Ήταν μια 15ετία περίπου που εργαζόμουν ως μουσικοκριτικός στον «Ήχο» και μου είχε δοθεί προς κριτική το χειροποίητο CD ενός κερκυραϊκού ρoκ συγκροτήματος. Σήμερα, το εν λόγω CD δεν υπάρχει, κάπου θα χαρίστηκε, κάποιος θα το πήρε ή απλώς θα βρίσκεται καταχωνιασμένο στο αρχείο μου. Θυμάμαι, δεν μου είχε αρέσει η ηχογράφηση των θαμμένων φωνητικών που μου απαγόρευε τη λεγόμενη «άρτια» ακρόασή του. Ήταν, καλώς ή κακώς, μια περίοδος που το έντεχνο και η στροφή στην καθ' ημάς παράδοση μεσουρανούσαν, κάνοντας ακόμη κι εμάς, τους αμετανόητα ροκάδες, να αναζητούμε αισθητικούς συσχετισμούς στον Μαχαιρίτσα και στον Θαλασσινό και όχι σε ανεξάρτητα γκρουπάκια που μιλούσαν στη γλώσσα του τόπου τους.
Είχα παραδώσει τότε μια κακή κριτική, την οποία όμως, λίγες μέρες μετά, τηλεφώνησα του αρχισυντάκτη για να την αποσύρει, όπως και έγινε. «Ποιος είμαι εγώ, ο ασήμαντος του χώρου», σκέφτηκα ορθώς, «που θα χαντακώσει την πρώτη δουλειά νέων ανθρώπων;». Πέρασαν λίγα χρόνια και η «Φτηνή Ποπ για την ελίτ» κατέφθασε πάλι στο περιοδικό, βγαλμένη από τη μεγαλύτερη όμως δισκογραφική εταιρεία και όχι από ένα home-made στούντιο του νησιού των Φαιάκων. Τιμωρήθηκα, κατά κάποιον τρόπο, αφού το CD αυτό είχε δοθεί τότε σε άλλον συνάδελφο κι εγώ πήγα και το αγόρασα, παρασυρμένος από τις δικαίως διθυραμβικές κριτικές. Λίγο μετά, πάλι, πάνω που το ενδιαφέρον μου για τα βινύλια άρχισε να αναζωπυρώνεται, εντονότερα και απ' ό,τι στα εφηβικά μου χρόνια, μου εστάλη από την Inner Ear η διπλή «Αλήθεια για τα παιδιά του '78». Κόλλησα άσχημα! Με τις συνθέσεις που ανακάτευαν τεχνηέντως τον lounge Χατζηνάσιο και τον πιο ευαίσθητο Χατζιδάκι με τον ήχο των επτανησιακών μαντολινάτων, τις πεισιθάνατες punk μπαλάντες και την τολμηρή ποιητική του Morrissey. Με μιαν έντονη αναζήτηση έως και θρησκευτικού-μεταφυσικού χαρακτήρα και μια καταγραφή προσωπικών νεανικών συναισθημάτων που έκαναν τους στίχους να μοιάζουν με αποσπάσματα από την «Ώρα των 50 λεπτών» του Robert Lindner. Με τη φωνή του τραγουδιστή και ενός εκ των δύο ιδρυτών τους, Παντελή Δημητριάδη, ν' ακούγεται άγουρη, χαριτωμένη και συγκινητική, σαν παραπονιάρη εφήβου που διεκδικεί τα βασικά και αυτονόητα απ' τον κόσμο αυτό και απ' τη σχέση του με τους άλλους. Οι Κόρε.Ύδρο., εν συντομία οι Κορεσμένοι Υδρογονάνθρακες της οργανικής χημείας που μαθαίναμε στο σχολείο, διεκδικούν πια ένα από τα μεγαλύτερα μερίδια της αγάπης μου για τη σύγχρονη ελληνική μουσική. Και γι' αυτό, τώρα που απλώς μετονομάστηκαν σε Παιδιά της Παλαιότητας, παρουσιάζω με χαρά και τιμή την πρώτη αποκλειστική τους συνέντευξη στο LIFO.gr! Η συζήτηση που ακολουθεί έγινε με τον Παντελή Δημητριάδη και τον Μάριο Πλασκασοβίτη.
— Παντελή, ας ξεκινήσω μ' εσένα που είσαι ο συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής των Παιδιών της Παλαιότητας. Γιατί, όποτε ακούω τα τραγούδια σου, έχω την αίσθηση πως αν δεν είχες ασχοληθεί με την τέχνη, θα ήσουν αυτιστικός;
Παντελής Δημητριάδης: Έπεσες διάνα! Πάντα το έλεγα, αν δεν μου είχε βγει αυτό το πράγμα στην πορεία της ζωής μου, θα ήμουν ένας άνθρωπος με πολλά αυτιστικά χαρακτηριστικά. Μέχρι τα 23 μου δηλαδή, που δεν υπήρχε σοβαρή προσέγγιση σ' αυτό που κάναμε, ήμουν πράγματι σχεδόν αυτιστικός. Όλος αυτός ο αυτισμός μου, όμως, συγκρουόταν με μια εξωστρέφεια η οποία πήγαζε, πιστεύω, σε πολύ μεγάλο βαθμό από μια ιδεοληψία μου σχετική με τον καρκίνο.
— Πρώτη φορά το ακούω αυτό! Η αλήθεια είναι πως, ναι, μου κάνεις και για ιδεοληπτική προσωπικότητα.
Π.Δ.: Δεν την έχω ξαναπεί αυτή την ιστορία, παρά μόνο σε κάποιο λάιβ. Το 1988, στα 10 μου, είχε πεθάνει η Καρολάιν...
Όσο πλησίαζα, υποτίθεται, τον θάνατο, έπαθα και κατάθλιψη. Στην οκταετία αυτή έκανα, όμως, τρομερά πράγματα: έφτιαξα ομάδα, της οποίας ήμουν πρόεδρος, προπονητής και παίχτης, μετά έφτιαξα τους Κόρε.Ύδρο., γράψαμε τις πρώτες κασέτες μας – ήθελα να ζήσω όσο πιο έντονα γίνεται.
— Από λευχαιμία, στην αγκαλιά του Ριτζ! (γέλια)
Π.Δ.: Ναι, από λευχαιμία! Μπράβο, Αντώνη! Είχα δει εκείνο το επεισόδιο ξαπλωμένος στο κρεβάτι μαζί με τη μητέρα μου και την αδελφή μου. Τον ίδιο καιρό είχε δείξει η ΕΡΤ μια ταινία, από τα λεγόμενα «δράματα». Η ταινία, λοιπόν, που οδήγησε στην κατάσταση την οποία θα σου περιγράψω είχε τίτλο «Αφήστε με να ζήσω» και πρωταγωνιστούσε ο Θάνος Λειβαδίτης.
