Όταν η Μαίρη Τσώνη είχε αφηγηθεί τη ζωή της στην LiFO

• Γεννήθηκα στην Αθήνα, στο «Αλεξάνδρα». Μεγάλωσα στη Λιβαδειά μέχρι τα 12 και μετά πήγα στην Κρήτη, στα Χανιά, μέχρι τα 16 μου. Ο πατέρας μου είναι εργολάβος και ταξιδεύαμε. Μετά πέρασα στην Κρατική Σχολή Χορού, στο φυτώριο, και ήρθα στην Αθήνα. Δεν μου ταίριαζε όμως, κι έφυγα. Τέλειωσα το λύκειο και πήγα στο Λονδίνο, σε μια σχολή μιούζικαλ, στο Dance Attic, που ήταν ωραία εμπειρία. Γνώρισα δασκάλους, χορευτές, έκανα αυτό που ήθελα. Τότε προέκυψαν οι Mary and The Boy και γύρισα στην Ελλάδα. Στην ουσία εκεί επισημοποιήθηκαν, στο Λονδίνο. Είχε έρθει ο Αλέξανδρος να με δει και αποφασίσαμε να φτιάξουμε συγκρότημα.

• Από μικρή ήθελα να γίνω μπαλαρίνα. Με το χορό ασχολούμαι από τα τέσσερά μου και με τη μουσική αργότερα, στα 17. Έχω αποπειραθεί να μάθω κάποιο όργανο, αλλά δεν μου βγήκε. Απλώς τραγουδάω.

• Έχω επηρεαστεί από διάφορα πράγματα: μουσική, κινηματογράφο, λογοτεχνία, αλλά δεν τις μπορώ τις ταμπέλες. Μεγάλη μου επιρροή στο χορό είναι ο Νιζίνσκι. Αυτά που με επηρεάζουν όμως είναι η ζωή, η καθημερινότητα, οι συναναστροφές μου. Όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου κι αλλού στον κόσμο. Αυτά κάνω τραγούδι. Ή κάποιο κείμενο που θα διαβάσω. Όταν διάβασα τα ημερολόγια του Νιζίνσκι είχα ταραχτεί και γι' αυτό βγήκε τόσο κλειστοφοβικός ο πρώτος δίσκος των Mary and The Boy.

• Οι Mary and The Boy τέλειωσαν επειδή καταλάβαμε ότι παίρνουμε διαφορετικές κατευθύνσεις και είπαμε να το αφήσουμε. Ο Αλέξανδρος συνεχίζει μόνος του πολύ πετυχημένα, κι εγώ κάνω τα δικά μου. Αν συναντηθούμε ξανά, θα είναι πάρα πολύ ωραίο, αν δεν συναντηθούμε, θα χαιρόμαστε ο ένας για τον άλλο. Νιώθω νοσταλγία κάποιες στιγμές, αλλά δεν υπάρχει τίποτα άσχημο, καμιά πικρή γεύση. Ήταν ωραία που ήμασταν μαζί. Στενοχωρηθήκαμε, αλλά πιστέψαμε ότι αυτό έπρεπε να γίνει, ήταν από κοινού απόφαση, δεν την πήρε ένας. Απλά σταματήσαμε επειδή φτάσαμε σε ένα τέλμα και θέλαμε να κάνουμε μια αλλαγή.

Έχω χαρεί πάρα πολύ με τη νίκη του «Κυνόδοντα» στις Κάννες, ήταν αναπάντεχη. Έχω τόση χαρά που δεν περιγράφεται, το σκέφτομαι συνέχεια, είναι πολύ έντονο. Συναντηθήκαμε με τα παιδιά το βράδυ που το μάθαμε και πήγαμε για ποτό κι ήμασταν ευτυχισμένοι.

