To φεγγάρι του θερισμού
Ένα παλιό φιλμ που κανείς δεν βλέπει πια
Είχα καιρό να δω την "Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι"― για την ακρίβεια, δεκαετίες. Έχει παλιώσει, αλλά είναι καθησυχαστική σαν τα πράγματα που ξέρεις απέξω κι ανακατωτά. Περασμένα μεγαλεία. Ο κόκκος του φιλμ, η βαζελίνη στο φακό, οι off φωνές― επανάσταση και αισθητική Χάμιλτον στο Bilitis (παράδοξος συνειρμός, πλην αξιότιμος).
Ήμουν κουρασμένος όμως κι είπα να βουλιάξω σε αυτό το αίσθημα της παλιάς γνωριμιάς, που κάνει τόσο ζεστά, κολλώδη κι αφόρητα τα reunions. Εντάξει, βοήθησε. Μυξόκλαψα με τη σκηνή που πέθανε το σκυλί τους και κυρίως απόλαυσα αυτή τη σκηνή στο χάνι, με τις γριές που χορεύουν σοβαρές, λες κι είναι το βαλς επιτίμιον για τα πολλά κουτσομπολιά τους.
Ναι, στο μπουρδέλο των επιρροών της γενιάς μου, όπου όλοι απαύτωσαν όλους, και τα αισθητικά ρεύματα ανακατεύτηκαν σαν υλικά κατεδαφίσεως δίκην ενός μεταμοντερνισμού που εντέλει κατεδάφισε εμάς τους ίδιους (αισθητικά τουλάχιστον), φυλάττω μια μικρή γωνία για αυτόν το μυξορομαντισμό του ξυλοκόπου υπό την σελήνη, κάτι δηλαδή σαν το Harvest Moon του Υoung, αλλά με βιολί επιπλέον. Τον βαριέμαι σύντομα πάντως (τον ξυλοκόπο), διότι ενώ κάνει τον τρυφερούλη, ο machismo τού τρέχει απ' τα μπατζάκια.