— Και η Μέμα Σταθοπούλου! Πού το θυμήθηκες αυτό το παλιό μελό του Ανδρέα Κατσιμητσούλια;
Π.Δ.: Δεν λες τίποτα! Το στόρι επικεντρωνόταν στη μνηστή του Λειβαδίτη, που διεγνώσθη με όγκο στον εγκέφαλο κι αυτός, σε μια κομβική σκηνή, την κυνηγούσε γύρω από ένα δέντρο, μέχρι που η κοπέλα άρχισε να τα βλέπει όλα διπλά και τριπλά!
— Τι μου λες, βρε παιδί μου; Σκέτη ψυχεδέλεια!
Π.Δ.: Ακριβώς! Εκεί αυτή είχε τα πρώτα συμπτώματα, λιποθύμησε, την πήγαν στο νοσοκομείο και από κει και πέρα όλη η ταινία ήταν με τον Θάνο Λειβαδίτη πάνω απ' το κρεβάτι του πόνου, ώσπου η κοπέλα να πεθάνει. Εγώ τότε διάβαζα φουλ τις ιατρικές εγκυκλοπαίδειες του φαρμακοποιού πατέρα μου και κόλλησα με τον καρκίνο, διότι ήταν η πιο δελεαστική νόσος, ως άμεσα σχετιζόμενη με τον θάνατο. Πρόσεξε τώρα το τρίτο που συνέβη και με οδήγησε στον ιδεοψυχαναγκασμό. Εγώ έμενα σε μια γειτονιά που απέναντί μας ζούσαν τα «μοντελάκια»: μια οικογένεια συφιλιδικών, αποτελούμενη από πατέρα, μάνα και τέσσερις κόρες. Οι δύο κόρες ήταν πόρνες και πήγαιναν στο λιμάνι, περιμένοντας τους Ιταλούς να έρθουν. Έτσι κόλλησαν σύφιλη και μετά πάθανε σχιζοφρένεια. Δεν ήθελε πολύ, η οικογένεια ολόκληρη τρελάθηκε και κάποια στιγμή τις τρεις από τις τέσσερις κοπέλες τις έκλεισαν στο ψυχιατρείο. Εν τω μεταξύ, ο πατέρας μου, τα τελευταία 30 χρόνια ύπαρξης του ψυχιατρείου στην Κέρκυρα, ήταν ο φαρμακοποιός, αυτός που τους έδινε τα φάρμακα. Και αυτές, όταν τις έβγαζαν έξω και τις έστελναν στο σπίτι με την αγωγή τους, σπάγανε τα πορτόνια και μας κυνηγούσαν, ειδικά εμένα και την αδελφή μου. Μας πέταγαν πέτρες και έκαναν ζημιές στο αυτοκίνητο του πατέρα μου. Μια φορά βγήκα να πετάξω τα σκουπίδια με το ποδήλατο, πέφτω πάνω στη μία, τη μεγάλη, τη λεγόμενη και «μαύρη», και μου λέει: «Που να μπει ο καρκίνος μέσα σου!». Επί τόπου μπήκε, μόνο αυτό σου λέω!
— Λογικό, μετά την Καρολάιν και τον Θάνο Λειβαδίτη!
Π.Δ.: Έζησα μια οκταετία, από τα 10 ως τα 18 μου, ως καρκινοπαθής, με προσωπικό γιατρό τον εαυτό μου... Ο καρκίνος μου ξεκίνησε από τον θώρακα, όπου είχα μια δυσπλασία – η αριστερή πλευρά ήταν πιο έξω από τη δεξιά. Άρχισα, λοιπόν, να πιέζω το σημείο αυτό, για να στρώσει. Αλλά τι υπάρχει από πίσω; Ο πνεύμονας! Έτσι, έγινε η πρώτη μετάσταση! Γέμιζα μώλωπες από μόνος μου. Παράλληλα, διάβαζα πολύ και παρακολουθούσα όλη την πορεία της νόσου. Ποτέ δεν είπα τίποτα, ούτε στους γονείς μου, ούτε στην αδελφή μου, σε κανέναν, για να μη στενοχωρηθούν! Όταν έφτασαν οι Πανελλήνιες, συνειδητοποίησα πως δεν υπήρχε κανένα νόημα να δώσω εξετάσεις, αφού δεν είχα μέλλον. Όσο πλησίαζα, υποτίθεται, τον θάνατο, έπαθα και κατάθλιψη. Στην οκταετία αυτή έκανα, όμως, τρομερά πράγματα: έφτιαξα ομάδα, της οποίας ήμουν πρόεδρος, προπονητής και παίχτης, μετά έφτιαξα τους Κόρε.Ύδρο., γράψαμε τις πρώτες κασέτες μας – ήθελα να ζήσω όσο πιο έντονα γίνεται. Συμμετείχα σε έκτροπα, οργάνωνα βανδαλισμούς και το φχαριστιόμουν. Πήγα, λοιπόν, στον πατέρα μου και του είπα: «Δεν θα δώσω εξετάσεις, γιατί θα πεθάνω!». «Γιατί; Τι έχεις, παιδί μου;». «Έχω καρκίνο!». «Πού τον έχεις;». «Ξεκίνησε από κει, μετά πήγε εκεί» κ.ο.κ.
— Καλά, δεν απορούσες πώς είχες επιβιώσει με μεταστατικό καρκίνο για μια ολόκληρη οκταετία; Τι ρωτάω κι εγώ τώρα... Ρωτάνε τέτοια πράγματα έναν ιδεοληπτικό;
Π.Δ.: Κι όμως, με είχε εκπλήξει η δύναμή μου. «Μπράβο μου» έλεγα! Κοίταξε, εκείνα τα χρόνια, όποτε έβλεπα στις ειδήσεις να λένε «πολύ κοντά οι επιστήμονες στο φάρμακο κατά του καρκίνου», κοιμόμουνα σαν πουλάκι. Ανατριχιαστικό σχεδόν! Ο πατέρας μου, όταν του το είπα, κατάλαβε τι συνέβαινε. Αρχικά πήγαμε σε ορθοπεδικό, για να μου φύγει η ιδέα. Μια χαρά η ακτινογραφία! Μάλιστα, δεν θα ξεχάσω τον Κερκυραίο γιατρό. Σήκωσε την μπλούζα του, είχε μόνο μία θηλή και μου είπε: «Ορίστε, εγώ με ένα βυζί είμαι και γάμησα!». Και τότε είπα κι εγώ: «Καλά, είναι σοβαρός γιατρός αυτός τώρα;». Ύστερα, με ρώτησε αν καπνίζω, αλλά εγώ δεν είχα καπνίσει ποτέ, πέρα από ένα τσιγάρο που μου 'χε δώσει κάποτε ένας συμμαθητής μου, ρασοφόρος τότε, που μετά έγινε παπάς – τώρα είναι στο Παλαιό. Εκεί εξέφρασα την πεποίθησή μου ότι είχα μετάσταση στον πνεύμονα. Είπα «για να ρωτάει αυτός για κάπνισμα, κάτι θα έχει δει»...
