» Τοκυρίαρχο ευρωπαϊκό φαινόμενο τη χρονιάπου πέρασε ήταν η πιστοποίηση τηςσοβαρότητας και της μεθοδικότητας τηςΓερμανίας να μπει στον κινηματογραφικόχάρτη. Το κατάφερε σε σημαντικό βαθμό,βασιζόμενη στις γενναίες παραγωγέςθεμάτων με εθνική καταγωγή, ιστορικέςμνήμες, θαρραλέα ματιά στην εγχώριανοοτροπία. Τονίζω την παραγωγή, διότι,πέρα από τα γούστα και τις αντιρρήσειςτου καθενός σε προσωπικό ή καλλιτεχνικόεπίπεδο αντίστοιχα, οι ταινίες πουείδαμε στη χώρα μας αλλά και κάποιεςπου θα τρυπώσουν διά της πλαγίας οδού,είναι άρτιες, παρακολουθήσιμες, δηλωτικέςενός ρεύματος. Και κατάφεραν να σπάσουντον πάγο της αγγλόφωνης προκατάληψης,με αποκορύφωμα το φαινόμενο Οι Ζωέςτων Άλλων. Οι Γερμανοί έχουν κρατήσειτις απαραίτητες, αναζωογονητικάεμπορικές κωμωδίες τους εντός τωνσυνόρων - αυτές που έχουμε ξεκινήσεινα κάνουμε κι εδώ, μόνο που στην Ελλάδαυπάρχει μια μαύρη τρύπα ανάμεσα στοσινεμά των εισιτηρίων και στις ταινίεςπου μπορούν να κάνουν εισιτήρια, ναπροκαλέσουν σκέψη και ίσως, με καλήτύχη, να εξαχθούν.
»ΤοΠαλλάς ανοίγει, για πρώτη φορά μετά τηνανακαίνισή του, τις πόρτες του στοσινεμά που κάποτε δοξάστηκε στη μεγάλητου αίθουσα. Μετά τον καλλιτεχνικόθρίαμβο του Δημήτρη Παπαϊωάννου πουπαρακολούθησαν 100.000 άνθρωποι (tough act tofollow), αλλαγή κλίματος με το πρώτο απότα αφιερώματα που ετοιμάζονται στονπαγκόσμιο κινηματογράφο. Το επταήμεροστη Σχολή του Βερολίνου επιμελήθηκε ογνώστης Μισέλ Δημόπουλος, ο οποίοςείμαι σίγουρος πως νοσταλγικά έκανετις εκλεκτικές του αναλογίες οργανώνονταςτο υλικό του, αφού το περιοδικό στοοποίο ανδρώθηκε, ο «ΣύγχρονοςΚινηματογράφος», υπήρξε ο πυρήνας τουνέου ελληνικού κινηματογράφου, όπωςαντίστοιχα το περιοδικό «Revolver» είναιτο θεωρητικό οπλοστάσιο της γερμανικής«σινεπέλασης». Η επιλογή αποδεικνύειπως το «μπαμ» που προήλθε από το GoodbyeLenin δεν ήταν καθόλου τυχαίο. Το νέογερμανικό κύμα είναι η αναγνωρίσιμηανανέωση μετά τη δεκαετία του Σλέντορφ,του Βέντερς και του Φασμπίντερ. Πιοπλούσιο και πολυσυλλεκτικό, σαν τηδιευρυμένη δομή της βερολινέζικηςκοινωνίας, τοποθετεί τον πολίτη μπροστάστα φαντάσματα που κουβαλάει στοσυλλογικό ασυνείδητο και στα διλήμματαμιας οργάνωσης που αποπροσανατολίζει.Με πυγμή ή στοχασμό, ανάλογα.
»Τοαφιέρωμα περιλαμβάνει 16 ταινίες καιξεκινάει απόψε, 22 του μηνός, με τοντουρκικής καταγωγής Τόμας Άρσλαν. Στηλογική ενός μίνι φεστιβάλ, οι ταινίεςθα είναι σχεδόν άπαιχτες στη χώρα μαςμε μεγάλη γκάμα, από τελείως άγνωστουςσε εμάς σκηνοθέτες μέχρι τον ΚρίστιανΠέτζολντ, ο οποίος θα παραστεί στηνπρεμιέρα της πολύ καλής τελευταίας τουταινίας Ιεριχώ, μαζί με την πρωταγωνίστριάτου, βραβευμένη ηθοποιό Νίνα Χος.Ενδιαφέρον προκαλεί η πρόσκληση τουδιευθυντή φωτογραφίας ΡάινολντΦορσνάιντερ, του μόνου που έχει γενικήεποπτεία της εν λόγω παραγωγής, αφούέχει φωτίσει αρκετές από τις ταινίεςτου ρεύματος του Βερολίνου - θα είναιεδώ μαζί με τη σκηνοθέτη Μαρία Σπετ. Ηεβδομάδα γερμανικού σινεμά στο Παλλάςείναι γεγονός από πολλές πλευρές.
»Καισε ένα άλλου τύπου δίλημμα, απόψε Πέμπτηεμφανίζονται οι δυο υποσχόμενεςνεο-ντίβεςσε διαφορετικές σκηνές της Αθήνας. ΗΜόνικα στο Gagarin και η Sugahspank στο VavelFestivalστο Γκάζι. Για να μη διστάσετε, η ΓεωργίαSugah Καλαφάτη, που λένε ότι τα σπάει σταlive, θα βρίσκεται την 1ηΦεβρουαρίου στο jazzπατάρι του Guru Bar. Τα τραγούδια της πουάκουσα (να ‘ναι καλά το επώνυμο Διαδίκτυο)είναι καταπληκτικά, λερωμένα καιαιχμηρά, μαύρα όσο και η φωνή τηςπερίφημης αλλά άδικα ξεχασμένης BettyDavis, όχι της ηθοποιού αλλά της δεύτερης,αν δεν απατώμαι, συζύγου του ΜάιλςΝτέιβις, η οποία είχε βγάλει μεταξύ ‘73και ‘76 τρία κορυφαία, απελευθερωμένακαι σχεδόν απαγορευμένα στα τότεραδιόφωνα της Αμερικής άλμπουμ, πουμπορείτε να βρείτε με λίγη προσπάθειααπό την εταιρεία MPC σε CD. Ο τόνος τηςSugahspank είναι το ίδιο τσαμπουκαλίδικοςκαι πιο μαύρος από το funk rock της Ντέιβις.Άξια, και καλή συνέχεια.
σχόλια