ΚΙΝΗΣΗ

Πώς γράφουν οι Γερμανοί ιστορίες μετά τον Β' Παγκόσμιο;

Πώς γράφουν οι Γερμανοί ιστορίες μετά τον Β' Παγκόσμιο; Facebook Twitter
Η ομάδα 47, η Γενιά των Ερειπίων, χώρεσε κάτω από τη στέγη της συγγραφείς με διαφορετικές απαρχές και λογοτεχνικούς τρόπους αλλά με ένα κοινό αίτημα: να παλέψουν δυνατά τις σκιές σαν μια ατελείωτη σκηνή από τη ομηρική Νέκυια, περιπλανώμενοι ανάμεσα στα φαντάσματα με μοναδικό τους οδηγό τις λέξεις. Φωτο: Yevgeny Khaldei
0

Το βαρύ άρωμα του αέρα που αποπνέει ταυτόχρονα θάνατο και σπάνια λουλούδια, μαζί με ένα νωπό αίσθημα υγρής συνείδησης, διαπερνά όλες σχεδόν τις ιστορίες των Γερμανών συγγραφέων που κράτησαν όρθια τα σκήπτρα της αφήγησης ανάμεσα στα συντρίμμια μετά την εφιαλτική λαίλαπα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Όσοι κατάφεραν, κόντρα στο ασφυχτικό κλίμα της εποχής, να χωρέσουν σε λέξεις τους εφιάλτες που επανέρχονταν διαρκώς, είτε ως σαιξπηρική φαντασίωση που μαρτυρά ενοχή είτε ως μνήμες απ' όσα είχαν βιώσει στον πόλεμο, διαμόρφωσαν τη λεγόμενη Γενιά των Ερειπίων.

Οι εκπρόσωποί της έγιναν γνωστοί για τις εικόνες και τις κοφτερές λέξεις που στόλισαν σαν ματωμένα σπαράγματα μικρές σε έκταση ιστορίες ‒άλλες ελαφρώς ποιητικές και ειρωνικές, άλλες έντονες και ρεαλιστικές‒, οι οποίες περιλαμβάνονται στη συλλογή που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Gutenberg με τον τίτλο «Οι Λύκοι Επιστρέφουν» από την εμβληματική σειρά της Aldina, ξεδιπλώνοντας την αφηγηματική δύναμη δημιουργών από τους πλέον γνωστούς (Μπέρτολτ Μπρεχτ, Χάινερ Μίλερ Μαξ Φρις, Βάλτερ Μπάουερ) έως τους πιο άγνωστους στην Ελλάδα (Πέτερ Ροζίνσκι, Χανς Μπέντερ).

Και παρ' ότι στη γερμανόφωνη λογοτεχνία είναι αδιαμφισβήτητη η αντίσταση των συγγραφέων της στον κανόνα, από τον Γκαίτε και τον Νοβάλις μέχρι τον Μπέρνχαρντ και τον Κάφκα, ωστόσο υπήρξαν στιγμές που τα κοινά βιώματα και η ιστορική αναγκαιότητα προκάλεσαν δυνατές αλληλεπιδράσεις και κατ' επέκταση ομάδες.

Γνωστή γι' αυτή την κοινή συγγραφική δραστηριότητα είναι η ομάδα 47, μέρος της Γενιάς των Ερειπίων, που χώρεσε κάτω από τη στέγη της συγγραφείς με διαφορετικές απαρχές και λογοτεχνικούς τρόπους αλλά με ένα κοινό αίτημα: να παλέψουν δυνατά τις σκιές σαν μια ατελείωτη σκηνή από τη ομηρική Νέκυια, περιπλανώμενοι ανάμεσα στα φαντάσματα με μοναδικό τους οδηγό τις λέξεις.

Γνωστή γι' αυτή την κοινή συγγραφική δραστηριότητα είναι η ομάδα 47, μέρος της Γενιάς των Ερειπίων, που χώρεσε κάτω από τη στέγη της συγγραφείς με διαφορετικές απαρχές και λογοτεχνικούς τρόπους αλλά με ένα κοινό αίτημα: να παλέψουν δυνατά τις σκιές σαν μια ατελείωτη σκηνή από τη ομηρική Νέκυια, περιπλανώμενοι ανάμεσα στα φαντάσματα με μοναδικό τους οδηγό τις λέξεις.

