Μένω στα Άνω Πετράλωνα. Δεν γεννήθηκα εδώ, δεν μεγάλωσα εδώ. Βρέθηκα τυχαία, πριν από περίπου 4 χρόνια, να νοικιάζω επί τόπου το σπίτι στο οποίο μένω μέχρι και σήμερα, χωρίς να ξέρω καν κατά πού πέφτουν τα Πετράλωνα. Δεν επέλεξα την περιοχή. Ένας καταλυτικός χωρισμός και μια παρ’ ολίγον μόνιμη επιστροφή στο πατρικό με έκαναν να αναζητήσω σπίτι, κατά προτίμηση κοντά στο κέντρο. Έμαθα πως νοικιάζεται το συγκεκριμένο διαμέρισμα. Πήγα, το είδα, αυτό ήταν.
- Αυτό που μου αρέσει περισσότερο στα Πετράλωνα, και δη στα Άνω, είναι αυτή η αίσθηση παλιάς Αθήνας, της ξεχασμένης γειτονιάς, που έχουν τα στενάκια της. Τα περισσότερα σπίτια δεν ξεπερνούν τους 3-4 ορόφους και είναι παλιά, Δεκαετιών 1950-1980.
- Έχω μεγάλη αδυναμία στο περπάτημα. Μόνη. Με ακουστικά και προς μη συγκεκριμένη κατεύθυνση. Δεν τα πάω καθόλου καλά με τον προσανατολισμό, συχνά χάνομαι, ακόμα και μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Τόσες φορές, όμως, που έχω πάρει τους δρόμους, κάτι κατάφερα να μάθω. Ξεκινάω από την Τριών Ιεραρχών και κατευθύνομαι προς Πειραιώς, αρχές Ερμού και ανεβαίνω στην Πλάκα. Άλλες φορές ξεκινώ από την Αχαιών, πιάνω Τρώων, Δημοφώντος και παίρνω τον περιφερειακό, χαζεύοντας παλιές μονοκατοικίες, μέχρι να βρεθώ Ακρόπολη.
- Στα Πετράλωνα τα ψώνια μου περιορίζονται σε ένα οικοδομικό τετράγωνο, κάπου μετά την εκκλησία του Αγίου Ανδρέα. Εκεί, σε 100 μέτρα, επί της Τριών Ιεραρχών, υπάρχει η καλύτερη κρεαταγορά, φρουταγορά ακριβώς απέναντι, ένα ρετρό παντοπωλείο ονόματι «Μαύρο Πιπέρι» και το Special, ένα από τα πιο κολασμένα ζαχαροπλαστεία. Επίσης εκεί υπάρχει και ένα (καθόλου) άκυρο βιντεοκλάμπ, το Broadcast, γιατί τι είναι η ταινία, αν δεν τη νοικιάσεις;
- Για ποτό πηγαίνω στη Βραζιλιάνα. Ήταν το πρώτο μαγαζί που μπήκα μόνη να πιω με το που μετακόμισα. Μου αρέσει ο Μπάμπουρας, απ’ έξω όμως, γι’ αυτό και δεν μπαίνω μέσα. Μπορώ να αράξω με τις ώρες στη Γενναίου Κολοκοτρώνη στο Καφενείο Κρίκος για καλό καφέ και μεζέδες. Κρασί αποκλειστικά στο café-bar vinateria «El Camino», στην πλατεία. Εκεί κάπου βρίσκεται και η Κάππαρη, που δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ στο φαΐ. Δεν λέω όχι στο Θείο Τραγί. Το καλύτερο σουβλάκι το τρώω στο Express έξω από τον σταθμό. Πολύ ωραίο ντόνατ τρώω έξω από τη στάση λεωφορείου, στη Θεσσαλονίκης. Το λένε Nanou, αλλά μπορεί να το λένε και Νάνσυ. Εγώ Nanou το διαβάζω, πάντως. Τέλος, δεν έχω πάει ποτέ στον θερινό «Ζέφυρος» να δω ταινία, παρότι έχω ξεκινήσει να το κάνω άπειρες φορές, αλλά καταλήγω να τρώω μεζέδες στο Τσιπουράδικο του Αποστόλη. Κάθομαι με τις ώρες και κοιτάζω το βαρελοποιείον «Ο Λουκάς» στη Δωριέων. Το μαγαζί που πρέπει να επισκεφθείτε οπωσδήποτε είναι το μπαρ «Station», Δαναών και Θεσσαλονίκης γωνία. Έχει ροζ τέντα απ’ έξω, θέα στις γραμμές του τρένου και εναλλάσσει καταπληκτικά Mάκη Χριστοδουλόπουλο με Μπρους Σπρίνγκστιν. Να πάτε φαγωμένοι. Η ρώσικη βότκα δεν αστειεύεται.
