__________________
1.
Κουράστηκα πια. Η πατρική οικογένεια είναι μπάχαλο. Άρρωστοι, ηλικιωμένοι γονείς, στριμμένοι, περιμένουν από μένα .Τα αδέρφια έχουν πολλά προβλήματα, κακούς γάμους, διαζύγια, ασθένειες, οικονομικά στενέματα. Με πρήζουν όλοι. Θέλω να τραβήξω γραμμή και να πάω παρακάτω, να τους ξεγράψω, με έφαγαν .Να χω τύψεις;- Κρίμα κι άδικο
Σπανίως είναι καλή ιδέα στη ζωή το «όλα ή τίποτα». Τράβα μια γραμμή, χωρίς να τους ξεγράψεις. Είναι πιο δύσκολο, αλλά συνήθως είναι το πιο σωστό. Τουλάχιστον είναι το πιο σωστό ενδιάμεσο στάδιο, πριν τους ξεγράψεις για πάντα, αν χρειαστεί να φτάσεις μέχρι εκεί.
Θέλει τέχνη και τεχνική να τραβάς γραμμές, δηλαδή, όρια, γιατί οι άλλοι σοκάρονται συθέμελα όταν τους αλλάζεις τα δεδομένα τους. Όλοι νομίζουν ότι είναι οι Δημιουργοί του Σύμπαντος τους. Ελάχιστοι καταλαβαίνουν ότι οι άλλοι φέρονται όπως φέρονται επειδή το θέλουν, και όχι επειδή είναι απλές αντανακλάσεις. Αν έχεις μάθει τους γονείς και τα αδέρφια σε έναν ρόλο, το πιθανότερο είναι ότι αν αλλάξεις, όχι μόνο δεν θα δείξουν κατανόηση, αλλά θα νιώσουν προδομένοι, σα να τους κορόιδεψες.
Δεν χρειάζεται να το κάνεις από τη μια μέρα στην άλλη. Τώρα σου φαίνονται όλα βουνό και θέλεις να τα σβήσεις με μια κίνηση, είναι μεγάλος ο πειρασμός. Δεν φαντάζεσαι όμως πόσο πολύ θα ανακουφιστείς αν καταφέρεις έστω και μια μικρή νίκη. Όταν λύσεις τα πιο σημαντικά, ίσως αρχίσεις να βλέπεις τα πιο ασήμαντα με διαφορετικό μάτι.
__________________
2.
Δεν το πιστεύω αυτο που γίνεται στον κόσμο. Μία αυτό με το παιδάκι στη Θεσσαλονίκη που δολοφονήθηκε, μία με την Grimmie που επίσης δολοφονήθηκε, μετά αυτό με το Orlando..Που πάει αυτός ο κόσμος? Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο δεν ξέρω πως να αντιδράσω. Εκνευρίζομαι, στενοχωριέμαι, αναρωτιέμαι αν θα συνηθίσω ποτέ σε αυτά τα πράγματα. Ευχομαι να μην συνηθίσω ποτέ.. Και εύχομαι να μην τα συνηθίσει και κανένας άλλος ποτέ.. Θα σταματήσει ποτέ αυτή η τρέλα, αυτή η κατρακύλα της ανθρωπότητας? Λυπάμαι βαθιά, δεν ξέρω τι άλλο να πω.. Αγάπη μόνο :)- εξοργισμένη
Αγαπητή εξοργισμένη, δεν υπάρχει περίπτωση να διαβάσεις ρεπορτάζ από μια χώρα που είναι σε απόλυτη ειρήνη με τις γειτονικές της, να πέσεις πάνω σε είδηση από μια οικογένεια που τα πράγματα είναι πάνω κάτω καλά και όλοι τα βγάζουν πέρα, ή να κάνεις κλικ σε τίτλο «τίποτα σπουδαίο δεν έγινε σήμερα στην Βόρεια Ντακότα». Για να είναι κάτι είδηση, πρέπει να ξεφεύγει από τα συνηθισμένα, και πλέον η μεταφορά των ειδήσεων είναι αστραπιαία, και η ταχύτητα δημιουργεί ψευδαίσθηση του κατεπείγοντος, και η ελευθερία μετακίνησης πληροφοριών ευνοεί τα ψέματα, τις υπερβολές, και την ανθρώπινη τάση για χολή.
