Αντίο Μαλβίνα!

Αντίο Μαλβίνα Facebook Twitter
Μαλβίνα Κάραλη και Στάθης Τσαγκαρουσιάνος. Φωτ.: Σπύρος Στάβερης/ LIFO
8

Η Μαλβίνα ήταν ένα από τα λίγα πράγματα που άξιζαν στη μικροπρεπή κι άφιλη φάρα μας-ένα πρόσωπο μεγάλης περηφάνιας και γενναιοδωρίας. Δεν έμοιαζε σε κανέναν. Κανείς δεν θα την υποκαταστήσει ποτέ. Ήταν προϊόν μιας μοναδικής χημείας που είχε μέσα Mέση Ανατολή, την υγρασία της Κεντρικής Ευρώπης, τον τρόπο που ερωτεύονται τα λαϊκά κορίτσια στο Μενίδι, τα φληναφήματα του Ζουλάφσκι, ένα σχεδόν εργαστηριακό βλέμμα πάνω στην ανθρώπινη βλακεία, μεγάλη τρυφερότητα και υπέροχα μάτια που ακόμα κι όταν γέλαγε ήταν σαν δακρυσμένα.

Είχε δεχτεί να γράφει στο Symbol, για τη φιλία μας. Ποτέ δεν μίλησε για λεφτά. Ποτέ δεν μίλαγε για λεφτά με τους φίλους της. Τα άρπαζε από τα media και μετά τα σκόρπιζε στην παρέα της, σαν να μην υπάρχει αύριο. Αν κάτι σ’ άρεσε στο σπίτι της (σε ένα από τα σπίτια της, που άλλαζε τα τελευταία χρόνια σαν πουκάμισα- στην Πλάκα, τη Βουλιαγμένη, το Κολωνάκι) επέμενε να το πάρεις μαζί σου φεύγοντας. Ήθελε να μου δώσει την Jaguar της να την έχω να την κυκλοφορώ: «Πάρ’ την» μου είπε μια μέρα. «Είναι κλεισμένη στο γκαράζ...εγώ δεν ξέρω να οδηγώ». Δεν ήταν μια διάθεση απογύμνωσης που είχε στο τέλος όταν ήρθε η αρρώστια, ήταν ένα συστατικό του μποέμικου χαρακτήρα της. Αν και στην ιδιοφυή τηλεοπτική περσόνα της αλλά και στο gestalt της ιδιωτικής της ζωής η Μαλβίνα προέβαλλε την εικόνα της υποτακτικής γυναίκας που σκύβει το κεφάλι στα αρσενικά και βρίσκει γαλήνη στην κουζίνα της, εγώ νομίζω οτι ήταν ένα ποιητικό, επιβιωτικό αλητάκι που διέσχιζε τον ουρανό μόνο του-σαν πουλί που γι’ αυτό δεν υπάρχει φωλιά. Ίσως γι αυτό υπερεκτιμούσε τις αγκαλιές –των εραστών και των φίλων της. 'Ισως γι’ αυτό μυθοποιούσε το γάμο. Η Μαλβίνα ήταν παντα μια περιπλανώμενη, παιδί αγνώστου πατρός- κι αυτό της προσέδιδε παρατολμία και ιδιωματικότητα.

Φανταζόμουν οτι θα γεράσει και θα είναι το καταφύγιό μου, μερικές νύχτες που θα χρειαζόμουνα μια ψαρόσουπα και μια αληθινή φίλη να πούμε τις μπούρδες μας. Μου το χάλασε!