— Τι τραβούσες, απίστευτο!
Π.Δ.: Μετά, πήγα στον πνευμονολόγο, τον ψηλό τον Θύμη, απ' τους καλύτερους πνευμονολόγους της Κέρκυρας. Η σπιρομέτρηση ήταν φοβερή, έκανα ρεκόρ στο φύσημα. Μου λέει ο Θύμης: «Θα μου σπάσεις το μηχάνημα». Τότε εγώ διάβαζα για τις εξετάσεις Αριστοτέλη, για την υπερβολή και την έλλειψη, ξέρεις, και λέω, «κάτι δεν πάει καλά πάλι». Ε, και σιγά-σιγά, καταλήξαμε στον ψυχίατρο, έναν φίλο του πατέρα μου, που ήρθε στο σπίτι.
— Και η διάγνωση;
Π.Δ.: Μέσα σε 10 λεπτά είπε: «Το παιδί έχει ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή», μου έγραψε χάπια και τέλος. Κάνανε καμιά δεκαριά μέρες να με πιάσουν, αλλά όταν μου πέρασε, είχα ξαναγεννηθεί!
Εγώ, προσωπικά, δεν είχα καμία διάθεση να διαλύσω τους Κόρε.Ύδρο. Ήμουν πολύ ικανοποιημένος, οι Κόρε.Ύδρο. ήταν συνυφασμένοι μ' εμένα, την πορεία μου και τη ζωή μου. Οι συνθήκες, όμως, που είχαν δημιουργηθεί εντός τους καθιστούσαν τη διάλυσή τους μονόδρομο.
— Εσύ, Μάριε, έχεις να μας αφηγηθείς τέτοιες σουρεαλιστικές ιστορίες;
Μάριος Πλασκασοβίτης: Κοινά πατήματα πάντα υπάρχουν με τον Παντελή, αλλιώς τι θα λέγαμε; Εγώ από μικρός ερχόμουν κάθε χρόνο στην Αθήνα για εξετάσεις για την καρδιά μου, λόγω δυσπλασίας. Υπήρχε πρόβλημα, αλλά σίγουρα το 'χα μεγαλοποιήσει, και μάλιστα απ' όταν ήμουν τριών ετών. Θυμάμαι τη μητέρα μου να συζητάει με έναν ψυχίατρο και να λέει ότι δεν είναι δυνατόν ένα παιδί από τα 3 μέχρι τα 7 του χρόνια να αντιλαμβάνεται την έννοια του θανάτου. Στην ηλικία αυτή έλεγα ότι θα πεθάνω και θα γίνω χώμα.
Π.Δ.: Να πούμε εδώ ότι στην Κέρκυρα, όπως και στην υπόλοιπη επαρχία, ήταν ταμπού να αναφέρεις τη λέξη «καρκίνος». Και όχι μόνο αυτή! Θυμάμαι, όταν αυτοκτόνησε ο δάσκαλός μας στο πιάνο, μας είπαν ότι γλίστρησε από το μπαλκόνι του και σκοτώθηκε. Αλλά εμείς, αν και παιδιά, καταλαβαίναμε ότι κάτι άλλο είχε συμβεί.
— Εγώ, πάλι, μια και τα λέμε όλα, ακούω συνέχεια για καρκίνους στο συκώτι, με αποτέλεσμα να νιώθω ότι πονάω στο σημείο του συκωτιού μου. Γάμησέ τα...
Π.Δ.: Ναι, αυτό είναι υποχονδρία. Από την υποχονδρία, βέβαια, μέχρι την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή υπάρχει μεγάλη διαβάθμιση.
— Ας πάμε στα μουσικά. Δεν θεωρώ ότι τα Παιδιά της Παλαιότητας έχουν καμιά σοβαρή διαφορά με τους Κόρε.Ύδρο. Ποιος ο λόγος αυτής της μετονομασίας σας ουσιαστικά;
Π.Δ.: Θα πω κάτι που δεν έχει ξαναειπωθεί μέχρι στιγμής. Εγώ, προσωπικά, δεν είχα καμία διάθεση να διαλύσω τους Κόρε.Ύδρο. Ήμουν πολύ ικανοποιημένος, οι Κόρε.Ύδρο. ήταν συνυφασμένοι μ' εμένα, την πορεία μου και τη ζωή μου. Οι συνθήκες, όμως, που είχαν δημιουργηθεί εντός τους καθιστούσαν τη διάλυσή τους μονόδρομο. Η προσωπική και καλλιτεχνική σχέση μου με τον Αλέξανδρο (Μακρή) είχε φτάσει στα όριά της. Πολύ πιο πριν, μάλιστα, από τον τελευταίο δίσκο των Κόρε.Ύδρο.! Δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε, είχαμε φτάσει σ' ένα σημείο να μη χωνεύει ο ένας τον άλλον.
— Ο Μακρής ήταν μέλος της αρχικής σύνθεσης των Κόρε.Ύδρο.;
Π.Δ.: Ο Αλέξανδρος ήταν μέλος από το 2001 ως το 2013. Από την πρώτη στιγμή είχαμε αντιθέσεις, αλλά πάντα τις γεφυρώναμε δημιουργικά. Αυτό είχε πάψει πια να συμβαίνει.
— Οk, φεύγει ο Αλέξανδρος, παραμένουν οι Κόρε.Ύδρο. Γίνονται αυτά. Πού είν' το πρόβλημα;
Π.Δ.: Δεν έφυγε ο Αλέξανδρος, εδώ είναι το θέμα! Ποτέ δεν εξέφρασε ευθέως την επιθυμία του να αποχωρήσει. Από κάποιο σημείο και μετά δεν εξέφραζε τίποτα ευθέως, έπρεπε να καταλαβαίνω εγώ από τη στάση του. Μάλιστα, στην τελευταία μας συνάντηση, όπου ήταν παρούσα και η τότε σύντροφός μου, όταν τον ρώτησε «γιατί, Αλέξανδρε, αφού αποχωρείς, δεν αφήνεις το όνομα στα παιδιά;», απάντησε «εγώ δεν αποχώρησα ποτέ».
