Ο/η Genesis P-Orridge ήταν πάντoτε ένας άνθρωπος των άκρων. Προτιμά να πειραματίζεται στον χώρο του περιθώριο και ακριβώς από εκεί να ταράζει τα νερά της κοινωνίας σαν ένας γνήσιος provocateur της σύγχρονης αβανγκάρντ. Από την αρχή της καριέρας του, όταν ήταν ακόμη φοιτητής, προς το τέλος της δεκαετίας του '60, μέχρι σήμερα προκαλεί με τη στάση ζωής του και τη φιλοσοφία του σχετικά με τον κόσμο. Από μικρός αποφάσισε να γίνει καλλιτέχνης και συνήθιζε να ζει σε φοιτητικά κοινόβια – αυτά τα χρόνια διαμόρφωσαν τον τρόπο σκέψης του.
Στις αρχές της δεκαετίας του '70, μαζί με την τότε σύντροφό του Cosey Fanni Tutti –και οι δύο χρησιμοποιούν ψευδώνυμα – αναστάτωσαν τον καλλιτεχνικό κόσμο της Βρετανίας με το πρότζεκτ «COUM Transmissions», το οποίο πραγματευόταν θέματα όπως το σεξ, η πορνεία, ο αποκρυφισμός. Οι περφόμανς τους, επηρεασμένες από τους ντανταϊστές και τις τελετουργίες του Βιεννέζικου Αξιονισμού, ήταν τόσο βίαιες και ριζοσπαστικές, που προκάλεσαν υστερία στα ταμπλόιντ και συζητήθηκαν μέχρι και στο βρετανικό Κοινοβούλιο, με έναν συντηρητικό βουλευτή να τους αποκαλεί «ολετήρες του πολιτισμού». Απογοητευμένοι από τον καλλιτεχνικό κόσμο κι έχοντας επιπλέον χάσει την επιχορήγησή τους από το Συμβούλιο Τεχνών της Βρετανίας, έστρεψαν το βλέμμα τους στη μουσική. Με τους Chris Carter και Peter Christopherson έφτιαξαν τους Throbbing Gristle. Κάθε άλλο πάρα ένα τυπικό συγκρότημα εκείνης της εποχής, ήταν περισσότερο θορυβώδεις και πρωτόγονοι. Δεν χρησιμοποιούσαν κιθάρες, μια και θεωρούσαν τους κιθαρίστες επιδειξίες, αλλά ούτε και ντραμς, πιστεύοντας ότι κάθε πράγμα μπορούσε να γίνει μουσικό όργανο. Πιο πολύ στόχευαν στο να τρομοκρατήσουν, παρά να διασκεδάσουν τον κόσμο με τους ήχους που παρήγαγαν. Έτσι γεννήθηκε το μουσικό είδος που ονομάστηκε industrial.
Πιο πολύ στόχευαν στο να τρομοκρατήσουν, παρά να διασκεδάσουν τον κόσμο με τους ήχους που παρήγαγαν. Έτσι γεννήθηκε το μουσικό είδος που ονομάστηκε industrial.
Το 1981 διαλύθηκαν και ο/η P-Orridge δημιούργησε τους Psychic TV, ένα σχήμα που αρχικά ήταν ψυχεδελικό, στη συνέχεια όμως αγκάλιασε την acid house που βρισκόταν ακόμη στα σπάργανα. Η καριέρα του συνέχισε να αποτελεί πηγή 
διχασμού και πρόκλησης, κυρίως όσον αφορά το ενδιαφέρον του για τον σαδομαχισμό, τον αποκρυφισμό, τα τατουάζ και τα piercing – υπήρχε μια εποχή που δεν υπήρχαν τόσα τατουάζ παντού. Στο αποκορύφωμα της μαζικής υστερίας για τον σατανισμό το 1992, ένα ντοκιμαντέρ του Channel 4 τον κατηγόρησε εσφαλμένα για παιδεραστία. Η αστυνομία έκανε έρευνες χωρίς να βρει τίποτα και το Channel 4 αναγκάστηκε να ανακαλέσει τις κατηγορίες. Τότε ήταν που αυτοεξορίστηκε στην Αμερική, συγκεκριμένα στη Νέα Υόρκη, μαζί με την οικογένειά του – διατηρεί άριστες σχέσεις με τις δυο του κόρες.
