2016 δανείστηκε σε μεγάλο βαθμό αποφθέγματα από την ομιλία της Μισέλ Ομπάμα το 2008. Ως Πρώτη Κυρία μίλησε ελάχιστα και στη φετινή προεκλογική εκστρατεία ήταν σχεδόν εντελώς απούσα, σαν κάποιος να αποφάσισε ότι ήταν καλύτερο να τη βλέπουμε παρά να την ακούμε. Στο φετινό συνέδριο, βιολιά και αστραφτερά φώτα αντικατέστησαν κατά την είσοδό της τη «μάτσο» μουσική που έπαιζε προηγουμένως. Χαιρέτησε με ένα όμορφο χαμόγελο και δεν είπε τίποτα. 

Παρ’ όλα αυτά, σύμφωνα με ορισμένους παρατηρητές, υπήρχε η ελπίδα ότι τα απομνημονεύματά της θα μπορούσαν να προσφέρουν περισσότερα. Εκείνα τα χτυπήματα στο χέρι του κ. Τραμπ, κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, δεν θα μπορούσαν να υποδηλώνουν περιφρόνηση για τον σύζυγό της; Δεν θα μπορούσε ένα βιβλίο να αποκαλύψει τις έντονες απόψεις που κρύβονται πίσω από την κουρτίνα των τέλειων μαλλιών της; Δεν θα μπορούσε ίσως να προσφέρει κάτι εντελώς διαφορετικό, ας πούμε, μαθήματα ζωής για τους οπαδούς της; Η ανοιχτή επιστολή την οποία απηύθυνε στον αμερικανικό λαό τον Ιούλιο, μετά την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του συζύγου της, περιλάμβανε ορισμένες ενδιαφέρουσες δηλώσεις − μια αναφορά στο «γήινο βασίλειο», για παράδειγμα, και το απόφθεγμα ότι «οι πολιτικές έννοιες είναι απλές σε σύγκριση με εμάς, τα ανθρώπινα όντα». 

Δυστυχώς, το βιβλίο «Μελάνια» δεν αποκαλύπτει κανένα εμπρηστικό μυστικό. Αντιθέτως, περιγράφει άνευρα την παιδική της ηλικία, τις πρώτες μέρες που έβγαινε με τον Τραμπ, τη συμβολή της στη διακόσμηση του Λευκού Οίκου και, πιο πειστικά, την αγάπη και το ενδιαφέρον της για την προστασία του γιου της, Μπάρον. Όπως αρμόζει στη σύζυγο ενός πολιτικού, αναφέρεται στην πολιτική. Υπερασπίζεται το δικαιώμα στην άμβλωση και εξηγεί την αντίθεσή της στον χωρισμό των παιδιών από τους γονείς τους στα σύνορα. 

Σε γενικές γραμμές, όμως, ούτε υπερασπίζεται ούτε καταδικάζει τον σύζυγό της, αλλά διεκδικεί το δικαίωμά της στην προσωπική της ζωή. Οι απόψεις της εκφέρονται αόριστα. Όταν περιγράφει τις διαμαρτυρίες του κινήματος Black Lives Matter, το 2020, δεν κατονομάζει τον George Floyd, αντ’ αυτού τον αποκαλεί «έναν μαύρο κάτοικο της Μινεάπολης» που σκοτώθηκε από την αστυνομία. Για το αποτέλεσμα των εκλογών του 2020, λέει: «Δεν είμαι η μόνη που αμφισβητεί τα αποτελέσματα». 

Όλα αυτά δεν δίνουν καμία συνεκτική αίσθηση για το ποια είναι η κυρία Τραμπ. Υπάρχει η Μελάνια-υποψήφια υπάλληλος: «Συνεχίζω να προσεγγίζω τα καθήκοντά μου μεθοδικά, επιδιώκοντας την αριστεία σε ό,τι κάνω». Υπάρχει η Namaste Melania −«η γνήσια ευτυχία δεν βρίσκεται στα υλικά αγαθά, αλλά μάλλον στο βάθος της αυτογνωσίας και της αυτοαποδοχής»−, η υλίστρια Melania, η οποία απολαμβάνει τη μόδα και τα ωραία αυτοκίνητα, και η Αρειανή Melania, η οποία πιστεύει ότι μια ουρά 20 ατόμων στο τελωνείο του αεροδρομίου της Νέας Υόρκης είναι αξιοσημείωτη για το μεγάλο μήκος της και όχι, αντιθέτως, για το πόσο μικρή είναι. Η πιο συναρπαστική ατάκα του βιβλίου είναι ίσως η εξής: «Η οδήγηση προσφέρει ελευθερία». 

Το «Melania» είναι μπανάλ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι επίκαιρο. Για χρόνια, το στυλ του Τραμπ ήταν τόσο αποπροσανατολιστικό που οι επικριτές του απαξίωναν τον τρόπο με τον οποίο μεταμόρφωσε την πολιτική συναίνεση σε μια σειρά θεμάτων, από τη μετανάστευση έως το εμπόριο. Λίγο πριν η Αμερική φέρει ξανά την κυρία Τραμπ στον Λευκό Οίκο ή αποκτήσει τον πρώτο της «Πρώτο Κύριο», η κυρία Τραμπ συμβάλλει στον επαναπροσδιορισμό του ρόλου της/του συζύγου του/της Προέδρου. Ο ρόλος αυτός μπορεί να εμπεριέχει οτιδήποτε θέλει το συγκεκριμένο πρόσωπο, ακόμα και, στην περίπτωσή της, κάτι ελάχιστο.