Τη μέρα που είδε την ταινία Τιτανικός θα ήταν μόλις εννέα χρονών. Μαγεύτηκε και συγκινήθηκε, ταυτόχρονα ανακάλυψε ότι το παιδικό του πρόσωπο έμοιαζε με εκείνο του νεαρού στην μεγάλη οθόνη: του Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Κοιτάχτηκε πολλές φορές στον καθρέπτη και πείστηκε για την ομοιότητα, ωστόσο δεν τόλμησε να μιλήσει σε κανέναν ακόμη, τους άφησε να υποψιάζονται ότι ήταν ξεχωριστός και θα το αποδείκνυε στο μέλλον.
Γεννήθηκε το 1994, στον Ιρακινό Κουρδιστάν, σε μια μικρή πόλη τριάντα χιλιάδων κατοίκων, μία ώρα με το αυτοκίνητο μακριά από την Σουλεϊμανίγια. Ο πατέρας του απουσίαζε τον περισσότερο καιρό στη Βαγδάτη, ήταν υπεύθυνος της ασφάλειας και διαχείρισης κτιρίων και γραφείων πρώτα μιας αγγλικής εταιρείας και αργότερα μιας τράπεζας. Η μητέρα του είχε σπουδάσει μαθηματικά στην Βαγδάτη, του μάθαινε πριν ακόμη πάει σε σχολείο, της έμοιασε στους αριθμούς.
"Με μια ματιά απομνημονεύω έναν αριθμό τηλεφώνου και τον θυμάμαι καιρό μετά" μου λέει. "I am very smart", τονίζει.
Μιλάμε στα αγγλικά και πράγματι μιλάει καλά αγγλικά, σίγουρα μαθημένα όχι μόνον στα σχολείο αλλά και από το διαδίκτυο και από διαλόγους ταινιών. Η ιδέα να καταγράψω τις συζητήσεις μας προέκυψε μια ώρα μετά αφότου είχαμε συναντηθεί τυχαία σε ένα καφέ και fast food του Νέου Κόσμου που είναι ανοιχτό όλο το εικοσιτετράωρο. Κάθε φορά που βγαίνω από το μετρό και περιμένω το αργοπορημένο τραμ, μπαίνω για λίγο εκεί μέσα, μια ανάσα, ένα ρόφημα-έχεις την αίσθηση του περάσματος και των παλιών καφενείων. Εκείνες τις μέρες, τέλος Δεκεμβρίου, έκανε ψοφόκρυο. Παράγγειλα ένα τσάι και άραξα χαζεύοντας στις οθόνες της τηλεόρασης, που είναι πολλές για να καλύπτουν συνήθως τις ποδοσφαιρικές ανάγκες των πελατών, ένα ντοκιμαντέρ με άγρια ζώα.
"Ήμουν τόσο έξυπνος που θα μπορούσαν να με διώξουν, έγραφα και διάβαζα σαν να ήμουν τρεις τάξεις παραπάνω".
Ο νεαρός καθόταν παραδίπλα, φαινόταν ξένος, άλλωστε η περιοχή του Νέου Κόσμου είναι μια κατ΄ εξοχήν περιοχή με κόσμο προσφυγικό και μετανάστες. Τι «Νέος Κόσμος» θα ήταν χωρίς νέους έποικους; Αρμένιοι Έλληνες πολίτες, οι πρώτοι πρόσφυγες από την Συρία και το Ιράκ είκοσι χρόνια εδώ, έβρισκαν καταφύγιο στα στενά και τις άχαρες φτηνές οικοδομές. Ύστερα ήρθε το τραμ και διαπέρασε τις εργατικές κατοικίες και μαζί με το μετρό ανέβασαν κάπως την περιοχή με μαγαζιά και καφετέριες χωρίς ωστόσο να πλουτίσουν το προφίλ μιας υποβαθμισμένης συνοικίας που ανήκει στο δήμο Αθηνών και σε μερικά σημεία των κεντρικών δρόμων εκμηδενίζονεται η επιφάνεια του πεζοδρομίου.
Ο νεαρός μιλούσε σε μια άγνωστη για μένα γλώσσα ή μάλλον είχα υποψιαστεί και τον ρώτησα αυθόρμητα "τι γλώσσα μιλάς;" Μιλούσε κουρδικά. Πρόθυμος και χαμογελαστός και υπερκινητικός σε τρία λεπτά ξεκίνησε να μου λέει τη μισή ιστορία της ζωής του. Παράνομα μπήκε στην Ελλάδα από τον Έβρο και έμενε σε έναν ξάδελφό του σε μια γειτονιά του Νέου Κόσμου, περιμένοντας να διαφύγει προς την Ευρώπη. Στην αρχή βαριόμουν να ακούσω άλλη μια ιστορία ενός ταλαιπωρημένου πρόσφυγα. Η προηγούμενη που είχα ακούσει και την είχα μεταγράψει για μια κυριακάτικη εφημερίδα λεγόταν "Ο ξένος που έφυγε", δημοσιεύτηκε το 2013 και μετά την παρουσίασα ως μονόλογο στο Φεστιβάλ Νάξου, στον Πύργο Μπαζαίου.
Κατά σύμπτωση, ο Κούρδος εκείνος, της πρώτης φουρνιάς που ήρθαν στην Ελλάδα το 1999-2000, τώρα βρισκόταν στην Φινλανδία με διαβατήριο, έχοντας δώσει πολύχρονες μάχες με το φινλανδικό σύστημα μέχρι να τον αποδεχτούν. Με τον πρώτο εκείνον Κούρδο είμαστε ακόμη φίλοι, τους έχω συναντήσει με την οικογένειά του, παίζω με τα παιδιά τους. Πίστευα ότι θα είχε κλείσει ένας κύκλος θεματικός για μένα μιας. Αλλά οι πρόσφυγες συνεχίζουν να έρχονται.
"Εγώ όμως δεν είμαι σαν τους άλλους" μου λέει ο Κ. (ας τον προστατέψω ονομαστικά με το αρχικό Κ, που ταιριάζει στο Κούρδος και Κάπριο μαζί). "Εγώ φεύγω στην Ευρώπη για να γίνω ηθοποιός, μοντέλο".
Είναι ψηλό παιδί, με παιδικά χαρακτηριστικά, αφήνει το μαλλί του να πέσει στο μάτι και να το ανασηκώνει, τρώει κάθε λίγο να νύχια του και κουνάει συνεχώς τα πόδια του. Είναι ντυμένος με φόρμα και φούτερ. Είχε κι άλλα ρούχα μαζί του αλλά έχασε το σακίδιό του στο ποτάμι. Ήρθε με ένα παπούτσι στο ένα πόδι και μία παντόφλα στο άλλο.