Εκεί, το 1993 γνώρισε την δεύτερη γυναίκα του, τη Jacqueline Mary Breyer, που αποκαλούσε Lady Jaye. Μαζί ξεκίνησαν το Pandrogeny Project. Με λίγα λόγια, πήραν το γαμήλιο «έσονται εις σάρκα μίαν» και το μετέφρασαν τελείως κυριολεκτικά. Με μια σειρά από σωματικές τροποποιήσεις προσπάθησαν να μοιάσουν όσο το δυνατόν ο ένας στον άλλον, ώστε να γίνουν μία οντότητα. Αυτό όμως δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται, όπως θα εξηγήσει σε συνέντευξή του ο/η Genesis. Και μπορεί σήμερα να μοιάζει με μια τρανς γυναίκα, αλλά είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Πλέον είναι 66 ετών και κατοικεί στο Λος Άντζελες. Πρόσφατα, μάλιστα, έχει αρχίσει να αναγνωρίζεται το έργο του με διάφορες εκθέσεις ανά τον κόσμο, ενώ έγινε ένα από τα βασικά πρόσωπα της καμπάνιας του σχεδιαστή Marc Jacobs.
Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι να διάβασα για τον/την Genesis P-Orridge ήταν ο χαρακτηρισμός του ως «του πιο επικίνδυνου ατόμου» στην ιστορία της ροκ μουσικής. Αυτό όμως αποδείχτηκε αρκετά μακριά από την πραγματικότητα. Αρκετά ομιλητικός και βαθιά ανθρώπινος, ο/η Genesis ακόμη δεν έχει ξεπεράσει τον θάνατο της συντρόφου του. Από το 2007 που πέθανε η Lady Jaye ακολουθεί μια μοναχική δημιουργική πορεία, με την εικόνα της να καθορίζει τη ζωή του. Συχνά στην κουβέντα μιλάει στο πρώτο πληθυντικό, όταν αναφέρεται στον εαυτό του, και επιμένει πλέον να χρησιμοποιεί και το αρσενικό και το θηλυκό άρθρο στο όνομά του, κάτι που προκαλεί ένα μικρό μπέρδεμα, ειδικά όταν διαβάζεις βιογραφικά στοιχεία. Στην Αθήνα έρχεται στις 24 Οκτωβρίου μαζί με το συγκρότημα του, τους Psychic TV, στο πλαίσιο της κυκλοφορίας του νέου του άλμπουμ, «Alienist».
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
— Έχεις παίξει εδώ παλιότερα;
Ναι, ίσως το 2005. Έχω έρθει άλλες δύο φορές στην Ελλάδα. Είναι όμορφα. Βέβαια, τώρα έχουν γίνει όλα τόσο χαοτικά, που δεν ξέρω πώς ακριβώς είναι η κατάσταση. Ως έναν βαθμό παρακολουθώ τις ειδήσεις. Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν παντού στους δρόμους πρόσφυγες. Οι κυβερνήσεις είναι διεφθαρμένες. Αυτές είναι το πρόβλημα.
— Πώς βλέπεις τις αμερικάνικες εκλογές;
Ξεπερνούν τη λογική. Είναι ο χειρότερος εφιάλτης. Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ολοφάνερα η προσωποποίηση του ναρκισσισμού και της φιλαυτίας. Το εγώ του είναι τελείως εκτός ελέγχου και, εκτός αυτού, είναι και άσχετος. Πρόκειται για ένα φρικτό μείγμα. Από την άλλη, η Χίλαρι δεν σου εμπνέει καμία εμπιστοσύνη. Δεν μπορώ να ψηφίσω, επειδή δεν έχω την υπηκοότητα, έτσι αυτές οι κουβέντες είναι θεωρητικές για 'μένα. Αν μπορούσα, θα ψήφιζα τον Bernie Sanders. Τα μίντια είναι τόσο βρόμικα, που αδιαφορούσαν για την πολιτική του καμπάνια. Συχνά στις ομιλίες των πολιτικών δεν μαζεύονται πάνω από 3.000 άτομα – τόσα μάζευε η Χίλαρι. Στις δικές του έβλεπες 40-50.000 άτομα κι αυτό δεν το ανέφεραν πουθενά. Ήταν κάτι που γινόταν εσκεμμένα. Το μόνο καλό πράγμα που έχει βγει από αυτές τις εκλογές είναι ότι κανείς πια δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως είναι διεφθαρμένες. Διεξάγονται από αυτούς που έχουν τα περισσότερα λεφτά και δεν έχουν σχέση πλέον με το ποιος ψηφίζει τι. Είναι αυτό που ονομάζουμε «ολοκληρωτικός καπιταλισμός» και αποτελεί, δυστυχώς, το μέλλον.
