Στην ταινία Drive ο Ryan Gosling υποδύεται έναν οδηγό stuntman που ανακατεύεται εκεί που δεν τον σπέρνουν. Το είδα το σαββατοκύριακο που πέρασε κι αν μου επιτρέπεται ένα σχόλιο, το σενάριο ήταν μια χαζομάρα και μισή, δείχνοντας τον εγκληματία με τη χρυσή καρδιά. Όμως η φωτογραφία, η μουσική και η ατμόσφαιρα αποζημίωναν με το παραπάνω, τόσο πολύ, που δε χρειαζόταν καν να παρακολουθείς την υπόθεση.
Αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν ότι έδειχνε τους δρόμους του Λος Άντζελες με ένα τρόπο που σπάνια βλέπεις στο σινεμά: όπως είναι και στην πραγματικότητα. Συνήθως βλέπουμε τους δρόμους από ψηλά, χωρίς να υποψιάζεται ο θεατής το χειρότερο μποτιλιάρισμα παγκοσμίως, τη ζωή που περιστρέφεται και είναι οργανωμένη γύρω από το αυτοκίνητο, το ότι είναι σχεδόν αδύνατον να περπατήσεις στο δρόμο.
Έτσι είναι η πόλη τη νύχτα: μπορεί να μην έχει την κίνηση που μπορεί να τρελάνει, αλλά έχει μοναξιά, έχει σκοτάδι παρά τα φώτα, έχει μία ενοχλητική αίσθηση επανάληψης και απεραντοσύνης. Ίσως και να είδα αυτά που πιστεύω εγώ γι'αυτό το τόσο παράξενο μέρος, που μπορεί να είναι όλα αυτά αλλά ταυτόχρονα έχει και μία αλήτικη γοητεία, σα να ζεις μέσα στο Mad Max.
Η ταινία μου θύμισε άλλες σκηνές με κυνηγητά μέσα σε πόλεις, μερικά τόσο καλογυρισμένα που σου κόβουν την ανάσα. Όσο καλογυρισμένα και να είναι όμως, χρειάζεται ένας ικανός συμπρωταγωνιστής, που είναι η ίδια η πόλη.
Η σειρά με τον κατάσκοπο Τζέισον Μπορν έχει άπειρα κυνηγητά, όλα ένα κι ένα, αλλά το αγαπημένο μου είναι στη Μόσχα, όπου ο Μπορν ενώ ξεφεύγει προλαβαίνει να διαβάσει και το χάρτη (!)
Ένα από τα καλύτερα κυνηγητά που έχουν γυριστεί, τεράστιο και περίπλοκο, στο Bullit του 1968 με τον McQueen στο τιμόνι. Συμπρωταγωνιστής φοβερός, το Σαν Φραντζίσκο, με τους λόφους, τις κατηφόρες και τη θάλασσα:
σχόλια