"Να μου τα πεις, από την αρχή".
Την άλλη μέρα καταφτάνω με ένα τετράδιο και στυλό, τίποτε δεν αντικαθιστά αυτά τα όμορφα τετράδια, αγορασμένα από τα πωλητήρια μουσείων. Αυτός μιλάει στα αγγλικά και εγώ μεταγράφω στα ελληνικά. Μιλάει γρήγορα, βιάζεται να μου τα πει όλα και είναι παραστατικός. Πολλές φορές, κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μας, σηκωνόταν για να μου δείξει μια φάση, μια λαβή. Ευτυχώς δεν είχε κόσμο το μαγαζί αργά το βράδυ γιατί οι συναντήσεις έγιναν μετά τις δώδεκα μέχρι τις τέσσερις το πρωί.
2.
Το νηπιαγωγείο δεν το αγαπούσε καθόλου, του στερούσε την ελευθερία του παιδιού που ήθελε να τρέξει ελεύθερο. Από ένστικτο ένιωθε ότι και εκεί μέσα ήταν πολύ πιο προχωρημένος από τους άλλους. Δύο χρονών γνώριζε όλα τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν στην πόλη. Λίγο μετά τη γέννησή του είχαν μετακομίσει στην Βαγδάτη λόγω της δουλειάς του πατέρα του, εκεί βρισκόταν και το νηπιαγωγείο απ΄ όπου έφευγε και τον έψαχναν με αγωνία. Εκεί τελείωσε και το αραβικό σχολείο και τρία χρόνια δημοτικό.
"Ήμουν τόσο έξυπνος που θα μπορούσαν να με διώξουν, έγραφα και διάβαζα σαν να ήμουν τρεις τάξεις παραπάνω".
Η Βαγδάτη άρχισε να βομβαρδίζεται το 2003. Ο πατέρας βάζει τα παιδιά στο αυτοκίνητο και σπεύδουν προς την Φαλούτζα για σωτηρία. Οδηγώντας μέσα στην πόλη μια οβίδα περνάει πάνω από το αυτοκίνητό τους και πέφτει στο απέναντι κτίριο. Καθ΄ οδόν τους προειδοποιούν να μην πάνε στην Φαλούτζα κι έτσι σταματάνε για λίγο στο Χάνακιν. Ελικόπτερα πετάνε πάνω από τα κεφάλια τους, ο μικρός τρομάζει αλλά και απολαμβάνει όλη αυτή την ανατροπή. Συναρπασμένος νομίζει ότι βλέπει πολεμική ταινία. Στο Χάνακιν έχουν κάποιους συγγενείς, μένουν για λίγες μέρες, είναι μια πόλη πολυφυλετική ωστόσο όταν καταφτάνουν οι Αμερικανοί αποχωρούν οι Άραβες.
Αφού κατασταλάξουν στην δική τους πια πόλη ο μικρός Κ πηγαίνει σε κουρδικό σχολείο στην 4η τάξη. Είναι ολοφάνερα ο πιο έξυπνος, χωρίς να διαβάζει κατορθώνει να έχει πρωτιές στις επιδόσεις του. Ταυτόχρονα εγγράφεται σε ένα Κέντρο Νεότητας όπου μαθαίνουν υπολογιστές και ίντερνετ, παίζουν θέατρο, μπάσκετ και δανείζονται βιβλία.
Στο μεταξύ ο πατέρας του έχει επιστρέψει και πάλι στην Βαγδάτη γιατί εκεί πρέπει να επιβλέψει την ανέγερση ενός τοίχους γύρω από μια κρατική τράπεζα ώστε να αποτρέπονται εισβολές και επιθέσεις. Τους αφήνει πίσω μόνους και αρκετά απροστάτευτους και όχι μόνον λόγω δουλειάς όπως θα αποδειχθεί αργότερα. Τα λεφτά της οικογένειας που αφήνει πίσω του είναι λίγα, ο πόλεμος εξαντλεί τη χώρα, έτσι πηγαίνουν να ζήσουν στην αδελφή της μητέρας τους. Η θεία έχει τέσσερα παιδάκια, αρχίζει να έχει ψυχολογικά προβλήματα αρνείται να θηλάσει το μικρό της κοριτσάκι και αναλαμβάνει το βύζαγμα η μάνα του Κ.
"Μείναμε εκεί, όλοι μαζί, οκτώ χρόνια, έτσι ζούμε στα μέρη μας όταν χρειαστεί. Όμως η θεία μου χειροτέρευε, κάθε τόσο την πήγαιναν σε έναν δερβίση, σε ένα λατρευτικό τόπο όπου κατέφευγαν όσοι είχαν ψυχολογικά προβλήματα. Εκεί είδα τη θεία μου να της τραγουδάνε και να παίζουν μουσική με μεγάλα ντέφια, μια επαναλαμβανόμενη μουσική, θεραπευτική και ιερή μαζί".
Ο δεκάχρονος Κ. μαγεύεται από τους δερβίσηδες, τους χορούς και τις ιεροτελεστίες. Ο μονότονος ήχος του ντεφιού τον καθηλώνει και τον ηρεμεί γι αυτό και εγγράφεται στο τμήμα μουσικής, στο Κέντρο Νεότητας. Υπήρχε ένα μεγάλο γκρουπ εκεί μουσικών με ντέφια κάθε μεγέθους, μια ολόκληρη μπάντα. Αρχίζει να μαθαίνει με ευκολία και ενσωματώνεται στην ομάδα. Όμως ξεχνάει σύντομα τους δερβίσηδες, η ματιά του περιπλανάται στις μικρές και μεγάλες οθόνες όπου βλέπει με κάθε τρόπο ταινίες, μαθαίνει τις ζωές των ηθοποιών και ανακαλύπτει ότι υπάρχει επάγγελμα αντρικού μοντέλου.
Βρίσκεται ήδη στην πέμπτη τάξη, δεν πολυδιαβάζει αλλά τα καταφέρνει με τους βαθμούς, μεγαλώνει, παίζει και μπάσκετ στην ομάδα του Κέντρου και κατά καιρούς συνοδεύει τη θεία του στον δερβίση για την θεραπεία.
3.