Όπως γράφει πολύ καίρια ο μεταφραστής Φοίβος Ι. Πιομπίνος στον κατατοπιστικό του πρόλογο, μεταφέροντας τον χαρακτηρισμό «Γενιάς των Ερειπίων» από τους τόσο ετερόκλητους συγγραφείς στους αναγνώστες: «Στη Λογοτεχνία των Ερειπίων, οι αναγνώστες στους οποίους απευθύνονταν οι εκπρόσωποί της ζούσαν όντως μέσα σε ερείπια μετά τον καταστροφικό πόλεμο που τους είχε αφήσει όλους τους, άνδρες και γυναίκες στον ίδιο βαθμό, ακόμα και τα παιδιά, με τραύματα.

Ωστόσο, έβλεπαν καθαρά πλέον. Τίποτα γύρω τους, τίποτα μέσα τους δεν ήταν πια ειδυλλιακό, όπως το ήθελε η ναζιστική προπαγάνδα».

Άλλοι κυνηγημένοι από το ναζιστικό καθεστώς και πολλοί από αυτούς αριθμώντας νεκρούς ανάμεσα στα πολύ κοντινά μέλη της οικογένειάς τους γράφουν με σκοπό να αφυπνίσουν και να καταγγείλουν: χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ίλζε Άιχινγκερ που έσωσε την Εβραία μητέρα της, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει το ίδιο με τη γιαγιά και τα αδέλφια της.

Οι ιστορίες της, γραμμένες με έντονα συμβολικό και μεταφορικό χαρακτήρα, μαρτυρούν το παράλογο της απανθρωποποίησης και της συνενοχικής αποδοχής: η σταδιακή κατάπτωση ενός ενοίκου προς τα κατώτερα διαμερίσματα, από αυτό του ισογείου στο υπόγειο, μαρτυρά, για παράδειγμα, την ολοκληρωτική κατάπτωση του χιτλερικού καθεστώτος προς την κόλαση.

Αντίστοιχη είναι η περίπτωση της συγγραφέως Άννα Ζέγκερς ‒με το διδακτορικό της να αναφέρεται στην εβραϊκότητα στο έργο του Ρέμπραντ‒, η οποία με απλό και προφορικό τρόπο προσπαθεί να αναπαραστήσει τη σταδιακή και ύπουλη ροπή της γερμανικής κοινωνίας προς τον φασισμό (το Καταφύγι και οι Καλαμιές).

Υπόγεια ανατριχιαστικό είναι επίσης το διήγημα της Μαρί Λουίζε Κάσνιτς με εκείνο το Χοντρό Παιδί που δεν έχει καν θηλυκή ιδιότητα, καθ' ότι Εβραία και ως απεχθής βουλιμική αξίζει τον θάνατο, τον οποίο παρακολουθεί με σαδιστική χαρά η κατά τα άλλα καλλιεργημένη βιβλιοθηκονόμος καθώς τη βλέπει να βουλιάζει με τα πέδιλά της στην παγωμένη λίμνη.

Σε νερά κρύα και αφιλόξενα, όπου χάνονται ταυτόχρονα άνθρωποι, μνήμες και ενοχές, όπως στο Μαρτιάτικο Άνεμο, και πάλι της Μαρί Λουίζε Κάσνιτς, με την καταδότρια Ίντα να «αρχίζει να κλαίει και βρίσκει κάποια ανακούφιση στο κλάμα. Δεν ξέρει πως, όχι και πολύ παλιά, σε τούτη εδώ την κοιλάδα, είχαν πνίξει σαν μάγισσα στη νεροτριβή, με μια πέτρα δεμένη στον λαιμό, μια γυναίκα που δεν ήθελε να γεράσει».

Το παρελθόν επανέρχεται με πολλούς τρόπους στις ιστορίες της Γενιάς των Ερειπίων: άλλοτε ως προσωποποιημένη ενοχή άλλοτε ως «τσαλακωμένα χάρτινα λουλούδια» από νεκρώσιμα στεφάνια, τα οποία, αντί να βλέπουν τον ήλιο, μυρίζουν θάνατο, άλλοτε σαν μια παλιά αγαπημένη, στην οποία τίποτα δεν είναι αναγνωρίσιμο και οικείο.