— Τι σκέφτεσαι για το Brexit; Πας ποτέ στη Βρετανία;
Μόνο για συναυλίες. Οι γονείς μου έχουν πεθάνει. Έχω μόνο μια αδερφή, αλλά δεν μιλάμε πια, και λίγους φίλους στο Λονδίνο. Δεν τρέφω καμία αγάπη για τη Βρετανία. Έχω γίνει νομάς. Δεν ανήκω πουθενά. Είναι καλύτερα, πιστεύω, να προσπαθείς να μετακινείσαι, να ταξιδεύεις. Τρωγόμαστε να μείνουμε κάπου αλλού. Το μεγάλο ερώτημα είναι πού. Παντού είναι σκατά. Θα ήθελα να μείνω στο Νεπάλ, αλλά και αυτό καταρρέει. Την τελευταία φορά που ήμασταν εκεί, τον Οκτώβριο, αρκετά ξενοδοχεία κι εστιατόρια δεν μπορούσαν να σου σερβίρουν φαγητό, επειδή δεν υπήρχε βενζίνη. Η κυβέρνηση της Ινδίας μπλόκαρε τους δρόμους και γίνονταν διακοπές ρεύματος και υπήρχαν ελλείψεις σε τρόφιμα. Βλέπαμε ουρές από αυτοκίνητα που περίμεναν για βενζίνη να φτάνουν στα 5 ή 10 μίλια. Ο κόσμος περίμενε για μέρες για να βάλει βενζίνη. Η Ινδία καταστρέφει επίτηδες την οικονομία της και η Κίνα επωφελείται για να χτίσει έναν δρόμο που θα την ενώνει με το Νεπάλ. Σίγουρα θα υπάρξει διαμάχη. Η Ινδία θέλει να το κατακτήσει, η Κίνα το ίδιο, και είναι ένα πολύ φτωχό μέρος. Δεν υπάρχουν και πολλά να περιμένεις από πολιτικής απόψεως αυτήν τη στιγμή.
Η απόλαυση είναι ένα όπλο, το να λες στους ανθρώπους σου ότι τους νοιάζεσαι, να τους αγκαλιάζεις, να φτιάχνεις μικρές ανεξάρτητες κοινότητες, περιοχές που άνθρωποι έχουν τα ίδια ενδιαφέρονται. Αυτό είναι το πιο προκλητικό πράγμα που μπορείς να κάνεις σήμερα.
— Πιστεύεις ότι πρέπει να προκαλείς τον κόσμο για να τον κάνεις να σκεφτεί;
Καμιά φορά αυτό λειτουργεί ως στρατηγική. Με τους Throbbing Gristle γι' αρκετό καιρό προσπαθούσαμε να προκαλέσουμε. Το ίδιο έκανε και το πανκ που βγήκε την ίδια περίπου εποχή, αλλά τώρα ο κόσμος είναι τόσο μπουχτισμένος από την υπερβολική κυβερνητική και οικονομική προβοκάτσια που κάνουν οι «από πάνω», που η πιο δυνατή στρατηγική αυτήν τη στιγμή, κατά την άποψή μας, είναι η απόλαυση. Η απόλαυση είναι ένα όπλο, το να λες στους ανθρώπους σου ότι τους νοιάζεσαι, να τους αγκαλιάζεις, να φτιάχνεις μικρές ανεξάρτητες κοινότητες, περιοχές που άνθρωποι έχουν τα ίδια ενδιαφέρονται. Αυτό είναι το πιο προκλητικό πράγμα που μπορείς να κάνεις σήμερα. Στον κόσμο υπάρχει πίκρα, ανισότητα, πολλή βία. Οι κυβερνήσεις προσεγγίζουν περιστασιακά τις μαζικές δολοφονίες, έτσι πρέπει να μάθεις να συμπεριφέρεσαι διαφορετικά. Ποιο είναι το αντίθετο της βίας, του εκφοβισμού και της απληστίας; Το να μοιράζεσαι και η αγάπη, η έκπληξη, το απροσδόκητο, το αντίθετο από αυτό που έχει τον έλεγχο. Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε με τους Psychic TV, να παρέχουμε στον κόσμο ένα ασφαλές μέρος για δύο ώρες περίπου. Βέβαια, τα τραγούδια μας αφηγούνται πολιτικές ιστορίες, αλλά τους δίνουμε μια ευχάριστη χροιά κατά κάποιον τρόπο. Τυχαίνει σε μια συναυλία να σταματήσουμε για λίγο, να χαλαρώσουμε και να προτρέψουμε τον κόσμο να χαμογελάσει σε αυτόν που είναι στα δεξιά του. Δεν είναι και τόσο δύσκολο, έτσι; Και μετά να χαμογελάσει στο πρόσωπο που είναι στα αριστερά του. Θέλουμε να ανοιχτεί ο κόσμος. Καμιά φορά αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που φοβάται. Γιατί προσπαθεί να μείνει κρυμμένος σε αυτή την προσωπική, μικρή, στενόχωρη φυσαλίδα; Πρέπει να μοιράζεσαι, να μη φοβάσαι.
