Προσπαθώ εδώ και ώρα να αποφασίσω τι πρέπει να γράψω για την Anja Schneider. Τι να συμπεριλάβω και τι να αφήσω έξω από τις λίγες γραμμές που θα περιγράφουν τη ζωή της. Δυσκολεύομαι πολύ. Γιατί η Anja είναι ένας άνθρωπος που με την παρουσία του στον χώρο της χορευτικής μουσικής και με τη δουλειά του πήγε όλη τη σκηνή ένα βήμα, ένα μεγάλο βήμα μπροστά. Το κορίτσι που ξεκίνησε ως μία από τις πιο επιτυχημένες ραδιοφωνικές παραγωγούς στη χώρα της, τη Γερμανία, αποφάσισε κάποια στιγμή πως οι τοίχοι του στούντιο δεν χωρούσαν πια την προσωπικότητά της και βγήκε στο φως για να γίνει μία από τις πιο επιτυχημένες DJs της γενιάς της και όχι μόνο.
Το 2005 στήνει μαζί με τον Ralf Kollmann τη Mobilee Records, μια ετικέτα που έγινε κοινωνός κάποιων από τις πιο εμβληματικές κυκλοφορίες στον χώρο και που έβγαλε από την αφάνεια τεράστια ταλέντα με πραγματικό όραμα στη μουσική. Το όνομά της συνδέθηκε με την επιτυχία της εταιρείας, για να σκάσει ως βόμβα το καλοκαίρι η αποχώρησή της και η δημιουργία της αποκλειστικά δικής της SoUs. Για να ανεβάσει ακόμα λίγο τον βαθμό δυσκολίας, αποφασίζει συγχρόνως να κυκλοφορήσει το νέο της προσωπικό άλμπουμ, μετά από 9 χρόνια.
Πολλοί μου είχαν μιλήσει κατά καιρούς πολύ θερμά για τον χαρακτήρα της Anja, την αμεσότητα και την απίστευτη ενέργειά της, αλλά τελικά η πραγματικότητα ήταν πολύ ανώτερη των προσδοκιών. Ένας χείμαρρος σήκωσε το τηλέφωνο στο Βερολίνο και το πρώτο που με ρώτησε ήταν για τον καιρό στην Ελλάδα. Οι 27 βαθμοί εκείνης της ζεστής μέρας του Οκτώβρη στην Αθήνα την απογοητεύουν οικτρά, όταν τους συγκρίνει με το θερμόμετρο του σπιτιού της. «Εμείς αύριο θα έχουμε κανονικό χειμώνα» μου λέει και προτείνει αμέσως να κάνουμε ανταλλαγή κατοικίας. Ο 6χρονος γιος της, ο Rio, μπαίνει σαν σίφουνας στο δωμάτιο φωνάζοντας και με τη μουσική στο τέρμα. «Τον ακούς» με ρωτάει. «Πόσοι θα κάνουμε φασαρία με τη μουσική εδώ μέσα;». Στο κενό που ακολουθεί μετά την παρατήρηση που του κάνει βρίσκω την ευκαιρία να την ευχαριστήσω που επέλεξε τη LiFO ως ένα από τα λίγα media στα οποία θα μιλήσει για το νέο της άλμπουμ.
— Σκεπτόμενη το παρελθόν και την αρχή της καριέρας σου και το πού βρίσκεσαι σήμερα, θα έλεγες πως άξιζε τον κόπο;
Kάθε λεπτό και κάθε δευτερόλεπτο άξιζαν τον κόπο, ναι. Όταν ξεκίνησα την πορεία μου στη μουσική, όπως και όταν ξεκίνησα τη δισκογραφική μου εταιρεία, όλα ήταν αλλιώς, αλλά κι εγώ ζούσα μια πολύ διαφορετική φάση. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια άλλαξα εγώ η ίδια, άλλαξε η ζωή μου, η βιομηχανία της μουσικής, όλα έγιναν διαφορετικά. Όμως δεν μετανιώνω για τίποτα, η διαδρομή ήταν γεμάτη συγκινήσεις.