Είναι πολύ ελκυστικό να αναρωτιόμαστε «πού βαδίζει ο κόσμος και που θα φτάσει η κατρακύλα» γιατί αισθανόμαστε ότι είμαστε παρόντες σε πολύ κομβικό σημείο της ιστορίας, κι επιπλέον νιώθουμε και μια ηθική ικανοποίηση που τουλάχιστον εμείς, προσωπικά, δεν έχουμε ακόμη βουτήξει στη λάσπη. Όμως, σύμφωνα με πολλούς και διάφορους μελετητές και παρατηρητές ζούμε σε μια από τις πιο ειρηνικές περιόδους της ανθρωπότητας. Μπορείς να διαβάσεις έναν από τους βασικούς υποστηρικτές αυτής της ερμηνείας εδώ, εδώ ομιλία του με ελληνικούς υπότιτλους, κι εδώ ωραία γραφήματα που υποστηρίζουν την ίδια άποψη.
__________________
3.
Πριν μερικά χρόνια μετακόμισα στις Κάτω Χώρες . Η ζωή μου κυλάει πολύ αρμονικά και εχω καταφέρει να κάνω πολλά πράματα που με ενδιαφέρουν ή που ήθελα να βάλω σε μια σείρα . Δηλαδή , αρχισά πάλι συστηματικά να διαβάζω , να κάνω μαθήματα για άλλες δραστηριοτητες συστηματικα , να βγαίνω τα Σαββατοκύριακα με καλη παρέα κτλ . Ταυτόχρονα σαν λάτρης του σπιτιού , κάνω και πολλές δραστηριοτητες έντος , μόνος ή με παρέα ή το έταιρον ήμιση . Το πρόβλημα μου είναι η εκμάθηση της γλώσσας . Μου άρεσει σαν γλώσσα , προσπαθώ , κάνω μάθημα μια φορα την εβδομάδα με έναν πολύ καλό καθηγητη που κάνει τα πάντα για να μου κρατήσει το ενδιαφέρων . Στο παρελθον είχα κάνει και εντατικά μαθήματα και γενικά πριν το μάθημα φρόντιζα πάντα να διαβάζω . Τον τελευταίο χρόνο , δεν βρίσκω ποτέ χρόνο για διάβασμα . Βρίσκω εξαιρετικές δικαιολογίες κάθε μέρα . Ειμαι κουρασμένος , είμαι άρρωστος , πρέπει να μαγειρέψω , έχω κανονίσει κτλ . Έχω αρχίσει και πάω πάλι προς τα πίσω , αλλά όποτε σκεφτώ να το προσπαθήσω με πιάνει το « εχω χάσει την μπάλα και απο που να το ξαναπιάσω» . Στεναχωριέμαι όμως γιατι πραγματικά θέλω να μιλήσω , να διαβάσω , να κοινωνικοποιηθώ στην γλώσσα τους . Γιατι ενώ έχω καταφέρει να βάλω τα πάντα σε μια καλή ρόη και να βάζω πρόγραμμα ακομά και για πράματα που θεωρώ δύσκολα ή μη ενδιαφέροντα , και εκπαίδευση για τη δουλεία κτλ , να μην μπορώ να το κάνω με κάτι που με ενδιαφέρει ? Να σημειώσω οτι δουλευώ μαζί και με ντόπιους , αρα μπορώ να εξασκηθώ – αλλά δεν μου βγάινει και τοσο , αλλα γενικά έχω επαφές απο άλλες εθνικότητες . Τι ειδέες και λύσεις έχεις εσυ και φυσικα οι φίλτατοι σχολιαστές να μου προτέινετε για να πιάσω το θέμα ζεστά ? Πως να με ξεκουνήσω να ασχολιθω συστηματικα και με δομή για την εκμάθηση ?
Το πιο αποτελεσματικό είναι να αρχίσεις να μιλάς. Τίποτα δεν συγκρίνεται με την πράξη. Είσαι στην χώρα, έχεις επαφή με ντόπιους, και σκοπεύεις να μάθεις τη γλώσσα από τα βιβλία; Εδώ άλλοι κάνουν ταξίδια για να αποκτήσουν ουσιαστική επαφή.
Ο μόνος τρόπος για να μάθεις να μιλάς καλά είναι να κάνεις πολλά λάθη. Μην περιμένεις να μάθεις τα πάντα πριν μιλήσεις. Μίλα, και θα μάθεις τα πάντα. Μη ντρέπεσαι, μην γίνεσαι τελειομανής, και μην αφήνεις τον εαυτό σου να κυλάει στα εύκολα. Η αρχή θα είναι πολύ δύσκολη, αλλά αυτός είναι ο μόνος δρόμος.
