«Είσαι τυχερός γιατί αν ερχόσουν λίγο αργότερα δε θα είχαμε κενό δωμάτιο για να μπεις» μου λέει ο Γιώργος Κωστάκης, υπεύθυνος σε ένα από τα escape rooms με τα περισσότερα δωμάτια στην Αθήνα, όταν του τηλεφωνώ για πρώτη φορά.
Κλείνουμε θέσεις και δίνουμε ραντεβού για την επόμενη μέρα. Τρεις αρχάριοι αποφασίζουμε πως έχει έρθει η ώρα να δοκιμάσουμε τη τύχη μας σ' ένα δωμάτιο απόδρασης, απ' αυτά που ξεπηδούν καθημερινά στην Αθήνα.
Φτάνοντας στο Αιγάλεω και ανοίγοντας την πόρτα του escape room παρατηρούμε πως έχει αρκετό κόσμο που περιμένει στην ουρά για τα δωμάτια. «Πλέον τα δύο τελευταία χρόνια έχει ανοίξει πάρα πολύ το κοινό που έρχεται» μου λέει ξεκλέβοντας μερικά λεπτά από τη δουλειά του στην υποδοχή του καταστήματος.
Ο ίδιος βρισκόταν στο ίδιο πόστο μέχρι και τις δύο το πρωί την προηγούμενη μέρα.
Καθώς το τελευταίο παιχνίδι ξεκινά ακριβώς τα μεσάνυχτα, και αν κανείς λάβει υπόψιν πως χρειάζεται περίπου μιάμιση ώρα για να βγουν οι παίκτες, η ώρα μπορεί να φτάνει εύκολα τις δύο μέχρι να πέσουν τα ρολά της επιχείρησης.
Οι περισσότεροι από τους επιχειρηματίες γνωρίζονται πολύ καλά μεταξύ τους. «Πολλές φορές προτείνουμε σε παίκτες να πάνε σε δωμάτιο κάποιου ανταγωνιστή όταν έχουν τελειώσει με τα δικά μας».
Τα escape rooms λειτουργούν στην Ελλάδα από το 2014. «Στην αρχή οι πιο επισκέπτες ήταν συνήθως «γριφάκιδες» που τους άρεσαν να ανοίγουν λουκέτα» συνεχίζει.
Το τελευταίο διάστημα, ωστόσο, έχει παρατηρήσει και ο ίδιος πως το κοινό γίνεται πιο mainstream με όλο και περισσότερους αρχάριους να προσπαθούν να δοκιμάσουν τις ικανότητες στην τεχνική της απόδρασης.
Ακούγοντας τις συνομιλίες του Γιώργου με τους πελάτες, κανείς μπορεί αμέσως να καταλάβει πως τους περισσότερους τους γνωρίζει ήδη.
«Οι πιο πολλοί έρχονται σε ένα και μετά κολλάνε και πηγαίνουν και στα υπόλοιπα» λέει. Υπάρχουν μάλιστα παίκτες τους οποίους είχε να δει χρόνια, απ' τα πρώτα παιχνίδια που δημιούργησε, και τους βρήκε ξανά τώρα με το νέο παιχνίδι που έχει στήσει.
Δεν τους γνωρίζει όμως μόνο ως επιχειρηματίας αλλά και ως παίκτης καθώς όλα αυτά τα χρόνια που διατηρεί τη δικιά του επιχείρηση με escape rooms, συνεχίζει να επισκέπτεται όποιο καινούργιο ανοίγει στην Αθήνα.
Σε ένα ανακαινισμένο νεοκλασικό στο Μεταξουργείο, μάλιστα, συναντώ τηνΒερόνικα Μιχάλη και τον Λουκά Ταλέκογλου, οι οποίοι διαθέτουν τα escape rooms Sherlocked Homes, και όλο αυτό το διάστημα έχουν μπει σε άλλα περίπου 180 δωμάτια σε όλη την Αθήνα.
Ίσως είναι και οι μοναδικοί οι οποίοι είδαν με τα μάτια τους, την πίτα των escape rooms στην Αθήνα να ανοίγει από τις τρεις εταιρίες, στις πενήντα τρεις.
Ο ίδιος μου λέει ότι έχουν υπάρξει κάποια δωμάτια τα οποία ζήλεψε παίζοντας τα το τελευταίο εξάμηνο. «Έλεγα από μέσα μου αυτό θα το ήθελα να το έχω κάνει εγώ».
Για τους δημιουργούς των escape rooms το κομμάτι της έμπνευσης είναι πολύ σημαντικό κι ο Γιώργος Κωστάκης την αντλεί από διάφορα video games που παίζει στο pc του.
Ο Λουκάς Ταλέκογλου από την άλλη θυμάται πως όταν δημιούργησε το πρώτο του δωμάτιο μαζί με τη Βερόνικα, σταμάτησε να πηγαίνει σε άλλα escape rooms για να μην επηρεαστεί από αυτά.
Ωστόσο, το κομμάτι του ανταγωνισμού δεν φαίνεται να τους αγγίζει τόσο. Οι περισσότεροι από τους επιχειρηματίες γνωρίζονται πολύ καλά μεταξύ τους.
