Με τόσες ψαροταβέρνες κάπου κοντά στο σπίτι σου, αν με ρωτήσεις πόσο αξίζει να τραβηχτείς στο Πέραμα για μια Λαγουδέρα, θα σου απαντήσω να το κάνεις. Για να ζήσεις ένα λουκούλλειο θαλασσινό όργιο καταμεσής μιας κινηματογραφικής ντεκαντάνς, σ' αυτήν τη γκρίζα πλευρά του λιμανιού, εκεί απ' όπου φεύγουν τα φέρι για τη Σαλαμίνα.
Να δεις το Φουγάρο, τις παλιές βιομηχανίες, να διασχίσεις την παλιά προσφυγιά, την ασχήμια μιας αποτυχημένης δόμησης του '50, να δεις το νέο Κερατσίνι να ανασταίνεται μέσα από λουσάτες καφετέριες και μεζεδοπωλεία, να ακούσεις τον Κωστή να σου διηγείται ιστορίες από παλιά μεγαλεία όταν η κατάρρευση δεν είχε χτυπήσει ακόμα το λιμάνι και τον Σκαραμαγκά.
Από δω θέα δεν θα χαρείς. Η πιο όμορφη άποψη, αυτό το κυανόλευκο τοπίο μιας ωραίας ταβέρνας με τον πολύ κόσμο τριγύρω, σου εγγυάται τη φρεσκάδα της.
Παιδί και γέννημα-θρέμμα της γειτονιάς, ο Κωστής Παπαναγιώτου μαγειρεύει θαλασσινά εδώ από το 2009 και όσο κι αν οι αναφορές στο μενού μπορεί να σου θυμίσουν Κρήτη, η Λαγουδέρα είναι βέρα κερατσινιώτισσα, με ψάρι που έρχεται ολοζώντανο από την Ελαφόνησο και τη Σκύρο, απλώς ξέρει να φτιάχνει και υπέροχους κολοκυθανθούς γεμιστούς με φέτα και μυζήθρα.
Μια σαλάτα με όλα της φρέσκα και μπόλικο κουκουνάρι –έχει και βραστή, αν προτιμάς– μέχρι να διαλέξεις ανάμεσα σε μια καζανιστή ρακή του Στουπάκη ή ένα Ρετρό του Γιαννατσή και να 'σου στο τραπέζι μια γενναιόδωρη βουτιά στον φρέσκο, αφτιασίδωτο, ελληνικό αχινό, χωρίς λάδια, λεμόνια και λοιπά αλλιώτικα της raw power του ιωδίου.
Το εμβληματικό μπιφτέκι τόνου παίζει να το παραγγείλαμε δις έως και τρις σε ρεπετισιόν για να το εμπεδώσουμε.
Μαστιχωτό χταπόδι της σχάρας, ολόκληρο τραγανό φρέσκο καλαμαράκι, ονειρεμένες κροκέτες μπακαλιάρου, τυροκαυτερή με μπόλικο μπούκοβο και μια πατάτα τσιπσάκι που για χάρη της μπορεί και να ξεχάσεις το μπαρμπούνι που μοσχοβολά ελληνική θάλασσα.
Ανάμεσα σε ένα γιουβετσάκι με γαρίδες –επιτέλους με την όση-τόση ντομάτα και τον άφθονο μαϊντανό– και στο εμβληματικό μπιφτέκι τόνου, που παίζει να το παραγγείλαμε δις έως και τρις σε ρεπετισιόν για να το εμπεδώσουμε, να 'σου ξαφνικά τα κρητικά να ανεβάζουν επικίνδυνα ντεσιμπέλ.
Κι ένας λεβεντονιός με μια λυγερόκορμη να απογειώνονται από το έδαφος στον πιο διονυσιακό πεντοζάλη, να αναδύονται πάνω από άδεια πιάτα και ψαροκόκαλα, ένας ανάερος χορός χωρίς βαρύτητα που αγγίζει τα ποτήρια χωρίς να τα σπάει, ένας κρητικός θεός σαν σπασμός στο στομάχι – άντε να συγκεντρωθείς τώρα στη μαγική θαλασσομακαρονάδα.
Επιτέλους να και μία χωρίς ντομάτες, Ιταλίδα σωστή, με το ελαιόλαδο, το σκορδάκι και τον μαϊντανό της. Ο χορός τελειώνει, ο γίγαντας-τιτάνας πάνω στην έκσταση χορευτής προσγειώνεται στο έδαφος και μεταμορφώνεται σε ένα μικρόσωμο, γλυκούλι γκαρσόνι.
Η Κρήτη σιωπά, το λιμάνι ανάβει τα φώτα –είχε ήλιο σαν φτάσαμε–, το Κερατσίνι γκριζάρει μελαγχολικά, το ξορκίζουμε με γιαούρτι και γλυκό σπιτίσιο του κουταλιού. Στην επιστροφή τα φώτα των σκονισμένων λεωφόρων μπερδεύονται με εικόνες του Κόντογλου, μπορεί να 'χε και κάτι από Τσαρούχη ή Εγγονόπουλο.