Μ.Π.: Ουσιαστικά, ήταν μια σχέση που είχε προ πολλού τελειώσει, αλλά που ο ένας δεν θα το παραδεχόταν ποτέ και θα έδινε στον άλλον την πρωτοβουλία να κάνει το «κακό».
Π.Δ.: Προσωπικά, ήθελα να κρατήσω το ύφος των Κόρε. Ύδρο. και τη στιχουργική μου φιλοσοφία μου, ενώ ο Αλέξανδρος ήθελε να έχει μεγαλύτερη ερμηνευτική συμμετοχή σε όλο και περισσότερα πράγματα.
— Αυτό ίσως ήταν λάθος, γιατί το στίγμα των Κόρε.Ύδρο. είναι και η δική σου άγουρη, εφηβική σχεδόν ερμηνεία, Παντελή.
Π.Δ.: Από την άλλη, η διάθεση του Αλέξανδρου να τραγουδήσει ολόκληρα τραγούδια, γιατί η φωνή του ούτως ή άλλως ήταν διακριτή σε τραγούδια μας, προσέκρουε και στον δικό μου «ψυχαναγκασμό» –αν θέλεις πες το έτσι– ότι το βίωμά μου κατά κάποιο τρόπο βιάζεται, αν πολύ προσωπικά μου πράγματα τραγουδηθούν σε πρώτη εκτέλεση από κάποιον άλλο. Γι' αυτό και τα τραγούδια που του «παραχώρησα» στον τελευταίο δίσκο ήταν τα πιο ουδέτερα από βιωματικής απόψεως, ενώ για πρώτη φορά έγραψε και στίχους προς αντικατάσταση δικών μου, που αρνήθηκα να τραγουδήσει. Εμένα η χαρά της ζωής μου ήταν να τραγουδάω τα τραγούδια μου, να στέλνω μηνύματα σε πρόσωπα μέσω αυτών, κι έβλεπα αυτό το «δικαίωμα» σιγά-σιγά να μου αφαιρείται. Και ο Αλέξανδρος, βέβαια, από την πλευρά του είχε τη δική του προσέγγιση και τα δικά του επιχειρήματα. Και θα ήταν επίσης άδικο να μην παραδεχτώ και το εξής: οι Κόρε.Ύδρο. οφείλουν πολλά στον Αλέξανδρο! Εγώ καθόμουν στο πιάνο ή έπιανα την κιθάρα κι έφτιαχνα μια πλοκή συγχορδιών και λόγου. Ο Αλέξανδρος μετά το έπαιρνε αυτό και το ανέβαζε επίπεδο. Αν μέναμε στη δική μου δουλειά, το κοινό των Κόρε.Ύδρο. θα ήτανε 15 άτομα. Ο Αλέξανδρος, με αυτό που έκανε, αύξησε το κοινό μας και σίγουρα η δισκογραφική μας επιτυχία οφείλεται εν πολλοίς σε αυτόν.
— Μίλησες πριν για καλλιτέχνες που ζητούσαν τραγούδια σου. Δεν το έκανες ποτέ, όμως, κάτι που νομίζω ότι διαφύλαξε και την ακεραιότητα του συγκροτήματος.
Π.Δ.: Όταν μας πήρε η MINOS, μας έγινε πρόταση να έχουμε guests σε δύο τραγούδια μας, την Αρλέτα και τον Πάνο Κατσιμίχα. Την Αρλέτα την αγαπούσα και την αγαπώ πάρα πολύ, δεν ταίριαζε όμως στα κομμάτια της «Φτηνής Ποπ». Μετά που τη θέλαμε πάρα πολύ στα «Παιδιά του 78», στο πρώτο τραγούδι, είχε ένα θέμα με την υγεία της. Όσο για τον Κατσιμίχα, επίσης δεν μας ταίριαζε καθόλου. Φτάνοντας στα «Παιδιά του 78», τώρα, το ρεφρέν του τραγουδιού «Χωρίς επίκληση» το είχαμε οραματιστεί, από τη στιγμή της σύνθεσής του, με τον Σάκη Ρουβά. Συμπατριώτες και στην ίδια εταιρεία ήμασταν, γιατί όχι; Μάλιστα, ο υπεύθυνος της εταιρείας μάς έλεγε τότε ότι θα του έδινε το κομμάτι στα βραβεία του MAD. Δεν πήραμε ποτέ απάντηση.
Μ.Π.: Η συμμετοχή του Ρουβά θα ήταν σαν ένας ρόλος στο όλο concept. Και πάντα, όποτε πέφτουν τέτοιες ιδέες, το βλέπουμε σαν ρόλους μέσα στα τραγούδια μας.
Π.Δ.: Το σκεφτόμουν και λίγο σαν τον Χατζιδάκι με τον Φλωρινιώτη, κατ' αναλογίαν, και από τις δύο πλευρές...
Το πρώτο άλμπουμ των Παιδιών της Παλαιότητας βγήκε αποκλειστικά σε βινύλιο. Την εποχή που όλοι ακούνε μουσική πια από το κινητό τους, δεν ήταν κάπως περιοριστική η κίνηση αυτή για τη διανομή του υλικού σας;
Π.Δ.: Θεωρώ ότι το πρώτο μας άλμπουμ ήταν ιδανικά περιθωριακό και η αντιεμπορικότητά του προκαθορισμένη. Δηλαδή, φτιάχνοντας τα Παιδιά της Παλαιότητας, είπαμε ότι ξεκινάμε κάτι εντελώς από το μηδέν. Να φανταστείς, ήμασταν αντίθετοι ακόμη και στο να μπει CD συνημμένο με το βινύλιο.
— Πάμε τώρα στο ολοκαίνουργιο «Consortium in amato» και πείτε μου τι είναι αυτό το φαλλικό σύμβολο στο εξώφυλλό του.
Π.Δ.: Το ίδιο σκίτσο, ακριβώς την ίδια παράσταση, θα το συναντήσεις σε ένα βιβλίο-πανεπιστημιακό σύγγραμμα των εκδόσεων University Press με τίτλο «Κάτουλος, ένας ποιητής για όλες τις εποχές». «Hic habitat felicitas» έγραφε στα λατινικά η λεζάντα, κάτι που με είχε εμπνεύσει να γράψω το τραγούδι «Εδώ κατοικεί η αμαρτία» για τον πρώτο δίσκο των Κόρε.Ύδρο.
