Είμαι παιδί των νοτίων προαστίων, έχω ζήσει εδώ όλη μου τη ζωή και με ξέρουν όλοι στη Βουλιαγμένη. Περιπαιχτικά με λένε «δήμαρχο», επειδή είμαι επικοινωνιακός τύπος.
Όταν περπατάω στον δρόμο και στην πλατεία Βουλιαγμένης, χαιρετάω όλο τον κόσμο. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να συμβιβαστώ με την έννοια της πολιτικής, γιατί είμαι απόλυτος σε κάποια πράγματα.
Δεν θέλω να δίνω δικαιώματα και αυτό συνεπάγεται ειλικρίνεια, αξιοκρατία, ευθύτητα, αυθορμητισμό, στοιχεία που δεν νομίζω ότι εκφράζουν τους πολιτικούς. Αυτοί είναι πιο πολύ στο παραμύθι, λένε στον λαό αυτό που θέλει να ακούσει κι εγώ προτιμώ να λέω τα πράγματα ως έχουν.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι πρωταθλητής, έχει κόπο και θυσίες. Και μην ξεχνάμε ότι στα περισσότερα αθλήματα, με εξαίρεση το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, σταματάς στην πιο παραγωγική σου ηλικία και δεν έχει πισωγύρισμα. Από κει και πέρα, πρέπει να βρεις με τι θα ασχοληθείς και πώς θα καλύψεις τα χρήματα που έπαιρνες.
• Ένας από τους λόγους που ξεκινήσαμε να ασχολούμαστε με το πόλο οικογενειακώς ήταν επειδή ο μπαμπάς μου ήταν ερασιτέχνης πολίστας στην ομάδα της Βάρκιζας. Ουσιαστικά, αυτό ήταν το απωθημένο του, ο πόθος και το πάθος του, να παίξουμε πόλο.
Εκείνη την εποχή, τη δεκαετία του '80, έκανε ο Ναυτικός Όμιλος Βουλιαγμένης (ΝΟΒ) και τις πρώτες επιτυχίες του κι έτσι ξεκίνησε να παίζει πρώτα ο μεγάλος μου αδερφός, ο Γιώργος, μετά ο Ζάχος κι εγώ ακολούθησα.
Το 1988, που ξεκίνησε ο Γιώργος, ήμουν 4 ετών. Γράφτηκα στις «ακαδημίες εκμάθησης» και μετά από 3 χρόνια ξεκίνησα κατευθείαν να παίζω πόλο, χωρίς να περάσω από το τμήμα της κολύμβησης.
• Έχω μεγαλώσει στον χώρο του Ναυτικού Ομίλου Βουλιαγμένης. Ο μπαμπάς μου ήταν αρκετά χρόνια έφορος της ανδρικής ομάδας και ήμασταν μια οικογένεια που περνούσε τις περισσότερες ώρες της ημέρας εκεί –μέσα στην πισίνα και μετά την προπόνηση μαζί με όλη την παρέα– παρά στο σπίτι μας. Για χρόνια ήμουν η μασκότ του ομίλου.
Πάντα ήμουν ο «Χρηστάκης», επειδή ήμουν ο μικρότερος, και αυτό έχει μείνει, ακόμα και τα ανίψια μου με φωνάζουν Χρηστάκη. Ήταν και διαφορετικές οι εποχές και δεν είχαμε και πολλές εναλλακτικές, για μας ο ΝΟΒ ήταν κατά κάποιον τρόπο ο παράδεισός μας.
• Ο ΝΟΒ, αναλογικά με το μέγεθος της πόλης, είναι ένα σωματείο το οποίο θα μπορούσε να γραφτεί και στο ρεκόρ Γκίνες, μια και έχει βγάλει αθλητές που έχουν κερδίσει ολυμπιακά μετάλλια, παγκόσμια μετάλλια, ευρωπαϊκά.
