Για την Πόπη
Μία φορά μόνο τη συνάντησα, το Νοέμβρη του 1998, μαζί με την Ειρήνη Χειρδάρη, σ' ένα ρεπορτάζ που κάναμε τότε για την Ομόνοια. Είχε αυτή την ήσυχη και μοιρολατρική περηφάνεια που είναι έκδηλη στις φωτογραφίες και που σ' έκανε να την αγαπήσεις αμέσως. Δεν έτυχε να την ξαναδώ στην πλατεία, ούτε και άκουσα να αναφέρεται κάτι έκτοτε για κείνη. Τη μόνη πληροφορία -αισιόδοξη, ευτυχώς !- για την Πόπη, που φαντάζομαι την αφορά, τη βρήκα σ' ένα παλιό άρθρο της 'Αντας Ψαρρά (Απόδραση από την απεξάρτηση, Θεραπευτική Κοινότητα Ελαιώνα Θηβών, ΕΨΙΛΟΝ, 2011-03-13), σε μια πρόταση που έλεγε : "Με αυτά, λοιπόν, τα εμπόδια στην «πλάτη», οι κρατούμενες-μέλη της κοινότητας, οι θεραπεύτριες Βίκη Μώρου και Πηνελόπη Αθανασοπούλου, ένας εθελοντής του ΚΕΘΕΑ, ο Αντρέας Αβραμίδης, οι υπεύθυνοι του προγράμματος Γιάννης Τέντης και Παναγιώτης Στούπας, αλλά και οι κρατούμενες της συμβουλευτικής ολοκληρώνουν τη δημιουργία της ξεχωριστής αυτής μονάδας στις φυλακές της Θήβας." Στο βιβλίο της Η Αθήνα δαγκώνει, η Ειρήνη διαφύλαξε όσα η Πόπη της είχε τότε εκμυστηρευτεί :
Πηνελόπη Αθανασοπούλου, 34 ετών
Την ώρα της φωτογράφησης περίμενε να βγει το ένταλμα σύλληψής της. Κατηγορούνταν για κατοχή και αγορά ναρκωτικών, διάθεση χώρου και υπόθαλψη εγκληματία. 'Ηταν ο Σορίν Ματέι.
"'Εφυγα από το Ρέθυμνο στα δεκατέσσερα. Ο πατέρας και τα δυό μου αδέλφια είναι αστυνομικοί κι επειδή εγώ ήμουν πάντα αντιδραστικό κορίτσι με χτυπούσαν με τα γκλομπ. 'Ισως γι' αυτό να μην τα πάω καλά με την αστυνομία. Στην πρέζα μ' έριξε ο πρώην άντρας μου, για να μη φύγω από δίπλα του. 'Εριξα κι εγώ αθελά μου άλλους. "Να 'ξερες πόσοι σ' έχουν αγαπήσει", μου' πε ένας φίλος. Κάποτε πίστευα ότι η ομορφιά κρατά για πάντα. Στα είκοσι τέσσερά μου, κοιτάχτηκα στον καθρέπτη και μετά έκανα την πρώτη απόπειρα αυτοκτονίας. Ποτέ δεν ήμουν στη χρήση, πάντα στην κατάχρηση, δεκαεννιά χρόνια τώρα. Οι παλιοί μου φίλοι με αναγνωρίζουν πια απ' τα μάτια. 'Οσο για τον Σορίν, όπως είπα και στον ανακριτή, τον γνώριζα μόλις ένα εικοσιτετράωρο. Μου έκανε αμέσως εντύπωση, τόσα χρόνια στην παρανομία, δεν είχα ξανασυναντήσει τόσο έξυπνο άντρα. 'Οταν άκουσα "παραδοθείτε", νόμιζα ότι ήταν για μένα. Αλλά ποτέ δεν είχαν έρθει στο σπίτι τόσοι ΕΚΑΜίτες για μένα. Η δουλειά ήταν "δοσμένη". Κάποιοι λένε ότι τον "έδωσα" εγώ, για σαράντα εκατομμύρια. Εδώ θα ήμουν τώρα, αν είχα σαράντα εκατομμύρια ; Εκείνο το βράδυ, ο Σορίν ζήτησε να πιεί πρέζα, για να ηρεμήσει. Νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά που έπινε. Γι' αυτό "πήρε" και το κορίτσι μαζί του, δεν μπορούσε να αντιδράσει ψύχραιμα. Αν δεν είχε πιεί, θα έριχνε τη χειροβομβίδα στους αστυνομικούς και θα "έφευγε" κι εκείνος μαζί τους. 'Ετσι θα έπρεπε να "ξηγηθεί" ο Σορίν. Εδώ, στην Ομόνοια, όλοι οι πιτσιρικάδες θέλουν να του μοιάσουν. Οι περαστικοί μου δίνουν συγχαρητήρια. Οι μπάτσοι ξεσπούν πάνω μου, μου λένε "μας ξεφτίλισε ο Σορίν" και με κλοτσούν γιατί ξέρουν ότι τα πρεζάκια πονούν, μου βάζουν το όπλο στον κρόταφο, μου λένε να πω από που "ψωνίζω". Πριν λίγες μέρες έμεινα δέκα ώρες αναίσθητη από od. Είχα τέσσερα χρόνια να πάθω κάτι τέτοιο και η πρέζα ήταν κεραστή. Τις προάλλες έσκασε ένας δυναμίτης δίπλα μου και χτύπησε έναν φίλο. Αυτά είναι προειδοποιήσεις. Πιστεύω ότι θα με "φάνε", για να μην πω όλα όσα ξέρω. Κάθομαι όλη μέρα πια στην Ομόνοια για να μην είμαι μόνη μου και για να προλάβω ν' αποχαιρετήσω τους φίλους μου. Και το' χα πει από την προηγούμενη Πρωτοχρονιά : αυτόν τον χρόνο δεν θα τον βγάλω."
Ειρήνη Χειρδάρη, Η Αθήνα δαγκώνει - μαρτυρίες
Εκδ. Πύλη, Αθήνα, 2007.
