Απόψε
Είναι μια αυτόματη λειτουργία. Όταν πρέπει να «κρυφτώ», πηγαίνω στην κουζίνα μου. Υπάρχει κάτι σε αυτό το λευκό, πολύ μικρό δωμάτιο με το ωραίο παλιό χαλί, τα πολλά βιβλία και τα πολλά ταψιά που ξεμυτίζουν από κάθε γωνιά, που κάθε φορά μου λέει «έλα εδώ και όλα θα πάνε καλά, τουλάχιστον για τις λίγες ώρες που κάτι θα φτιάχνεις εδώ μέσα». Υπάρχει μια υπόσχεση γαλήνης. Είναι για μένα ένα ασφαλές μέρος που χωράει μόνον εμένα. Και αυτή η σχέση έχει περάσει από τόσες πολλές δοκιμασίες, έχει δει πολλές χαρές και λύπες. Είναι πλέον ατσάλινη.
Δεν πιστεύω πια στις «μαγικές» ιδιότητες της μαγειρικής. Ούτε πιστεύω πως μας κάνει καλύτερους ανθρώπους ένα φαγητό που σιγοβράζει σε μια φωτιά, ή ένα τραπέζι. Ας πούμε πως η μαγειρική για όσους την αγαπούν είναι ένα είδος διαλογισμού. Κάνουν τα χέρια σου αυτό που ξέρεις καλά, είναι μια γνώση που έρχεται από βαθιά, που σε συνδέει με όλα όσα κινδυνεύεις κατά καιρούς να ξεχάσεις. Αυτό είναι για μένα η μαγειρική πια. Τα μαχαίρια, η ξύλινη επιφάνεια κοπής, τα υλικά, ο ήχος του φαγητού που ψήνεται. Ένα νόστιμο μάντρα που με επιστρέφει στον κόσμο που έχω μέσα μου, σε ό,τι ξέρω καλύτερα να κάνω. Και μερικές φορές είναι καλό να επιστρέφεις.
Ας μη σε ξεγελά η αποψινή νύχτα που μυρίζει άνοιξη. Ο ζωμός που σιγοβράζει εδώ, η μουσική που θα ακουστεί εδώ και τα βιβλία που θα διαβαστούν περιμένοντας το φαγητό να γίνει, σου φωνάζουν πως αυτό είναι το μόνο μέρος που θα έπρεπε να είσαι απόψε. Σε φιλώ.