— Αισθάνεσαι πρώτα μουσικός ή καλλιτέχνης;
Καλλιτέχνης. Προσπαθήσαμε να γίνουμε μουσικοί, αλλά πάντοτε δουλεύουμε ένα πρότζεκτ ως καλλιτέχνες, ίσως περισσότερο ως φιλόσοφοι. Πάντοτε στρέφαμε το βλέμμα στα μεγάλα ερωτήματα. Υπάρχει αυτός ο κόσμος; Υπάρχει το άπειρο; Η αιωνιότητα; Κι αν ναι, μπορείς να τη φανταστείς; Δεν μπορούμε. Τα μέσα της αντίληψης ελέγχονται από την κυρίαρχη κουλτούρα κάθε φορά, γι' αυτό συχνά λέμε ότι είμαστε «μηχανικοί της κουλτούρας». Προσπαθούμε να βρούμε τα κρυφά ρεύματα, τα διαφορετικά, πιο αφηρημένα πράγματα που συμβαίνουν σε επίπεδο κουλτούρας και μετά να τα φέρουμε στο φως, είτε αφορούν την τέχνη, τη μουσική, την περφόρμανς είτε οτιδήποτε άλλο. Προσπαθούμε να δείξουμε και να μοιραστούμε αυτό που είναι η ολότητα. Γι' αυτό αλλάξαμε το όνομά μας. Ξεκινάς να χτίζεις τον εαυτό σου, όχι αυτόν που κληρονομείς από την κουλτούρα ή την οικογένεια σου ή από κάποια ομάδα. Πρέπει να προσπαθήσεις να σβήσεις την κληρονομιά σου, να βρεις τι θα ήθελες να είσαι, μετά να βρεις ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να συμπεριφέρεσαι και τέλος να υποσχεθείς στον εαυτό σου ότι πρέπει να ζήσεις έτσι, όσο δύσκολο και αν είναι.
Πίσω στο 1967 είχαμε αποφασίσει να γίνουμε μποέμ καλλιτέχνες. Μετά σκεφτήκαμε ποιο θα ήταν το χειρότερο πράγμα που θα παθαίναμε αν το κάναμε αυτό – θα πεθαίναμε από την πείνα. Δεν ήταν τόσο άσχημα στις χώρες όπου ζούσαμε και τελικά είδαμε ότι δεν είχαμε τίποτα να χάσουμε. Πρέπει να δεσμευτείς απόλυτα σε αυτό που πιστεύεις και να συμπεριφέρεσαι ανάλογα. Δεν μπορείς να διστάζεις. Δεν μπορείς να πεις ότι θα το κάνω μετά ή θα δω από του χρόνου. Πρέπει να δεσμευτείς 100% και ό,τι κι αν σου συμβεί, πρέπει να παραμείνεις σταθερός σε αυτό που πιστεύεις. Χάσαμε ό,τι περιουσία είχαμε στην Αγγλία εξαιτίας της κυβέρνησης. Δεν σωπάσαμε, όμως. Απλώς προχωρήσαμε. Δεν είναι εύκολο να ξυπνάς μια μέρα και να σου λένε ότι δεν έχεις τίποτα πια. Η κυβέρνηση μπορεί να σου πάρει ό,τι έχεις και δεν έχεις, αλλά πρόκειται μόνο για υλικά πράγματα. Δεν κατάφεραν να πάρουν τη μουσική μου, την αντίληψή μου, ούτε την αισθητική μου και τα πιστεύω μου – επιβιώσαμε από αυτό. «Είναι αυτό αυθεντικότητα;», αναρωτιόμαστε. Τα πράγματα βέβαια έχουν πάει προς το χειρότερο τελευταία. Δεν ξέρω τι βλέπεις εσύ, αλλά εμείς βλέπουμε καθημερινά πια ότι η ζωή των νέων, ειδικά στην Αμερική, κατά κάποιον τρόπο καθορίζεται από ένα smartphone. Έχουν εμμονή με τον εαυτό τους, είναι νάρκισσοι, γεγονός που εξηγεί εν μέρει τον λόγο που έχει εμφανιστεί ο Τραμπ. Πάνε σε ένα εστιατόριο, κάθονται για να γευματίσουν, βγάζουν τα κινητά τους και ασχολούνται μ' αυτά, ωστόσο ισχυρίζονται ότι «επικοινωνούν» μέσω του τηλεφώνου. Η αλήθεια είναι ότι συμβαίνει το αντίθετο, απορροφώνται τόσο πολύ από τον εαυτό τους, που δεν ξέρουν πώς να συνεργαστούν ο ένας με τον άλλον για να αλλάξουν τον κόσμο. Η προσοχή τους έχει διασπαστεί από όλη αυτή την τεχνολογία. Σκέφτονται ότι είναι ελεύθεροι, επειδή αυτοφωτογραφίζονται και δεν ξέρουν γιατί θέλουν να γίνουν διάσημοι ή πλούσιοι. Απλώς θέλουν να γίνουν, χωρίς να έχουν να πουν κάτι, και νομίζουν ότι γίνονται διάσημοι στον φανταστικό τους κόσμο. Δεν έχουν κάποιο στόχο ή σκοπό. Πού είναι το καλό σε αυτό όμως; Είσαι εγκλωβισμένος σε μεγάλα σπίτια, πρέπει να σε ακολουθούν σωματοφύλακες συνέχεια και δεν μπορείς να πας πουθενά χωρίς ο κόσμος να σε φωτογραφίζει. Είναι ένας εφιάλτης!
