27/7/1906
«.....Μένω ακόμη ένα χρόνο, σου το έγραψα˙ αν με θέλεις ύστερα, αν δεν αλλάξεις, Ίων μου, αν θέλεις τότε, πάρε με... Και τώρα όμως αν με ήθελες δεν θα μπορούσα να σου πω πια όχι˙ τώρα δεν ξέρω πια τι θα πει τιμή και λόγος και όρκος˙ ξέρω πως στον κόσμο κάπου ζεις εσύ, πως μ' αγαπάς ακόμη, πως εσύ μπορείς να γίνεις δικός μου οπόταν σε φωνάξω. Ίων μου, δεν σε φωνάζω˙ μα αν με θελήσεις ποτέ, ξέρεις πού είμαι˙ σε περιμένω πάντα και σ' αγαπώ σαν Μήδεια, είσαι το μόνο δίλημμα που ζει μέσα μου με φρικτή ένταση˙ τ' άλλα όλα πέθαναν, η αγάπη σου τα σκότωσε! Μη με φοβηθείς˙ αγαπώ άγρια, μα αγαπώ με φοβερή tendresse το χλωμό παιδί που με φίλησε στο στόμα εκεί στα πεύκα.............................................................................
27/7/1906
«.....Μένω ακόμη ένα χρόνο, σου το έγραψα˙ αν με θέλεις ύστερα, αν δεν αλλάξεις, Ίων μου, αν θέλεις τότε, πάρε με... Και τώρα όμως αν με ήθελες δεν θα μπορούσα να σου πω πια όχι˙ τώρα δεν ξέρω πια τι θα πει τιμή και λόγος και όρκος˙ ξέρω πως στον κόσμο κάπου ζεις εσύ, πως μ' αγαπάς ακόμη, πως εσύ μπορείς να γίνεις δικός μου οπόταν σε φωνάξω. Ίων μου, δεν σε φωνάζω˙ μα αν με θελήσεις ποτέ, ξέρεις πού είμαι˙ σε περιμένω πάντα και σ' αγαπώ σαν Μήδεια, είσαι το μόνο δίλημμα που ζει μέσα μου με φρικτή ένταση˙ τ' άλλα όλα πέθαναν, η αγάπη σου τα σκότωσε! Μη με φοβηθείς˙ αγαπώ άγρια, μα αγαπώ με φοβερή tendresse το χλωμό παιδί που με φίλησε στο στόμα εκεί στα πεύκα.............................................................................
Ξέρω μόνο πως σ' αγαπώ, τ' ακούς, Ίων; σ' αγαπώ άγρια και θέλω την αγκαλιά σου και το στόμα σου που φιλεί φρικτά, σε θέλω όλον, όλον, δικό μου για πάντα, και πονώ αλύπητα και ανυπόφορα, και μ' έρχεται να φύγω απόψε, πριν από το γράμμα μου, να μη σου μιλήσω πια, να μη σου γράψω «σ' αγαπώ», μόνο να έλθω εκεί, να ορμήσω στο σπίτι σου, να χυθώ στο λαιμό σου, και χωρίς λέξη, να πνίξω την αναπνοή σου, φιλώντας σε στο στόμα, ώσπου να κλείσεις τα μάτια σου και να πέσει το κεφάλι σου στον ώμο μου, χλωμό και αποκαμωμένο, μισοπεθαμένο από συγκίνηση και πόνο και χαρά που σκοτώνει. Το ξέρω πως είμαι τρελή μα η αγάπη κάποιον τρελαίνει».
(επιστολή της Δέλτα προς τον Δραγούμη, που ανήκει στο Ιστορικό Αρχείο Μουσείου Μπενάκη)
__________
Η Πηνελόπη γνώρισε τον Ίωνα το 1905 σε μια δεξίωση στην Αλεξάνδρεια. Εκείνη 31 ετών παντρεμένη και μητέρα τριών παιδιών. Εκείνος 26 ετών υποπρόξενος στην Αλεξάνδρεια και γόης της αθηναϊκής υψηλής κοινωνίας.
«Και τότε ήλθε ο κυκλώνας, που σάρωσε τα πάντα... και με ανέβασε σε άλλους κόσμους υπερκόσμιους», όπως αποτυπώνει η ίδια την πρώτη τους επαφή στα προσωπικά της ημερολόγια.
Η έλξη που ένιωσαν ήταν ακαριαία, αμοιβαία και σύντομα μετατράπηκε σε δυνατό έρωτα. Δυστυχώς ένα ανεκπλήρωτο έρωτα που βασάνισε κυρίως εκείνη μέχρι το τέλος της ζωής της.
Αυτό το γράμμα, πάλι από γυναίκα προς άνδρα, είναι ακόμη μια αφορμή να «αγγίξουμε» λίγο την ιστορία. Ειδικά στα ποστ με έλληνες πρωταγωνιστές, αυτή είναι η λογική μου. Να σημειώσω εδώ πως, οι σύγχρονες μέθοδοι ιστορικής έρευνας αναγνωρίζουν τις πρωτοπρόσωπες μαρτυρίες όπως πχ την ερωτική αλληλογραφία, σαν αξιόπιστες πηγές γνώσης, περισσότερο μάλιστα από πολλές άλλες. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή δίνοντας κάποιες λεπτομέρειες για τους δυο πρωταγωνιστές αυτού του πάθους.