Το 2007 η ομάδα των ντέφ θα πήγαιναν στην Ιταλία σε ένα μουσικό φεστιβάλ μεσογειακής μουσικής. Ο Κ. έπαιζε ήδη ένα χρόνο στην ομάδα, ωστόσο δεν θα πήγαινε όλο το συγκρότημα στο ταξίδι αυτό παρά μόνον δέκα πέντε άτομα. Ο διευθυντής διάλεξε την αποστολή, έβαλε μέσα και δύο ατάλαντους.
"Τότε θύμωσα πάρα πολύ, πήγα σπίτι, φώναζα, έβριζα, ήθελα να πάω στο εξωτερικό, πετούσα πέτρες για να ξεσπάσω, τόσο πολύ ήθελα το ταξίδι αυτό".
Τελικά τον πήρανε μαζί τους και πετάξανε μέσω Ντουμπάι. Στο δικό τους αεροπλάνο πήγαν να σπάσουν τα αυτιά τους, η πτήση ήταν βασανιστική. Όμως μετά πετάξανε με Emirates και όλα έστρωσαν. Ο μικρός Κ. καθόταν δίπλα σε μία κοπέλα ασιατικής καταγωγής, στην ηλικία της μάνας του. Εκείνη έβγαλε να παίξουν ντάμα αφού του έδειξε το πρώτο παιγνίδι πώς παίζουνε.
"Την νίκησα στα επόμενα δύο παιγνίδια, δεν με νικάς αν μάθω κάτι" μου λέει. Μετά είδε την ταινία Die hard και έναν Χάρι Πότερ.
Φτάσανε σε μια μεσογειακή πόλη, την Ostuni, και αράξανε στο ξενοδοχείο. Θα δοκιμάσει για πρώτη φορά ιταλική πίτσα, ενώ αρπάζανε τα φρούτα από τα τραπέζια σαν να έπρεπε να τα αδειάσουν όλα. Ένα μεσημέρι τους έκαναν το τραπέζι σε ένα εκκλησιαστικό ίδρυμα όπου τους περιποιήθηκαν καλόγριες "με χιτζάμπ κι αυτές χριστιανικά" τονίζει ο Κ, ειρωνικά.
Στο φεστιβάλ συμμετείχε και ένα αλβανικό γκρουπ και ανάμεσά τους η Βέρα, μια όμορφη, ψηλή, ξανθιά με μπλε μάτια δωδεκάχρονη.
"Προσπάθησε να με φιλήσει στο στόμα και φοβήθηκα, την άφησα μόνον στα μάγουλα γιατί πίστευα ότι μόνον οι γονείς φιλιούνται έτσι. Εγώ το απόφευγα. Μακάρι να μπορούσα να την συναντήσω και σήμερα. Όταν θα φτάσω στην Ευρώπη, θα κάνω το παν να την ξαναβρώ".
"Μα δεν θα είναι μια παντρεμένη κοπέλα;"
"Δεν θέλω να το σκέφτομαι..."
Μου βάζει στο κινητό να δω ένα μικρό φιλμ, τραβηγμένο από εκείνη την συναυλία. Πράγματι είναι ένα παιδί δεκατριών ετών, ξαφνιασμένο αλλά παίζει με πολύ ένταση και πάθος το ντεφ. Μου δείχνει και τον αδελφό του, ένα ξάδελφό του. Αυτός παίζει ένα μαύρο ντέφι όλων των άλλων είναι λευκά, τόσο πολύ ήθελε να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους.
4.
"Έφτασα στο δωδέκατο έτος σπουδών, στο τελευταίο έτος και βάσει των βαθμών προχωρούσες για τις σπουδές σου. Εγώ πάτωνα όμως. Μόνον το μπάσκετ και το ντεφ μ' ενδιέφεραν. Η μάνα μου ήθελε να γίνω γιατρός ο πατέρας μου μηχανικός. Εκείνη την κρίσιμη στιγμή αρρώστησε ο πατέρας μου από καρκίνο του προστάτη, ήταν μόλις πενήντα χρονών. Ταυτόχρονα ανακαλύπταμε και ένα μυστικό κρυμμένο από όλους. Ήταν παντρεμένος και με μία άλλη γυναίκα με την οποία ζούσε στην Βαγδάτη. Σε εμάς ερχόταν όλο και λιγότερο τα τελευταία χρόνια. Φυσικά και μπορούσε να παντρευτεί μια δεύτερη γυναίκα, νόμιμα, όμως αυτό μας κόστισε. Η δεύτερη γυναίκα του ήταν εκείνη που τον συνόδευσε στην Ινδία για θεραπείες και επεμβάσεις ενώ αυτός μας έλεγε ότι θα πήγαινε μόνος του και δεν ήθελε κανέναν άλλον για να μην ξοδεύουμε. Είχε ήδη δώσει αρκετές χιλιάδες για την θεραπεία του. Και ύστερα τον φέραμε σπίτι για το τέλος του. Πλάκωσαν συγγενείς που φιλοξενούσαμε, ερχόταν κόσμος, κι εγώ έπρεπε να διαβάζω για τις εξετάσεις. Έφυγε με θρήνους και ουρλιαχτά. Εγώ έτρεξα και έπαιξα κρυφά το ντεφ, ένα τραγούδι θλιβερό. Δεν καταλάβαινα γιατί έφευγε ένας πατέρας τόσο νωρίς από τη ζωή μου.
Ο Κ. φτιάχνει διαρκώς τα μαλλιά του όσο μου μιλάει. Μιλάει στα αγγλικά κι εγώ μόλις που προλαβαίνω να τον καταγράφω. Τον ρωτάω γιατί ήθελε να φύγει από το Κουρδιστάν. Για να γίνει μοντέλο μου εξηγεί, ηθοποιός, χορευτής, είμαι έτοιμος για όλα, για τα πάντα.
Και μετά μείναμε όλοι μαζί. Ήρθε και η γιαγιά και η δεύτερη κόρη της, άλλη τρελή αυτή όταν έχασε τον αδελφό της στον πόλεμο Ιράν-Ιράκ. Η θεία μου τρελαινόταν, κάπνιζε και μιλούσε δυνατά. Ήμασταν μέσα στο σπίτι η γιαγιά, η τρελή θεία, η μάνα μου, εγώ η αδελφούλα μου και ο μικρός αδελφός μου. Και κάπου αλλού, στην Βαγδάτη, υπήρχε άλλη μια μάνα -μητριά- με την ετεροθαλή αδελφή μου. Ζούσαμε σε ένα λυπημένο σπίτι, απέτυχα και την επόμενη χρονιά στις εξετάσεις, δεν άντεχα κι αυτά τα εκπαιδευτικά συστήματα. Για να τελειώσω το σχολείο αναγκάστηκα να πάω σε νυχτερινό, ήμουν ο νεότερος εκεί μέσα ανάμεσα σε ηλικίες που θύμιζαν τον πεθαμένο μου πατέρα, ήμουν ο γιος τους".