Και είναι αυτοχρηματοδοτούμενος εδώ και πολλά χρόνια, δεν τον βοηθάει το κράτος – βοηθιέται ελαφρώς από τον δήμο τα τελευταία χρόνια. Κι έχει μια φιλοσοφία παραγωγής αθλητών και πρωταθλητών, που είναι δύο διαφορετικές έννοιες. Δηλαδή δεν ενδιαφέρεται μόνο για το κομμάτι το αθλητικό αλλά και για το κομμάτι το ανθρώπινο, γιατί διαμορφώνει χαρακτήρες.
Χτίζει προσωπικότητες και αυτό που μένει κυρίως, και είναι το σημαντικότερο όλων, είναι ότι, πέρα από αθλητές, χτίζει και σωστούς ανθρώπους.
Βέβαια, κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, αλλά ένας αθλητής, για να φτάσει σε υψηλό επίπεδο, πρέπει πρώτα απ' όλα να έχει καλό χαρακτήρα, να είναι πειθαρχημένος, να έχει μάθει να βάζει στόχους, να χάνει αλλά και να κερδίζει.
Ο όμιλος διακρίνεται όλα αυτά τα χρόνια για το ήθος του και νομίζω ότι αυτές είναι οι βάσεις που πήρα κι εγώ ως αθλητής και ως άνθρωπος. Σε αυτό το κομμάτι έχουν βάλει το λιθαράκι τους πολλοί άνθρωποι μέσα από την ιστορία του ομίλου.
• Η πρώτη μου δοκιμασία στην ανδρική ομάδα της Βουλιαγμένης ήταν στα 16 μου, σε πάρα πολύ μικρή ηλικία, σε έναν ημιτελικό στα Χανιά, και μετά το καλό βάφτισμα του πυρός το πήρα σε έναν τελικό απέναντι στον Ολυμπιακό, όπου δυστυχώς χάσαμε το πρωτάθλημα στην παράταση του αγώνα.
Μπήκα μέσα και σκόραρα, αλλά έγινε μια φάση κι ενώ είχα ισοφαρίσει το παιχνίδι, με απέβαλαν, δεχτήκαμε ένα γκολ και χάσαμε το πρωτάθλημα. Η πρώτη μου συμμετοχή σε Εθνική Ανδρών ήταν το 2001, ενώ παράλληλα έπαιζα και στην ομάδα της Βουλιαγμένης και στην Εθνική Ομάδα Εφήβων.
• Πριν από τη συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004 στην Αθήνα δέχτηκα μια πρόταση από την Ποσίλιπο, που βρίσκεται στη Νάπολη, και μετά τους Ολυμπιακούς πήγα εκεί.
Έπαιξα εκεί δύο χρόνια και ήμουν πολύ ικανοποιημένος, παρόλο που ο πρώτος καιρός ήταν δύσκολος, επειδή έπρεπε να μάθω την ιταλική γλώσσα – οι Ιταλοί δεν μιλούν αγγλικά.
Ήμουν μόλις 20 ετών και πολύ τυχερός, γιατί πήγα σε μία από τις καλύτερες ομάδες, με την οποία κερδίσαμε το Champions League και τη δεύτερη χρονιά το Super Cup. Τότε ήταν με διαφορά το πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα που υπήρχε στην Ευρώπη.
Μετά γύρισα και έπαιξα στον Εθνικό. Ήταν επιλογή μου, γιατί είχε πάρει το πρωτάθλημα την προηγούμενη χρονιά κι έφτιαχνε μια καλή ομάδα, αλλά η αλήθεια είναι ότι η ομάδα δεν έδεσε όπως έπρεπε. Δεν ήμασταν ανταγωνιστικοί βάσει του ρόστερ που είχαμε τότε απέναντι στον Ολυμπιακό κυρίως, και, δυστυχώς, η τότε διοίκηση του Εθνικού, παρόλο που είχε κάνει τεράστια προσπάθεια να φτιάξει μια ανταγωνιστική ομάδα, ξεπέρασε τα οικονομικά της όρια. Την αμέσως επόμενη χρονιά έφυγα και πήγα στον Ολυμπιακό.