— Έχεις ελπίδα;
Φυσικά και έχουμε. Το ιδανικό θα ήταν οι άνθρωποι κάθε φυλής και σεξουαλικότητας να μπορούσαν να ζουν σε ένα χωριό, να έχουν τον δικό τους χώρο, ένα κοινό σπίτι και να μοιράζονται τα χρήματα και τις ικανότητές τους. Τότε θα είχαμε χρόνο να δούμε τι μπορεί να είναι λειτουργικό και, αν ήταν δυνατό, να αλλάξουμε την ανθρώπινη συμπεριφορά.
— Στην αρχή του ντοκιμαντέρ The Ballad of Genesis and Lady Jaye έλεγες ότι δεν ξέρεις τι είσαι. Μήπως τώρα ξέρεις;
Ακόμη δεν ξέρω τι είμαι. Είμαστε πιο μπερδεμένοι από ποτέ. Έχω ένα άλλο φιλμ που μόλις κυκλοφόρησε και είναι κάτι σαν συνέχεια του συγκεκριμένου ντοκιμαντέρ. Ονομάζεται Bight of the Twin. Η φίλη μου η Hazel κι εγώ πήγαμε στο Μπενίν της Δυτικής Αφρικής, απ' όπου θεωρείται ότι ξεκίνησε το βουντού. Είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που το βουντού αποτελεί την εθνική θρησκεία και αυτό από μόνο του είναι κάτι ενδιαφέρον. Μια μέρα ένας από τους οδηγούς μας που ήταν γύρω στα 20 μας κάλεσε για δείπνο σπίτι του. Ζούσαν σε ένα μικρό οίκημα. Μόλις με είδε ο πατέρας του, που ήταν αρχιερέας, είπε αμέσως στη γλώσσα του ότι είχα μια δίδυμη αδερφή που πέθανε και ότι φορούσα τα χρυσά της σκουλαρίκια. Όντως τα φορούσα εκείνη την ημέρα. Σοκαριστήκαμε. Δεν είχε ιδέα ποιοι ήμαστε. Εκεί δεν υπάρχουν εφημερίδες, τηλεόραση, ούτε καν ραδιόφωνο. Ξεκινήσαμε να γυρίζουμε ένα φιλμ με τις εμπειρίες μας από το βουντού που δεν αφορούσε τη Lady Jaye, αλλά τελικά κατέληξε να είναι γι' αυτήν. Αποφασίσαμε να επικεντρωθούμε σε μια μυστική αίρεση που υπάρχει εκεί για τα δίδυμα. Ο μέσος αριθμός διδύμων ή τριδύμων που γεννιέται ανά τον κόσμο είναι γύρω στις 4-5.000. Στο Μπενίν είναι εξαπλάσιος περίπου και οφείλεται σε κατάσταση γενετικού τύπου. Αυτή η αίρεση που έχουν είναι σχετική με την ιδέα του pandrogyne. Για πρώτη φορά μας μίλησε μια αρχιερέας της αίρεσης. Όταν τη ρωτήσαμε γιατί υπάρχουν τόσα δίδυμα εκεί και μας είπε ότι τα αγαπούν το ίδιο είτε ζήσουν, είτε πεθάνουν. Ήταν το πιο απλό και πιο πράγμα που μπορούσε να μας πει. Ακόμη μας συγκινεί βαθιά όποτε το σκεφτόμαστε. Θυμάμαι ότι η αδερφή μου έκανε δίδυμα που πέθαναν και δεν μου μίλησε ποτέ γι' αυτό. Εκεί σου δίνουν μια μικρή κούκλα που απεικονίζει το παιδί που πέθανε. Και της μιλάς και την ντύνεις, την πλένεις, της δίνεις φαγητό και την παίρνεις μαζί σου, όπου κι αν πας. Με αυτό τον τρόπο θυμάσαι συνεχώς αυτό πρόσωπο, το αγαπάς και το φροντίζεις. Σε ένα φεστιβάλ που γίνεται για τις γυναίκες που έχασαν παιδιά, μία από αυτές είχε 11 τέτοιες κούκλες. Ήταν συγκλονιστικό. Είναι αρκετά συναρπαστικό το γεγονός ότι είναι τόσο εναρμονισμένοι με το περιβάλλον τους και τις αόρατες δυνάμεις που διαχέονται μεταξύ των ατόμων. Μπορούν να τις διαβάσουν πολύ ξεκάθαρα και αυτό είναι κάτι που εμείς