5.
Ώρα να δούμε την σελίδα του στο facebook. Δεκάδες φωτογραφίες. Παντού ποζάτος και ωραιοπαθής-γιατί όχι άλλωστε αν είσαι τόσο νέος; Έπαιζε μπάσκετ και πληρωνόταν τριακόσια πενήντα δολάρια (μάλιστα παίξανε και στο Ιράν σε ένα τουρνουά) ενώ τη μέρα εργαζόταν και σε ένα φωτογραφείο για άλλα διακόσια. Ήταν ο βοηθός του φωτογράφου αφεντικού του, έτρεχαν σε γάμους και πανηγύρια, κρατούσε φλας και λάμπες και μάθαινε. Μια μέρα γύρισε και είπε του αφεντικού να τον φωτογραφίσει, "βγάλε με μια φωτογραφία" είπε και στήθηκε.
Σηκώνεται όρθιος αψηφώντας τον λίγο κόσμο μέσα στο καφέ και παίρνει την φωτογραφική πόζα. Τότε σκέφτηκε ότι στο Κουρδιστάν δεν υπήρχαν ντόπιοι μοντέλα, τα λίγα αντρικά μοντέλα σε κάποιες διαφημίσεις ήταν "εισαγωγής". Γιατί να μην άλλαζε κάπως αυτό; Πήρε στα χέρια του φωτογραφικές μηχανές και αφού άρχισε να τις μαθαίνει φωτογραφιζόταν και ανέβαζε τις φωτογραφίες όχι μόνον στο fb αλλά και σε άλλες σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Στο instagram είχε δέκα χιλιάδες followers, χιλιάδες likes παντού. Η σελίδα που στήσανε με την παρέα του πρότεινε μοντέλα Κούρδους.
Ο Κ. φτιάχνει διαρκώς τα μαλλιά του όσο μου μιλάει. Μιλάει στα αγγλικά κι εγώ μόλις που προλαβαίνω να τον καταγράφω. Τον ρωτάω γιατί ήθελε να φύγει από το Κουρδιστάν. Για να γίνει μοντέλο μου εξηγεί, ηθοποιός, χορευτής, είμαι έτοιμος για όλα, για τα πάντα. Ακόμη και στο μπάσκετ θα ήταν καλός αν μπορούσε να φτάσει μέχρι την Αμερική. Στο Χόλιγουντ. Ακόμη και στις Κάννες, στη Γαλλία ας πήγαινε αν μπορούσε.
Του εξηγώ ότι αυτά τα μέρη έχουν απέραντες δυσκολίες ακόμη και για τους ντόπιους. Δεν τον νοιάζει. Αρκεί να φύγει. Άλλωστε γι αυτό και παράτησε σχολεία και ομάδα μπάσκετ. Την ομάδα και ένα λόγο παραπάνω αφού διαλύθηκε γιατί σταμάτησε η χρηματοδότησή της. Εκείνη η ανάπτυξη που οραματιζόταν το Κουρδιστάν υπονομευόταν από παντού. Κυρίως από το εσωτερικό της χώρας, από τον πρόεδρο Ταλαμπανί ενώ τώρα τους περικύκλωναν οι ISIS. Τα χρήματα πήγαιναν σε εξοπλισμούς και όχι σε επενδύσεις, ένα δεύτερο κύμα Κούρδων ετοιμάζονταν να ξαμοληθούν πάλι στην Ευρώπη. Κι αυτός, έπρεπε να δουλεύει διπλά, αφού η μάνα του σταμάτησε τη δουλειά της γιατί δεν πληρωνόταν, μια έξυπνη γυναίκα που δίδασκε μαθηματικά.
Ευτυχώς το φωτογραφικό εργαστήριο πήγαινε καλά κι έτσι αυτός πάλευε να δώσει εκεί τον καλύτερο εαυτό του. Πήγε στην Σουλεϊμανίγια και γύρισαν ένα βίντεο κλιπ για έναν τοπικό τραγουδιστή. Του άρεσε εκεί, ένα εκατομμύριο κόσμος, μια ολοζώντανη πόλη. Γνώρισε μουσικούς, πήγαινε σνεχώς σινεμά που το λάτρευε πολύ. Κάποια στιγμή συνάντησε έναν επιχειρηματία που τον προσέλαβε στο ταξιδιωτικό του γραφείο και έτσι συνόδευε τουρίστες Κούρδους στα τουρκικά τουριστικά θέρετρα το καλοκαίρι εξασφαλίζοντας προμήθειες.
Εκεί, στην μεγάλην πόλη, γνώρισε μία κοπέλα στο fb που σπούδαζε ηθοποιός στην Ακαδημία Καλών Τεχνών. Βγήκανε μαζί πέντε φορές χωρίς να προχωρήσει η σχέση τους. Αλίμονο στην κοπέλα που θα προχωρήσει σε ερωτικές σχέσεις πριν τον γάμο της ή έστω να τολμήσει να δει τον μελλοντικό της άντρα. Όμως η νεαρή ηθοποιός ήταν πιο απελευθερωμένη φαίνεται γιατί είχε και έναν ακόμη φίλο- ζωγράφος αυτός από την σχολή της. Τελικό αποτέλεσμα: την παράτησαν και οι δύο και συνέχισαν να κάνουν παρέα.
6.
Ο Κ. τώρα μου δείχνει μια φωτογραφία του Ντι Κάπριο που έχει ποστάρει και μου μεταφράζει τι έχει γράψει:
Θα φύγω, θα φύγω και ποτέ δεν θα γυρίσω σε αυτόν τον τόπο που είναι μόνον για τους πλούσιους, οι άλλοι δεν είναι άνθρωποι...
Λυπάμαι Κουρδιστάν, δεν είσαι εσύ ο προορισμός μου, θέλω να ζήσω όπως θέλω εγώ, με τα ρούχα μου, με το δικό μου φαγητό, με ότι εγώ επιθυμώ. Θέλω να κάνω ό,τι μου αρέσει και όχι ό,τι αρέσει σε σένα μια μέρα, όχι σήμερα ακόμη.