— Τόσο πίσω πάει η ιστορία;
Π.Δ.: Βέβαια. Αυτό, μάλιστα, ήθελα να είναι το εξώφυλλο του πρώτου δίσκου των Κόρε. Ύδρο. Τελικά, εκείνο που μπήκε, αν τον έχεις τον δίσκο, ήταν η ερωτική συνεύρεση ενός άνδρα, ενός αρχαίου Έλληνα σε ένα αρχαιοελληνικό κύπελλο, με έναν έφηβο. Αυτό το αποκαλύπτω για πρώτη φορά, γιατί δεν ήταν εμφανές στο εξώφυλλο. Όποιος άνοιγε, όμως, το πλαστικό κάλυμμα του CD και ένωνε την εικόνα πίσω από αυτό με το εξώφυλλο, θα έβλεπε το πλήρες ανάπτυγμα της παράστασης.
— Εγώ, πάντως, το θεωρώ πιασάρικο εξώφυλλο. Για σκέψου να μπεις σε ένα δισκοπωλείο – εκεί θα πάει το μάτι σου κατευθείαν, θέλοντας και μη.
Π.Δ.: Αυτό που εσύ θεωρείς πιασάρικο, θεωρήθηκε ίσως αντιεμπορικό και σίγουρα ακαλαίσθητο από την Inner Ear, που απέρριψε ολόκληρη την παραγωγή.
— Πλάκα μου κάνεις!
Π.Δ.: Αυτός ήταν ο πιο προφανής λόγος που δεν βγήκε από την Inner Ear!
— Μου κάνει εντύπωση που μια εταιρεία που στηρίζει τη νέα σκηνή σκαλώνει σε ένα εξώφυλλο.
Π.Δ.: Δεν υπήρχε περίπτωση να κάνουμε πίσω στο θέμα αυτό. Ένα χρόνο πριν είχε έρθει στο σπίτι μου ο Περικλής της Inner Ear, του είχα δείξει το σκίτσο αυτό μέσα από το βιβλίο και του 'χα πει ότι αυτό θα ήταν το εξώφυλλο του δίσκου μας. Το είδε, γέλασε κι εμείς προχωρήσαμε με αυτό το concept. Νομίζω πως έχεις καταλάβει ότι και όλο το περιεχόμενο του «Consortium in amato» συνάδει με το εξώφυλλο.
— Ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος έγραψε κάτι πρόσφατα για σας και θέλω να μου το σχολιάσετε: «Οι μόνοι που με έπεισαν και με συγκίνησαν εν προκειμένω, είναι παιδιά που σαν κι εμένα μεγάλωσαν στον λήθαργο, χωρίς να απολογούνται γι' αυτόν: οι Κόρε.΄Υδρο. πάνω απ' όλους...».
Π.Δ.: Κοίταξε, εγώ πάντα είχα θέμα με τον ύπνο. Για να απαντήσω κυριολεκτικά, και τι δεν θα 'δινα να άλλαζα τη ροή του ύπνου μου στην εφηβεία μου!
Μ.Π.: Εδώ, όμως, μιλάει για έναν μεταφορικό ύπνο, μεταφορικό λήθαργο.
Π.Δ.: Δεν ξέρω πώς το εννοεί ο Τσαγκαρουσιάνος, μάλλον αναφέρεται σε μία ατμόσφαιρα ληθάργου, δηλαδή την ώρα που κάποιοι κοιμούνταν, κάποιοι άλλοι ήταν ξύπνιοι. Η αλήθεια είναι πως εμείς κάπως έτσι το νιώθαμε και το βιώναμε σε σχέση με τους συμμαθητές μας, τους καθηγητές μας, τους ανθρώπους του περιβάλλοντός μας. Έτσι, σου γεννιέται μεγάλη ανάγκη για αντίδραση.
Ήμουν τόσο ντροπαλός κι εσωστρεφής, που θυμάμαι, όταν σπούδαζα στη Θεσσαλονίκη και φεύγαμε με το ΚΤΕΛ για Κέρκυρα και έφτανα στο γκισέ για να βγάλω εισιτήριο για το πλοίο, δεν μου έβγαινε η φωνή να το ζητήσω. Όλη αυτή η δυσλειτουργία μου έσπασε με την κοινωνικοποίηση μέσω των Κόρε. Ύδρο. και των λάιβ μας.
— Σας γεννήθηκε ποτέ μια άλλη ανάγκη, να έρθετε μόνιμα στην Αθήνα για να πιάσετε την καλή, που λένε;
Μ.Π.: Υπήρχαν τέτοιες προτάσεις μετά τη «Φτηνή ποπ για την ελίτ». Λογικό.
Π.Δ.: Ναι, την περίοδο της μεγάλης επιτυχίας των Κόρε.Ύδρο.! Δεν μας ενδιέφερε, όμως, κάτι τέτοιο, κι εδώ να σου πω ότι δεν πήραμε ποτέ λεφτά από την EMI για παραγωγή – ενώ από την Inner Ear πήραμε. Γενικά, η ασφάλεια που ένιωθα πάντα στην Inner Ear, ως προς το πρακτικό κομμάτι της δουλειάς, δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα. Αλλά, δυστυχώς, αυτή η ασφάλεια συγκρουόταν πάντα με μια «ανασφάλεια» άλλου τύπου, από την άλλη πλευρά.
— Αποτάσσεσαι, Παντελή, τον χαρακτηρισμό του ροκ σταρ; Σε έχω δει στο Gagarin να παίρνεις φόρα και να πέφτεις πάνω στους φαν, όπως και στο six d.o.g.s να φοράς χιτώνιο του Χριστού.
Π.Δ.: Το χιτώνιο που λες ήταν ένα φόρεμα της αείμνηστης συγγραφέως Μάρως Λοΐζου, της γυναίκας του Μάνου Λοΐζου. Μου το είχε παραδώσει λίγο πριν πεθάνει η κόρη της, η Μυρσίνη.
— Είσαι θεόμουρλος!
Π.Δ.: Σκέψου ότι ακριβώς αυτό το ένδυμα είχε σχεδιαστεί από άλλο μου αγαπημένο πρόσωπο, για να το φορέσω στο προηγούμενο λάιβ των Παιδιών της Παλαιότητας, στην Death Disco, απλώς τώρα βρέθηκε ανέλπιστα μπροστά μου. Τώρα, το περί ροκ σταρ που λες, εγώ θα το έλεγα αυτοεξευτελισμό.
— Γιατί; Ο τραβεστισμός στο ροκ έχει μια βάση από τα χρόνια του glam rock, αν θες.
Π.Δ.: Εγώ αυτό το πράγμα το ονομάζω αυτοεξευτελισμό, στο πλαίσιο πάντα μιας παράστασης. Στην ουσία, πάνω στη σκηνή εξευτελίζω την εκτός σκηνής προσωπικότητά μου.