Γιατί ακόμα και στην εικόνα αυτού του πρώην έρωτα τον οποία ξανασυναντά τυχαία ο πρωταγωνιστής από την Ταχύτερα αναπτυσσόμενη πόλη, μια πανέμορφα γραμμένη ιστορία από τον Βαλτερ Μπάουερ, υπάρχουν αφορμές για να αναστοχαστεί κανείς το παρελθόν και την ηθική του στάση: «Τώρα ήξερε περισσότερα απ' όσα είχε μάθει ποτέ στη ζωή του και η γνώση αυτή τον έκανε να νιώθει άθλια: η γνώση έρχεται πάντα τότε ακριβώς που χάνουμε κάτι. Τώρα καταλάβαινε ότι θα έπρεπε μια μέρα να ξέρουμε τι θέλουμε».

Δεν πρέπει ποτέ, για παράδειγμα, να ξεχνάς όχι μόνο την εικόνα του θανάτου αλλά και τη στιγμή που τα πιο υψηλά συναισθήματα εκχυδαΐζονται με τον χειρότερο τρόπο στο ανατριχαστικό «ερωτικό πείραμα» του Αλεξάντερ Κλούγκε, με τον έρωτα να γίνεται, εν προκειμένω, αντικείμενο καταγραφής αντιδράσεων, ποσοστοποίησης, και τελικά εξόντωσης.

Στην ιστορία του Κλούγκε, αυτού του πολυπράγμονα δημιουργού και διάσημου βραβευμένου σκηνοθέτη, αντικατοπτρίζεται η ανάγκη των συγγραφέων της Γενιάς των Ερειπίων να κεντρίσουν, σαν άλλες μελαγχολικές εκδοχές του Σωκράτη, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα-εικαστικά, σινεμά, εικόνες, εγκαταστάσεις, πειραματικές μεθόδους, τον κόσμο ώστε να σκεφτεί και να αναλογιστεί το μεγάλο σφάλμα, να δει κατάματα τον θάνατο.

Το έκανε με τον μοναδικά συμβολικό του τρόπο ο Βάλτερ Μπάουερ, με το δηκτικό του χιούμορ του ο Μαξ Φρις, με την αδυσώπητη ειρωνεία του ο Βόλφντιτριχ Σνούρε.

Πώς γράφουν οι Γερμανοί ιστορίες μετά τον Β' Παγκόσμιο; Facebook Twitter
Είναι ανατριχιαστικό να σκεφτείς πως η Ιστορία στέρησε από τους Γερμανούς, μετά το πέρας του πολέμου, το δικαίωμα στο όνειρο «σαν σκιάχτρο που, καθώς είχε πιαστεί να κλέβει, θα 'πρεπε να εγκαταλείψει τον τόπο των ονείρων του στην άκρη του χωραφιού»

Από τις περισσότερες από τις ιστορίες, για να μην πούμε σχεδόν σε όλες, απουσιάζει κάθε διάθεση εξωραϊσμού ή λυρικής παρέκβασης, σάμπως αυτό να σήμαινε παρεκβολή προς το ρομαντικό παρελθόν της χιτλερικής περιόδου.

Ακόμα, όμως, και με αυτά τα κατά κάποιον τρόπο νεορεαλιστικά δεδομένα οι συγγραφείς δημιουργούν ποιητικά σύμπαντα άγριας ωραιότητας, σαν τους ανατριχιαστικά όμορφους εξπρεσιονιστικούς πίνακες των εικαστικών της «παρηκμασμένης τέχνης».

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η συγκλονιστική ιστορία «Ο θάνατος του στρατιώτη Νικίτα» του Πέτερ Ροζίνσκι ‒ο οποίος, όπως πληροφορούμαστε, κάποιο διάστημα έζησε στα μέρη μας‒, όπου ένας πληγωμένος στρατιώτης δίνει μια άνιση μάχη τόσο με τη φύση όσο και με έναν λύκο που παραμονεύει πάνω από το θήραμά του, επιβεβαιώνοντας την ανάγκη αντίστασης στην πιο εξευτελιστική και απάνθρωπη εκδοχή του θανάτου (ακόμα και ο τρόπος θανάτωσης έχει αξιακή ισχύ, καθώς ο βαριά τραυματίας προτιμά να πεθάνει από το τραύμα του παρά να φαγωθεί από τον λύκο).