έχουμε χάσει. Ζουν στην απόλυτη φτώχεια. Το ετήσιο εισόδημα τους είναι 120 δολάρια. Σε όλες τις χώρες του τρίτου κόσμου οι άνθρωποι προσπαθούν να βρουν φαγητό, τίποτε άλλο. Αυτό είναι όλο το νόημα της ζωής τους, να βρουν φαγητό. Στους πανέμορφους, περίπλοκους δυτικούς κόσμους στους οποίους ζούμε ξεχνάμε πόσο προνομιούχοι είμαστε και πως κάτι μας λείπει, η επαφή. Δουλεύαμε με έναν σαμάνο για λίγο καιρό και του αναφέραμε την λέξη «θάνατος». Εκείνος μας είπε ότι δεν έχουν λέξη για τον θάνατο. Η πιο κοντινή είναι ο αποχωρισμός. Αυτή ήταν μια στιγμή αποκάλυψης. Βλέπουμε μια αποσύνδεση να εξαπλώνεται παντού. Ακόμη και τα κινητά απομακρύνουν τους ανθρώπους. Ζούμε σε μια σκοτεινή εποχή. Είμαι 66 χρονών και είναι η πιο σκοτεινή που έχω δει μέχρι τώρα.
Αν κάποιος ανακαλύψει έναν τρόπο να ζούμε στη θάλασσα με βράγχια, γιατί όχι; Έτσι, είμαστε αυτό το πανέμορφο είδος που έχει τόσες δυνατότητες και ικανότητες και συνεχίζουμε να ζούμε σε μια λούπα.
— Γιατί μιλάς στο πρώτο πληθυντικό;
Το χρησιμοποιώ τις περισσότερες φορές. Μερικές φορές μιλάω στον ενικό για τον εαυτό μου, αλλά προσπαθώ να πειθαρχώ και να λέω «εμείς». Με αυτό τον τρόπο αντιπροσωπεύω τον εαυτό μου και τη Lady Jaye σε αυτήν τη διάσταση, ενώ η Lady Jaye αντιπροσωπεύει και τους δυο μας στην άυλη διάσταση στην οποία βρίσκεται. Δεν ξέρουμε σίγουρα αν υπάρχει, αλλά έτσι φαίνεται. Συνεργαζόμαστε ακόμη, αλλά σε δύο διαφορετικούς κόσμους πια. Η Jaye συνήθιζε να λέει ότι ο κόσμος πίστευε πως ήταν δημιουργική, επειδή ήταν μαζί μου, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Την ανησυχούσε το ότι θα την έβλεπαν απλώς ως φιλενάδα μου. Ούτε κι αυτό ήταν αλήθεια, επειδή είχε κάνει καριέρα πριν τη γνωρίσω. Ήταν μοντέλο, έκανε περφόμανς. Συμμετείχε στην cult θεατρική ομάδα Blacklips με τον Antony. Ήταν ένας αρκετά αναγνωρίσιμος χαρακτήρας στον καλλιτεχνικό χώρο. Έτσι είπαμε ότι όταν κάποιος από τους δυο μας έφευγε, θα μιλάγαμε στο πρώτο πληθυντικό, επειδή δεν θέλαμε ο κόσμος να απορρίψει είτε τον έναν είτε τον άλλον. Αυτό έγινε για να μείνει η Lady Jaye στην Ιστορία, για να δείξουμε ότι ασκεί ακόμη επιρροή, ότι συνεχίζει να εμπνέει. Επίσης, υπάρχει τόση πατριαρχία ακόμα στη Δύση, που ο κόσμος τείνει να απορρίπτει τις γυναίκες σε κάθε είδους σχέσεις. Γι' αυτόν το λόγο αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε το όνομα Breyer P Orridge, για να δείξουμε ότι η Jaye είναι ακόμη μέρος αυτού του πράγματος. Μάλιστα, είναι τόσο σημαντική, που το όνομά της έρχεται πρώτο. Δεν θα την απορρίψει κανείς, απλώς επειδή είναι γυναίκα. Αισθανόμαστε ότι είναι ακόμη εδώ. Αυτή η κούκλα που φέραμε από την Αφρική την εκπροσωπεί και της μιλάμε όλη την ώρα. Αν κάποιος έρθει στο διαμέρισμά μου και μας δει να περπατάμε τριγύρω και να μιλάμε σε αυτήν