— Μπορείς να εντοπίσεις τα στοιχεία της προσωπικής αλλά και της καλλιτεχνικής σου εξέλιξης που διαφοροποιήθηκαν;
Φυσικά, αφού όταν ξεκίνησα, 15 χρόνια πριν, δεν είχα ιδέα τι θα γινόταν. Η κινητήρια δύναμή μου ήταν το πάθος αλλά και το ότι περνούσα καλά. Μέσα στα χρόνια ο χώρος μας έγινε μια τεράστια βιομηχανία, μια τεράστια επιχείρηση και ξαφνικά βρέθηκα να έχω ένα πολύ δυνατό brand, χωρίς να το περιμένω. Εκεί άρχισα να αλλάζω. Θυμάμαι, για παράδειγμα, ότι την πρώτη φορά που ήρθα στην Αθήνα, το πρώτο μου πάρτι εκεί ήταν πολύ διαφορετικό απ' ό,τι σήμερα. Όλα γίνονται πολύ πιο επαγγελματικά και φυσικά μεταλλάσσεσαι κι εσύ μέσα από αυτήν τη διαδικασία. Ξέχωρα από τη δουλειά, είμαστε άνθρωποι και ως τέτοιοι πρέπει να αναπτυσσόμαστε, δεν πρέπει να μένουμε ίδιοι, αφού μετά από λίγο αυτό καταντά βαρετό. Πρέπει να εξελίσσεσαι και σε αυτή την πορεία σίγουρα υπάρχουν και τα καλά και τα άσχημα. Θα κάνεις πολλά λάθη, δεν γίνεται να μάθεις με άλλον τρόπο. Όλοι, μα όλοι, κάνουμε λάθη.
Η εμπειρία μου μού έδειχνε πως παντού και πάντα, σε όλες τις χώρες και σε όλους τους χώρους οι άνθρωποι έρχονταν με έναν και μοναδικό σκοπό, τη μουσική. Αυτή η μουσική μάς ένωνε όλους, μας έφερνε κοντά όποια και να ήταν η καταγωγή μας ή το χρώμα του δέρματος, η δουλειά, η σεξουαλική μας προτίμηση.
— Ποιο ήταν το πιο σημαντικό πράγμα που αναγκάστηκες να χάσεις σε προσωπικό επίπεδο;
Τίποτα ουσιαστικό, για να είμαι ειλικρινής. Φυσικά, όλοι πιστεύουν πως ως DJ ζεις τη μεγάλη ζωή, ταξιδεύεις σε όλο τον κόσμο, περνάς καλά, όμως η ζωή του DJ δεν είναι αυτό που βλέπεις στο Facebook, τα χαϊλίκια, το γκλάμουρ, τα ιδιωτικά τζετ... ποτέ δεν τα χρησιμοποίησα, ίσως μόνο μία φορά. Πίσω από αυτά κρύβεται σκληρή δουλειά, βρίσκεσαι αλλού κάθε μέρα, χάνεις χρόνο που θα μπορούσες να περάσεις με την οικογένεια και τους φίλους σου, αυτό είναι που μου λείπει πιο πολύ απ' όλα. Από την άλλη, αυτή η ζωή μού έδωσε τόσο πολλά «δώρα», γνώρισα πολλούς καταπληκτικούς ανθρώπους, έζησα απίστευτες εμπειρίες, που δεν γίνεται να μετανιώσω για κάτι. Έχασα κάποια πράγματα, ναι, κέρδισα όμως πολλά άλλα και πολύτιμα.
