Η εκκεντρική κυρία Μπόουλς
Ναι, αλλά τα γραπτά της;
Δεν νομίζω ότι είναι σπουδαία συγγραφέας, αν και το «Δυο σοβαρές κυρίες» έχει κάτι κοφτό και ξηρό, που παραξενεύει ευχάριστα. Δεν το θυμάμαι και καλά, για να είμαι ειλικρινής. Αλλά σαφώς αυτό που με είλκυε πάντα περισσότερο είναι η περσόνα της Τζέην Μπόουλς (με φθίνουσα ένταση). Το ξέρω, δεν έγινε και τίποτα επειδή έχω κι εγώ τη γνωμίτσα μου, ωστόσο πολλές τέτοιες γνωμίτσες στα επιπόλαια μέσα που ψάχνουν πάντα φανταιζί περσόνες, δημιούργησαν κάποτε μια σαρωτική καλτ για την Μπόουλς, σχεδόν αψηφώντας τα γραπτά της. Είχα πάει στη Ταγγέρη, εξαιτίας αυτού του παράξενου ζευγαριού (ήταν παντρεμένη με τον Πολ Μπόουλς).
Και τώρα που ξαναβγαίνει μια συλλογή των έργων της στην Αμερική, πάλι για τον εξωτισμό της μιλάνε. Πώς γινόταν στουπί και συχνά ξεγυμνωνόταν στο Parade Bar, πώς κυκλοφορούσε με περούκα στο τέλος, αγκαζέ με την αγαπημένη της Σερίφα, κι όλοι την φώναζαν η magnouna, η τρελή, χωρίς να ξέρουν καν ότι είναι συγγραφέας.
Ο αρχισυντάκτης του Βidoun (ενός πολύ ενδιαφέροντος περιοδικού για την σύγχρονη τέχνη στη Μέση Ανατολή) γράφει εξ αφορμής της έκδοσης, ένα θερμό κομμάτι στους New York Times, προσπαθώντας να ορίσει την «άσκημη ομορφιά» του στυλ της― διαβάστε το.
Προσωπικώς, νομίζω ότι τα γράμματά της είναι πιο ενδιαφέρον ανάγνωσμα. Και βεβαίως η μορφή της. Την χαζεύεις ώρα πολλή, χωρίς ακριβώς να μπορείς να εστιάσεις κάπου. Σαν κάτι φυγόκεντρο να την σκορπίζει.
Αυτό θα μπορούσε να είναι και ένας από τους ορισμούς της εκκεντρικότητας.
ΥΓ. Αντιθέτως, τέλειωσα μόλις και απόλαυσα ξανά την Αισθηματική Αγωγή, στη μετάφραση του Μουλλά. Τι αριστούργημα, επίσης έκκεντρο― η αρχιτεκτονική της σκόρπιας καρδιάς! Το γεγονός ότι κάποιος που έφαγε τη ζωή του για έναν εξιδανικευμένο κι ανέφικτο έρωτα, καταλήγει στην τελευταία σελίδα να νοσταλγεί το πορνείο της επαρχίας του, ώς την ύψιστη στιγμή πεπληρωμένης ευτυχίας, μετά από ένα σλάλομ αισθηματικών μεταπτώσεων, είναι τόσο αληθινό και ιδιοφυές.
Ο Φλωμπέρ, ήταν κι αυτός στυλίστας, αλλά...