Συνεχίζει λοιπόν να κάνει αυτό που θέλει και δεν συνηθίζεται στην χώρα του: να φωτογραφίζεται συνεχώς. Διαφορετικοί άνθρωποι βάζουν τις φωτογραφίες του σε σελίδες τους και ιστιολόγια ανεβάζοντας μέχρι 50.000 τους οπαδούς τους. Τον καλούσαν για φωτογράφιση και άλλοι, μια έξαρση που οδήγησε σε ένα on line περιοδικό μόδας όπου ανακηρύχτηκε μοντέλο της χρονιάς. Ακριβώς μέσα από αυτό το περιοδικό ελπίζανε να αλλάξουν τα δεδομένα και να χρησιμοποιούνται Κούρδοι σε διαφημίσεις ως μοντέλα. Μάλιστα κάποια στιγμή τους ανακάλυψε ένα γερμανικό γραφείο μοντέλων και του ζητήσανε να του κάνουν ένα δοκιμαστικό. Πώς όμως θα έφτανε στην Γερμανία; Να λοιπόν που τα κίνητρα της φυγής πολλαπλασιάζονταν μαζί με όλα τόσα. Ήδη αισθανόταν ένας ξένος μέσα στη χώρα του, ήθελε να πίνει, να ντύνεται και να διασκεδάζει. Πολύ νωρίς συνειδητοποίησε την αθεΐα του, δεν πήγαινε σε τζαμιά, δεν προσευχόταν, δεν διάβαζε το Κοράνι.
Έπρεπε να φύγει, θα ζητούσε άσυλο ως Ιρακινός ωστόσο όπου έφτανε γιατί ως Κούρδος δεν θα ήταν αποδεκτός. Να έφευγε στη δύση, οπουδήποτε, αρκεί να μην ήταν στην Ασία, στην Ανατολή, στην Μέση Ανατολή.
"Δεν την αγαπώ την ανατολή" μου λέει και στρίβει ένα τσιγάρο.
Παραγγέλνουμε άλλες δύο μπύρες. Μια παρέα Αλβανών που συχνάζει στο καφέ νυχθημερόν μας κοιτάνε παράξενα που μιλάμε αγγλικά με τόση ένταση.
"Ναι, δεν αγαπώ και κάθε τι αραβικό. Εμείς οι Κούρδοι δεν είμαστε Άραβες, είμαστε Ινδοευρωπαίοι όπως κι εσείς".
Όμως πριν φύγει έκανε μια τελευταία προσπάθεια. Πήγε στο Ερμπίλ και έδωσε εξετάσεις στον Αμερικανικό στρατό για να γίνει μεταφραστής. Κι ενώ τα αγγλικά του ήταν καλά, τον έκοψαν γιατί τον έπιασαν να βοηθάει μια κοπέλα που καθόταν δίπλα του. Ο Κ. έλπιζε σε αυτή τη δουλειά γιατί πολλοί μπορούσαν κάποια στιγμή να πάρουν ακόμη και βίζα για την Αμερική. Όμως κι αυτό το όνειρο τέλειωνε. Αισθανόταν εντελώς αποτυχημένος. Το μόνο που του απέμεινε ήταν να δουλέψει σκληρά για να μαζέψει χρήματα για το φευγιό του.
Τότε έπιασε διπλή δουλειά. Δούλευε ως λογιστής στο ταμείο μιας πετρελαϊκής εταιρείας από τις οκτώ το πρωί ως τις τέσσερις το απόγευμα. Μετά έφευγε με ταξί και πήγαινε μέσα στην πόλη και δούλευε σε ένα καφέ εστιατόριο από τις πέντε το απόγευμα μέχρι τις δύο ή τρεις το ξημέρωμα. Κι από εκεί λίγες ώρες ύπνο στα γραφεία της εταιρείας όπου κοιμόταν. Κάπως έτσι εξασφάλιζε τετρακόσια δολλάρια.
7.
Ξεκίνησαν στις 2 το πρωί με ένα φορτηγάκι που, ύστερα από ώρες, τους άφησε σε μία κουρδική κωμόπολη, την Ντουχόκ, κοντά στα σύνορα της Τουρκίας. Ένα ταξί τους έφερε στους πρόποδες του βουνού στο οποίο έπρεπε να ανεβούν και να κατεβούν μετά, μια πορεία έξι ωρών, ανυπόφορη και λόγω της τρομερής ζέστης. Ανάμεσά τους δύο γυναίκες, τέσσερα παιδιά.
Μπαίνοντας στην Τουρκία έπεσαν πάνω σε μια τουρκική περίπολο και συνελήφθησαν όλοι. Ο Κ. τους είπε ότι είναι Σύριος, τα αγγλικά του βοήθησαν κάπως. Τους πήραν τα στοιχεία και τους έφεραν σε ένα κέντρο κράτησης όπου, γύρω στα διακόσια άτομα, ήταν στριμωγμένα κάτω από άθλιες συνθήκες. Χωρίς μπάνιο, με κακή διατροφή και με τακτικούς ξυλοδαρμούς. Ο Κ. λέει ότι ήταν μέχρι στιγμής οι έξι χειρότερες μέρες της ζωής του αυτές. Εκείνη την περίοδο είχε μακριά μαλλιά και οι Τούρκοι φύλακες τον κορόιδευαν. Καμία διαφορετικότητα δεν ήταν ανεκτή ούτε κι εδώ.
Τελικά τους δώσανε πίσω τα κινητά και τους άφησαν να φύγουν στην Ιστανμπούλ. Τους πήγαν στον σταθμό κι από εκεί ταξίδεψαν είκοσι τέσσερις ώρες. Στην Ιστανμπούλ συνάντησε παλιούς γνωστούς που περίμεναν κι εκείνοι να περάσουν τα σύνορα, αυτοί άλλωστε τον προέτρεψαν να φύγει μαζί τους μέσω Βουλγαρίας. Έτσι, μετά δύο μέρες με ένα ντολμούς, βρέθηκαν στην Αδριανούπολη και προσπάθησαν να περάσουν το ποτάμι.
Αγωνιώ να τελειώσουμε με την αφήγησή του. Προλαβαίνω να του πω ότι χιλιάδες πρόσφυγες έχουν περάσει τα ίδια με αυτόν και μπορεί και χειρότερα. Απλώς αυτός στάθηκε από σύμπτωση "τυχερός" να μιλήσει σε κάποιον που μπορεί να το αναπαράγει. Μπα. Η περίπτωσή του είναι μοναδική, επιμένει.