Τη θυμάμαι και στα ψηλά και στα χαμηλά και τώρα που όλα τα αλέθει ο θάνατος, όλες οι εικόνες της με συγκινούν το ίδιο. Βράδια που μεθύσαμε και βράδια που κλάψαμε, βράδια που κάψαμε τα μωσαϊκά και βράδια που πενθήσαμε για απροσδιόριστα πράγματα.Την θυμάμαι την εποχή της δόξας της (όταν δεν μας άφηναν να περάσουμε και φορούσε περούκες να μη την αναγνωρίσουν) και την εποχή της πτώσης της (όταν έφυγε στην Αμερική και μόνο τρεις άνθρωποι της στάθηκαν: η Άντα η Αλβανίδα γυναίκα του σπιτιού, η Μαριάννα Βαρδινογιάννη και κυρίως ο Μενέλαος Καραμαγγιώλης, ο τελευταίος έρωτας της ζωής της).

Όταν γύρισε από τις χημειοθεραπείες της Αμερικής βγήκαμε σε ένα ταβερνάκι κοντά στο σπίτι της, στην Πλάκα. Μόλις είχε μπει το φθινόπωρο, τα μαλλιά της είχαν μακρύνει, το πρόσωπό της ήταν γαλήνιο. Ποτέ δεν την είχα δει τόσο όμορφη και της το είπα. Δεν είχε εκείνη την λάμψη του άστρου που καίγεται και που την έκανε διάσημη- ήταν μια επιτέλους ήσυχη (ή συνθηκολογημένη;) γυναίκα, που έπινε λίγο άσπρο κρασί και χαμογελούσε στην βραδινή δροσιά. Πίστευε και πιστευαμε οτι το κακό είχε περάσει, τουλάχιστον έτσι της είχαν πει. Έκανε ψύχρα και φόρεσε την ζακέτα της- απτή και γήινη, αυτό το σιδερένιο κορίτσι που τρομοκράτησε τον Σημίτη και την έτρεμαν για τον τσαμπουκά της και την ιδιορρυθμία της. Τελευταία φορά την είδα στην Ευρωκλινική, λίγο πριν μπει ο χειμώνας. Ήταν πριν την απόλυτη κατάρρευση. Δεν χρειάζεται να πω τις εξευτελιστικές λεπτομέρειες. Είχε σταματήσει πια να γράφει τη στήλη της στο symbol, μετά βίας ρουφούσε νερό με το καλαμάκι. Ήταν βράδυ, μετά τη δουλειά- τη βγάλαμε στο μπαλκονάκι πάνω από τον κήπο και είχε ένα ωραίο φεγγάρι στον κόκκινο ουρανό. «Πες μου σε παρακαλώ, μυρίζω;», με ρώτησε κοιτώντας με στα μάτια. Ο Αντώνης Τσιπιανίτης (ένας από τους στενότερους φίλους της) πήγε μέσα για να μην τον δει κι έβαλε τα κλάματα. «Όχι, Μαλβίνα στ’ ορκίζομαι, δεν μυρίζεις», της είπα και την αγκάλιασα. Αλλά ήδη ήξερε. Και ήξερα.

Άνθρωποι σαν την Μαλβίνα, επειδή είναι τόσο αταίραιστοι και ιδιαίτεροι, πολλές φορές χάνονται, γιατί τρομάζουν την κοινωνία. Η Μαλβίνα ευτύχησε να γίνει σταρ (πάντα ένιωθε σταρ) και να περάσει αρχοντικά ως προς το ζην. Μερικοί προσπάθησαν να την εξαφανίσουν και εν μέρει τα κατάφεραν-κυρίως όμως την έκαμψε ένα αίσθημα κούρασης που την κατέλαβε τα τελευταία χρόνια, και που δεν της άφηνε πίστη και σθένος να δουλέψει όπως παλιά. Μια αδιαφορία επίσης για τη δόξα, που τη χόρτασε και τη γλέντησε.

Εγώ όμως δεν τη χόρτασα τη Μαλβίνα. Το εννοώ. Φανταζόμουν οτι θα γεράσει και θα είναι το καταφύγιό μου, μερικές νύχτες που θα χρειαζόμουνα μια ψαρόσουπα και μια αληθινή φίλη να πούμε τις μπούρδες μας.

Μου το χάλασε!

