Μένω στην Αργυρούπολη, πολύ κοντά στο σήμα της Ολυμπιακής που βρίσκεται στη Βουλιαγμένης. Η Αργυρούπολη είναι χτισμένη στους πρόποδες του Υμηττού, σε κοντινή απόσταση από τη θάλασσα. Μένω εδώ από το 2014, αλλά έχω ζήσει όλα σχεδόν τα παιδικά μου χρόνια στην περιοχή. Τότε η Αργυρούπολη και το Ελληνικό ήταν ξεχωριστοί δήμοι.
• Όταν έχεις ζήσει στο κέντρο, λες «τα προάστια είναι οk», σαν να μην έχουν πολλά να σου πουν. Πας να δεις έναν φίλο που μένει στο Χαλάνδρι και νομίζεις ότι πας εκδρομή. Νομίζω αυτή η αίσθηση εκδρομής είναι που αξίζει περισσότερο.
Έξω από ένα σπίτι κοντά στο δικό μου κάποιος έχει γράψει με καλλιγραφικά γράμματα «Μάνα δεν πέρασα, Σοφία».
• Αυτό που βρίσκω ιδιαίτερο και νομίζω ότι χαρακτηρίζει σε έναν βαθμό την περιοχή είναι ο συντελεστής δόμησης, που δεν επιτρέπει τα πολύ ψηλά κτίρια. Όταν μετακόμισα εδώ, κατάλαβα ότι αυτό που μου είχε λείψει ίσως περισσότερο λόγω της διαμονής στο κέντρο τα προηγούμενα χρόνια ήταν το φως της ημέρας μέσα στο σπίτι.
• 
Έχουμε αρκετά πάρκα στην περιοχή, μεγάλους δρόμους και γενικά δεν θα δυσκολευτεί κανείς να κάνει μια ήρεμη βόλτα. Πολύ κοντά μας είναι και η θάλασσα: κατεβαίνεις την Αλίμου και σε πέντε λεπτά έφτασες. Νομίζω όμως ότι ο ωραιότερος περίπατος είναι η πίσω πλευρά του αεροδρόμιου, με την κλίμακα να κάνει τα δικά της και το πράσινο να καταλαμβάνει σιγά-σιγά τον ελεύθερο χώρο. Σε καμιά δεκαετία θα μιλάγαμε για post-apocalyptic κατάσταση, αλλά μάλλον θα μας τα χαλάσει η L Development.
• Συμπαθώ πολύ ένα μικρό καφέ που στην ουσία αποτελεί το γκαράζ μιας διπλοκατοικίας. Έχει λίγα καθίσματα και σερβίρει μόνο καφέ και soft παγωτό. Επίσης, συμπαθώ και ένα φοβερό μανάβικο που έχει ό,τι μπορείς να φανταστείς, σφηνωμένα όλα το ένα δίπλα και πάνω στο άλλο. Ξεχωρίζω όμως και μία πλατεία πάνω στην Ιασονίδου. Εκεί νομίζεις πως δεν έχει αλλάξει τίποτα τα τελευταία 30 χρόνια. Μεταξύ άλλων, υπάρχει μια πίστα χορού και ένα πολύ παλιό καφενείο με τσίγκινα τραπεζοκαθίσματα επάνω στην πλατεία. Κάποια απογεύματα, ενώ πίνεις φραπέ (σχεδόν καραβίσιο), μπορεί να πέσεις πάνω σε πρόβα-εξάσκηση βαλς, ηλικιωμένων κυρίως ατόμων, με κασετόφωνο που φέρνουν οι ίδιοι εννοείται!
• Στη γειτονιά μου υπάρχει ένα πάρκο με σιντριβάνι με χρωματιστά φωτάκια και ένα παλιό αναψυκτήριο που λέγετε «Φλαμίνγκο». Αν και πολύ κοντά στη λεωφόρο Βουλιαγμένης, είναι ένα πολύ ήσυχο σημείο με αρκετό πράσινο. Θα το επέλεγα ως μια ανέμελη όψη της γειτονιάς.
• Πριν από το 1965 το μέρος ήταν χωράφια. Η Βουλιαγμένης ήταν ακόμα χωματόδρομος, με μερικές μονοκατοικίες εδώ κι εκεί. Από το '70 και μετά ξεκινάει η ιστορία της πόλης και νομίζεις πως όλα έγιναν σε μία εβδομάδα ή πως όλα τα σπίτια εκείνης της περιόδου, διώροφα κυρίως, τα έχτισε ο ίδιος άνθρωπος. Αυτό που επίσης ξεχωρίζει είναι οι μεγάλοι δρόμοι και τα πολύ φαρδιά πεζοδρόμια. Στον αντίποδα βρίσκονται τα κτίρια του αεροδρόμιου και το σήμα της Ολυμπιακής που μετά από χρόνια λειτούργησε και πάλι.
• Ανάμεσα σε όλα αυτά, έξω από ένα σπίτι κοντά στο δικό μου κάποιος έχει γράψει με καλλιγραφικά γράμματα «Μάνα δεν πέρασα, Σοφία».
• Κοντά στο σπίτι μου μένει ένας κύριος από την Αίγυπτο που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα πριν από 20 χρόνια. Κάθε απόγευμα τον βρίσκεις στο ίδιο παγκάκι επί της Κύπρου, με μια εφημερίδα στο χέρι. Πολύ ευγενικός πάντα, σου δίνει την εντύπωση πως αυτό είναι το κόλπο του για να καταφέρει να πιάσει κουβέντα. Έχω μάθει, πάντως, πως αρκετοί από τη γειτονιά εκνευρίζονται με την υπερβολική ευγένεια.
Info:
Κατά τη διάρκεια της documenta 14 η γκαλερί CAN παρουσιάζει την πρώτη ατομική έκθεση της εικαστικού με τίτλο «Πικνίκ στη Βόρεια Κορέα».