Πράγματι εκεί τους περίμενε ο επόμενος διακινητής με δύο πλαστικές βάρκες, τις φούσκωσαν και άρχισαν να περνάνε λίγοι λίγοι απέναντι. Ο Κ. ανέλαβε να γυρίζει με τη βάρκα πίσω γιατί έπρεπε κάποιος να το κάνει για να ξαναπάρει του υπόλοιπους. Ωστόσο, μόλις άφησαν μερικούς, στην ελληνική όχθη και ενώ ξαναγύριζαν, ένα ρεύμα παρέσυρε τη βάρκα και την έριξε παρακάτω στην τουρκική όχθη. Όταν προσάραξαν, κρύφτηκαν ανάμεσα στους θάμνους. Είχαν χαθεί όλα του τα πράγματα και τα εφόδια, η αγαπημένη του ποδοσφαιρική φανέλα της Μίλαν, τα λιγοστά του ρούχα.
Περιμένανε, οι δύο μαζί, κρυμμένοι καθώς πηγαινοέρχονταν οι τουρκικές περιπολίες. Κάποια στιγμή ένας στρατιώτης πέρασε κυριολεκτικά από πάνω του με ένα φακό αλλά δεν τον πρόσεξε. Ο κίνδυνος ήταν διπλός: όχι μόνον να συλληφθούν αλλά και να κατηγορηθούν για διακίνηση αφού δεν είχαν κανένα χαρτί ή άλλο εφόδιο που να αποδιεκνύει ότι είναι απλώς πρόσφυγες. Το μόνο που κατάφερε να διασώσει ήταν διακόσια ευρώ φυλαγμένα μέσα στις κάλτσες του. Έντεκα ώρες, γονατισμένοι, κρυμμένοι, τα σκυλιά να γαβγίζουν στο βάθος, περιπολικά με σειρήνες να πηγαινοέρχονται στα αναχώματα μέχρι που ξημέρωσε και γύρισαν με τα πόδια στα περίχωρα της Αδριανούπολης.
Πάνω στο δρόμο προς την Βουλγαρία, σε ένα μίνι μάρκετ, συνάντησε έναν Τούρκο Κούρδο πωλητή -ευτυχώς γι αυτόν αλλιώς θα τον κάρφωνε στην αστυνομία- και του ζήτησε το κινητό του. Θυμόταν το νούμερο του φίλου του στην Κωνσταντινούπολη και του τηλεφώνησε αμέσως κι εκείνος τον προέτρεψε να γυρίσει αμέσως πίσω στην Κωνσταντινούπολη γιατί όσοι είχαν περάσει ήδη τους είχανε πιάσει.
Κι έτσι με ένα ντολμούς και ένα γερό παζάρι γιατί, κάθε μικροδιακινητής ζητούσε πολλά περισσότερα, ξαναγύρισε στην Κωνσταντινούπολη όπου άρχισαν τα παζαρέματα με άλλους δουλέμπορους για να φύγουν στην Ιταλία κατευθείαν με βάρκα. Ο τύπος τους έταξε ένα γιοτ, εβδομήντα μέτρα μήκος, και ζήτησε τέσσερις χιλιάδες ευρώ το άτομο ή το κομμάτι όπως λογαριάζονται.
Ο Κ. στρίβει και πάλι τσιγάρο. Σηκώνεται όρθιος, είναι ανήσυχος όταν διηγείται αυτές τις μέρες της απόδρασης στη δύση.
Τον αφήνω να μιλάει, δεν θέλω να τον πικράνω ρωτώντας τον για το γιοτ. Ξέρω τι θα ακούσω αργότερα, έχω ξανακούσει για τέτοιες κρουαζιέρες.
Ξαφνικά χτυπάει το κινητό του. Ο εδώ ενδιάμεσος τον καλεί να βρεθούν για τα διαβατήρια και για να φωτογραφηθούν. Τώρα μου αποκαλύπτει ότι δεν είναι μόνος αλλά συνοδεύει την μητριά του και την μικρή του αδελφή και ότι όλοι μαζί μένουν σε έναν ξάδελφό του. Φεύγει βιαστικά και συμφωνούμε να ξαναμιλήσουμε σύντομα.
8.
Βρισκόμαστε την επόμενη μέρα, έχω λίγο άγχος μην φύγει ξαφνικά και μου μείνει η αφήγηση στη μέση. Οι εδώ διακινητές τους έχουν σε ετοιμότητα γιατί πρέπει να ταξιδέψουν αεροπορικώς. Τους βγάζουν εισιτήρια την τελευταία στιγμή, προτιμάνε πτήσεις τα Σαββατοκύριακα που είναι περισσότερος ο κόσμος και μπορούν οι "μεταμφιεσμένοι" πρόσφυγες να αφομοιωθούν ανάμεσα στους κανονικούς επιβάτες. Εξαρτάται ωστόσο από τον ελεγκτή των διαβατηρίων. Ακούγεται ότι κάποιοι είναι ήδη ενήμεροι για ορισμένους επιβάτες και γι αυτό επιλέγεται εκείνη η συγκεκριμένη μέρα της αναχώρησης. Δεν έχει σημασία η πτήση όσο ο έλεγχος.
Ο Κ. φοράει την ίδια φόρμα και την ίδια μπλούζα, είναι ατημέλητος αλλά και ενθουσιασμένος.
"Είδα τα διαβατήριά μας, είναι έτοιμα"
Μου δείχνει το δικό του στο κινητό. "Θα ταξιδέψουμε ως...." . Υπήκοοι μιας νοτιοαμερικανικής χώρας. Όσο γράφω και αυτός παραμένει στη χώρα πρέπει να τον προστατέψω κάπως. Μπορεί να απολαμβάνει μια διαφορετική δημοσιότητα εκθέτοντας τη ζωή του και τον προειδοποίησα για αυτό ωστόσο δεν παύει να είναι παρορμητικό νέο άτομο.
"Μπορεί να φύγουμε σε καναδύο μέρες"
Είναι σίγουρος, "μακάρι" του λέω. "Ας γυρίσουμε όμως στα δικά μας. Ας πάμε πάλι στην Κωνσταντινούπολη".
" Στην Ιστανμπούλ;" ρωτάει.
"Πες μου για εκείνες τις μέρες".
"Μείναμε ένα μήνα σε ένα φτηνό ξενοδοχείο, κοντά στην θάλασσα, στο Ζειτινμπουρνού. Περπατούσα όλη μέρα για να μάθω την πόλη και περνάει η ώρα μου. Έβλεπα τα χιλιόμετρα στο τηλέφωνο που τα κατέγραφε, μια μέρα ανέβηκα κατέβηκα την παραλία" (εννοεί την ευρωπαϊκή ακτή του Βοσπόρου) "και μέτρησα σαράντα τέσσερα χιλιόμετρα. Πόνεσε το γόνατό μου, φρικτά. Λίγες ώρες μετά αναγκάστηκα να πάω σε νοσοκομείο στα επείγοντα για να μου κάνουν κάτι. Όμως εκεί μου ζήτησαν χρήματα και, επειδή δεν κρατούσα πάνω μου καθόλου, αναγκάστηκα να φύγω πίσω κουτσαίνοντας, δύο χιλιόμετρα πιο βασανιστικά από ποτέ".