Είναι ανατριχιαστικό να σκεφτείς πως η Ιστορία στέρησε από τους Γερμανούς, μετά το πέρας του πολέμου, το δικαίωμα στο όνειρο «σαν σκιάχτρο που, καθώς είχε πιαστεί να κλέβει, θα 'πρεπε να εγκαταλείψει τον τόπο των ονείρων του στην άκρη του χωραφιού».

Γι' αυτό και οι συγγραφείς δεν τολμούν να γράψουν μυθιστορήματα, σαν να μην μπορούν πια να αποπειραθούν την επαφή με οποιαδήποτε φαντασίωση, παρά μόνο μικρές, κοφτές ιστορίες που διαβάζονται ως τελευταία εξομολόγηση ή ως οριστική προσευχή.

Διαλέγει κανείς και παίρνει από αυτή την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα παραλλαγή της ομολογίας ότι τίποτα ανθρώπινο δεν είναι ξένο και τίποτα δεν μπορεί να είναι πιο ξένο από τον άνθρωπο.

Σημείωση: Ο μεταφραστής Φοίβος Ι. Πιομπίνος έφερε εις πέρας ένα εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα, καταφέρνοντας να στήσει σε όμορφα ελληνικά ένα παζλ φτιαγμένο από διαφορετικά υφολογικά περιβάλλοντα ‒ και ας φαντάζει παράδοξη η ανάγκη του, σε κάποιες περιπτώσεις, να ερμηνεύσει τις ιστορίες με τη μορφή μεταφραστικού σχολίου, κάτι που δεν συνάδει με τον κρυπτογραφικό και άκρως συμβολικό χαρακτήρα τους. Γιατί τελικά το ανεξήγητο και το μυστήριο δεν είναι μικρότερο από εκείνο της ανείπωτης έκφρασης για ζωή. Και η δύναμή της ακριβώς έγκειται στον τρόπο που κάποιοι καταπολέμησαν το μίσος και την ανθρώπινη απώλεια μέσα στο αδιαφοροποίητο μηδέν, στην κατάρα του τίποτα, με μοναδικό οδηγό την ομορφιά της γλώσσας και τις λέξεις.

Βιβλίο
0

ΚΙΝΗΣΗ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βιογραφίες: Aπό τον Γκαρσία Μάρκες στην Άγκελα Μέρκελ

Βιβλίο / Πώς οι βιογραφίες, ένα όχι και τόσο δημοφιλές είδος στη χώρα μας, κατάφεραν να κερδίσουν έδαφος

Η απόλυτη επικράτηση των βιογραφιών στη φετινή εκδοτική σοδειά φαίνεται από την πληθώρα των τίτλων και το εύρος των αφηγήσεων που κινούνται μεταξύ του autofiction και των βιωματικών «ιστορημάτων».
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
ΕΠΕΞ Λευτέρης Αναγνώστου, ένας μεταφραστής

Λοξή Ματιά / Λευτέρης Αναγνώστου (1941-2024): Ένας ορατός και συγχρόνως αόρατος πνευματικός μεσολαβητής

Ο Λευτέρης Αναγνώστου, που έτυχε να πεθάνει την ίδια μέρα με τον Θανάση Βαλτινό, ήταν μεταφραστής δύσκολων και σημαντικών κειμένων από τη γερμανική και αυστριακή παράδοση.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Βιβλίο / Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Ο Ιωάννης Στεφανίδης, καθηγητής Διπλωματικής Ιστορίας στη Νομική του ΑΠΘ και επιμελητής του τρίτομου έργου του ιστορικού Νίκου Πετσάλη-Διομήδη, εξηγεί γιατί πρόκειται για ένα κορυφαίο σύγγραμμα για την εποχή που καθόρισε την πορεία του έθνους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Βιβλίο / Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Με αφορμή το τελευταίο του μυθιστόρημα «Ο θάνατος του συγγραφέα» ο δημοσιογράφος μιλά για την τεχνητή νοημοσύνη, την εικονική πραγματικότητα και την υπαρξιακή διάσταση της τεχνολογίας.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Άλαν Χόλινγκερστ: «Η γραμμή της ομορφιάς»

Το πίσω ράφι / Η γραμμή της ομορφιάς: Η κορυφαία «γκέι λογοτεχνία» του Άλαν Χόλινγκχερστ

