1.
Σωτήρης Κοντιζάς
Σεφ
28 Ιουνίου
«Δεν ξέρω πώς θα είμαι σε 5-10 χρόνια από σήμερα. Ζω το τώρα, το εδώ. Αν είχα κάτι να πω σε κάποιον που αγαπά τη μαγειρική ή θέλει να μαγειρεύει, είναι να ακολουθήσει τη δύσκολη διαδρομή. Αυτό τουλάχιστον επιλέγω εγώ. Το ταλέντο, ναι, μπορεί να υπάρχει, αλλά χρειάζεται πειθαρχία, δύναμη και επιμονή για να το πλαισιώσει και να το φτάσει κάπου, να το κάνει κάτι, να το αναδείξει».
2.
Γιώργος Χρυσοστόμου
Ηθοποιός
15 Φεβρουαρίου
«Με ενοχλεί η παραβίαση του ιδιωτικού χώρου, η πολύ εύκολη οικειότητα, είναι κάτι που παίρνω προσωπικά και δεν θα έπρεπε. Και δεν μπορώ την αγένεια. Έχω υπάρξει αγενής πάρα πολλές φορές και όταν το βλέπω απέναντί μου με ενοχλεί, γιατί βλέπω τον εαυτό μου. Μακάρι να ήταν λίγο πιο καθαρή αυτή η πόλη. Είμαι ψυχαναγκαστικός με την καθαριότητα. Έχω ένα βίντεο σε παραλία που είμαι μόνος μου και την καθαρίζω όλη, σαν τρελός. Με ενοχλεί που θυμώνω με κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει. Με ενοχλεί η έλλειψη παιδείας. Με θυμώνουν οι ειδήσεις. Καμιά φορά κάνω ένα παιχνίδι: βλέπω ειδήσεις με ήχο και χωρίς. Είναι ένα τελείως άλλο πράγμα».
3.
Λίνα Νικολακοπούλου
Στιχουργός
26 Απριλίου
«Έχω δει ανθρώπους να κλαίνε με το "Μαμά, γερνάω", όπως και με το "Βλέφαρό μου" του Κυπουργού με τον Αηδονίδη. Μεγάλοι άντρες και γυναίκες παθαίνουν το ίδιο... Ευτυχώς, υπάρχει ένα αγκάθι μέσα μας που ένα τραγούδι μπορεί να σ' το βγάλει. Εκείνη την ώρα το κλάμα γίνεται κάθαρση, θεραπεία, γιατί πονάει κάτι που κρύβαμε ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε ή να αντέξουμε. Μόνο δέος έχω μέσα μου για το δάκρυ των ανθρώπων. Αυτό που σου περιγράφω υπερβαίνει την απλή συγκίνηση. Δεν μπορεί να χωρέσει στο κεφάλι μου το ότι από μια απλή σελίδα χαρτί στο σπίτι μου βγήκε κάτι που ένωσε τους ανθρώπους. Με ξεπερνάει τόσο όλο αυτό, που εκείνη τη στιγμή σχεδόν συστέλλομαι, σαν να ευγνωμονώ τον εαυτό μου για το δώρο που μου δόθηκε».
4.
Διονύσης Χαριτόπουλος
Συγγραφέας
2 Νοεμβρίου
«Στη ζωή ερχόμαστε για να ζήσουμε ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Σαν τουρίστες που βλέπουμε όσα προλάβουμε και φεύγουμε. Πίσω μας έρχονται άλλοι και σπρώχνουν για να δουν κι αυτοί. Όταν αναζητάς το νόημα αλλού, έξω από σένα, αρνείσαι τον εαυτό σου, την ίδια σου την ύπαρξη. Το νόημα είμαστε εμείς, ό,τι ζούμε. Ο τρόπος εναπόκειται στον καθένα ξεχωριστά, σε γκρίνιες, γλεντοκόπια, έρωτες, μίση, πάθη, απληστία, μιζέρια, μικρότητες. Δεν είσαι πιόνι ενός ευρύτερου σχεδίου. Δεν είναι η ζωή που σε απογοητεύει αλλά ο εαυτός σου. Η ζωή δεν είναι καλή ή κακή. Είναι απλώς ζωή και είναι αυτό που βλέπουμε γύρω μας, άλλο δεν υπάρχει. Στη ζωή δεν ήρθαμε για να κάνουμε καριέρα, λεφτά, όνομα. Ήρθαμε για να ζήσουμε. Και για να αφήσουμε τον κόσμο λίγο καλύτερο απ' ό,τι τον βρήκαμε γι' αυτούς που θα ακολουθήσουν».
5.
Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος
Ηθοποιός
6 Σεπτεμβρίου
«Εκτός από την ανάγκη μου να συναντηθώ με όσα τελικά συναντήθηκα, ποτέ δεν έβλεπα κάτι που να θέλω να συμβεί στο μέλλον. Κανένα από τα πράγματα που έκανα δεν ήταν αποτέλεσμα στόχου πραγματικού. Είχαν να κάνουν με τη σύνδεσή μου με αυτήν τη δουλειά, στην οποία αναγνωρίζω τον εαυτό μου όσο πουθενά αλλού. Μέσα σε αυτό τον πλαστό κόσμο αισθάνομαι βολικότερα απ' οπουδήποτε αλλού. Αυτό είναι πάντοτε πάνω από οποιονδήποτε μικρό στόχο μπορεί να βάλει κανείς κι εγώ δεν έχω καν στόχους. Η ανάγκη μου ήταν πάντα να μπορώ να συναντηθώ με αυτόν το χώρο στο πιο ευρύ του φάσμα, χωρίς εμπόδια».
6.
Βασίλης Παναγιωτόπουλος
Iστορικός
22 Μαρτίου
«Το μόνο που μου δίνει ελπίδα σήμερα είναι ότι πιστεύω πως οι κοινωνίες αναπτύσσουν πάντοτε αντισώματα κι έχουν μάθει να αντιστέκονται. Με την έννοια του θανάτου έχω συμβιβαστεί και εξοικειωθεί πλήρως. Είναι κι αυτή μια στιγμή της ζωής. Όλα κάποτε στην πορεία μας παίρνουν ένα τέλος και δεν αποτελούν θέμα απόλυτης επιλογής. Μείζονες φόβους δεν έχω, παρόλο που δεν θεωρώ τον εαυτό μου δείγμα αναίσθητου ανθρώπου. Αν κάτι προσπαθώ να αποφεύγω ή, κατά κάποιον τρόπο, ίσως φοβάμαι είναι να μη γίνω γελοίος. Με τρομάζει η γελοιότητα. Και η ζωή με έχει διδάξει ότι πρέπει να είσαι ο εαυτός σου. Αν θες να παίξεις άλλους ρόλους, το μόνο που καταφέρνεις είναι να υποκρίνεσαι».
7.
Τάκης Σπυριδάκης
Hθοποιός
18 Οκτωβρίου
«Έχω δει πάρα πολλούς ανθρώπους, πολύ ευφάνταστους και πολύ ικανούς, να μην καταφέρνουν τίποτα στη ζωή τους κι έχω φτάσει στο συμπέρασμα ότι οι νοήμονες, οι ικανοί, κάνουν πολύ λιγότερα από τους ανόητους και βλάκες. Μπορεί να μην μπορείς να τα εναποθέσεις όλα στην τύχη, αλλά πρέπει να είσαι τυχερός για να καταφέρεις να επιβιώσεις και να ξεχωρίσεις, ειδικά στη δική μας τη δουλειά. Δύναμη μου δίνει το δώρο που πολλές φορές το τσαλαβουτάμε και το πετάμε στα σκουπίδια, η ζωή. Είναι όμορφη η ζωή. Αργά το κατάλαβα, όπως και το ότι όταν τρως ένα χαστούκι, δεν πρέπει να το εκλαμβάνεις ως τιμωρία. Μπορεί να σ' το δίνει η ίδια η ζωή για να πάρεις τα πράγματα λίγο αλλιώς, γιατί ίσως τα έχεις πάρει στραβά και δεν το βλέπεις».
8.
Πετρολούκας Χαλκιάς
Kλαριντζής
8 Μαρτίου
«Το κλαρίνο μιλάει. Είναι ο απόγονος του αυλού, ένα όργανο που εκφράζει τον πόνο, την αγάπη, τη χαρά, την ευτυχία, τα πάντα. Υπάρχουν τραγούδια πεντατονικής που πολλοί τα ακούνε και κλαίνε. Έχουν όλα τα συναισθήματα που έχει ο άνθρωπος και το κλαρίνο μπορεί να τα εκφράσει. Όσο μπορώ, θα παίζω. Μέχρι να πεθάνω. Κι έχω αφήσει εντολή στα παιδιά μου να με θάψουν μαζί με το κλαρίνο, να το βάλουν δίπλα μου, μέσα στην κάσα. Όταν ο άνθρωπος περάσει τα 70, βλέπει τις απόψεις που είχε στα 30 και ή γελάει ή κλαίει. Του φαίνονται λάθος. Σημασία έχει να προσπαθεί να διορθώσει τα λάθη του».
9.
