To τέλος του Interview
Για τους περιοκατζήδες της φάρας μου, υπήρξε κομβικό
To Ιnterview ήταν το σπουδαιότερο περιοδικό που εκδόθηκε ποτέ από καλλιτέχνη. Περισσότερο από το Verve ή το Minotaure - που περιορίστηκαν στους κύκλους των ειδημόνων. Άλλαξε την ποπ κουλτούρα και βεβαίως τον τρόπο που φτιάχνονται τα περιοδικά. Ακόμα και τώρα, η συνταγή του μένει αξεπέραστη. Ούτε οι ίδιοι οι επίγονοί του (με τελευταίο στην ανίκανη πομπή τον Φάμπιεν Μπάρον) δεν μπόρεσαν να την υπηρετήσουν.
Υπήρξε μια συνταγή φευγαλέα και άμοιαστη, όπως ο δημιουργός της: ένας κυκεώνας από επιπολαιότητες, εξομολογήσεις, θράσος, πρόκληση, παραδοξολογίες, κουτσομπολιό, ματαιοδοξία και σπίντα - που μπορείς να πεις ότι χαρακτηρίζουν και την δεκαετία του ’80, αλλά τελικά είναι και μια υποκατηγορία της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Η ιδέα ήταν ευφυής: ένα περιοδικό πολύ μεγάλου σχήματος, μακρόστενου, μόνο με συνεντεύξεις, απομαγνητοφωνημένες με υστερική ακρίβεια. Ολοσέλιδες ξακριστές φωτογραφίες, κι απέναντί πήχτρα κείμενο. Διασημότητες και άνθρωποι του πνεύματος που αντιμετωπίζονταν επίσης ως διασημότητες. Αυστηρά ασπρόμαυρο. Όλες οι διαφημίσεις μαζεμένες στην αρχή και στο τέλος.
Το Χόλιγουντ τσίμπησε. Ήθελε να φανεί εναλλακτικό. Και όντως αποκάλυψε μια άλλη όψη του. Η επιτυχία ήταν μεγάλη. Κυρίως καλλιτεχνική. Κυρίως μιντιακή.
Στην Ελλάδα, το μιμήθηκε ο Θανάσης Λάλας, με το «Περιοδικό». Πανομοιότυπο στήσιμο, πολλές μεταφρασεις, ίδιο ύφος στις συνεντεύξεις. Πολλά στοιχεία του αντέγραψε αργότερα ο Δαβαράκης στα «Πρόσωπα» (επίσης ασπρόμαυρα).
Μετά το θάνατο του Γουόρχολ, το ανέλαβε η Ίγκριντ Σίσυ, μια καλλιεργημένη λεσβία με καλό χειρόγραφο και φριχτή αισθητική. Κράτησε κάτι από την εναλλακτική του αύρα και είχε μερικές καλές ίδέες, αλλά τού προσέδωσε χαρακτήρα φανζίν για σελέμπριτις, τετραγώνισε το κομψό σχήμα του, έβαλε τα χειρότερα εξώφυλλα της ιστορίας του (επιχρωματισμένα κολαζ φωτογραφιών, ετερόκλητες γραμματοσειρές στους τίτλους κ.ο.κ.). Το κατέστρεψε.
Όταν το ανέλαβε ο Φάμπιεν Μπάρον ήταν ένα κουφάρι. Το πήγε στην ακριβώς απέναντι άκρη: έγινε ένα κεκοσμημένο αραβούργημα, χωρίς ψυχή. Τέλειο κασέ, άδειο από περιεχόμενο. Στο ίντερνετ, δεν κατάφερε ποτέ να βρει λόγο ύπαρξης. Αυτό που θα μπορούσε να γίνει το ωραιότερο coffee table magazine ήταν ένα διστακτικό υβρίδιο που δεν ήξερε αν ήθελε να είναι ποπ ή εστέτ.
Έκλεισε σήμερα. Ουδεμία έκπληξη.