— Το νέο πως αποχωρείς από τη Mobilee έσκασε κυριολεκτικά σαν βόμβα στον χώρο της χορευτικής μουσικής. Πόσο καιρό πριν το «δούλευες» στο μυαλό σου μέχρι να πάρεις την τελική απόφαση;
Το σκεφτόμουν σοβαρά τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Είχα ξεκινήσει να μη νιώθω καλά μέσα σε όλο αυτό, δεν ήθελα να είμαι μέρος ενός τέτοιου επαγγελματικού μοντέλου. Αισθανόμουν θλίψη, πως είχα χάσει τη μουσική μου ταυτότητα, την προσωπική μου ταυτότητα. Δεν ήμουν χαρούμενη, αφού ένιωθα πως είχα γίνει περισσότερο business woman παρά καλλιτέχνιδα. Είχα συνεχώς προτάσεις, μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων που δούλευε για μένα, booking agents... ένας τεράστιος μηχανισμός. Και πρέπει να το ταΐζεις συνεχώς αυτό το «τέρας» για να επιβιώσει. Κάποια στιγμή, λοιπόν, είπα «οk, μου λείπει το πάθος μου για τη μουσική, μου λείπει το να βυθίζομαι στον ήχο και να εμπνέομαι» και όλα αυτά ήταν πολύ σημαντικά.
— Κάπως έτσι προέκυψε η SoUs. Τελικά, πώς την προφέρουμε σωστά;
Είναι πολύ ανοιχτή η προφορά της λέξης. Έψαχνα όνομα για τη δική μου δισκογραφική που δεν χρησιμοποιούνταν ήδη και θα ήταν κουλ. «Σους» είναι το όνομα της οικογένειας της μητέρας μου. Μου άρεσε ο ήχος του, η γραφή του, το ότι είχε σχέση με την οικογένειά μου και τη μητέρα μου, άρα εξέφραζε και μια θηλυκή ενέργεια. Μετά, ένας καταπληκτικός γραφίστας με τον οποίο συνεργάζομαι έφτιαξε το λογότυπο και είχε την ιδέα να γραφτεί έτσι, ώστε να παραπέμπει στο «So Us», δηλαδή «τόσο δική μας, τόσο εμείς». Μου άρεσε πολύ, γιατί αυτή είναι και η προσωπικότητά μου, είμαι ανοιχτή και τους προσκαλώ όλους στον κόσμο μου, δεν είμαι ελιτίστρια. Μπορούμε όλοι να γίνουμε μέρος αυτού του ονόματος, κάτι που βρήκα πολύ ενδιαφέρον.
— Ποια είναι η κεντρική ιδέα πίσω από τη δημιουργία της;
Ειλικρινέστατα θα σου πω πως αυτό που λατρεύω είναι ότι δεν υπάρχει καμιά απολύτως ιδέα πίσω από τη δημιουργία της! Δεν νιώθω την παραμικρή πίεση, αφού πλέον δεν είμαι υπεύθυνη για ένα μεγάλο team, δεν έχω γραφεία που πρέπει να πληρώνω, υποχρεώσεις, άρα αυτό που μπορώ να κάνω είναι να είμαι ο εαυτός μου, να κυκλοφορήσω τη δική μου μουσική και όχι κομμάτια που πρέπει να ανέβουν στα charts και άλλα τέτοια. Κάνω αυτό που νιώθω χωρίς να έχω επαγγελματικό πλάνο, γι' αυτό και κυκλοφορώ εκεί μόνο το δικό μου άλμπουμ αυτήν τη στιγμή.
— Δεν νιώθεις πίεση από το τι θα περιμένουν από εσένα οι ακροατές και θαυμαστές της Mobilee;
Φυσικά και νιώθω πίεση, γιατί όλοι θα λένε «τι κάνει αυτή τώρα;» ή «πού είναι οι μεγάλες αλλαγές;» και ξέρεις, δεν μπορώ να αλλάξω, είμαι καλλιτέχνις, είμαι η Anja Schneider που όλοι ξέρουν. Εξακολουθώ να αγαπώ το DJing, τη μουσική μου... Θα μπορούσα να κυκλοφορήσω το άλμπουμ μου στη Mobilee και δεν θα είχε μεγάλη διαφορά. Κι όμως, η διαφορά είναι πως δεν λειτουργώ πια κάτω από πίεση και μπορώ να φέρω τον εαυτό μου στο σημείο όπου θα μπορώ να κάνω αυτό που θέλω.
— Συγγνώμη, αλλά στο δικό μου μυαλό αυτό φέρνει μια σχετική πίεση. Αποχωρώ από την εταιρεία μου, κυκλοφορώ νέο άλμπουμ μετά από αρκετά χρόνια...