• Η πρώτη μου επαφή με το σινεμά ήταν με το Κακό 1 του Γιώργου Νούσια. Μετά δούλευα πίσω από τις κάμερες με τον Αλέξανδρο, σε φίλους, και προέκυψε ο Κυνόδοντας. Ο Λάνθιμος ήξερε τι ήθελε ακριβώς, έκανε πολύ καλό καστ, γι' αυτό πέτυχε η ταινία. Το πιστεύω αυτό. Γι' αυτό και επέλεξε την Αγγελική και τον Χρήστο, τους γονείς, τη Μισέλ και τον Στέργιογλου.

• Παίζω τη μικρή κόρη της δυσλειτουργικής οικογένειας, η οποία έχει ένα κόλλημα με την ιατρική, ασχολείται τα βιβλία που της φέρνει ο πατέρας της. Είναι αρκετά παθητική, δεν είναι ενεργητική όσο τα άλλα παιδιά, είναι πιο μαζεμένη. Οι γονείς έχουν κλείσει τα παιδιά στο σπίτι από μικρά και έχουν αναπτύξει μεταξύ τους δικούς τους κώδικες.

• Δεν ήταν δύσκολος ο ρόλος γιατί ο Γιώργος ήξερε να μας κατευθύνει και ήξερε τι διάλεξε. Ήταν εύκολο για μας να υποδυθούμε. Σε καμιά περίπτωση αυτός ο ρόλος δεν είναι κοντά σε μένα και δεν μπορώ να πω ότι με επηρέασε. Μόνο μία σκηνή που κόπηκε, στην οποία η «αδελφή» μου με δέρνει. Έφαγα πολύ ξύλο και γέμισα μελανιές για κάποιους μήνες!

• Η εμπειρία στις Κάννες ήταν παραπάνω από ωραία. Κόκκινο χαλί, φώτα, φλας, φωτογραφίες, πολλές φωτογραφίες και συνεντεύξεις. Στην πρεμιέρα ήμασταν λίγο σοκαρισμένοι όλοι, ήταν αναπάντεχο, ήρθαν όλα πολύ γρήγορα. Δεν ήξερα πόσο καλά θα πηγαίναμε, αλλά από την ανταπόκριση του κόσμου και τα σχόλια στα ξένα μέσα ήμουν σίγουρη ότι θα πάμε καλά...

Facebook Twitter

• Ήταν πολύ θετικός ο ξένος Τύπος για την ταινία, την κατάλαβαν πιο εύκολα οι ξένοι. Είναι λίγο μίζερο να σκέφτεσαι ότι εδώ πάντα ψάχνουν να βρουν το χειρότερο. Συμβαίνει όμως.

• Με κουράζει που είμαι αρκετά υποχόνδρια. Είμαι φοβικό άτομο, φοβάμαι γενικά, φοβάμαι τα πάντα. Καμιά φορά και τους ανθρώπους. Είμαι μεγάλο ελάττωμα αυτό, γι' αυτό κουράζω όσους είναι δίπλα μου. Παραφοβάμαι, είμαι δύσπιστη, δεν πείθομαι εύκολα και δύσκολα εμπιστεύομαι τους ανθρώπους. Αν μου κάνει κλικ όμως κάποιος, του δίνομαι ακραία. Ελάχιστους ανθρώπους που έχω εμπιστευτεί, αλλά τους έχω εμπιστευτεί ολοκληρωτικά.

• Θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι δεν με απασχολεί η εικόνα μου. Με απασχολεί αρκετά. Τη φροντίζω καθημερινά. Όλοι οι άνθρωποι σκηνοθετούμε τις πράξεις μας ούτως ή άλλως, το πώς θα φερθούμε, το πώς θα ντυθούμε, το πώς θα μιλήσουμε. Όλα είναι σκηνοθετημένα.

• Στην αρχή όταν άκουγα αρνητικά σχόλια για το συγκρότημα με έπαιρνε από κάτω. Σιγά σιγά μαθαίνεις να το διαχειρίζεσαι, αλλά πάντα σε ενοχλεί κάτι κακό. Από όπου κι αν ακούγεται. Είμαι αντίθετη στην κριτική ούτως ή άλλως.