Μ.Π.: Ο Παντελής είναι ακριβώς όπως το 'χε πει ο Τζίμης Πανούσης για τον εαυτό του: «Είμαι πολύ ντροπαλός ως άνθρωπος, σε σημείο που όταν ήμουν μικρός, δεν μπορούσα να πάω να πάρω ψωμί. Είχα την ανάγκη, λοιπόν, να δημιουργήσω ένα άλλο πρόσωπο». Αυτή την περσόνα ο Παντελής μπορεί να τη χρησιμοποιήσει και στην καθημερινότητά του. Αν το σηκώνει η μέρα, μπορείς να δεις τον Παντελή της σκηνής στον μπακάλη του, λόγου χάριν.
Π.Δ.: Ήμουν τόσο ντροπαλός κι εσωστρεφής, που θυμάμαι, όταν σπούδαζα στη Θεσσαλονίκη και φεύγαμε με το ΚΤΕΛ για Κέρκυρα και έφτανα στο γκισέ για να βγάλω εισιτήριο για το πλοίο, δεν μου έβγαινε η φωνή να το ζητήσω. Όλη αυτή η δυσλειτουργία μου έσπασε με την κοινωνικοποίηση μέσω των Κόρε. Ύδρο. και των λάιβ μας.
Μ.Π.: Το λάιβ πάντα είναι κάτι υπερβολικό για μας. Σαν να διοχετεύουμε αλλιώς την ενέργειά μας στην καθημερινότητα και ξαφνικά να πρέπει να τρέξουμε για ένα λάιβ.
— Είναι στη μοίρα του καλλιτέχνη αυτό. Να πέφτεις σε αδράνεια και μετά να χρειάζεται να φορτσάρεις πάλι.
Π.Δ.: Τι να σου πω, δεν έχω συναναστραφεί πολλούς καλλιτέχνες στη ζωή μου (γέλια).
Μ.Π.: Μου 'χει τύχει να συμβιώνω και να με θεωρούν τον πιο βαρετό άνθρωπο στον κόσμο κι εγώ να πρέπει να εξηγώ ότι τη συγκεκριμένη στιγμή απλώς δεν έχω να κάνω κάτι.
Π.Δ.: Εμένα, πάλι, μου λείπουν οι στιγμές που δεν είμαι σε έξαρση, σε οίστρο. Αποζητώ την εξωστρέφεια.
— Κάνατε καινούργιο δίσκο, θα κάνετε και μερικά λάιβ και μετά τι; Δεν έρχεται η θλίψη του κλεισίματος ενός κύκλου;
Π.Δ.: Φυσικά και κλείνει ένας κύκλος. Γιατί, όμως, να υπάρχει θλίψη;
Μ.Π.: Ειδικά με τον τρόπο που κάνουμε τη δουλειά, εγώ το βλέπω και ως ανακούφιση. Φτιάξαμε καινούργιο δίσκο, τον «διώξαμε» από πάνω μας.
— Ας σου θυμίσω τώρα, Παντελή, μιαν άλλη ιστορία: πριν από πέντε χρόνια επισκέφτηκα τον Ντίνο Χριστιανόπουλο στη Θεσσαλονίκη και του πήγα τα ποιήματά σου, πριν βγει η ποιητική συλλογή σου. Ο Χριστιανόπουλος έτυχε να μου χαρίσει την ίδια στιγμή κάποια ανέκδοτα χειρόγραφά του. Οι φάκελοι ήταν ίδιου χρώματος και μεγέθους. Φεύγοντας, συνειδητοποίησα πως είχα πάρει πίσω κατά λάθος τα ποιήματά σου, αφήνοντας στον μεγάλο ποιητή το δώρο που θα μου έκανε. Μεγάλο λάθος εκ μέρους μου, αλλά και καρμικό εν πολλοίς! Εκεί είπα: «Δεν ήταν γραφτό, τελικά, να φτάσουν τα ποιήματα του Παντελή στον Χριστιανόπουλο»...
Π.Δ.: Κοίταξε, εγώ γενικά θεωρώ loser τον εαυτό μου. Έχω παραδείγματα από μικρός. Σε άλλα πράγματα μπορεί να θεωρούμαι ολοκληρωμένος, αλλά καθόλου στο θέμα της τύχης. Να φανταστείς, τρεις περιοδείες κάναμε ως Κόρε.Ύδρο. και στις δύο «έμεινε» το βαν. Παρασκευή πήγαμε και παίξαμε ζωντανά για πρώτη φορά στην ΕΡΤ και Τρίτη έκλεισε η ΕΡΤ!
Μ.Π.: Μου αρέσει αυτή η ιστορία, γιατί ο Παντελής είχε βγει τότε με ένα μπλουζάκι που έγραφε «Κάτω τα χέρια από την ΕΤ1» και τρεις μέρες μετά το γύρισμα έκλεισε η ΕΡΤ!
Π.Δ.: Το 2011, με αφορμή το Σχέδιο Μόσιαλου, είχα γράψει ένα ποίημα με τίτλο «Κάτω τα χέρια από την ΕΤ1». Νομίζω, μπορώ να το δώσω κατ' αποκλειστικότητα σε σένα και στο LIFO.gr, μια και το 'χα απαγγείλει σε εκείνη την εκπομπή της ΕΤ1 που δεν παίχτηκε ποτέ!
— Θα ήθελα να μου μιλήσετε για τις θρησκειολογικές αναφορές από τις οποίες βρίθουν τα τραγούδια των Κόρε.Ύδρο. και τώρα των Παιδιών της Παλαιότητας.
Π.Δ.: Κι αυτά παιδικά βιώματα είναι. Εγώ μεγάλωσα μέσα στις εκκλησίες. Σε «περιθωριακό» Άγιο Σπυρίδωνα, όχι τον «κεντρικό» της Κέρκυρας που ξέρουν όλοι. Κάθε Κυριακή μας ξύπναγαν με την αδελφή μου για να μας πάνε στην εκκλησία, μόνο ένα Σάββατο είχα για να ξυπνάω αργά. Βαριόμουν τη λειτουργία από ένα σημείο και μετά και έβγαινα στο παρακείμενο νεκροταφείο. Υπέροχο ήταν! Είχα μάθει όλους τους τάφους απ' έξω, με τους νεκρούς και τις ηλικίες τους. Ακόμα με γοητεύει αυτό!
— Εγώ, πάλι, θα περίμενα να μου πεις ότι είχες δει θρησκευτικό όραμα.