Δεν υπήρχε αποκρυσταλλωμένη ιδέα για νέο δίσκο. Ξεκίνησα να γράφω κομμάτια, μεσολάβησε κάποιος χρόνος ανάμεσά τους, αφού συγχρόνως περιόδευα, έκανα remixes, άλλα κομμάτια για τη Mobilee. Αυτό το άλμπουμ είναι η δική μου προσωπική ιστορία.
— Πρέπει να σου ομολογήσω πως το έχω λιώσει κυριολεκτικά, αυτή είναι η έκφραση που χρησιμοποιούμε στην Ελλάδα (το μεταφράζω στα αγγλικά).
(Γελάει δυνατά) Πολύ περιγραφική και πολύ άμεση έκφραση, είναι τέλεια!
— Ακούγοντας, λοιπόν, τον δίσκο σου μου ερχόταν συνεχώς στον νου η λέξη «κάθαρση». Σε ένιωθα να συνδέεσαι με το παρελθόν σου, να πατάς γερά στο παρόν σου και να οραματίζεσαι το μέλλον.
Τι όμορφη λέξη, με συγκινείς. Ναι, συνδέθηκα με το παρελθόν μου, είναι ένα ταξίδι, «βούτηξα» βαθιά στη συλλογή δίσκων μου, στους ήχους που με διαμόρφωσαν, όπως η Chicago house, το drum & bass, πιο πειραματικές κυκλοφορίες. Ένα πολύ μακρύ και πολύ προσωπικό ταξίδι, το οποίο δεν σημαίνει ότι αλλάζω, είμαι ακόμη εγώ. Μπορείς να εντοπίσεις την αγάπη μου για τις μελωδίες, για τη house, για τον ήχο του Detroit. Πω πω, μου άρεσε πολύ η λέξη «κάθαρση» που χρησιμοποίησες, θα τη λέω κι εγώ (γελάει). Αυτή την εποχή νιώθω ελεύθερη απ' όλα τα βάρη του παρελθόντος.
— Έχει και μια γερή δόση ευαισθησίας, επίσης. Πάντα εντόπιζα την ευαισθησία στις κυκλοφορίες σου, όμως αυτή είναι διαφορετική, μια εξαιρετικά δυνατή θηλυκή ενέργεια.
Πάντα ήθελα να είμαι γυναίκα, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να είσαι γυναίκα και να εκφράζεις αυτό το συναίσθημα.
— Κι αυτό με οδηγεί στη επόμενη ερώτηση. Είσαι μια κυρίαρχη γυναικεία παρουσία που χαίρει απεριόριστου σεβασμού. Μπορείς να κατανοήσεις το μέγεθος του προτύπου που αποτελείς για τις άλλες γυναίκες/κορίτσια που θέλουν να μπουν στον χώρο;
Είναι πολύ όμορφο που το λες αυτό, όμως εγώ ποτέ, μα ποτέ, δεν θα έλεγα κάτι τέτοιο για τον εαυτό μου, ούτε νιώθω έτσι, γιατί πολύ απλά αυτήν τη στιγμή συμβαίνει το αντίστροφο. Με εντυπωσιάζουν πολύ περισσότερο όλες αυτές οι γυναίκες που έχουν μπει στη σκηνή, που κάνουν αυτό που θέλουν γράφοντάς τους όλους εκεί που ξέρεις, που δείχνουν δυναμικότητα και ότι έχουν φοβερά @ρχίδια. Όταν ξεκίνησα εγώ, τα πράγματα δεν ήταν έτσι κι εκτιμώ πολύ αυτή την αλλαγή στα δεδομένα, τη δύναμή τους. Δεν ξέρω αν υπήρξα πρότυπο, όσο ωραίο κι αν είναι να το ακούω από εσένα. Ξέρω πως εγώ θαυμάζω όλα αυτά τα κορίτσια, είναι πολύ κουλ.
— Άρα παίρνεις θέση σε όλη αυτήν τη συζήτηση για τις γυναίκες στον χώρο.