Ο Χόλινγκχερστ τοποθέτησε το βραβευμένο με Booker μυθιστόρημά του στα θατσερικά '80s και κατάφερε μια ολοζώντανη και μαεστρική ανασύσταση μιας αδίστακτης δεκαετίας.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Βιβλίο / Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Η Σανόρα Μπαρμπ είχε περάσει πολύ καιρό στους καταυλισμούς των προσφύγων από την Οκλαχόμα που είχαν πληγεί από την Μεγάλη Ύφεση και την ξηρασία, προκειμένου να γράψει το μυθιστόρημά της. Έκανε όμως το λάθος να δείξει την έρευνά της στον διάσημο συγγραφέα, ο οποίος την πρόλαβε.
THE LIFO TEAM
Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι σπουδαιότερες μορφές του 19ου αιώνα

Βιβλίο / Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι παρεξηγημένοι του 19ου αιώνα

Το βιβλίο του Γερμανού θεωρητικού και πανεπιστημιακού Χέρφριντ Μίνκλερ αναλαμβάνει να επαναπροσδιορίσει το έργο τους, που άλλαξε τα δεδομένα του αστικού κόσμου από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Βιβλίο / Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Ο Νίκος Ψιλάκης ερευνά και μελετά την κρητική παράδοση εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Τα βιβλία του είναι μνημειώδεις εκδόσεις για το φαγητό, τις λαϊκές τελετουργίες και τα μοναστήρια της Κρήτης που διασώζουν και προωθούν τον ελληνικό πολιτισμό.
M. HULOT
«Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Βιβλίο / «Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Ένα νέο βιβλίο επιχειρεί να καταρρίψει τους μισογυνιστικούς μύθους για τις αυτοκρατορικές γυναίκες της Ρώμης, οι οποίες απεικονίζονται μονίμως ως στρίγγλες, ραδιούργες σκύλες ή λάγνες λύκαινες.
THE LIFO TEAM
Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Βιβλίο / Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Σε όλα τα έργα του πρωταγωνιστούν οι γυναίκες και μια υπόγεια Αθήνα, ενώ ο ίδιος δεν κρίνει τους ήρωές του παρά το αφήνει σε εμάς: Μια κουβέντα με τον χαμηλόφωνο συγγραφέα του «Άχρηστου Δημήτρη» και της «Πλατείας Κλαυθμώνος».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που δεν βλέπεις σχεδόν κανέναν να διαβάζει ένα βιβλίο στο μετρό»   

Βιβλίο / Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που σχεδόν κανείς δεν διαβάζει βιβλίο στο μετρό»   

Η πολυβραβευμένη μεταφράστρια μιλά για την προσωπική της διαδρομή στον χώρο της λογοτεχνίας, για το στοίχημα της καλής μετάφρασης και εξηγεί τι σημαίνει να δουλεύεις πάνω σε κορυφαία έργα του Φλομπέρ, του Καμί, του Μαρκήσιου ντε Σαντ και της Ανί Ερνό. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Βιβλίο / «Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Ο 84χρονος ηθοποιός κοιτάζει προς τα πίσω και βλέπει τα δύσκολα παιδικά χρόνια, την καταθλιπτική μητέρα του, τον Τσέχoφ, τις σχέσεις που δεν έφτασαν ποτέ στον γάμο, τις έντονες αναταράξεις μιας πολυκύμαντης διαδρομής.
THE LIFO TEAM
Πέτρος Τατσόπουλος: «Η οργή σε κάποιες περιπτώσεις επιβάλλεται γιατί είναι απελευθερωτική»

Πέτρος Τατσόπουλος / «Δεν τα έχω με τους πιστούς αλλά με τους απατεώνες ρασοφόρους»

Μια χειμαρρώδης συνέντευξη με τον γνωστό συγγραφέα, δημοσιογράφο, παρουσιαστή και πρώην βουλευτή Πέτρο Τατσόπουλο, με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο «Το παιδί του διαβόλου - Μια αληθινή ιστορία», όπου εστιάζει στη μεγάλη δύναμη της Εκκλησίας στην Ελλάδα, στη διαπλοκή της με την πολιτεία και στις σκοταδιστικές απόψεις που κατά κανόνα πρεσβεύει καθώς και στην ιδιαίτερα επικερδή «μπίζνα» που έχει στηθεί γύρω από ιερά λείψανα, ιερά κειμήλια, «άγιους» γέροντες και «θαύματα» για κάθε χρήση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