Π.Δ.: Τότε, στη φάση με τον καρκίνο, έβλεπα διάφορα, κυρίως στη βαθιά μου επιθυμία να θεραπευτώ και να ζήσω. Να ξέρεις, εγώ, συχνά, πριν κοιμηθώ, ακούω πράγματα. Πριν από λίγα χρόνια, «άκουσα» τον πατέρα μου, που είναι εν ζωή, να μου λέει «η ασθένεια θα νικήσει». Είχα συγκλονιστεί. Για να το ξεπεράσω, το έβαλα σε στίχο του τραγουδιού «Ανατριχίλα πάνω από την Παναγία».
Μ.Π.: Κι εμένα οι αναφορές του Παντελή στη θρησκεία μού φαίνονται πολύ οικείες. Το 'χει η Κέρκυρα αυτό ίσως. Είναι η παράδοσή μας, το κουβαλάμε.
— Είστε οι μόνοι, όμως, που το εκφράζετε, άντε και οι συντοπίτες σας, οι Electric Litany – ως όνομα αυτοί μόνο.
Π.Δ.: Ναι, αλλά δεν κάνουμε και christian rock (γέλια). Ωστόσο, η μοίρα το 'φερε πάλι και στη θητεία μου ως δασκάλου της ελληνικής γλώσσας ως ξένης είχα αναλάβει τους καθολικούς της Κέρκυρας. Ξένοι άνθρωποι οι περισσότεροι, όπως καταλαβαίνεις.
— Να ρωτήσω πώς βιοπορίζεστε εκτός της μουσικής;
Μ.Π.: Νομίζω πως είμαστε και οι δύο άνθρωποι που δουλεύουν με μεγάλο ζήλο μόνο για τον εαυτό τους και που μπορούν να συνεργαστούν μόνο με ανθρώπους αντίστοιχης λογικής. Ίσως ακούγεται άσχημο, εγωκεντρικό ενδεχομένως, αλλά είναι η πραγματικότητα.
Π.Δ.: Εγώ, για ενάμιση χρόνο που δούλεψα με αφεντικό πάνω από το κεφάλι μου, έπαθα κατάθλιψη.
— Εσείς που ζήσατε τη δισκογραφία όταν ήταν ανθηρή ακόμα, κάτω από ποιες συνθήκες κυκλοφορήσατε το «Consortium in amato»;
Π.Δ.: Το CD αυτό βγήκε σε συνεργασία με έναν καλό μας φίλο, τον Νίκο Μασσαρά, ο οποίος είναι και ιδιοκτήτης του πιο προοδευτικού χώρου στα καλλιτεχνικά δρώμενα στην Κέρκυρα. Ο Νίκος μού εξέφρασε την επιθυμία να κάνει ένα label την ίδια περίοδο που εγώ περίμενα οριστική απάντηση από τον Περικλή της Inner Ear.
— Ο αυτισμός, που επισημάναμε στην αρχή, θεωρώ ότι έχει μια εμμονική διάσταση σε ό,τι αφορά τον ερωτικό αισθησιασμό. Ίσως εσύ, ως δημιουργός, να μπορείς να το εξηγήσεις καλύτερα.
Π.Δ.: Οι εφηβικοί έρωτες είναι οι πιο ασφαλείς, αν αυτό θες να πεις. Έχω γράψει και για τέτοιους έρωτες, μελετημένα ανεκπλήρωτους, παρόλο που στα τραγούδια μου με απασχολούν πιο «επικίνδυνες» ερωτικές καταστάσεις.
— Είστε μονογαμικοί ως άνθρωποι;
Π.Δ.: Εγώ είμαι μονογαμικός, αλλά δεν είμαι της σχέσης. Σε φαντασιακό επίπεδο μού αρέσει, αλλά το υπονομεύω κατά τη διάρκεια. Δεν είμαι ακόμα σε φάση να το πιστέψω.
Μ.Π.: Η προσωπικότητά μου, η τάση μου, αυτό μου λέει εμένα.
Π.Δ.: Θυμάμαι κάποτε που είχα σχέση με μια κοπέλα. Γνωριστήκαμε και την πρώτη φορά που πήγα στο σπίτι της κοιμηθήκαμε χωριστά. Εκείνη στον καναπέ κι εγώ στο κρεβάτι.
— Μπράβο, ρε, ωραίος είσαι εσύ. Η κοπέλα στον καναπέ κι εσύ στο κρεβάτι!
Π.Δ.: Το γράφουμε αυτό, δεν έχω πρόβλημα. Τη δεύτερη μέρα, λοιπόν, πήγαμε μαζί στο Gagarin, σε μια συνέντευξη του Δημήτρη Καζάκη στον αντιμνημονιακό τότε Τατσόπουλο. Εκεί, λοιπόν, ήρθαμε πιο κοντά σωματικά με την κοπέλα και περάσαμε και στα ενδότερα...
— Κοίτα τι κάνει, τελικά, ο Τατσόπουλος! (γέλια)
Π.Δ.: Πάμε, λοιπόν, στο σπίτι της και μπαίνοντας στο δωμάτιό της, βλέπω στον τοίχο της μια εκτύπωση άρθρου του Τσαγκαρουσιάνου από τη LiFO, που ήταν ωδή στη συντροφικότητα και στη σταθερή σχέση. Το διαβάζω και παθαίνω κρίση πανικού! (σ.σ. έχουμε σκάσει στα γέλια) Λέω «καληνύχτα, φεύγω», αλλά της εξήγησα κιόλας πως ο μόνος τρόπος για να κοιμηθώ εκεί, μαζί της, θα ήταν να αφαιρέσει το άρθρο αυτό από τον χώρο και να το ξαναβάλει όταν φύγω. Δεν θα μπορούσα να λειτουργήσω σεξουαλικά με αυτό το κείμενο απέναντί μου. Το έβγαλε, κάναμε ό,τι κάναμε και μετά το ξανάβαλε.
— Μα, τόσο απωθητικό ήταν πια το εν λόγω κείμενο;
Π.Δ.: Ήταν εμπεριστατωμένο, κατανοητό ως στάση, αλλά για μένα ήταν ανατριχιαστικό. Δεν θα μπορούσα εκείνη τη στιγμή να το ασπαστώ σε καμία περίπτωση. Άσε που με τρόμαζε και το πόσο η κοπέλα είχε πιστέψει σ' αυτό!