• Είμαι πολύ μοναχική. Πάρα πολύ. Έχω λίγους φίλους. Δεν ήμουν έτσι πιο μικρή, με τα χρόνια το απέκτησα. Θα ήθελα να είμαι πιο αφελής και πιο ανοιχτή, μερικές φορές τις αναπολώ αυτές τις στιγμές.

• Με εξοργίζει όλη αυτή η βρομιά και η αρρώστια της Αθήνας, όσα γίνονται στο κέντρο και πίσω από την Ομόνοια, στην Ευριπίδου, το νυφοπάζαρο. Δεν νομίζω ότι γίνεται πουθενά αλλού στον κόσμο κάτι τέτοιο στην κεντρική πλατεία μιας πόλης. Δεν φρικάρω εύκολα, αλλά είναι hardcore, οι ξυλοδαρμοί, τους λυπάσαι αυτούς τους ανθρώπους.

• Είμαι υπερκινητικό άτομο και μου αρέσει όλη την ώρα να ασχολούμαι με κάτι, όταν είμαι σπίτι είμαι σε εγρήγορση. Ή κάνω βόλτες, όχι αναγκαστικά με παρέα. Αυτή την περίοδο ετοιμάζω ένα σόλο πρότζεκτ, με παλιά μπλουζ κομμάτια, δουλεύω με δυο μουσικούς ένα άλμπουμ που θα βγει το χειμώνα.

• Μου αρέσει ο Λιντς, ο Κρόνενμπεργκ -οι Διχασμένοι είναι από τις αγαπημένες μου ταινίες- ο Γιοντορόφσκι, ο Χάνεκε. Η ταινία που έχω δει πιο πολλές είναι το Χιροσίμα, Αγάπη Μου.

Facebook Twitter

• Μου αρέσει να περπατάω στο λόφο του Στρέφη, στου Φιλοπάππου, μου αρέσει πάρα πολύ η ανηφόρα της Καλλιδρομίου, όπου έμενα παλιά, έχει κάτι γραφικό. Μου αρέσει το Rebound, παρόλο που δεν είμαι πολύ του καφέ και του έξω. Μου αρέσει η Αθήνα, γι' αυτό έχω επιλέξει να μένω εδώ, ίσως λιγότερο από παλιά. Τελευταία έχει αρχίσει να με κουράζει. Σκέφτομαι να φύγω για Λονδίνο κι ίσως για Αμερική, είναι σχέδια χρόνων. Από πολύ μικρή ήθελα να πάω στη Νέα Υόρκη, έστω για να δω πώς είναι.

• Τα Εξάρχεια μου αρέσουν παρόλο που κάποιες στιγμές έχουν μια μιζέρια που πιάνεται η ψυχή σου. Μου αρέσουν όμως που έχουν χαρακτήρα, κάτι γίνεται πάντα, έχουν ζωή. Δεν μπορώ να συμμετέχω στις πρωτοβουλίες των κατοίκων, όπως δεν μπορώ να πηγαίνω και σε διαδηλώσεις, αλλά μου αρέσουν που γίνονται, χαίρομαι, κι ας μην μπορώ εγώ να συμμετέχω.

• Η λέξη κρίση μου φέρνει στο νου τον πανικό, ταυτίζονται αυτές οι δύο έννοιες. Σε καμία περίπτωση κραχ. Η κρίση κρατάει δευτερόλεπτα, αρκεί όμως για να σε εξοντώσει. Δεν μπορείς να λειτουργήσεις.

• Έχω πρόβλημα με τις συνεντεύξεις γιατί είναι σαν άσκηση εξουσίας, μου θυμίζουν ανάκριση. Δεν το αντέχω, γι' αυτό δεν θέλω να δίνω.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO το 2009