Η αφήγησή του είναι εντελώς θεατρική, αναπαριστά με κινήσεις τα πάντα, απολαμβάνει τον ρόλο του. Του αρέσει να σηκώνεται ανάμεσα στις περιγραφές του. Λες και έχει απέναντί του μια κάμερα. Ωστόσο με έχει προειδοποιήσει: όσα σου λέω φτιάχνουν ένα βιβλίο όχι ένα άρθρο που θα γράψεις. Του λέω ότι θα είναι αρκετές σελίδες. Ύστερα με αφήνει άφωνο.
"Δεν είσαι βέβαια και ο Καζαντζάκης;"
"Και πού τον ξέρεις;"
"Διάβασα τον Ζορμπά στα αραβικά. Μιλάω τρεις γλώσσες πολύ καλά. Σου είπα είμαι πολύ έξυπνος. Έχεις κάποιο βιβλίο σου στα αγγλικά να διαβάσω ή κάποιο άλλο στα αγγλικά για να φρεσκάρω;"
Του υπόσχομαι ότι κάτι θα βρεθεί. Αγωνιώ να τελειώσουμε με την αφήγησή του. Προλαβαίνω να του πω ότι χιλιάδες πρόσφυγες έχουν περάσει τα ίδια με αυτόν και μπορεί και χειρότερα. Απλώς αυτός στάθηκε από σύμπτωση "τυχερός" να μιλήσει σε κάποιον που μπορεί να το αναπαράγει. Μπα. Η περίπτωσή του είναι μοναδική, επιμένει.
Πάμε λοιπόν στην Κωνσταντινούπολη. Όπου κάθε μέρα είναι σε ετοιμότητα για να φύγουν στα παράλια. Και φτάνει η μέρα. Ένα ντολμούς τους μαζεύει, μακρύ το ταξίδι μέχρι τη θάλασσα. Και κάπου κοντά στην Σμύρνη κατεβαίνουν, φτάνουν σε ένα χωριό, τους κλείνουν σε ένα στάβλο. Μετά τους ξαναφορτώνουν σε δύο φορτηγά για μεταφορές ζώων που βρομάνε, τους βάλανε μέσα από ένα μικρό πορτάκι, δεν υπήρχε επαρκής χώρος, ασφυκτιούν, μόλις που στέκονται όρθιοι ορισμένοι. Τρεις ώρες ταξίδι για πιο νότια, για να βρούνε το γιοτ, το καράβι της ελπίδας. Το φορτηγό χάλασε στη διαδρομή, πρέπει να ήταν έξω από ένα μικρό χωριό και τους κρατούσαν μέσα, πολλή ώρα ακίνητους, σιωπηλούς.
Όταν ξαναπήρε μπρος το σαράβαλο φτάσανε βράδυ σε ένα σκοτεινό σπίτι με δορυφορική κεραία, μπορεί να είχε και ραντάρ. Ήταν μισογκρεμισμένο σαν εκείνα που έβλεπε στις ταινίες τρόμους, μέσα στα δωμάτια γυάλιζαν τα μάτια των άλλων που περίμεναν υπομονετικά- αν λέγεται αυτό υπομονή. Βρίσκονταν στην κορυφή ενός λόφου, από κάτω η παραλία και τους έλεγαν ότι εκεί είχε αράξει το γιοτ. Προσπάθησε να κοιμηθει καμιά ώρα αλλά ήταν αδύνατο. Όπου να ακουμπούσε έβρισκε κορμιά και μπάζα.
9.
"Το πρωί είδαμε την θάλασσα κάτω χαμηλά, μπλε θάλασσα, μια παραλία άδεια και κάτι σαν βάρκα δεμένη σε μια τσιμεντένια προβλήτα. Αποκλείεται να ήταν αυτό το γιοτ των εβδομήντα μέτρων. Και όμως μας προόριζαν για εκεί μέσα. Δεκάδες άτομα σε ένα μικρό καράβι που κανονικά ήταν για καμιά δεκαριά άτομα. Μας στρίμωξαν κάτω και λίγους επάνω στην καμπίνα του καπετάνιου. Η ζέστη ήταν αφόρητη, όλοι έβγαζαν τα ρούχα τους ακόμη και οι γυναίκες έβγαζαν τις μαντίλες. Δεν υπήρχε οξυγόνο. Πνιγόμασταν κι ας ήμασταν πάνω από το νερό. Πεταχτήκαμε όλοι έξω. Αρνιόμασταν να ταξιδέψουμε κι ας μας συλλάμβαναν. Θα πεθαίναμε εκεί μέσα.
Όταν ήρθε η αστυνομία υπάκουα πάλι τους ακολουθήσαμε. Μας πήραν αποτυπώματα και μάλιστα εγώ δήλωσα Σύριος με νούμερο 200! Αλίμονό μου αν ήξεραν ότι είμαι Κούρδος-διπλό το κακό μέσα στην Τουρκία. Μας πήγαν πίσω στην Ιστανμπούλ με λεωφορείο αλλά εκεί μας άφησαν ελεύθερους. Τώρα πια είχα αποφασίσει να περάσω στην Ελλάδα. Αυτή τη φορά θέλαμε να διασχίσουμε το ποτάμι και να πάμε Θεσσαλονίκη. Φτάσαμε στην ακτή την τουρκική και μπήκαμε σε μια βάρκα. Μόλις βρεθήκαμε στην ελληνική πλευρά ακολουθήσαμε τις γραμμές του τρένου. Ενώ προχωρούσαμε εκείνο πέρασε τρομακτικό από δίπλα μας και μόλις προλάβαμε να πεταχτούμε στα πλάγια.