Φυσικά! Πρέπει κάποια στιγμή να μιλήσουμε πολύ ανοιχτά για κάποια θέματα, π.χ. για τα φεστιβάλ. Βλέπεις line ups 40 ατόμων και μόνο δύο-τρεις γυναίκες. Από την άλλη, πρέπει να πω πως ποτέ δεν είχα διαφορετική αντιμετώπιση επειδή ήμουν γυναίκα. Βασικά, βλέπεις πως όλα αλλάζουν πλέον και είναι εξαιρετικό.
— Όλο το καλοκαίρι παρακολουθούσα τα lives από τα μεγάλα φεστιβάλ. Με εξαίρεση εσένα και τη Monika Kruse, όταν έπαιζε μια γυναίκα από τα πρώτα σχόλια που έβλεπες από κάτω ήταν το «παίζει πολύ καλά, μήπως/μάλλον είναι προηχογραφημένο το set;». Ποτέ δεν το είδα να γράφεται όταν έπαιζε κάποιος άνδρας.
Ακριβώς! Έχεις τόσο δίκιο! Όταν ξεκίνησα την καριέρα μου βρέθηκα πολλές φορές να ακούω σχόλια του τύπου «κοίτα, μπορεί να μιξάρει καλά» ή «μπορεί να μιξάρει τα πάντα», τη στιγμή που ποτέ δεν έλεγες κάτι τέτοιο για έναν άνδρα. Ευτυχώς, έχει αλλάξει κι αυτό. Συγχρόνως, πρέπει να αντιμετωπίσουμε κατάματα το ότι μια γυναίκα κριτικάρεται με πολύ διαφορετικό τρόπο. Κάποιοι το φτάνουν και σε σεξουαλικό επίπεδο, «είναι μεγάλη», «είναι χοντρή». Ποτέ δεν θα έκανες τέτοιου είδους σχόλιο για έναν άνδρα. Ή το άλλο, «κοίτα πώς χορεύει αυτή, κουνιέται». Ότι τι; Είναι γυναίκα, χορεύει καλά και είναι καταπληκτικό που περνάει σούπερ, γιατί όχι; Είναι πολύ άδικη αυτή η αντιμετώπιση της γυναίκας ως (σεξουαλικού) αντικειμένου.
— Είναι, τελικά, η βιομηχανία της χορευτικής μουσικής ρατσιστική, όπως υποστηρίζουν κάποιοι; Παρ' όλες τις βασισμένες στη διαφορετικότητα καταβολές της, κατέληξε να είναι άλλο ένα προπύργιο λευκών πλούσιων ανδρών;
Πάντα υπήρχε μια σχετική διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών DJs. Οι γυναίκες δεν παίρνουν τόσο στα σοβαρά τον εαυτό τους, όμως είναι σημαντικές τόσο στη θεωρία όσο και στην προσφορά τους. Μάλλον ξεχάσαμε να μας υποστηρίξουμε σωστά τότε, στις αρχές. Οι άνδρες λένε «έλα να παίξεις στο πάρτι μου, μετά θα έρθω εγώ να παίξω στο δικό σου» και πάει λέγοντας. Δυστυχώς, εμείς δεν το κάναμε ποτέ αυτό. Τώρα μαθαίνουμε πως πρέπει να υποστηρίζουμε η μία την άλλη, και μάλιστα συνειδητά και σοβαρά. Πιστεύω πως είναι κάτι που θα βλέπουμε να συμβαίνει από δω και στο εξής.
— Είδες τι συνέβη με τον Χάρβεϊ Γουάινσταϊν στο Χόλιγουντ;
Φυσικά και το είδα!