— Το «Consortium in amato» θα χαρακτηριζόταν CD των αναφορών. Διαβάζω στο ένθετο διάφορα ονόματα: Γκαίτε, Αριστοτέλης, Λοΐζος, Σαββόπουλος, Χρονάς, Κορκολής, Dylan, Johnny Cash, Πάριος κ.ά. Τι γίνεται εκεί μέσα, πώς ταίριαξαν όλοι αυτοί;
Π.Δ.: Πρόκειται για στιχουργικές αναφορές. Από ένα σημείο κι έπειτα, βρήκα έναν τρόπο να γράφω λίγο πιο «εύκολα». Πολλές φορές πατάω σε μουσικές άλλων. Για παράδειγμα, το τραγούδι «Το μέλλον» το έγραψα ακούγοντας ένα αγαπημένο μου τραγούδι της Νταϊάνα Ρος. Στην πορεία, «ξέχασα» το κομμάτι που με ενέπνευσε κι έκατσα κι έφτιαξα νέα μελωδία. Και ο Πανούσης το ίδιο είχε πει ότι έκανε: έγραφε τραγούδια πάνω στα τραγούδια άλλων.
— Σου αρέσει πολύ ο Πανούσης, ε; Εμένα, πάλι, με πληγώνει λίγο που δεν γίνεται να είναι ο ίδιος με το '85, ας πούμε.
Π.Δ.: Δεν έχω ασχοληθεί καθόλου με την υπόθεση «Πανούσης του σήμερα». Μην ξεχνάς, όμως, πως εσύ ζεις στην Αθήνα και μπορεί να τον έχεις πετύχει σε διάφορες στιγμές του. Για εμάς, στην Κέρκυρα, παραμένει μύθος γοητευτικός.
— Ποιους άλλους καλλιτέχνες θα χαρακτήριζες αισθητικούς συγγενείς σας;
Π.Δ.: Τον The Boy, σίγουρα. Θεωρώ τα άλμπουμ του «Please, make me dance», «Κουστουμάκι» και «Ηλιοθεραπεία» μια τριλογία σπάνια για τα δεδομένα της εγχώριας δισκογραφίας. Τον Φοίβο Δεληβοριά, επίσης. Να πω εδώ ότι σπάνια πλέον θα ακούσω συγκρότημα με αγγλικό στίχο. Θα πρέπει να συμβεί κάτι εξωφρενικό για να τραβήξει την προσοχή μου.
Μ.Π.: Ενώ μοιραζόμαστε μουσικά ακούσματα με τον Παντελή, δεν θεωρώ τον εαυτό μου φανατικό ακροατή. Δύσκολα θα με αγγίξει κάτι και αυτό ίσως είναι λίγο παράδοξο σε σχέση με την ενασχόλησή μου.
Π.Δ.: Και για μένα ισχύει αυτό, δεν φανατίζομαι πια με τίποτα. Ξέρεις με τι κόλλησα; Θα σε εκπλήξω τώρα!
— Ναι, ενώ όλα τα άλλα που είπες κάθε μέρα τα ακούω από συναδέλφους σου!
Π.Δ.: (γέλια) Άκουσα, λοιπόν, ένα τραγούδι του Λευτέρη Πανταζή, το «Βίντεο». Το άκουγα συνέχεια επί μία εβδομάδα, αυτό και τίποτε άλλο.
— Και το συμπέρασμα;
Π.Δ.: Δεν ξέρω, με συγκίνησε. Έτσι απλά.
— Κλείνοντας, να πούμε και κάτι για το προσωπικό κανάλι σου στο YouTube, όπου μπορεί κανείς να βρει απίστευτες, ξεχασμένες στιγμές της ελληνικής τηλεόρασης.
Π.Δ.: Κατάλοιπο από τον παππού μου ήταν αυτό, ο οποίος πάντα είχε μια βιντεοκασέτα μέσα στο βίντεό του και «έγραφε» αβέρτα! Ήταν μεγάλος φαν του Κηλαηδόνη και του Χάρρυ Κλυνν και έγραφε όλες τις εμφανίσεις τους. Έτσι, μεγάλωσα κι εγώ με μια βιντεοκασέτα στο βίντεο. Ήταν και μια καλή αφορμή για να μην το κουνήσεις απ' το σπίτι.
— Πότε να σας περιμένουμε για το μεγάλο λάιβ στην Αθήνα;
Π.Δ.: Στις 20 Μαΐου θα παίξουμε στο Gagarin. Αγχώνομαι και τρομάζω μόνο που το σκέφτομαι, αλλά είπαμε ότι θα το κάνουμε για τον Νίκο (σ.σ. τον Τριανταφυλλίδη). Είναι ένας χώρος που αγαπάω το Gagarin και όπου έχω ζήσει πολλά ωραία πράγματα.
— Χαίρεστε που ξαναφεύγετε για την Κέρκυρα έπειτα από δύο 24ωρα στην Αθήνα;
Μ.Π.: Δεν προλαβαίνουμε να προσαρμοστούμε κάθε φορά που ερχόμαστε. Βάσανο μάς φαίνεται.
Π.Δ.: Εγώ, όπως τα 'χω καταφέρει με την προσωπική μου ζωή, δεν με σηκώνει ο τόπος σας. Γενικά, τον τελευταίο χρόνο δεν τα πάω καλά με την Αθήνα και χαίρομαι να επιστρέφω στην Κέρκυρα.
— Παντελή, είσαι αστείρευτος και επιφυλάσσομαι να γράψω τη βιογραφία σου ύστερα από χρόνια! Παιδιά, σας ευχαριστώ που παρατείνατε τη διαμονή σας στην Αθήνα για την κουβέντα αυτή.
Εμείς ευχαριστούμε και το κάναμε με μεγάλη χαρά. Επιπλέον, είναι και η πρώτη μας μεγάλη συνέντευξη ουσίας, πιστεύουμε, από τότε που φτιάχτηκαν τα Παιδιά της Παλαιότητας.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠ' ΤΗΝ ΕΤ1
Μέσα στη λάβα χτύπησε η καμπάνα
παραμορφώνοντας το παιάνισμα της μπάντας.
Προσφυγομάνα Νίκαια, σου φιλώ τα χέρια,
αυτά που τρέμουν διαμερίζοντας τον άρτο.
Μια καύλα ψυχική πίσω απ' τα ράσα
κι ο όγκος σβήνεται ως διά θαύματος στην ακτινογραφία.
Μα, αύριο ανοίγουν τα σχολεία...
Η Αγία Τριάδα ίπταται πάνω απ' τα γέρικα κεφάλια
κι εγώ ζητάω να χαθώ κάτω απ' τη φούστα της
μέχρι να πέσω ζαλισμένος στις ροζέτες,
και τη φωνή του, όπως χάνεται στους μικροφωνισμούς,
ακούω να λέει «Κάτω τα χέρια απ' την ΕΤ1!»
11.09.11
