«Δεν υπάρχει ελληνόφωνοροκ, ρε παιδιά. Υπάρχει αγγλόφωνορεμπέτικο;». Θυμάμαι να το λέει αυτό οΓιώργος Καρανικόλας των LastDrive στο TheApproaching ofthe Hour, έναντοκιμαντέρ με θέμα την εγχώρια αγγλόφωνησκηνή, που έμοιαζε τότε -πρόπερσι, προΜόνικας- να έχει ακόμα αιχμή του δόρατοςτην επιτυχία των RainingPleasure. Ενδεικτική η δήλωσητου μπουχτίσματος με τα δεκάδες ανυπόφοραελληνόφωνα συγκροτήματα που χρησιμοποιήθηκαναπό τις ετοιμόρροπες δισκογραφικές ωςδόλωμα ενός νεαρού και απρόσωπου κοινούπου βολόδερνε στο τεράστιο χάσμα μεταξύΒασίλη και Θανάση Παπακωνσταντίνου.Υπήρξαν ακόμα και περιπτώσεις αγγλόφωνωνγκρουπ, οι τραγουδιστές των οποίων-ωθούμενοι από μια υγιή αντιδραστικότητα-απευθύνονταν ζωντανά στο κοινό ανάμεσαστα τραγούδια στην αγγλική γλώσσα,περνώντας το «κοσμοπολίτικο» μήνυμαμιας παγκοσμιοποιημένης κατάστασηςόπου θεωρητικά μπορεί να σε ανακαλύψειμέσα από διάφορους πληκτρολογημένουςσυνειρμούς ο Γερμανός ακροατής στηmyspace σελίδα σου. Ωραία όλααυτά θεωρητικά, αλλά κακά τα ψέματα: ηελληνική γλώσσα, όταν δεν πνίγεται σεφριχτά εφηβικά κλισέ ή δεν αναμασάμεταφρασμένους ροκισμούς, κάνει έναξεχωριστό ελληνικό γκρουπ (που θέλεινα «μιλήσει», όχι απλά να έχει στίχους)ακόμα πιο ξεχωριστό, πιο μοναδικό, πιοσημαντικό - και συγχρόνως ανοίγει καιτην ίδια τη γλώσσα και τις απεριόριστεςιστορίες που μπορεί να αφηγηθεί. Είτεπρόκειται για τους Στέρεο Νόβα είτε γιατους κόμηδες της Κέρκυρας Κόρε.Ύδρο,που κυκλοφόρησαν προ ολίγου τη νέα τουςδουλειά, η οποία τιτλοφορείται (πουλέγανε) «Όλη η αλήθεια για τα παιδιά του‘78» (αυτοί που πήραν το βάπτισμα τουπυρός με Nirvana και Radiohead- μια χαρά δηλαδή) και ξεκινά έτσι: «Όταν σε έφτυνα στοπρόσωπο για τις χυδαίες και ανήθικεςεμπνεύσεις σου / ποιος να μου το έλεγεπώς σήμερα θα ζέσταινες με λόγια αγάπηςεκλεκτά τις κρύες νύχτες μου;» Έλα ντε.Κι όμως έτσι πάνε αυτά τα πράγματα, όπωςτα λέτε παιδιά...