Νίκος Καραθάνος
Σεφ
25 Οκτωβρίου
«Άνετα θα μπορούσα να έχω γίνει μεγάλο ψώνιο όταν πήρα το Μισελέν στα 27 μισό, δεν είχα καν κλείσει τα 28. Αλλά με γείωσε ο Τραστέλης, που ήξερε ότι είμαι χείμαρρος. Δεν είναι εύκολο για ένα παιδί σαν κι εμένα, από το Νέο Ηράκλειο, που μεγάλωσε σε άγρια γειτονιά, με πατέρα πλακά στο επάγγελμα, να έχει ένα αστέρι Μισελέν και 12 Σκούφους και να μην πάρουν τα μυαλά του αέρα. Πρέπει κάποιος να σου δώσει χαστούκι, αλλιώς το χάνεις. Ευτυχώς, εγώ είχα υπομονή, επιμονή και πειθαρχία. Και αυτό είναι το βασικό τρίπτυχο στη δουλειά, όπως και το να παθιάζεσαι με αυτό που κάνεις, γιατί αν δεν το τερματίσεις, θα είσαι πάντα μέτριος».
10.
Στάθης Μητρόπουλος
Γραφίστας
2 Μαρτίου
«Αν έχω ένα ταλέντο, αυτό είναι να επαναπροσδιορίζω την ποπ κουλτούρα μέσα στην οποία έχω μεγαλώσει. Ρουφάω εικόνες για να δημιουργήσω καινούργιες. Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι το design. Και κάτι άλλο, μου αρέσει η δυναμική της αντίθεσης. Αν κάτι με χαρακτηρίζει ως designer, είναι ότι μπορώ να συνδυάζω πράγματα τα οποία είναι "αχώνευτα" μεταξύ τους. Το juxtaposition με διεγείρει σχεδιαστικά. Γενικά, πιστεύω πως το πιο ενδιαφέρον design είναι αυτό που είναι και λίγο άσχημο, γιατί είναι αυτό που ερεθίζει το μάτι. Δηλαδή βρίσκω πολύ πιο ενδιαφέροντα τον συνδυασμό του κόκκινου με το πράσινο πάρα του κόκκινου με το μαύρο, που είναι πιο κλασικός. Δεν μου αρέσει η καλαισθησία. Δεν μου αρέσει όταν τα πράγματα είναι στη σειρά τους, ωραία δομημένα. Θέλω να εντείνω τις αισθήσεις, να "τρίζω" λίγο τα μάτια. Και νομίζω ότι είναι καθήκον των designers να "ξεβολεύουν" το κοινό και να το εκπαιδεύουν».
11.
b.
Street artist
4 Μαΐου
«Η ζωή με έμαθε ότι αν θέλεις να επιβιώσεις πρέπει να αλλάξεις τον ελληνικό τρόπο σκέψης. Και να συνεχίσεις την προσπάθεια. Ο πατέρας μου λέει κάτι που το πέρναγα μέχρι τώρα στο ντούκου: "Να είσαι αξιοπρεπής, να μην είσαι λαμόγιο, να λες αυτό που εννοείς, να έχεις μια αξιοπρέπεια, όπως την είχαν παλιά". Ο παππούς μου και ο προπάππος μου μπορεί να μην είχαν λεφτά, να μην είχαν στην ουσία να φάνε, αλλά ήταν αξιοπρεπείς. Το σκέφτομαι συχνά τελευταία και λέω στον εαυτό μου "αυτό να το κρατάς στο μυαλό σου"».
12.
Χρήστος Χατζηπαναγιώτης
Hθοποιός
10 Νοεμβρίου
«Δεν είναι ωραίο πράγμα να φοβάται ο άνθρωπος. Δεν είναι καθόλου καθαρός οδηγός ο φόβος. Εγώ φοβάμαι τις αναστολές μου, που ευτυχώς δεν ήταν πολλές. Δόξα τω Θεώ, γεύτηκα τα πράγματα που ήθελα στη ζωή μου στον υπερθετικό βαθμό. Δεν φοβάμαι τον θάνατο, τα γηρατειά φοβάμαι. Και του νου και του σώματος. Του νου με τρομάζουν πάρα πολύ, η ανημπόρια, το ότι μπορεί να φτάσεις σε σημείο να χάσεις την αξιοπρέπειά σου, να γίνεις βάρος, να μην μπορείς να "είσαι". Φοβάμαι την ισορροπία μου στη δουλειά, στις παρέες, στον πολιτικοκοινωνικό μου περίγυρο. Αν προσπαθήσεις πια να αρθρώσεις μια γνώμη διαφορετική από των πολλών, γίνεσαι αμέσως στόχος. Δεν θέλω να απολογούμαι σε κανέναν για τις θέσεις μου, γι' αυτό προτιμώ να μιλάω όσο το δυνατόν λιγότερο. Μου φτάνουν οι φίλοι μου. Κάποια στιγμή με το Facebook είχα αρχίσει να εξωτερικεύω τις σκέψεις μου, αλλά μετά κατάλαβα ότι είναι μάταιο. Μου αρέσει να παρακολουθώ τους 5-10 ανθρώπους που εκτιμώ, κι ας μην κάνουμε παρέα. Μέχρι εκεί».
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
