• Μένουμε στο Μετς τα τελευταία 7 χρόνια. Ένας μεγάλος κήπος/λόφος απλώνεται πίσω από την πολυκατοικία μας. Εκεί έχει ψηλά δέντρα, πεύκα, κυπαρίσσια, κουνούπια, ποτιστικά που «χορεύουν» το πρωί, ένα γήπεδο μπάσκετ κι ένα μπαλκόνι όπου λιάζονται πάντα καμιά δεκαριά γάτες. Βγαίνοντας από τον κήπο, είναι η «παραλία». Η καλύτερη, ίσως, πίτσα της Αθήνας, ένα παραδοσιακό καφενείο-μαγειρείο, ο φούρνος, σούπερ μάρκετ, μαρμαράδικα, μεγάλα πεζοδρόμια, κολλυβότουρτες που φαίνονται σαν τούρτες γενεθλίων και ενδιαφέρουσες φάτσες που ανεβοκατεβαίνουν στον δρόμο.
• Είναι 15 λεπτά από το κέντρο κι αυτό μας βολεύει γιατί θέλαμε να κινούμαστε με τα πόδια – σου δίνει μεγάλη ελευθερία αυτό. Ξέρεις τι ώρα θα φτάσεις στη δουλειά σου, πίνεις άφοβα, χωρίς να χρειάζεσαι να πάρεις αυτοκίνητο, αισθάνεσαι πως είναι όλα δίπλα σου.
Έχουμε δει σε τοίχο της γειτονιάς γραμμένο το «Antifa area» και λίγο πιο δίπλα, με κακή και αγχωμένη γραμματοσειρά, «σ' ένα βράδυ σου είπα όσα δεν έχω πει ποτέ στη φίλη μου».
• Το πιο «ιδιαίτερο» χαρακτηριστικό της γειτονιάς είναι το Α' Νεκροταφείο. Κλασικά, θα ακούσεις να σου λένε πως είναι ένα υπαίθριο μουσείο. Εμείς προτιμούμε να το βλέπουμε σαν ένα μαγικό playground και σαν τον ιδανικό περίπατο, αν υποφέρεις από hangover.
• Περνάμε καθημερινά μέσα από κηδείες και παρατηρούμε τα θλιμμένα πρόσωπα, τα ντυσίματα, αυτά που τρώνε και πίνουν στα τραπεζάκια, τα σπασμωδικά αστεία που λέγονται βιαστικά για να απαλύνουν κάπως τον πόνο. Λόγω του νεκροταφείου υπάρχει μια ιδιαίτερη, ας πούμε, «αττική θλίψη». Δεν είναι ακριβώς δυσάρεστο, είναι όμως πιο περίπλοκο.
• Αγαπημένη μας διαδρομή, ο καθημερινός, πρωινός μας περίπατος από το σπίτι στο στούντιό μας. Ξεκινάμε από Μετς, Αγία Φωτεινή και Καλλιρρόη για την πρωινή δροσιά, περνάμε μέσα από Πλάκα, όπου τα μαγαζιά δεν έχουν ανοίξει ακόμα και οι τουρίστες κάνουν νάνι, βγαίνουμε στη Μητρόπολη, Ερμού, Κολοκοτρώνη, και καταλήγουμε στον πλάτανο της Μιλτιάδου. Σε όλη αυτήν τη διαδρομή υπάρχουν μικρά μυστικά με χελώνες, πουλιά και πουλιά, γκράφιτι, καμπανάκια, αριθμούς και άλλα πολλά που την κάνουν πολύ «εμπνευστική».
• Για καφέ δεν βγαίνουμε ποτέ. Λαχανικά ψωνίζουμε από τον Γιώργο, που έχει το μανάβικο στη Μάρκου Μουσούρου, ή από τη λαϊκή στην Αρχιμήδους. Για ποτό μπορείς να πας στο Odeon, στο Chelsea, για φαγητό στο καφενείο στην Αναπαύσεως, στο Colibri για πίτσα.
• Υπάρχουν πολλές πανέμορφες μονοκατοικίες με εσωτερικούς κήπους και γιασεμιά και βουκαμβίλιες, αρκετά μοντερνιστικά κτίρια στα οποία θέλουμε να μπούμε από ένα παράθυρο και να τα κατασκοπεύσουμε, υπάρχουν '80s πολυκατοικίες-τούρτες που θα θέλαμε να πάμε στην ταράτσα τους και να τους βάλουμε κεράκια, αρκετά άδεια πρώην μαγαζιά, όπου τώρα μάλλον αποθηκεύουν φέρετρα, και κάποια κενά ανάμεσα στις πολυκατοικίες που έχουν ακόμα χώμα στο έδαφος και μοιάζουν με το γοητευτικό κενό ανάμεσα στα μπροστινά δόντια. Πάντως, το πιο ενδιαφέρον ή μυστήριο ή περίεργο κτίριο είναι το Μουσείο Κέρινων Ομοιωμάτων! Βέβαια, δεν έχουμε μπει ποτέ μέσα, κυρίως γιατί δεν έτυχε αλλά και γιατί, άμα τελικά μπούμε, ίσως χάσει κάτι από τη μαγεία του.
• Είναι ένα κοριτσάκι που πρέπει να περνάει όλη την ημέρα στον δρόμο, περπατώντας και μιλώντας στο τηλέφωνο. Συνήθως την ακολουθεί ένας σκύλος. Δεν ξέρουμε το όνομά της, αλλά μοιάζει με τραγούδι.
• Έχουμε δει σε τοίχο της γειτονιάς γραμμένο το «Antifa area» και λίγο πιο δίπλα, με κακή και αγχωμένη γραμματοσειρά, «σ' ένα βράδυ σου είπα όσα δεν έχω πει ποτέ στη φίλη μου».
• Πολλοί φίλοι καλλιτέχνες, μουσικοί και σκηνοθέτες μένουν γύρω μας. Οι μαρμαράδες, οι λουλουδάδες, οι νεκροφόρες και η όλη αλυσίδα του νεκροταφείου δημιουργούν μια σουρεαλιστική ατμόσφαιρα. Είναι τόσο περίεργο να βλέπεις καθημερινά πορτρέτα ανθρώπων που έχουν φύγει. Είναι σαν μια έκθεση σε βιτρίνες. Σε ένα πορτρέτο ενός πολύ συμπαθητικού κυρίου πρωταγωνιστεί και μια vintage EKO κιθάρα πού είναι ίδιο μοντέλο με ένα μπάσο μας. Πάντα σκεφτόμαστε πως κάτι σημαίνει αυτό και πως κάτι θα πρέπει να το κάνουμε. Επίσης, τα καλοκαίρια θα συναντήσεις και πολλά «κοράκια» να πηγαίνουν για μεροκάματο, καπνίζοντας φτηνά τσιγάρα, βάζοντας συνήθως το πακέτο στην πάνω τσέπη του άσπρου πουκαμίσου τους.
Info: Μέσα στον Σεπτέμβριο θα πετύχετε τους Callas στο φεστιβάλ ΨΧ στο Ρομάντσο, στο Liverpool International Festival of Psychedelia και στο warm up gig του φεστιβάλ στο Λονδίνο, που το οργανώνει το Artrocker magazine. Επίσης, βρίσκονται στο post production της νέας τους ταινίας The Great Eastern, για την οποία γράφουν, μαζί με τον Lee Ranaldo (Sonic Youh), το soundtrack. Από αρχές Οκτωβρίου θα αρχίσουν πάλι τις εκθέσεις και τις συναυλίες στο Velvet Room.