Λεωφ. Δημοκρατίας 33, Πέραμα, 210 4414154
Ταξιδεύοντας με ένα Ε/Γ στη θάλασσα της Ν. Ερυθραίας
Κι ενώ το πρώτο καΐκι αρμενίζει με επιτυχία στο Κερατσίνι, από το 2014 ο στόλος σκαρφάλωσε στα ορεινά της Ν. Ερυθραίας με ένα δίδυμο επιβατηγό (Ε/Γ). Την πρώτη φορά που επιχείρησα το ταξίδι, έπαθα ένα μάγκωμα, αυτό που παθαίνεις όταν ένα λουσάτο ντεκόρ σού κάνει εκείνο το κλικ πως θα την πληρώσεις ακριβά αυτή την ανάβαση στις βόρειες στεριές για ένα ψάρι.
Ωστόσο, το «Ταξιδεύοντας» είναι βολικό. Μπορείς να το διαλέξεις για ένα γιορταστικό τραπέζι με ψαρούκλα και αντρέ, μια υπέροχη καβουρόσουπα με σαντιγί σελινόριζας, αλλά μπορείς και να αράξεις με την παντόφλα, που λέμε, απλά και καθημερινά, για ένα τσίπουρο με μεζέ, όπως θα το 'κανες στο ταπεινότερο ταβερνάκι του νησιού.
Με σλόγκαν «το αμέσως πιο φρέσκο βρίσκεται στη θάλασσα», το οποίο και θα επαληθεύσεις, μπορεί να μπεις στον πειρασμό να διαλέξεις κάτι από την «αγορά» της προθήκης. Με τέτοιο θαλάσσιο πλούτο στο μενού, το πιο πιθανό είναι ότι το ψαράκι τελικά θα το πάρεις πακετάκι να το φας σε σάντουιτς την επομένη. Στην ποικιλία από ωμά όστρακα, τα σπάνια ελληνικά στρείδια, τους γαρίποδες και τις φούσκες, νιώθεις πως το Ταξιδεύοντας ξέρει το όστρακο όσο καλά ξέρει και τους ψαράδες του.
Το ωμό, όμως, εδώ παίρνει κάτι από το γυναικείο άγγιγμα της πεντάμορφης Κατερίνας Ρεκούνα που μαγειρεύει τη θάλασσα πρωτότυπα, κρατώντας όλη τη δωρική νοστιμιά της, με δυο-τρεις αβρές, διακριτικές κινήσεις, που στο τέλος μαγειρεύουν έναν μεζέ όπως θα τον λάτρευε, ας πούμε, η παραδοσιακή Θεσσαλονίκη.
Ρεγγοσαλάτα φτιαγμένη με ψωμί, μαϊντανό και λίγο ξιδάκι, φιλεταρισμένο φιλέτο τόνου με άνηθο και λίγο γλυκόξινο αγγουράκι στο πλάι, βασιλικά στρείδια και χτένια που «τρομάζουν» λίγο στη φωτιά όσο να λιώσει πάνω τους μια στάλα βουτυράκι με μαϊντανό, σπιτική βουτυράτη λακέρδα και ζουμερός μαρινάτος γαύρος.
Στο τηγανητό κεφάλαιο, ο γόνος καλαμαριού, η καβουρόψιχα, το καλαμαράκι, το τραγανό ψιλό γαριδάκι, η σουπιά (ναι, γιατί αμάν πια όλο καλαμαράκι) και μια ονειρεμένη αληθινή πατάτα θα σου διώξουν και την τελευταία τύψη με τον αλάδωτο πάτο του πιάτου και κείνο το μαγικό κρακ της κρούστας που λιώνει στο βελούδο του ιωδίου.
Η Κατερίνα, όμως, έχει ταλέντο και στο μαγειρευτό. Φτιάχνει ένα υπέροχο μαύρο ριζότο με αναποφλοίωτο ρύζι που δίνει μια άλλη φουντουκένια γεύση σε ένα κλασικό πιάτο, φτιάχνει ωραίους γαυροντολμάδες, σοτάρει το χταπόδι με δάφνη και μπαχαρικά στο τηγάνι, τυλίγει το ψάρι σε αμπελόφυλλο.
Αν κάτι θα πάρω μαζί μου για πάντα, θα 'ναι η γεύση της γαρίδας «μονόκερως» από τα νερά της βόρειας Εύβοιας και έναν αχνιστό χορό όλων των φρέσκων οστράκων στο ίδιο πιάτο.
Με λίγα τσίπουρα παραπάνω, βυθίζεσαι στην παλιά φωτογραφία που αγκαλιάζει το κάποτε λιμάνι της Μυκόνου και απολαμβάνεις ένα ταξίδι με το Ταξιδεύοντας, στο οποίο και θα αράξεις για πολλές επόμενες φορές που η όρεξή σου θα σου ζητήσει ιώδιο που να μην έχει περάσει από καταψύκτη.
Eυαγγελιστρίας 36, Ν. Ερυθραία, 210 6201572
σχόλια