__________________
4.
Α μπα ηθελα να σου στειώ αλλα απεφευγα να σκεφτω το συγκεκριμενο θεμα. Θελω να σου γραψω για τη γιαγια μου. Τα καλα της ειναι οτι ειναι δοτικος ανθρωπος που θλειε να βοηθαει οπως μπορει και ειναι παντα ευδιαθετη και με ορεξη. Τα κακα της ειναι οτι ειναι χειριστικη. Οταν ημουν παιδι(ειμαι 19 τωρα) μου λεεγε ενα σωρο ιστοριες ψευτικες ολες με διδαγματα για να δημιουργησει ενα χαρακτρηρα οπως τον ηθελε. Γενικα δεν εχει παρεες και γινεται φορτικη. Μετα το θανατο του αδεφου της περιπου 18 χρονια, εχει αποκοπει απο ολους και περιμενει απο εμας να την απασχολησουμε. Δουλευει βεβαια πολλες ωρες αλλα γενικα θλει να εχει τη θεση στη ζωη μου που θα ειχε μια κολλητη μου. Δεν καταλαβαινει οτι θελω το χωρο μου. Δεν μπορω και να την αποφυγω επειδη μενει κατω απο το σπτιι μου.. Αστα.. Εκει που εθ΄λω να καταληξω ειναι οτι για πολλα χρονια μου ελεγε πολλα ψεμματα, πολλα τοσο αστεια που ακομη αναρωτιεμαι πως τα πσιετψα και οταν συμπεριφοερομαουν με τροπο που δεν της αρεσε, ακομη και αν εκανα παρεα με ατομα που δεν της αρεσαν μου κρατουσε μουτρα. Και ηξερε οτι εκλαιγα ολη μερα, παρολα αυτα δε μου μιλαγε ουτε με κοιτουσε. Τωρα που εχβω μεγαλωσει τα εχω καταλαβει ολα και εχω κατανοησει και τους λογους που τα ακνει. Περυσι το καλοκαιρι την πηγα σε νευρολογο (η μαμα μου αρνιοταν γιατι πιστευε οτι ολα ηταν καλα) και παροιλα αυτα ο γιατρος δε βρηκε κατι. Το θεμα μου ειναι οτι προσπαθω να την συγχωρεσω αλλα δε μπορω. Καποιες φορες τα ξεχνα ω ολα και ειμαι καλα αλλα τις περισσοτερες ειμαι θυμωμεη και προσπαθω να μην το δειχνω. Αλλα δεν τα καταφερνω. Δ3εν μπορω να την αλλαξω αλλα θελω να αλλαξω εμενα και δεν ξερω πως.
Ο νευρολόγος δεν είναι ο γιατρός που ασχολείται με ψυχιατρικά θέματα. Ο νευρολόγος ασχολείται με παθήσεις, ασθένειες και σύνδρομα του νευρικού και μυϊκού συστήματος: Πάρκινσον, σκλήρυνση κατά πλάκας, επιληψία, πονοκεφάλους, τέτοια πράγματα. Διάβασε κι αυτό.
Υποθέτω ότι αυτό που ήθελες ήταν να την πας σε ψυχίατρο. Ακόμα και αν η γιαγιά σου χρειάζεται ψυχίατρο, δεν είναι ούτε δουλειά σου, ούτε υποχρέωση σου, ούτε λύση σου να την πας. Όταν έχουμε πρόβλημα με κάποιον άνθρωπο, δεν προσπαθούμε να αλλάξουμε αυτόν. Αλλάζουμε τον τρόπο με τον οποίον αντιδρούμε εμείς σε αυτόν. Όχι επειδή είμαστε γκουρού, ή ανώτεροι άνθρωποι, αλλά επειδή δεν υπάρχει απολύτως τίποτα άλλο που μπορούμε να κάνουμε.
Νομίζω ότι το καταλαβαίνεις με τα λογική, αλλά δεν έχεις πειστεί ότι γίνεται. Γι'αυτό υπάρχουν οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι. Για να αλλάζουμε εμείς τον εαυτό μας, όταν είναι πολύ δύσκολο και δεν ξέρουμε πώς να το ξεκινήσουμε.