— Φτάσαμε να μιλάμε για πολλοστή φορά για την παρενόχληση, την εκμετάλλευση, το κόνσεπτ του περνάω διά πυρός και σιδήρου για να κάνω καριέρα. Πώς ένιωσες;
Ένιωσα πάρα πολύ άσχημα. Είναι γεγονός, υπάρχει και δεν χρειάζεται να αρνούμαστε ότι συμβαίνει. Είμαι πολύ ευτυχής που μπορώ να δηλώσω πως, ευτυχώς, ποτέ δεν συνέβη σε μένα. Αυτό δεν σημαίνει πως η σκηνή της techno είναι ισορροπημένη, κάτι που με βγάζει από τα ρούχα μου. Αγαπάς την techno, ζεις για την techno, πηγαίνεις σε πάρτι και νιώθεις ελεύθερος... Πάντα βαυκαλιζόμασταν πως είμαστε όλοι πολύ μοντέρνοι και προχώ, όμως υπάρχει τόσο πολύς συντηρητισμός στη σκηνή πίσω από τα φώτα, που κυριολεκτικά με τρελαίνει! Είμαι και μαμά, το ξέρεις. Παλιά οι μαμάδες ήταν πολύ λίγες στον χώρο, σήμερα έχουμε γίνει πολλές. Έξι μήνες αφότου γέννησα ταξίδεψα στο Μεξικό για το BPM Festival. Έρχονταν, λοιπόν, όλοι οι άνδρες συνάδελφοι και μου έλεγαν «τι έγινε, πού είναι το παιδί σου;». «Πίσω, στην γκαρνταρόμπα» απαντούσα. Τι διάολο; Φυσικά και θα φροντίσω το παιδί μου! Ποτέ δεν θα ρωτούσα έναν άντρα DJ «πού είναι το παιδί σου;» και πολλοί από αυτούς είχαν παιδιά. Όπως καταλαβαίνεις, η κεντρική ιδέα είναι πως η γυναίκα τους βρίσκεται πίσω, στο σπίτι και φροντίζει το παιδί. Κι όλα αυτά σ' τα λένε στη μούρη! Εκείνοι επιτρέπεται να βρίσκονται και να παίζουν παντού, ενώ εμείς όχι. Οι γυναίκες, όμως, είναι πολύ καλύτερες στην οργάνωση και, φυσικά, μπορούν να τα κάνουν όλα, δεν έχουν ανάγκη.
— Εκτός από το θέμα των γυναικών, φτάσαμε σήμερα να συζητάμε και το θέμα του ρατσισμού. Π.χ. τα δυσάρεστα ακροδεξιά αποτελέσματα στις εκλογές πολλών χωρών, με τη Γερμανία να μπαίνει σ' αυτόν το «χορό» πολύ πρόσφατα.
Έπαθα μεγάλο σοκ. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, κάπου μέσα μου το ήξερα. Το περίμενα και δεν ήθελα να το πιστέψω, ακριβώς ό,τι έπαθα και με τον Τραμπ. Θυμάμαι πως ξύπνησα, άνοιξα το τηλέφωνό μου στις 4 το πρωί, είδα πως πήρε τη Φλόριντα –άρα είχε τελειώσει το θέμα− και δεν μπόρεσα να ξανακοιμηθώ. Μου ήταν αδιανόητο πώς άνθρωποι με νορμάλ μυαλό και τρόπο σκέψης μπορούσαν να ψηφίσουν αυτό τον υπερ-μαλάκα. Μία από τα ίδια κι εδώ, σε μας. Την έβλεπα συχνά στον κόσμο αυτήν τη στροφή προς τα πολύ δεξιά και ήμουν σε άρνηση, όμως συνέβαινε και ήταν απογοητευτικό. Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να στραφούμε μέσα μας, στον εαυτό μας. Εγώ, για παράδειγμα, μεγάλωσα τη δεκαετία του '80 και οι γονείς μου ήταν αριστεροί, ριζοσπαστικοί και εξαιρετικά φιλελεύθεροι. Μεγαλώσαμε μέσα σ' αυτή την ελευθερία και στην ανοιχτόμυαλη λογική που μας πρόσφεραν και γίναμε λίγο οκνηροί σε ό,τι είχε να κάνει με τις εκάστοτε εκλογές και το γενικότερο γίγνεσθαι. Τώρα, όμως, ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε, να ξεκουνηθούμε, να σηκωθούμε από τους καναπέδες μας και να βγούμε στον δρόμο, να διαδηλώσουμε και να διαμαρτυρηθούμε γι' αυτά που έχουν σημασία.