Κι εδώ μας συνέλαβαν. Μας πήραν τα κινητά κανονικά. Μας τα έκλεψαν δηλαδή. Και μας έβαλαν στην βάρκα και πάλι πίσω, πίσω στην Ιστανμπούλ χωρίς τίποτε, χωρίς επικοινωνία και άντε όλα από την αρχή. Άσε που μέχρι να φτάσουμε εκεί μπλέξαμε με Τούρκους διακινητές που ζητούσανε πενήντα ευρώ για μια διαδρομή που στο λεωφορείο στοιχίζει δέκα. Και όταν μας πήραν τα λεφτά, πήγαν να μας εγκαταλείψουν κι εγώ έτρεξα πίσω τους, χτυπηθήκαμε αλλά δεν έγινε το δικό τους. Γύρισα στο λεωφορείο και είδα τους άλλους που χάζευαν σαν κότες. Τι κάθεστε έτσι; τους είπα. Γιατί δεν τρέξατε να βοηθήσετε;
Τρεις μήνες μετά πήγα Αδριανούπολη και από εκεί, από ένα πέρασμα βρέθηκα κοντά σε μια ελληνική πόλη. Ανεβήκαμε στο τρένο και φτάσαμε Θεσσαλονίκη. Από εκεί ήρθαμε με τρένο στην Αθήνα. Εδώ είχα ένα ξάδελφο που ζούσε από χρόνια. Λίγο μετά έφτασε και η μητριά μου με την μικρή, την ετεροθαλή μου αδελφούλα. Όλοι μαζί μένουμε τώρα σε ένα δωματιάκι στον Νέο Κόσμο και περιμένουμε να φύγουμε αεροπορικώς για την Ευρώπη με ψεύτικα διαβατήρια".
10.
Λέω να σταματήσω εδώ την ιστορία του νεαρού Κούρδου αλλιώς θα πρέπει να παρακολουθώ βήμα βήμα τις επόμενες κινήσεις του. Δεν έχει νόημα πια. Μια μέρα μετά, περνώντας έξω από το καφέ του Νέου Κόσμου για να τον βρω και να τον φωτογραφίσουμε, είδα μέσα την μητριά του, μια μελαχρινή σοβαρή τριαντάρα και από δίπλα ένα μικρό κοριτσάκι, περίπου τέσσερα χρονών, με ένα σκουφάκι, ήρεμο να κάθεται δίπλα της. Παραμονές γιορτών αυτή η σκηνή μου έφερε ένα μπούκωμα, μια θλίψη για όλους αυτούς που διασχίζουν σύνορα, αφήνοντας πίσω τους, τη γη, τη ρημαγμένη πατρίδα ή ό,τι άλλο τους εμπόδιζε να είναι ελεύθεροι.
Ο νεαρός Κ. ήθελε να είναι ελεύθερος, να μην πηγαίνει στο τζαμί, να μην προσεύχεται, να μην του διαλέξουν μια νύφη, να μπορεί να ζει με τους δικούς του όρους. Η Δύση είναι για αυτόν ένας Νέος Κόσμος, όμως δεν ξέρει τι τον περιμένει κι εκεί. Όταν στην τελευταία συνάντηση του είπα για την κρίση που περνάει η δύση, αυτός παιδί του διαδικτύου, απάντησε ότι δεν τον νοιάζει πια για τίποτε. Αρκεί να πετούσε μακριά. Και τότε μου έκανε εντύπωση ότι στην Δύση δεν συμπεριλάμβανε την Ελλάδα.
"Γιατί όχι κι εδώ;"
"Εδώ είναι για τον ξάδελφό μου. Αυτός γουστάρει την Ελλάδα και την Αθήνα. Είναι το καλύτερό του. Γιατί ζει εδώ σαν ανατολίτης, τι νομίζεις ότι είναι η Αθήνα; Μια ανατολή που θυμίζει Ευρώπη".
Του ευχήθηκα καλό ταξίδι. Τον καταλάβαινα αφού θα ταξίδευε ως Νοτιοαμερικανός τουρίστας. Όμως στα είκοσι δύο σου μπορείς να είσαι αισιόδοξος αρκεί και οι άλλοι να είναι πρόθυμοι να το μοιραστούν μαζί σου.
Μία μέρα μετά είδα ότι υπήρχε στο f/b και τον ρώτησα πού βρίσκεται. "Είμαι Αθήνα, μας έπιασαν" μου είπε.
Του προτείνω να βρεθούμε στο καφέ του Νέου Κόσμου να μιλήσουμε. Συναντιόμαστε και τον βλέπω ντυμένο με τα καλά του, όπως την ώρα της αναχώρησης. Τελικά δεν τους έπεισε ούτε ότι είναι Σύριος ούτε όμως η κομψότητά του και το άνετο στυλ δεν παρέπεμπε σε αυτό που υποδυόταν. Περάσανε όλα τα κοντρόλ αλλά, εκεί, στην έξοδο, λίγο πριν την επιβίβαση, έφτασαν τρεις άντρες της ασφάλειας και ξαναπήραν τα διαβατήριά τους για εξέταση. Τους κράτησαν οκτώ άτομα, οι υπόλοιπες ήταν γυναίκες, ανάμεσά τους η μητριά του με το κοριτσάκι.
Τους είπε ότι αναγκάστηκε να ταξιδέψει με αργεντίνικο διαβατήριο γιατί είναι Σύριος. Ένας της ασφάλειας του είπε, "να καθόσουν τότε εκεί". "Και να σκοτωνόμουν;" "Να σκοτωνόσουν" είπε ο άλλος και με μια ματιά ξεχώρισε από τους συλληφθέντες του αληθινούς Σύριους και τους άφησε να φύγουν πρώτοι. Αργότερα άφησαν κι αυτούς ελεύθερους να φύγουν.
Ο Κ. επιμένει ότι τα διαβατήριά τους θα ξαναγυρίσουν και πάλι στον "διακινητή" μέσω της ίδιας της αστυνομίας. Αναρωτιέμαι αν πράγματι το γνωρίζει από πρώτο χέρι ή η κινηματογραφική του φαντασία καλπάζει.
Και τώρα; Άντε πάλι στα ίδια μέρη περιμένοντας τις επόμενες κινήσεις τους, υπάρχουν και άλλες εναλλακτικές.
Τον ρωτάω αν θα ήθελε να δει την ιστορία αυτή δημοσιευμένη πριν φύγει.
"Και γιατί όχι;" μου λέει και μου δείχνει στο κινητό του πρώτα έναν Αμερικανό και μετά έναν Πακιστανό, παραβάτες και οι δύο που, μετά την σύλληψη και τη δημοσίευση των φωτογραφιών τους στον τύπο, έγιναν περιζήτητα μοντέλα ακόμη και μέσα από την φυλακή.
"Ποτέ δεν ξέρεις" τονίζει. "Και πότε θα βγει η ιστορία μου;".
*Ο Θεόδωρος Γρηγοριάδης είναι συγγραφέας
σχόλια