The Dark Side of the Moon - Pink Floyd (1973 Harvest/EMI)
Μεγάλωσα με δυο γονείς μουσικόφιλους κι έτσι η μουσική ποτέ δεν έλειπε από το σπίτι.
Μέσα σε 
τέτοιο περιβάλλον ανακάλυπτα συνέχεια νέα ακούσματα. Όταν γύρω στο '83-'84 έφτασα σε μια ηλικία που να μπορώ να χειρίζομαι το πικάπ μόνος μου - και με άφηναν και οι γονείς να ακούω τους δίσκους τους - ψαχούλευα όλο και πιο πολύ το ράφι με τα βινύλια.
Εκεί είδα πρώτη φορά το "The Dark Side of the Moon" με το γνωστό πρίσμα στο εξώφυλλο. Μου έκανε αμέσως εντύπωση που δεν έγραφε τίποτα μπροστά, και χωρίς δεύτερη κουβέντα τον έβαλα να παίξει. Ανατρίχιασα από την κορυφή ως τα νύχια με τους πρώτους χτύπους της καρδιάς, αγχώθηκα τρομερά στο "On the run", τρόμαξα, φοβήθηκα, αλλά δεν σήκωσα τη βελόνα από το βινύλιο πριν τελειώσει ο δίσκος. Δεν ήξερα αγγλικά τότε, αλλά μόνο οι ήχοι που έβγαιναν από το LP έφταναν και με το παραπάνω για να με συνεπάρουν. Δεν ξέρω πόσες φορές έχω ακούσει αυτόν τον δίσκο μέχρι τώρα, όσες χιλιάδες και να είναι, είναι σίγουρο πως δεν είναι αρκετές.
Περίπου εκείνη την εποχή άρχιζα τα πρώτα μου μαθήματα μουσικής στο ωδείο. Πιάνο στην αρχή για πολλά χρόνια και ύστερα σαξόφωνο. Η μουσική που μάθαινα απείχε πολύ από αυτή των Pink Floyd, αλλά έτσι κι αλλιώς είχα συνηθίσει στην ευρεία γκάμα ακουσμάτων. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια μέχρι να μπορέσω να κουτσο-παίξω κάποια κομμάτια από το DSotM μόνος μου ή μαζί με άλλους. Η χαρά που είχα όταν το κατάφερα ήταν απερίγραπτη.
Το πρωτοποριακό αυτό άλμπουμ των Pink Floyd συνδυάζει πολύ έξυπνα το μπλουζ-ροκ με το ψυχεδελικό ροκ και τη φιούζιον τζαζ. Είναι πολύ λογικό να είναι για πολλούς πηγή έμπνευσης και επιρροής, αλλά και σημαντικός σταθμός στην ιστορία της ροκ και της σύγχρονης μουσικής. Για μένα προσωπικά είναι ένας πολύ σημαντικός λόγος για να κάνω μουσική. Εννοείται ότι υπάρχει ακόμα στη δισκοθήκη μου.
Μανόλης Κισαμιτάκης, σαξόφωνο
Lord Sutch & Heavy Friends-Screaming Lord Sutch (1970, Atlantic)
Οκτώβριος 2001 Αθήνα, Μοναστηράκι στη στοά στη μέση της Ηφαίστου.
Φαντάρος στα 18 μου με άδεια ορκωμοσίας
βολτάρω με τον φίλο Τάσο να ανακατευτούμε λίγο με τον κόσμο, να αλλάξουμε λίγο τις εικόνες του στρατοπέδου. Μπαίνουμε σε ένα δισκάδικο και το μάτι μου πάει κατευθείαν ψηλά στο ράφι. Μυημένος στην εικόνα του εξωφύλλου αφού τον έψαχνα καιρό.
Μέσα από τις σελίδες του ΖΟΟ (νιώθω πολύ περήφανος που το πρόλαβα) είχα διαβάσει για τον μοναδικό ίσως Βρετανό Rocker που έμεινε γνωστός ως Screaming Lord Sutch. Πρωτοπόρος του Horror rock στη Βρετανία από το 1960 με σοκαριστική για την εποχή σκηνική παρουσία , έβγαινε στην σκηνή μέσα από φέρετρο που κουβαλούσαν τα μέλη του γκρούπ ντυμένα νεκροθάφτες, διακωμωδώντας ουσιαστικά το μακάβριο. Πρωτοξεκίνησε με τους Savages έχοντας συνεργαστεί με μουσικούς που αργότερα έγιναν θρύλοι του rock 'n' roll όπως Jimmy Page, Jeff Beck, Ritchie Blackmore, Noel Redding, John Bonham, Keith Moon, Mitch Mitchel και Nicky Hopkins.
LORD SUTCH & HEAVY FRIENDS το όνομα του album, με τον ίδιο να φιγουράρει στο εξώφυλλο μπροστά σε μια Rolls Royes βαμμένη στα χρώματα της Αγγλικής σημαίας και στο οπισθόφυλλο photos με τα μεγαλύτερα ονόματα της αγγλικής σκηνής. Ζήτησα να μου τον κατεβάσουν και είδα την τιμή που ήταν πολύ παραπάνω από το χαρτζιλίκι ενός μέσου φαντάρου. Χωρίς να σκεφτώ τους μήνες σκληρής λιτότητας που θα ακολουθούσαν, έβγαλα ότι είχα κ μετά από τα απαραίτητα παζάρια έγινε δικός μου. