Ένας ειρηνικός κόσμος, κλειστός κι αυτάρκης, που φτάνει στην Ποίηση πηδώντας τον φράχτη -αυτό είναι το υποτιμημένο, ξεχασμένο Aerial της Κέιτ Μπους
Παιδικές χορωδίες, ουράνιες ορχήστρες, ήλιος κι αναψοκοκινισμένα μάγουλα στα ανεμοδαρμένα ύψη, η μπουγάδα με τα ασπρόρουχα που φουσκώνει στο σκοινί, η εξοχή, ο μικρός Μπέρτι που τρέχει στο ποτάμι, οι φωνές που τις παίρνει ο αγέρας, το σάντουιτς της εκδρομής πάνω στην καρό κουβέρτα, τα βρύα και τα νούφαρα στο ρυάκι, ένα σταυρόλεξο στην κουζίνα το απόγευμα με την ομίχλη, οι παιδικές ζωγραφιές - ένας ολόκληρος κόσμος, κλειστός κι αυτάρκης, που φτάνει στην Ποίηση πηδώντας τον φράχτη -αυτό είναι το υποτιμημένο, ξεχασμένο Aerial της Κέιτ Μπους.
Εξι χρόνια το έγραφε. Εξι χρόνων ήταν κι ο γιος της όταν βγήκε. «Θέλει προσοχή να μεγαλώνεις ένα παιδί» είχε πει στη «New York Times». «Ηθελα να κάνω κι άλλα πράγματα από το να γράφω δίσκους. Μετά το Red Shoes έπεσα ξερή από εξάντληση. Είπα να πάρω ένα χρόνο off. Και ο ένας έγιναν δύο».
Εξαντλημένη ήταν η Κέιτ και τη δεκαετία του '80, όταν είπε ότι πια δεν την ενδιαφέρει να περιοδεύει, ότι η μουσική βιομηχανία έχει κάτι νοσηρό, ότι τα γράμματα των φαν, υστερικά και αλλοπρόσαλλα, δεν της λένε τίποτα. Κατέβασε στροφές, μαζεύτηκε, και στο ιδιωτικό της στούντιο άρχισε να ηχογραφεί τα άλμπουμ της -με το πάσο της. Ο Τύπος, που του αρέσουν τα δραματικά, τη χαρακτήρισε ερημίτισσα, μονόχνωτη, αναχωρήτρια. «Είναι επειδή όλοι βγαίνουν στην τηλεόραση να προωθήσουν τις δουλειές τους - γι' αυτό εγώ φαίνομαι ούφο» είπε η Κέιτ. «Αλλά δεν με νοιάζει. Αφότου όλα έγιναν προσβάσιμα, οι εμπειρίες μας είναι ρηχές, επιπόλαιες, ασήμαντες. Ομως εκείνο που κάνει τη ζωή τόσο ενδιαφέρουσα, είναι τα μεγάλα ερωτήματα, τα μεγάλα μυστήρια που την τυλίγουν. Δεν θέλω να ακούγομαι κάπως, αλλά μ' αρέσει να με απασχολούν αυτά τα ερωτήματα».
Τόσα χρόνια μετά το αριστούργημα του Hounds of Love και μετά τόσα κορίτσια με όνειρα και θυμό, που έγιναν γυναίκες, γέννησαν και αφιέρωσαν το πιο ενεργητικό κομμάτι του εαυτού τους για να ζεσταίνεται σωστά το γάλα του παιδιού τους, το Aerial είναι ένας ύμνος στη μητρική αγάπη - με μια γεύση από Παράδεισο -"ανάερους κελαϊδισμούς και πεταλούδες που παίζουν με τον ίσκιο τους".
Αφ΄ότου κυκλοφόρησε το έχω στο iphone μου.
Μια μέρα θα εκτιμηθεί από λιγότερο αχάριστους ανθρώπους από εμάς.