Και να την αποφύγεις γίνεται, και να της βάλεις όρια γίνεται, και να μην θυμώνεις μαζί της γίνεται, και να την κατανοήσεις με έναν τρόπο που δεν σε αναστατώνει γίνεται – και αυτό είναι η συγχώρεση. Επειδή είσαι μικρή, κι επειδή σε έχει επηρεάσει πολύ μεγαλώνοντας, το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να πας εσύ σε έναν ψυχολόγο ή έναν ψυχίατρο για να μιλήσεις για αυτή τη σχέση – και για τις σχέσεις που θα προκύψουν μέσα από τη συζήτηση. Δεν χρειάζεται να το πεις σε κανέναν, είσαι ενήλικη, πάρε τη ζωή σου στα χέρια σου.
__________________
5.
Καλησπέρα αμπα και αναγνώστες. Φοβάμαι τα ζώα, τα έντομα, τα ψάρια, τα πουλιά.
Πιο πολυ απ'όλα ομως με ενοχλεί ο φοβος μου για τα σκυλιά. Λατρεύω τα σκυλιά. Εχω 12 χρόνια τον δικό μου και τον λατρεύω. (μικρόσωμο)
Για να καταλαβεις πόσο αγαπάω τα σκυλιά οταν βλέπω σκυλάκια φίλων θελω τοσο πολυ να τρεξω να τα αγκαλιάσω και να παίξω μαζι τους που πολλες φορές με πιάνουν τα κλάματα απο την εσωτερική πίεση που νιώθω εκείνη τη στιγμή. Εχω προσπαθήσει να καταπολέμησω τη φοβία με κουτάβια φίλων αλλα φοβάμαι ακόμα και αυτά. Σε νησιά δε κάθομαι έξω γιατί φοβάμαι τις γάτες. Στο εξοχικό τρέμω μην πέσει επάνω μου κάποιο έντομο. Η δε πλάκα είναι ότι επειδή στη δουλειά ταιζω γάτες σκυλάκια και περιστέρια (απο απόσταση) με περιμένουν με χαρά καθε μέρα και ετσι παω στη δουλειά μονο με συνοδεία.
Εχω κάνει μια σκέψη να παω σε κάποιον εκπαιδευτή σκύλων και να του ζητήσω να με εκπαιδεύσει εμένα. Τι πιστεύετε θα βοηθήσει;
Υ.Γ. Δε με έχει πειράξει ποτέ στο παρελθόν κανένα ζωάκι, δεν έχω την παραμικρή κακή αναμνηση. Η οικογένεια μου επίσης λατρεύει τα ζωα.
Οι φοβίες θεραπεύονται, αλλά χρειάζονται θεραπευτή. Βρες έναν ψυχολόγο που είναι ειδικευμένος στις φοβίες και ξεκίνα. Ο εκπαιδευτές σκύλων εκπαιδεύουν σκύλους.
__________________
6.
Αγαπητή Α, μπα,
Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον πολλών διαφορετικών πολιτικών απόψεων. Οι γονείς μου, πέρα από ακροδεξιές αντιλήψεις ήταν ιδιαίτερα συζητήσιμοι πάντοτε. Θεωρούσα τον εαυτό μου αριστερή, μιας και συμφωνώ με την ιδεολογία της αριστεράς χωρίς όμως να υποστηρίζω ιδιαίτερα θερμά κάποιο κόμμα. Βέβαια, πίστευα (και πιστεύω ακόμα) ότι η πολιτική είναι ένας συνδυασμός ιδεολογίας και περιστάσεων.
Οι γονείς μου τα τελευταία χρόνια έφυγαν στο εξωτερικό μετά από πολλή προσπάθεια γιατί στην Ελλάδα επαγγελματικά δεν υπήρχε μέλλον γι' αυτούς. Τώρα οικογενειακώς είμαστε πολύ άνετα οικονομικά. Εγώ είμαι φοιτήτρια, πέρασα στη νομική με την πρώτη, φυσικά διαβάζοντας πολύ. Από τη μικρή μου εμπειρία έχει παγιωθεί μέσα μου η πεποίθηση ότι ο καθένας είναι υπεύθυνος για την πορεία της ζωής του. Από συζητήσεις μου με μεγαλύτερους έχω κατηγορηθεί πως μου έρχονται όλα εύκολα. Η αλήθεια είναι ότι η μόνη πρόκληση μου ήταν οι πανελλήνιες, για τις οποίες όμως προσπάθησα αρκετά. Διαβάζω για τη σχολή μου, μιας και αυτή είναι προς το παρόν η υποχρέωση μου απέναντι στον εαυτό μου και τους γονείς μου, και κάνω παράλληλα σχέδια για το εξωτερικό. Σε κουβέντες λοιπόν με 2-3 άνεργους 30αρηδες μου είπαν όλοι τους ότι είμαι ακραία καπιταλίστρια καθώς υποστηρίζω τόσο έντονα την προσωπική ευθύνη και δε δέχομαι την ατυχία και την απόρριψη του συστήματος και πως όταν βγω στην αγορά εργασίας "θα δω". Τα άτομα που μου τα είπαν αυτά ήταν όλοι τους άνεργοι και αιώνιοι φοιτητές, κατά την άποψη μου επειδή δεν προσπάθησαν αρκετά. Εγώ δε θα δεχόμουν να με τρέφουν οι γονείς μου στη θέση τους, όχι αν δεν είχα κάνει ότι καλύτερο μπορούσα πρώτα. Και εδώ έρχεται η αμφιβολία μου: μήπως όντως έχω αυτές τις απόψεις επειδή δε δοκιμάστηκα αρκετά; Μήπως όντως δεν είμαι αριστερή όπως πιστεύω αφού στην πράξη ευνοούμαι; Μήπως όντως όλα στη ζωή μου ήταν θέμα τύχης; Και μια γενική ερώτηση: γίνεται κάποιος να είναι αριστερός ενώ ακολουθεί έναν πιο καπιταλιστικό τρόπο ζωής, ακόμα και αν δεν εκμεταλλεύεται κανένα;- κρυφοκαπιτάλα
Α) Δεν χρειάζεται να είσαι χτυπημένος από τη ζωή για να πιστεύεις στην ισοτιμία, στην ισότητα, στην ελευθερία. Δεν χρειάζεται να βρίσκεσαι στους μη ευνοημένους για να πιστεύεις στις ίσες ευκαιρίες.
Β) Πιστεύεις ότι τα πάντα είναι θέμα ατομικής θέλησης και ότι το σύστημα δεν είναι στημένο υπέρ κάποιων κοινωνικών ομάδων; Πιστεύεις ότι το σύστημα μπορεί να ευνοήσει τον οποιονδήποτε, αρκεί ο οποιοσδήποτε να προσπαθήσει αρκετά; Τότε – ας αφήσουμε τους όρους «αριστερός» και «δεξιός», ναι, είσαι εξαιρετικά προστατευμένη και αφελέστατη.
Γ) Από τον τρόπο που τα γράφεις τελικά δεν φαίνεται τι πιστεύεις, αλλά φαίνεται τι πιστεύεις για τους συγκεκριμένους τριαντάρηδες. Η γνώμη σου για αυτούς, είναι η γνώμη που έχεις για όλους τους άνεργους τριαντάρηδες;
Δ) Τι εννοείς με «καπιταλιστικό τρόπο ζωής;» Ζούμε σε καπιταλισμό, άρα ζούμε καπιταλιστικά. Σίγουρα γίνεται να ζεις καπιταλιστικά και να μην εκμεταλλεύεσαι κανέναν στο άμεσο περιβάλλον σου, αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο, εγώ κι εσύ, που επικοινωνούμε από τα σπίτια μας με τον κλιματισμό και το ίντερνετ και μετά θα φάμε ό,τι τραβάει η ψυχή μας και μετά θα δούμε σειρές, ζούμε εντελώς καπιταλιστικά στην καμπούρα μερικών δις ανθρώπων. Αν το βλέπαμε αυστηρά, αριστερά θα ζούσαμε αν παραχωρούσαμε κάποιες πολύ βασικές ευκολίες μας, όπως είναι το άφθονο ρεύμα, το τρεχούμενο νερό και τα φάρμακα, και τις μοιραζόμασταν με άλλους κρατώντας σημαντικά λιγότερα αγαθά. Εγώ λέω μετά να ψήσω κοτόπουλο στη σχάρα, κι εσύ λες να κάνεις μεταπτυχιακό στο εξωτερικό, άρα μάλλον καμία μας δεν θα πάρει το βραβείο.
__________________
7.
Λένα, απαντώντας έχεις πάντα την συνείδησή σου καθαρή ξέροντας το «πρὶν ἂν ἀμφοῖν μῦθον ἀκούσῃς,
οὐκ ἂν δικάσαις» (Αριστοφάνους "Σφήκες" 725);
Δεν είμαι δικαστής.
σχόλια