— Πιστεύεις πως εσύ, από τη θέση όπου βρίσκεσαι και μέσα από μια βιομηχανία που δεν συγκρίνεται με τα μεγέθη π.χ. του Χόλιγουντ και τη ρητορική που μπορεί να αναπτύξει μέσα από σειρές και ταινίες, πρέπει να παίρνεις θέση;
Αρκετές φορές μιλάω δημόσια όταν συμβαίνει κάτι που μου χτυπάει πολύ άσχημα. Η αλήθεια είναι πως δεν το είχα σκεφτεί αυτό μέχρι σήμερα, γιατί, όπως σου είπα πριν, προέρχομαι από μια εποχή κατά την οποία δεν ήταν απαραίτητο να το κάνουμε και πάντα πίστευα στη μουσική, στη δύναμη της techno. Η εμπειρία μου μού έδειχνε πως παντού και πάντα, σε όλες τις χώρες και σε όλους τους χώρους οι άνθρωποι έρχονταν με έναν και μοναδικό σκοπό, τη μουσική. Αυτή η μουσική μάς ένωνε όλους, μας έφερνε κοντά όποια και να ήταν η καταγωγή μας ή το χρώμα του δέρματος, η δουλειά, η σεξουαλική μας προτίμηση. Ποτέ δεν σκέφτηκα πως θα έπρεπε να παλέψω για όλο αυτό, τώρα μου χτυπούν τα καμπανάκια. Ποτέ δεν χρησιμοποίησα τη θέση μου στη μουσική για να κάνω κάτι. Ποτέ δεν σκέφτηκα πως κάποιος από τους θαυμαστές μου, που του αρέσει η techno και έρχεται στα πάρτι μου, δεν αποδέχεται τους άλλους ανθρώπους, πως είναι ρατσιστής. Μα, είναι δυνατόν να μην παίρνουμε μαθήματα από το παρελθόν;
— Κι εσύ είσαι μια μαμά που μεγαλώνει ένα εξάχρονο αγοράκι σ' αυτό τον κόσμο, σήμερα. Πώς το μεγαλώνεις, ποιες είναι οι αξίες που προσπαθείς να του περάσεις;
Αυτή είναι μια πάρα πολύ δύσκολη ερώτηση! (γελάει) Προσπαθώ να είμαι προσεκτική και να το μεγαλώνω με σεβασμό, δείχνοντάς του καταρχάς τι είναι ο σεβασμός. Δεν είναι εύκολο, γιατί κι αυτά επαναστατούν κάπως, κάτι που είναι ευπρόσδεκτο. Πάντα μπορείς να του διδάξεις τι είναι καλό και τι όχι όμως. Εγώ του μαθαίνω τον σεβασμό, τον προτρέπω να είναι ανοιχτόμυαλος και να μαθαίνει συνεχώς, να μην κρίνει τους ανθρώπους από το πρώτο λεπτό. Επίσης, εγώ που είμαι ανύπαντρη μητέρα είναι σημαντικό να του δείξω και να του πω πως πρέπει να γίνει καλός άνδρας μεγαλώνοντας, δηλαδή το πιο δύσκολο απ' όλα (γελάει).
— Πού θα βρίσκεται η Anja σε πέντε χρόνια;
Ελπίζω να ασχολούμαι ακόμα με τη μουσική, είναι αδύνατον να κάνω κάτι άλλο. Μπορώ να συνεχίσω να κάνω ραδιόφωνο. Λατρεύω τη μουσική, λατρεύω να παίζω μουσική. Για να γυρίσουμε πάλι στην κουβέντα που κάναμε πιο πριν, οι άνδρες δεν έχουν πρόβλημα να το κάνουν αυτό ακόμα και όταν περάσουν τα 50, ενώ η γυναίκα μεταμορφώνεται αμέσως σε «γριά», φυσικά καθόλου σέξι, σωστά; Εγώ, λοιπόν, έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και θέλω να συνεχίσω να είμαι DJ και σε 5 και σε 10 χρόνια. Θέλω να γεράσω πίσω από τα decks και θέλω να το κάνω με στυλ! (γελάει)
Ο νέος δίσκος της Anja Schneider «SoMe» κυκλοφορεί από την SoUs και μπορείτε να τον ακούσετε εδώ
σχόλια