Φρέσκια, μελωδική,γενναία, ακατάστατη, suigeneris «φτηνή ποπ για τηνελίτ» από αυτούς τους «ελάσσονες τηςεπαρχίας» που είχαν κάποτε δηλώσει ότι«η απελευθέρωση από το έντεχνο θα πρέπεινα γίνει εθνική εορτή», και, για να μηνυπάρχει καμιά παρεξήγηση περί τωνπροθέσεών τους, στο προηγούμενο άλμπουμτους επέτρεψαν και μια στροφή πουπαραλίγο να τους βάλει σε ανεπιθύμηταπεδία αντιπαράθεσης: «Γιατί μπορεί ναμην έχω το χρίσμα της Γαλάνη / αλλά στοτέλος της πορείας σ' εμένα θα φορέσουντο στεφάνι». Ακάνθινο προφανώς, αφούέχουν κάτι από «τραβάτε με κι ας κλαίω»οσιομάρτυρα με αγκάθια στα μαλλιά (είναικάτι στιγμές που μου θυμίζουν κάτι σανJesus ChristSuperstar σε κρίση μελαγχολίαςή μια ελληνική post-indieversion του Ο ΧριστόςΞανασταυρώνεται). Η «ελίτ σπασικλοσύνη»των Κόρε.Ύδρο δεν είναι επίφασηκαλλιέργειας - είναι ο κόσμος τους, ηυπέροχη κοσμάρα τους που τους επιτρέπεινα κοτσάρουν επιγραμματικά κάτω απότους τίτλους των κομματιών τσιτάτααρχαίων (από την Αντιγόνη του Σοφοκλήκαι τον Περικλέους Επιτάφιο του Θουκιδίδη- σαν acid flashbackαπό την Τρίτη Δέσμη), να περιλαμβάνουνστις ευχαριστίες τον πατέρα Μάριο γιατη χρήση του εκκλησιαστικού οργάνουστον καθολικό καθεδρικό της Κέρκυρας,να χρησιμοποιούν φράσεις όπως«εκπεφρασμένα» και «απεκδύθηκε τοπεριττό», και όλα αυτά με μια εκφορά πουθυμίζει Στέργιογλου, Δεληβοριά, ΣταύροΠαπασταύρου και άλλους από τους Αγώνεςτης Κέρκυρας αλλά συγχρόνως και δεκάδεςone hit wonderφαντάσματα ελληνικής ποπ. Πολύ μεδιασκεδάζει η ιδέα ανύποπτου οδηγού ναακούει ραδιόφωνο και ξαφνικά να μπαίνειτο τραγούδι «Πρωινή διερώτηση (για ναμην κάθομαι άνεργος)»: «Αράχνες στοκρεβάτι μου, γυναίκες το πρωί ναψιθυρίζουν: "Δε δουλεύει αυτός; Γιατίξυπνάει τόσο αργά; Έχει ο πατέρας τουλεφτά;". "Μπα...". "Η μάνα του δε λέειπολλά...". "Εμένα ο μεγάλος έπιακεδουλειά στην Α τράπεζα και ο μικρόςδουλεύει εποχιακός στην πυροσβεστική.Έπιακα ένα βουλευτή". "Και ο δικός μουείναι διορισμένος στην Αθήνα, στουπουργείο κι ο άλλος μόλις άνοιξε εδώδικό του φροντιστήριο και το Πάσχααρραβωνιάζεται και θα 'ρθουν τα πεθερικάμε τη νύφη από τα Γιάννενα, πολύ καλήοικογένεια. Δοξάζω τον Αϊ-Σπυρίδωνα πουέβγαλα καλά παιδιά. Σπουδάσανε, τελειώσανεκαι το στρατιωτικό τους κανονικά τοκάμανε κι αμέσως πιάκανε δουλειά..."».Τι είπε αυτός, ρε παιδιά; Άντε να τα πειςαυτά, να μεταφέρεις τέτοιες εικόνες στααγγλικά... Το αγαπημένο μου τραγούδιπάντως του νέου άλμπουμ είναι τοαριστουργηματικό «Πάσχα στο Ψυχιατρείο»,το οποίο περιλαμβάνει και την παρακάτωστροφή: «Kι αν με ρωτήσειςποια ενοχή / θα έχει ισχύ για μένα φέτος/ ερωτεύτηκα τη φίλη του φίλου μου / καιδυστυχώς με ερωτεύτηκε κι αυτή...». Κάπουστους στίχους μού φαίνεται ότι ελλοχεύεικι αυτή η αντρική φοβία ότι σταδιακά σεαποσυναρμολογεί το γυναικείο άγχος,που είναι πιο ώριμο και πιο επείγον απότο δικό σου. Αλλά αυτό μπορεί να είναιεντελώς δική μου ιδέα. Τοαγαπημένο μου τραγούδι πάντως του νέουάλμπουμ είναι το αριστουργηματικό«Πάσχα στο Ψυχιατρείο», το οποίοπεριλαμβάνει και την παρακάτω στροφή:«Κι αν με ρωτήσεις ποια ενοχή / θα έχειισχύ για μένα φέτος / ερωτεύτηκα τη φίλητου φίλου μου / και δυστυχώς με ερωτεύτηκεκι αυτή...».
σχόλια