Οι ίδιες. Στο μετρό τώρα, πιο λουσάτες, πιο άνετες, και εν ενεργεία πάντα. Ανέβηκαν με τον πολύ κόσμο και στο βαγόνι χωρίστηκαν. Η ψιλή φορούσε ένα πολύ χτυπητό αδιάβροχο τύπου Μπέρμπερι με διασταύρωση Βουιτόν για να φανεί στυλάτη. Μια επιλογή τουλάχιστον παράδοξη, ίσως αφελής, ίσως και ευφυής αν ο στόχος ήταν να τραβήξει και να μεταθέσει την προσοχή. Ξεχώριζε πάντως από μακριά, τόσο από το ύψος της, όσο κι από τα αλλόκοτα γεωμετρικά σχέδια του αδιάβροχου. Εκτός αυτού, είχε βαφτεί υπερβολικά. Αντί να καλύψει έτσι το σκούρο δέρμα της, εκείνο "φώναζε" ακόμη πιο πολύ. Η κοντή ήταν λιγότερο επιτηδευμένη. Φορούσε ένα διακριτικό μπλε πουλόβερ και κρατούσε στο χέρι την απαραίτητη διπλωμένη ζακέτα. Όποιος είναι λίγο "του δρόμου" αντιλαμβάνεται. Κάτι στην κίνηση, κάτι στα μάτια που παίζουν γρήγορα και τα μαντεύεις ακόμη και πίσω από τα μαύρα γυαλιά, η αγχώδης κατόπτευση, τα κενά στην ενδοσυννενόηση, όλα αυτά προδίδουν τον πορτοφολά, αν δεν είναι ο μάγος Σπλεντίντι. Δεν ξέρω για τα κορίτσια αν διέθεταν ικανότητες και δοκιμασμένη τεχνογνωσία. Στην επόμενη στάση, πάντως, κατέβηκαν κιόλας, άπραχτες όπως άπραχτες τις είχα δει και την προηγούμενη φορά να εγκαταλείπουν εκείνο το λεωφορείο.