τη μικρή κούκλα, θα νομίσει ότι είμαστε τελείως τρελοί. Και όταν πάμε για φαγητό σε εστιατόριο, την καθίζουμε στο τραπέζι και βάζουμε λίγο φαγητό μπροστά της, σαν μια μικρή προσφορά. Κανένας δεν με έχει ρωτήσει τι κάνουμε. Ο κόσμος ντρέπεται. Ποτέ δεν μου λένε «γιατί έχεις αυτή την κούκλα στο τραπέζι;» ή «γιατί της δίνεις ουίσκι;» Την παίρνω παντού μαζί μου. Μας ανακουφίζει. Αντιπροσωπεύουμε την ιδέα ότι είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι στη φυσιολογική διάρκεια της ζωής. Όπως έλεγε η Jaye: «Γιατί να ξυπνάς και να είσαι το ίδιο άτομο με χθες; Θα μπορούσες να είσαι διαφορετικός κάθε μέρα. Υπάρχουν χιλιάδες διαφορετικοί άνθρωποι που μπορείς να είσαι. Και μην κολλάς σε μια προσωπικότητα, σε μια σχέση. Αγκάλιαζε τον κόσμο. Πάντοτε να είσαι ανοιχτός στη μεγαλύτερη αλλαγή και να αποδέχεσαι ότι έχεις κάνει λάθος για κάτι και ότι υπάρχει μια καλύτερη λύση κάπου αλλού». Έχει να κάνει με το να δέχεσαι κάθε πληροφορία και να την επεξεργάζεσαι ώστε να κατευθύνεις την προσωπική σου ζωή και την αλληλεπίδραση που έχεις με τους άλλους. Για παράδειγμα, αν έχουμε ένα έργο στην γκαλερί με το όνομά μου πάνω, πάντοτε θα υπάρχουν άνθρωποι που θα έχουν σχέση με τη δημιουργία του. Ακόμη και ο ταξιτζής που με πήγε σπίτι μου για να πάρω ένα υλικό που χρειαζόμουν ή οι άνθρωποι στην γκαλερί που μου έδωσαν τον χώρο. Πολύ λίγα πράγματα είναι τελείως ατομικά σε αυτό τον κόσμο. Η αναζήτηση της απόλυτης ατομικής ευαρέσκειας είναι ένας από τους λόγους που οι κοινωνίες βρίσκονται σε τόσο μεγάλο κίνδυνο. Έτσι, υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους χρησιμοποιούμε το πρώτο πληθυντικό, αλλά με το Ρandrogyne θέλουμε κυρίως να υπενθυμίσουμε στον κόσμο ότι οι δύο μπορούν να γίνουν ένα.
— Πόσο έχει να κάνει, όμως, με το φύλο; Πώς χαρακτηρίζεις τον εαυτό σου; Αρσενικό ή θηλυκό;
Τίποτα από τα δύο. Είμαστε pandrogyne. Πρέπει να βρούμε μια νέα λέξη, έναν νέο τρόπο σκέψης για τον εαυτό. Ο κόσμος σκέφτεται ότι σχετίζεται με τη σεξουαλικότητα και το φύλο, επειδή υπάρχουν κάποια φανερά σημεία στο σώμα μας. Κάποιοι αισθάνονται ότι είναι άντρες παγιδευμένοι στο σώμα μιας γυναίκας, κάποιοι άλλοι ότι είναι γυναίκες παγιδευμένοι στο σώμα ενός άντρα. Με το pandrogyne απλώς αισθάνεσαι παγιδευμένος σε ένα σώμα. Με άλλα λόγια, τα υπαρξιακά ερωτήματα αφορούν τη σωματικότητα στην ολότητά της και υποστηρίζουμε ότι αυτό δεν έχει να κάνει με τη δυαδικότητα. Είμαστε τελείως εναντίον της διάζευξης, έτσι δεν θα μπορούσαμε ποτέ να είμαστε μόνο άντρας ή γυναίκα. Θέλουμε να είμαστε ανοιχτοί, να παραδοθούμε σε κάθε πιθανότητα και να μην μπλοκάρουμε καταπληκτικές εμπειρίες που δεν θα ήταν εφικτές με τον διαχωρισμό. Και ενώ το ανθρώπινο γένος έχει κάνει εκπληκτικά πράγματα, π.