- Αγαπώ τα σπίτια με τις χτιστές γλάστρες, τα πέτρινα από την Τρώων και πάνω, στον περιφερειακό, που σε κάνουν να νομίζεις πως πρωταγωνιστείς σε παλιά ελληνική ταινία. Για μένα τα Πετράλωνα είναι η διαδρομή από το Θησείο, κάθετα στη Δημοφώντος, περνώντας τα πέτρινα και τη Συνοικία το Όνειρο, ντάλα μεσημέρι. Ή το περπάτημα από το Κουκάκι στη Γενναίου Κολοκοτρώνη, φτάνοντας στην πλατεία Μερκούρη, όταν πέφτει ο ήλιος. Τα περισσότερα βράδια επιστρέφω από τις εξόδους στο κέντρο με τα πόδια. Ερμού, Θησείο, γέφυρα Πουλόπουλου, Τριών Ιεραρχών μέχρι σχεδόν τη Χαμοστέρνας, παρασύρομαι και ξεμακραίνω.
- Σε έναν τοίχο της γειτονιάς μου, στην οδό Δαναών (πήγα και το έψαξα για να δω αν είναι ακόμη εκεί και να το αντιγράψω. Νομίζω πως ο τύπος/τύπισσα πάει και το ξαναφρεσκάρει ανά διαστήματα για να μη σβηστεί) υπάρχει αυτό: «Δεν ξέρω πώς να σου το πω, νομίζω φοβάμαι. Φοβάμαι μην πεις όχι, μην τρομάξεις, μη δεν με θες. Τόσο που μπορώ να μη σε θέλω ούτε εγώ. Να μη σε θέλω για να σε έχω. Να μη σε θέλω για να μη φοβηθείς κι εσύ και φύγεις. Αυτή η απόσταση είναι που σε κρατάει κοντά. Δεν ξέρω αν θα το δεις ποτέ. Θα ’θελα να πέσει το μάτι σου δω χάμω. Να μείνεις δυο λεπτά να το διαβάσεις. Να κοντοσταθείς. Να αναρωτηθείς αν το έγραψα εγώ. Αν είναι για σένα. Να θες να είναι για σένα. Μπορεί κι εσύ να νιώθεις το ίδιο. Δεν γράφω όνομα, γιατί μπορεί κι εσύ να νιώθεις το ίδιο. Κι εσύ νιώθεις το ίδιο. Ένα βράδυ ήταν όλο. 18/11/2012. Άντε και γαμήσου».
- Έχω βιώσει τρία δυσάρεστα γεγονότα στην περιοχή, αλλά επειδή τα 2 έχουν ακατάλληλο περιεχόμενο διά ανηλίκους, θα περιοριστώ σε μια 17χρονη κοπέλα (γειτόνισσα) που έπαιζε το «Πάπι Τσούλο» (ω, ναι) στη διαπασών, στο repeat, καθημερινά, όλη μέρα. Μόνο το «Πάπι Τσούλο». Ύστερα από 4 μήνες υπομονής, το αποτέλεσμα δεν της ήταν καθόλου ευχάριστο.
- Δεν θα άλλαζα κάτι στα Πετράλωνα. Πολλά είναι λάθος αλλά έτσι τα γνώρισα, εδώ ξαναβρήκα τον εαυτό μου, δεν θα ήθελα να τα δω να αλλάζουν, όσο εγωiστικό κι αν ακούγεται αυτό. Θα ήθελα ίσως να είναι λιγότερο trendy.
σχόλια