Γράφτηκε τη μέρα της ταφής της
Το πρώτο που είδα ήταν ένα τραβεστί με μαδημένα φρύδια κι ένα μαραζωμένο τριαντάφυλλο στα χέρια-κόκκινο. Φορούσε ένα παλιό τζην και ένα άσπρο φανελάκι απροσδιορίστου στιλ μ’ ένα δράκο φτιαγμένο από πούλιες. Δαγκωνόταν δακρυσμένο και κοίταζε απορημένο γύρω του, περιμένοντας έξω από την εκκλησία να βγει το σώμα της Μαλβίνας.
Παράξενα σύνεφα, ένα ζεστό Σάββατο του Ιουνίου.
Το ετερόκλητο πλήθος, βαθιά λυπημένο και ειλικρινές, ακολούθησε το μαύρο φέρετρο με βήμα ασταθές και σιωπή και ρουφήγματα της μύτης. Flashy gays δίπλα σε πολιτικούς και ερείπια της νύχτας δίπλα σε διανοούμενους. Η φευγαλέα τους ένωση πίσω απ' το άδειο σώμα μιας γυναίκας που δεν κατατάχθηκε πουθενά κι έζησε κατά βάθος μόνη είχε κάτι σχεδόν ιερό.
Το χειροκρότημα ήταν κι αυτό σπαστό και απορημένο. Το ετερόκλητο πλήθος, βαθιά λυπημένο και ειλικρινές, ακολούθησε το μαύρο φέρετρο με βήμα ασταθές και σιωπή και ρουφήγματα της μύτης.Ο Σουγκλάκος δίπλα στον Λευτέρη Βογιατζή, το τραβεστί δίπλα στο Βασίλη Βασιλικό, ο Πητ Παπαδάκος δίπλα στον Κωνσταντίνο Βήτα , flashy gays δίπλα σε πολιτικούς και ερείπια της νύχτας δίπλα σε διανοούμενους. Η φευγαλέα τους ένωση πίσω απ’ το άδειο σώμα μιας γυναίκας που δεν κατατάχθηκε πουθενά κι έζησε κατά βάθος μόνη είχε κάτι σχεδόν ιερό.
Σ’ έκανε να σκέφτεσαι οτι κι αυτοί , τα ορφανά της κανονικότητας, οι απόσυνάγωγοι, τα παράξενα λουλούδια του κόσμου, έχουν ψυχή και δάκρυα κι ένα μυστικό δεσμό που τους ενώνει και αποκαλύπτεται κάτι τέτοιες ώρες. «Αυτή είναι η οικογένειά μου «, σκέφτηκα ακολουθώντας τη σειρά στα κυπαρίσσια. «Συνθηκολογώ μαζί της. Ζητώ την προστασία της και θα της δώσω την δική μου».
Ο τάφος ήταν στενός και στριμωγμένος-γρήγορα πέσανε τα χώματα κι από πάνω κουκουλώθηκαν με ετοιματζίδικα λουλούδια. Υπερφυσικά, σαρκώδη τριαντάφυλλα, ίδια όλα ανακατεμένα με χώματα –ένα θέαμα που γύρω-γύρω έστεκαν οι φίλοι και κοίταζαν υπνωτισμένοι. Έστεκαν κι όταν τελείωσε η ταφή, ώρα πολλή, λες κι ήταν δεμένοι όλοι με την ίδια αλυσίδα κι αν έφευγε ένας, θα κατέρρεαν παντοτινά οι υπόλοιποι.
Παιδιά, ας είμαστε αληθινοί ο ένας με τον άλλον, γιατί όλο αυτό, που φαίνεται τόσο ποικίλο και συναρπαστικό και αιώνιο, είναι κάτι ψεύτικο και φευγαλέο και ανόητο, και είμαστε ανάμεσα στα διασταυρούμενα πυρά της λογικής και της πίστης-μια νύχτα στην παραλία του Ντόβερ.
Η Μαλβίνα το έλεγε: μόνο η αγάπη μένει.
σχόλια