• Ο Ολυμπιακός είχε τότε μια πάρα πολύ δυνατή ομάδα και στα τέσσερα χρόνια που έμεινα κερδίσαμε τέσσερις φορές το double Ελλάδας. Αυτό που μου έχει μείνει ως πίκρα από την ομάδα είναι ότι δεν μπορέσαμε να συμμετάσχουμε σε ένα Final Four Champions League. Τα είχε καταφέρει μία χρονιά πριν, όταν έπαιζα στον Εθνικό, αλλά όσο ήμουν εγώ εκεί όχι.
Το 2011, επειδή ο Ολυμπιακός είχε αρκετά οικονομικά προβλήματα και μας όφειλαν αρκετά χρήματα, κάναμε μαζί με άλλους συμπαίκτες μου έναν διακανονισμό και αποχωρήσαμε. Η επιλογή μου τότε ήταν η Βουλιαγμένη. Την τελευταία φορά που ήμουν στον Ολυμπιακό είχαμε παίξει μαζί στον τελικό και κατάφερε να μας κερδίσει.
Είδα ότι είχαν μπει κάποιες βάσεις για να διεκδικήσει κάτι καλύτερο. Τον πρώτο χρόνο τουλάχιστον δικαιώθηκα, γιατί κερδίσαμε το double το 2012, και από τότε μόνο μία φορά δεν έχουμε βρεθεί στον τελικό του πρωταθλήματος.
• Η Βουλιαγμένη είναι ένα σωματείο που δεν έχει την πολυτέλεια του Ολυμπιακού και τους φιλάθλους από πίσω ή κάποιο ποδοσφαιρικό ή μπασκετικό τμήμα για να βοηθιέται, οπότε δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στα ποσά που δίνει ο Ολυμπιακός. Έτσι κι αλλιώς, η φιλοσοφία της Βουλιαγμένης είναι να δουλεύει με δικά της παιδιά, με μικρό μέσο όρο ηλικίας, και να βγάζει αθλητές από τις ακαδημίες της.
Τα τελευταία χρόνια, βέβαια, έχει αλλάξει κάπως αυτό, μπήκε και η Βουλιαγμένη στη διαδικασία να αγοράζει παίκτες από άλλα σωματεία – και σωστά έπραξε, γιατί με δυο-τρεις προσθήκες μπορείς να διεκδικήσεις τίτλους, κάτι που είναι πολύ σημαντικό για μια ομάδα.
Πέρσι κέρδισε το Κύπελλο Ελλάδος, που ήταν η μεγάλη έκπληξη, έχοντας τον Ολυμπιακό απέναντί της. Δεν ήταν απλώς τύχη, έγινε με πρόγραμμα, οργάνωση και στόχο.
• Το πόλο είναι δύσκολο άθλημα, γιατί έχει πάρα πολλή επαφή και είσαι μέσα στο νερό, το οποίο δεν είναι το στοιχείο σου. Επίσης, το κάνει ακόμα δυσκολότερο το γεγονός ότι έχουμε δύο προπονήσεις την ημέρα, πρωί και απόγευμα, κάθε μέρα. Δηλαδή ο αριθμός των προπονήσεων μαζί με το παιχνίδι είναι τουλάχιστον δέκα την εβδομάδα.
Αυτό σε δεσμεύει πάρα πολύ, ειδικότερα όταν είσαι σε ένα σωματείο που δεν μπορεί να δώσει πολλά χρήματα. Δεν μπορείς να δεσμεύεις ένα παιδί δίνοντάς του 500-600 ή και 700 ευρώ ώστε να μην κάνει τίποτε άλλο στη ζωή του και να ασχολείται αποκλειστικά με το πόλο, γιατί όταν φτάσει η ώρα να σταματήσει από αυτό το άθλημα, ακόμα και αν παίρνει 1.000 ευρώ τον μήνα, προφανώς δεν θα έχει κάνει καμία αποταμίευση.