 ------------

Το άρθρο γράφτηκε τη μέρα που πέθανε η Μαλβίνα. Ψηφιοποιείται εδώ ολόκληρο για πρώτη φορά

Οπτική Γωνία
8

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι λύκοι της Γκράβας, το Χάρβαρντ και το λαγούμι

Οπτική Γωνία / Οι λύκοι της Γκράβας, το Χάρβαρντ και το λαγούμι

Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και βλέπει την πλάτη της Ζωής Κωνσταντοπούλου, επαναφέρει τα σενάρια συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα. Πόσο ρεαλιστικά όμως είναι όλα αυτά; 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
ΕΠΕΞ Πορνό

Οπτική Γωνία / «Δεν μου αρέσει να νιώθω ότι παίζω τον ρόλο που είδαν σε μια ταινία πορνό»

Τρεις γυναίκες μιλούν για το πώς αντιμετώπισαν το θέμα της συστηματικής παρακολούθησης πορνογραφίας από τον ή την σύντροφό τους και για τις επιπτώσεις που είχε στη σχέση τους.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Αντιμόνιο στη Χίο: Τοξική πληγή ή πηγή πλούτου;

Ρεπορτάζ / Αντιμόνιο στη Χίο: Τοξική πληγή ή πηγή πλούτου;

Η προκήρυξη διαγωνισμού για την εξόρυξη αντιμονίου στη Βόρεια Χίο έχει φέρει σε αντιπαράθεση την τοπική κοινωνία με την κυβέρνηση. Τι υποστηρίζει κάθε πλευρά και πόσο πιθανός είναι ο περιβαλλοντικός κίνδυνος;
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Τις επόμενες μέρες Θα δούμε περισσότερη βία, συλλήψεις και οργή»

Ανταπόκριση από την Κωνσταντινούπολη / «Τις επόμενες μέρες θα δούμε περισσότερη βία, συλλήψεις και οργή»

Ερντογάν εναντίον Ιμάμογλου: Η αρχή ή το τέλος μιας σκληρής σύγκρουσης; O διευθυντής της Milliyet, ο ανταποκριτής της «Süddeutsche Zeitung» και πολίτες περιγράφουν την κατάσταση που επικρατεί στην πόλη και το χάος που απειλεί τη χώρα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Eνηλικίωση, αυτή η αναπόφευκτη

Οπτική Γωνία / «Όταν, μεγάλος πια, χάνεις έναν γονιό, είσαι πολύ μεγάλος για να μεγαλώσεις»

Βγάζεις ταυτότητα στα 12, παίρνεις δίπλωμα οδήγησης μετά το λύκειο, έχεις δικαίωμα ψήφου στα 17. Όμως η αληθινή ενηλικίωση έρχεται όταν δεν είσαι πια το παιδί κάποιου.
ΛΙΝΑ ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗ
Μιχάλης Τσιντσίνης: «Σοβαρή ενημέρωση δεν σημαίνει και ξενέρωτη» Ή «Δεν λείπει η άποψη αλλά η έρευνα και η νηφάλια σκέψη»

Συνέντευξη / Μιχάλης Τσιντσίνης: «Σοβαρή ενημέρωση δεν σημαίνει και ξενέρωτη»

Ο διευθυντής σύνταξης της κυριακάτικης έκδοσης της «Καθημερινής» δίνει την πρώτη του συνέντευξη και μιλά για το μέλλον των εντύπων, την ποιοτική δημοσιογραφία, τα social media αλλά και την κριτική που έχει δεχθεί κατά καιρούς το μέσο στο οποίο εργάζεται. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