«Πολλές φορές προτείνουμε σε παίκτες να πάνε σε δωμάτιο κάποιου ανταγωνιστή όταν έχουν τελειώσει με τα δικά μας» συνεχίζει η Βερόνικα Μιχάλη.
Παρατηρώντας όλη αυτή τη γνώση πάνω στο αντικείμενο, αρχίζουμε να αγχωνόμαστε, με την ιδέα πως δε θα καταφέρουμε να βγούμε ποτέ από το δωμάτιο στο οποίο πρόκειται να μπούμε.
Η ιδέα είναι να κάνουμε αρχή στο Δωμάτιο του Φίλιπ όπου η ιστορία πάει κάπως έτσι: Ο Φιλίπ είναι φοιτητής του MIT, ο οποίος το 1998 εξαφανίστηκε, και έχει τη- φρούδα πολύ πιθανόν- ελπίδα τελικά πως εμείς θα βρούμε τι έπαθε.
«Πρέπει να αφήσετε σε αυτό το ντουλάπι ό,τι σας συνδέει με τον έξω κόσμο» μας λέει ο Γιώργος Κωστάκης, ο οποίος έχει πλέον πάρει το ρόλο του αφηγητή της ιστορίας.
«Αν δεν είχαμε κάνει τη συζήτηση πριν, σίγουρα θα ψάρωνα αρκετά» ψιθυρίζει ένας από την παρέα μου. Έτσι, βγάζουμε κινητά και πορτοφόλια από τις τσέπες και παίρνουμε τον, αρκετά σκοτεινό, δρόμο για το δωμάτιο χωρίς να γνωρίζουμε τι μας περιμένει.
Ανοίγοντας την πόρτα του δωματίου βλέπουμε μπροστά μας να ξεδιπλώνεται ένα φοιτητικό γραφείο και στη μέση μια οθόνη υπολογιστή, όντως του 1998, όπου αναγράφεται ο χρόνος που έχουμε στη διάθεσή μας μέχρι να αποδράσουμε.
Ωστόσο, αυτό που μας ξενίζει είναι πως υπάρχει ακόμη και επιλογή για τα αγγλικά. Έρχονται, όπως μου λέει η Βερόνικα, και επισκέπτες από το εξωτερικό για να μπουν σε ελληνικά escape rooms.
Θυμάται μάλιστα την περίπτωση κάποιων Ισραηλινών τουριστών οι οποίοι ουσιαστικά γυρνάνε τον κόσμο προσπαθώντας να αποδράσουν από δωμάτια. Από τα τετρακόσια έχουν επισκεφθεί σε όλη τον κόσμο επέλεξαν να δοκιμάσουν και δέκα ελληνικά.
Μπορεί η οθόνη να θυμίζει όντως 90s, ωστόσο, όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του χώρου είναι εξαιρετικά σύγχρονα. Αυτό το καταλαβαίνουμε όταν για να ανοίξουμε μια ντουλάπα πρέπει ακουμπήσουμε πάνω σε ένα κύβο του Ρούμπικ που βρίσκεται πάνω σ ένα γραφείο.
Και φυσικά πίσω από τον κύβο κρύβεται ένας καλοστημένος αυτοματισμός. Τα escape rooms είναι πλέον πολύ πιο εξελιγμένα από ότι παλιότερα.
«Στην αρχή υπήρχαν χώροι όπου η ιστορία εξελισσόταν σε ένα ή δύο δωμάτια. Σήμερα μπορεί να βρεις παιχνίδια που καταλαμβάνουν ακόμη και 170 τετραγωνικά μέτρα» μου λέει ο Γιώργος Κωστάκης.
Μερικά από αυτά έχουν μέχρι και ηθοποιούς οι οποίοι συμμετέχουν ενεργά στο παιχνίδι. Αρχικά τον κ. Κωστάκη βοηθούσε η γυναίκα του η οποία είχε συμπτωματικά τελειώσει την δραματική σχολή.
Στην πορεία όμως, όταν οι απαιτήσεις αυξήθηκαν και χρειάστηκαν περισσότερους ηθοποιούς για τα δωμάτια, η λύση βρέθηκε από την Χρυσή Ευκαιρία.
«Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι χρειάζεται να γίνει μια γερή οικονομική επένδυση για να τα δημιουργηθεί ένα escape room» προσθέτει ο κ. Κωστάκης.
Ο ίδιος, μάλιστα, σχεδιάζει και υλοποιεί μόνος του τα δωμάτια. «Υπάρχει πολύ προσωπική δουλειά που μερικές φορές μας στερεί από το κάνουμε άλλα πράγματα» συνεχίζει ο Λουκάς. Με αυτόν τον τρόπο, ωστόσο, εξοικονομούν πολλά χρήματα, καθώς τα μόνα τους έξοδα είναι τα κατασκευαστικά υλικά.
Συχνά για να μπούμε στο κλίμα γύρω από τη τύχη του Φίλιπ, τα φώτα τρεμοπαίζουν και η μουσική να γίνεται όλο και πιο μυστηριώδης.
«Πλέον πρέπει να ξοδέψεις πολλά χρήματα και σε αυτά για να κερδίσεις τον πελάτη» μου εξηγεί ο Λουκάς Ταλέκογλου αργότερα όταν πια έχουμε βγει από το δωμάτιο.
Η εξέλιξη ωστόσο είναι τέτοια που τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργηθεί escape room ακόμη και σε ανοιχτό χώρο. Την ιδέα και την υλοποίηση της είχε αναλάβει ο κ.Κωστάκης.
Ουσιαστικά πρόκειται για ένα παιχνίδι γρίφων μέσα στο κέντρο της Αθήνας και συγκεκριμένα στο εμπορικό τρίγωνο. Τα παιχνίδια γίνονται πάντα βράδυ με τους παίκτες να πρέπει να λύσουν το μυστήριο μπαίνοντας ακόμη και σε καταστήματα της περιοχής, τα οποία και συνεργάζονται με την εταιρεία δωματίων Escaped.
Στην πράξη χρησιμοποιούνται συσκευές gps, προκειμένου να γνωρίζουν οι δημιουργοί πού βρίσκονται ανά πάσα στιγμή οι παίκτες. «Είναι πολύ πιθανό, να περνάς με την παρέα σου δίπλα τους και να μην καταλαβαίνεις πως αυτοί εκείνη τη στιγμή παίζουν ένα παιχνίδι» μου λέει γελώντας.
Κι ενώ κάποιοι έξω προσπαθούν την ίδια ώρα να λύσουν ένα γρίφο σε μια ανοικτή έκταση διακοσίων τετραγωνικών, εγώ και δύο φίλοι μου, άγνωστοι μέχρι πρότινος στο είδος, σπαταλάμε αρκετά λεπτά προσπαθώντας να ανοίξουμε κάποια λουκέτα.
Ο χρόνος περνά γρήγορα και για αυτό αποφασίζουμε να πάρουμε κάποιες βοήθειες από τον game master του παιχνιδιού, δηλαδή του ανθρώπου που παρακολουθεί την εξέλιξή του από ένα κύκλωμα καμερών.
Πριν μπούμε στο δωμάτιο είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε και να δούμε από κοντά τους ανθρώπους που ελέγχουν αυτό το κλειστό κύκλωμα και δεν είναι εκεί μόνο για να δίνουν βοήθεια αλλά για να επεμβαίνουν σε περίπτωση που συμβεί κάτι απρόοπτο.
«Έχει τύχει παίκτης να αρχίζει να κυνηγά τον ηθοποιό γιατί νόμιζε πως θα του κάνει κακό» μου λέει ο κ. Κωστάκης. Συχνά φαινόμενο είναι και οι παίκτες που αποφασίζουν να βγουν πιο γρήγορα από το παιχνίδι πατώντας το κουμπί πανικού κι αυτό συμβαίνει επειδή πιέζονται πάρα πολύ.
Συνήθως αυτοί που αντιδρούν έτσι είναι αρχάριοι παίκτες οι οποίοι, όπως μου λέει ο κ. Κωστάκης, ξεφεύγουν από την νοοτροπία του ότι παίζουν απλά ένα παιχνίδι και νομίζουν πως είναι πραγματικότητα.
Στη συγκεκριμένη παγίδα παραλίγο να πέσουμε και εμείς όταν βλέπαμε πως ο χρόνος περνούσε και ο Φίλιπ δεν εμφανιζόταν.
Ωστόσο, τελικά προσπαθήσαμε να κατευνάσουμε τα πνεύματα και μείναμε μέχρι το τέλος μέσα στο παιχνίδι.
«Φτάσατε δύο βήματα πριν την απόδραση» μας λέει ο άνθρωπος που μπαίνει μέσα στο δωμάτιο για να μας ανοίξει, την ίδια στιγμή που εμείς έχουμε χωθεί κάτω από το κρεβάτι προσπαθώντας να βρούμε ένα χρωματικό συνδυασμό, που μετά από βοήθεια αντιληφθήκαμε πως υπήρχε εκεί.
Αν και απογοητευμένοι που δεν καταφέραμε να αποδράσουμε χαρήκαμε που τουλάχιστον μπορέσαμε να μπούμε στο κλίμα του παιχνιδιού.
Από ότι μας αποκάλυψε λίγο αργότερα ο game master του παιχνιδιού ο Φίλιπ δεν είχε καλό τέλος, αλλά δεν σας λέω κάτι άλλο για να μην χαλάσω το σασπένς του παιχνιδιού.
Βγαίνοντας από το δωμάτιο και χώνοντας τα χέρια μας στις τσέπες με τα προσωπικά μας αντικείμενα, επιστρέφουμε στο 2018 και παίρνουμε το δρόμο της εξόδου. Έξω ήδη αρχίζει να βρέχει.
«Είδες, καταφέραμε τελικά να βγούμε» λέει ένας από την παρέα χαριτολογώντας. Αποφασίζουμε τελικά να πάμε σε μια μπυραρία να συζητήσουμε τι έφταιξε. Πίνουμε μια και για τον καημένο τον Φίλιπ.