χ. έχει ταξιδέψει στο Διάστημα, έχει κάνει τεράστια τεχνολογικά άλματα, όταν συζητάμε όλα έχουν να κάνουν την αντρική ψυχοσύνθεση και τον διαχωρισμό σε αρσενικό/θηλυκό, μαύρο/άσπρο, χριστιανό/μουσουλμάνο, ζωντανό/νεκρό. Σκεφτήκαμε ότι αυτό είναι ένα από τα βασικά προβλήματα της κοινωνίας. Θα ήταν ιδανικό, επομένως, να είναι κάποιος και τα δύο, άντρας και γυναίκα. Υπό μία έννοια, το pandrogyne στοχεύει στη δημιουργία του θεϊκού ερμαφρόδιτου, όπου δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Αν κάποιος ανακαλύψει έναν τρόπο να ζούμε στη θάλασσα με βράγχια, γιατί όχι; Έτσι, είμαστε αυτό το πανέμορφο είδος που έχει τόσες δυνατότητες και ικανότητες και συνεχίζουμε να ζούμε σε μια λούπα. Θέλουμε το pandrogyne να συμβολίζει το τέλος του αρσενικού και του θηλυκού ως ξεχωριστών οντοτήτων, έτσι ώστε οι άνθρωποι να γίνουν ό,τι θέλουν, κάθε παραλλαγή, και να είναι όλες βάσιμες.
— Αισθάνεσαι παρεξηγημένος από τα media;
Ναι. Σιγα-σιγά καλυτερεύουν τα πράγματα. Ο φίλος μου ο Derek Jarman μου είπε μια φορά: «Gen, δεν θα σε πάρουν στα σοβαρά μέχρι να γίνεις τουλάχιστον 60 χρονών ή να αρρωστήσεις σοβαρά. Όταν πεθάνεις ή φτάσεις τα 60, θα αρχίσουν να λένε καλά πράγματα για σένα». Και είχε δίκιο.
— Υπάρχουν πράγματα για τα οποία μετανιώνεις;
Αυτό σκεφτόμασταν τις προάλλες. Δεν έχουμε μετανιώσει για κάτι συγκεκριμένο, αλλά κάθε φορά που διαπιστώσαμε ότι πληγώσαμε κάποιον, ευχόμαστε να μην το είχαμε κάνει. Όπως μερικές φορές που ήμασταν τόσο θυμωμένοι, που δεν καταφέραμε να παρηγορήσουμε κάποιον αγαπημένο. Όσο μεγαλώνουμε, είναι σχεδόν αδύνατο να θυμώνουμε με οτιδήποτε. Όλοι όμως έχουν πληγώσει κάποιον στη ζωή τους και θα θέλαμε αυτό να μη συμβαίνει γενικά. Έχουμε δρόμο, πολύ δρόμο ακόμη αναφορικά με την εξέλιξή μας. Ο ιθαγενής Αμερικανός σαμάνος που δουλέψαμε μαζί του είχε έναν μικρό χάρτη με οδηγίες για το πώς να τα βγάλει πέρα στη ζωή: δεν πρέπει να έχεις προσδοκίες, δεσμούς ή να κρίνεις τους άλλους. Ακούγεται εύκολο, αλλά είναι αρκετά δύσκολο πράγμα να το εφαρμόσεις. Βλέπουμε κάποιον σαν τον Ντόναλντ Τραμπ και ξέρουμε ότι αυτό το άτομο είναι ένα τέρας, αλλά δεν πρέπει να τον κρίνουμε. Καλύτερα θα ήταν να σκεφτόμαστε λύσεις. Δεν πρέπει να περιμένεις ότι οι άλλοι θα καταλάβουν τον τρόπο που συμπεριφέρεσαι και αισθάνεσαι ή ότι θα σου ανταποδώσουν την αγάπη που τους δίνεις. Πρέπει να μάθεις να αφήνεσαι. Η αγάπη και η παράδοση είναι ένα είδος δύναμης. Στην αρχή ακούγεται αδύνατο, αλλά δεν είναι. Είναι το πιο δύσκολο πράγμα που υπάρχει, το να συνεχίζεις να αγαπάς τον κόσμο και να ελπίζεις ότι θα καλυτερέψει. Θα γίνει όμως, δεν υπάρχει αμφιβολία. Αυτό το χάος ίσως είναι απαραίτητο για να έρθει η αλλαγή.
INFO: Οι Psychic TV θα εμφανιστούν στο Modu (Κολωνού 76 & Οδυσσέως) τη Δευτέρα 24 Οκτωβρίου, με είσοδο 12-22 ευρώ.
σχόλια