Έχω περάσει κι εγώ από αυτό το στάδιο, δεν είναι το άθλημα που λέμε «σταματάμε και μπορούμε να ζήσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας επειδή έχουμε μαζέψει κάποια χρήματα από αυτό», όπως σε άλλα αθλήματα.
Το άλλο δύσκολο κομμάτι του πόλο είναι ότι βρίσκεσαι μέσα στο νερό, γεγονός που απαιτεί πολύ μεγάλη αντοχή, φυσική κατάσταση, διαύγεια και ευστροφία. Μέσα στο νερό η δυσκολία πολλαπλασιάζεται.
• Τα τελευταία χρόνια που αγωνιζόμουν σε ομάδες και είχα παράλληλα την προετοιμασία με την Εθνική Ανδρών ήταν δύσκολα τα πράγματα. Δεν προλάβαινες να τελειώσεις το πρωτάθλημα και κάνα δυο μέρες μετά ξεκινούσες ξανά προετοιμασία για μια μεγάλη διοργάνωση με την εθνική ομάδα, χωρίς να έχεις ξεκουραστεί ουσιαστικά.
Η προετοιμασία με την εθνική ομάδα είναι πάρα πολύ δύσκολη, ειδικότερα εάν πρόκειται να συμμετάσχεις σε μια μεγάλη διοργάνωση, όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες.
Ένα άλλο κομμάτι που ήταν για μένα δύσκολο ήταν που κάναμε πρωινές προπονήσεις πριν από το σχολείο, όταν ήμουν μαθητής. Στις εξίμισι το πρωί ήμασταν στην πισίνα και φαντάσου τον χειμώνα μετά να χρειάζεται να πας σχολείο, στη συνέχεια να έχεις φροντιστήριο και μετά ξανά προπόνηση.
Αυτό δεν το κάνουν πια οι αθλητές, γιατί ένα από τα προβλήματα που υπάρχουν στον ερασιτεχνικό αθλητισμό είναι ότι δεν υπάρχουν κίνητρα πλέον.
Το ΣτΕ, πριν από λίγο καιρό, πήρε απόφαση να μην μπαίνουν «άνευ εξετάσεων» στα πανεπιστήμια αθλητές υψηλού επιπέδου. Κάποιοι από την πλευρά των πανεπιστημιακών λένε «μα, εμείς διαβάζαμε, αυτοί γιατί να μπουν έτσι;».
Στην Αμερική, που είναι προηγμένη χώρα, ψάχνουν μανιωδώς παίκτες μικρής ηλικίας για να τους δώσουν πλήρη υποτροφία για πανεπιστήμια που κοστίζουν πανάκριβα κι εμείς, αντί να δώσουμε έξτρα κίνητρα στα παιδιά να ασχοληθούν με τον αθλητισμό χωρίς κόστος, γιατί τα πανεπιστήμια στην Ελλάδα είναι δωρεάν, ενοχλούμαστε που μπαίνουν με έξτρα. Πώς να τονωθεί ο αθλητισμός; Δεν παίρνουν τη θέση άλλων παιδιών.
Η αλήθεια είναι πως από τη γενιά τη δική μου και τους πιο μεγάλους λίγοι εκμεταλλεύτηκαν το «άνευ» και πήραν κάποιο πτυχίο. Στην εθνική ομάδα πλέον, επειδή είδαν ότι δεν είχαν αυτά τα κίνητρα, προσπάθησαν να βρουν μια ισορροπία και τα περισσότερα παιδιά έχουν πτυχίο. Η πολιτεία πρέπει να βρει έξτρα τρικ για να μπορέσει να δελεάσει τους αθλητές.
• Δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι πρωταθλητής, έχει κόπο και θυσίες. Και μην ξεχνάμε ότι στα περισσότερα αθλήματα, με εξαίρεση το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, σταματάς στην πιο παραγωγική σου ηλικία και δεν έχει πισωγύρισμα.
