Ένα χρυσό απόγευμα. Caralho!
Με μια χαλασμένη Leica
ΠΕΤΑΞΑ ΒΙΑΣΤΙΚΑ στη βαλίτσα την M6 ―ούτε θήκη ούτε τίποτα ― και μπλόκαρε ο φακός. Ακίνητος στα 22 μέτρα. Της έδωσα όμως μια ευκαιρεία για το ονόρε. Τράβαγα ανόρεχτος από το ξενοδοχείο μου ως το Απροαδόρ, το λαϊκό πάρτυ του δειλινού, τα αλάτια στο καστανό δέρμα, τα τέλεια σώματα, τα κάτασπρα δόντια. Γυμνός κι εγώ, δίχως κόμπλεξ, όλοι από την ίδια θάλασσα βγήκαμε, τι πάει να πει. Λίγη ώρα μετά, ίσιωσα. Πώς να είσαι μουτρωμένος μέσα σε τόση ομορφιά; Σήμερα εμφάνισα το φιλμ. Το αφήνω εδώ, να βρίσκεται. Caralho!