8 σχόλια
"Μερικοί προσπάθησαν να την εξαφανίσουν και εν μέρει τα κατάφεραν-κυρίως όμως τα κατάφερε ένα προαίσθημα κούρασης που την κατέλαβε τα τελευταία χρόνια, και που δεν της άφηνε πίστη και σθένος να δουλέψει όπως παλιά..." Μήπως κουράστηκε να σηκώνει το βάρος όλης αυτής της περσόνας; Μάλλον θα μου την "πείτε" και είναι σεβαστό βεβαίως, αλλά τι να σας πω βρε παιδιά... Αυτός ο άνθρωπος δεν μου φαινόταν αληθινός. Σα να αναγκάστηκε να υποδύεται κάποια που μάλλον δεν ήταν. Κάτι σα τη Βουγιουκλάκη που και κείνηι πέθανε επειδή κουράστηκε να κάνει τη Βουγιουκλάκη όπως είπε ο Βολανάκης νομίζω. Γιατί να έχει μια Τζάγκουαρ αφού δεν οδηγούσε ; Κάτι τέτοιο εννοώ.....
Ακόμα κρατάω κάποιες σελίδες του αλήστου μνήμης "Φαντάζιο"όπου δημοσιευόταν σε συνέχειες το "Ήμουν το νούμερο 88 του οικοτροφείου" και που μέσα από αυτές έγινε η πρώτη μας "γνωριμία". Από κει κι έπειτα διάβασα όλα τα βιβλία της, κυνηγούσα ό,τι δικό της: άρθρα, συνεντέυξεις, εκπομπές της, ακόμα και φωτογραφίες της.Ο θάνατός της με συγκλόνησε. Ήταν δύσκολο να δεχτώ οτι ένα τόσο ζωντανό και χαρισματικό πλάσμα θα έπαυε ποτέ να φωταγωγεί με τη φυσική παρουσία του.
Ελπίζω, ή όχι, μάλλον πιστεύω πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι σαν τη Μαλβίνα, αυθεντικοί και απρόβλεπτοι, άνθρωποι που μπορούν να μας βοηθήσουν μα πάμε μπροστά όχι μόνο σαν έθνος, περισσότερο ως ανθρώπινα όντα.
Δε θεώρησα ποτε πως οι λεπτομέρειες μιας αρρώστιας ειναι εξευτελιστικές. Μα ποτε. Κανεις δεν εξευτελιζεται λόγω αςθενειας. Κι αυτα ειναι για να συμβαίνουν στους ανθρώπους. Κατα τα αλλα πολυ όμορφο κείμενο..
Και αν το διάβαζε ο Σημίτης...Μπορείί να υπάρξει άραγε ποτέ το αίσθημα ενοχής και ως ένα ελάχιστο δείγμα δι0καιοσύνης; Αυτό κάποιων μπορεί να τους έλαχε η ευγενική συγκυρία της ζωής να μπορούν να το απαντήσουν, γιατί κάποιοι ίσωα να μην το ομολογούν ούτε στον ίδιο τους τον εαυτό. Αλλά κα που να ξέρουμε πια.... Σ'αυτήν την συγκεκριιμένη περίπτωση, σαν πως να μάθουμε. Αλλά και πάλι, τί λέω, θα ήταν το χειρότερο, φαντάζομαι, γι αυτήν τν μοναδική τύπισσα, να βγαι το αυλικό εκείνο ξεφτιλίκι να της πλέξει και εγκώμιο μετα θάνατον. Τάχα θια ταν και κατόπιν μετάνοιας; Το πιο πιθανόν, αν ακόμα ζούσαμε στην εποχή του Χρματιστηρίου, θα ταν σε τίποτα βραβεία Status... Oπότε, πάλι καλά να λέμε, η Κρίση μας γλύτωσε, ας πούμε, και απο τέτοπιες καπηλεύσεις.Το μόνο που μπορεί να ειπωθεπι πλέον, από μας έστω τους νεότερους και ανήκοντες σε έναν άλλο, αλλά, ίδιου αγωνισμού κοινωνικό αγνωστικισμό , είναι απλά ένα "ευχαριστούμε Μαλβίνα, τουλάχιστον για το θαρρος σου". Γιατί θρασύδειλοι, υπάρχουν κυρίως, στην ιστορία. Γενναίο όμωςι, μόνο κάποιες φορές.(Δεν κρίνω απαραίτητο να δημοσιοοιηθεί το σχόλιο. Thanx)