Από κει και πέρα, πρέπει να βρεις με τι θα ασχοληθείς και πώς θα καλύψεις τα χρήματα που έπαιρνες.
Δεν έχω δει κάποιον Έλληνα αθλητή που να ασχολείται με το πόλο, ακόμα και με το βόλεϊ ή τον στίβο, ή τα κορίτσια της συγχρονισμένης κολύμβησης, να έχουν λύσει το πρόβλημα της ζωής τους με τον αθλητισμό.
Πρέπει η πολιτεία να φροντίζει γι' αυτό και να βρει τρόπους ώστε να μη μένουν ξεκρέμαστοι οι αθλητές όταν σταματούν την ενεργό δράση. Και να φροντίζει να δίνει κάποια κίνητρα, όπως έδινε και σ' εμάς.
Εμάς μας έβαλαν στα Σώματα Ασφαλείας, κάποιοι έχουμε πάρει και άδεια ΟΠΑΠ, δεν μας άφησαν τελείως στον αέρα. Γι' αυτό κι εμείς δώσαμε τα πάντα και αφοσιωθήκαμε 100% σε αυτό το κομμάτι, γιατί ξέραμε ότι και μετά τον αθλητισμό θα έχουμε έναν μισθό, δεν θα είμαστε στο έλεος του Θεού.
• Το πόλο θα μπορούσε να είναι πιο δημοφιλές απ' ό,τι είναι. Ταιριάζει και γενικότερα στη χώρα μας, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας καλύπτεται από θάλασσα. Βλέπω πώς έχει βελτιωθεί το μπάσκετ τα τελευταία χρόνια με την Ευρωλίγκα, ψάχνονται αρκετά και η ευρωπαϊκή και η παγκόσμια ομοσπονδία.
Σίγουρα, αυτό που είναι δύσκολο για το πόλο είναι το κομμάτι της πισίνας. Νομίζω ότι αδικείται όταν υπάρχει τηλεοπτική κάλυψη γιατί το νερό έχει μια γυαλάδα, τα φώτα είναι περίεργα –οι περισσότερες πισίνες δεν έχουν καλό φωτισμό–, βλέπεις μόνο το κεφάλι και όχι το υπόλοιπο σώμα, ενώ από κοντά είναι τελείως διαφορετικό το θέαμα. Με ρωτούν συχνά: «Καλά, τόσο ξύλο παίζετε;». Δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι δεν είναι απαραίτητα ξύλο, απλώς η επαφή είναι έντονη.
Η εικόνα αυτή το κάνει κάπως δυσνόητο το άθλημα από πλευράς διαιτησίας κ.λπ., αν το παρακολουθήσεις όμως εξοικειώνεσαι και καταλαβαίνεις τι γίνεται και πώς. Σίγουρα το πόλο είναι ένα ιδιαίτερο άθλημα, γιατί είναι το μοναδικό άθλημα στο νερό με μπάλα.
• Από την εθνική ομάδα έφυγα επειδή μετά τους Ολυμπιακούς του Ρίο, όντας 32 χρονών, θεώρησα σωστό να σταματήσω και να δώσω χρόνο και χώρο στα καινούργια παιδιά.
Παράλληλα, ήθελα κι εγώ να ξεκουραστώ λίγο ψυχικά και σωματικά, παρόλο που γνώριζα ότι το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Αυτή η απόφαση ήταν απόφαση ζωής, μια και δεν θα ξαναπαίξω στην εθνική ομάδα.
Κάθε αθλητής πρέπει να επιλέγει και τον χρόνο που πρέπει να αφήσει την εθνική ομάδα, είναι καλύτερα να φύγεις με ψηλά το κεφάλι και να μην το τραβήξεις από τα μαλλιά. Από πλευράς φυσικής κατάστασης είμαι ακόμα και τώρα σε αρκετά υψηλό επίπεδο, αλλά είναι πολλοί άλλοι οι παράγοντες που σε οδηγούν να σταματήσεις.
Γενικότερα, επειδή είμαι και πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Υδατοσφαιριστών, αποφάσισα ότι δεν θα ξαναβάλω υποψηφιότητα, επειδή ο σύνδεσμος είναι πολύ σημαντικός και θέλω να υπάρχει συνέχεια, δεν θέλω να συνδέεται με πρόσωπα.
• Θέλω να πιστεύω ότι το κομμάτι του πόλο και του αθλητισμού γενικότερα με έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο, μου έχει μάθει να σέβομαι, να είμαι πειθαρχημένος, να βάζω στόχους, να μην απογοητεύομαι εύκολα, αλλά ούτε και να εντυπωσιάζομαι και να παίρνουν τα μυαλά μου αέρα σε περίπτωση που κάτι πετυχαίνω.
Με έχει κάνει σταθερό ως άνθρωπο, με έχει κάνει να δουλεύω περισσότερο στη δυσκολία και όχι να λέω «φτάνει, δεν μπορώ άλλο, τα παρατάω». Παράλληλα, με έχει κάνει να βιώσω συναισθήματα που νομίζω πως μόνο στον αθλητισμό μπορείς να βιώσεις. Κυρίως τα συναισθήματα της νίκης και της επιτυχίας νομίζω ότι είναι κάτι μοναδικό, που δεν μπορείς να περιγράψεις με λόγια σε καμία περίπτωση.
Προφανώς και υπάρχει τίμημα, γιατί ο πρωταθλητισμός προϋποθέτει πολλές θυσίες και σίγουρα στερείσαι πολλά πράγματα από την καθημερινότητά σου. Από την παιδική σου ηλικία, δεν έχεις πολλές στιγμές ξεγνοιασιάς. Το πρόγραμμά μου δεν μπορούσε ποτέ να συμβαδίσει με των φίλων μου, οι οποίοι δεν ασχολούνται με τον αθλητισμό.
Αυτό έχει μια δυσκολία, γιατί δεν μπορείς να έχεις συχνή επαφή με τους φίλους, ακόμα και με μέλη της οικογένειάς σου. Παρ' όλα αυτά, δεν μπορώ να πω ότι οι στερήσεις μού έχουν αφήσει απωθημένα. Αν τα βάλω όλα σε μια ζυγαριά, αυτά που έχω κερδίσει από τον πρωταθλητισμό ως άνθρωπος είναι αρκετά περισσότερα από όσα έχω στερηθεί.
• Με ενοχλεί το ψέμα, δεν μου αρέσουν οι «σάλτσες» και όταν κάποιος μου περιγράφει ψεύτικα γεγονότα μπαίνει σε μια κατηγορία ανθρώπων που δεν μπορώ να τους έχω εμπιστοσύνη. Δεν μπορώ ένας άνθρωπος να έχει ύφος χιλίων καρδιναλίων και να νομίζει ότι είναι κάτι ξεχωριστό.
Με ενοχλεί η αδικία, όταν χάνονται οι ρόλοι, είτε μέσα σε μια ομάδα είτε μέσα σε μια σχέση, και δυστυχώς εκνευρίζομαι πολύ εύκολα. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να ελέγξω όταν νιώθω ότι αδικούμαι. Δεν είμαι τύπος διπλωματικός, ώστε να μπορώ να το διαχειριστώ.
• Η ζωή με έχει μάθει ότι όταν είσαι ευθύς δεν είσαι αρεστός, αλλά σε βάθος χρόνου δικαιώνεσαι. Νομίζω ότι η ειλικρίνεια είναι πάντα ένα πολύ βαρύ όπλο που σε βοηθάει να έχεις τη συνείδησή σου ήσυχη. Και ότι όποιος προσπαθεί, ανταμείβεται.
Info: Από τις 9 Ιουλίου του 2011 ο Χρήστος Αφρουδάκης αγωνίζεται στον Ν.Ο. Βουλιαγμένης. Με την ομάδα της Βουλιαγμένης κατάφερε να κατακτήσει το εγχώριο double του 2012.
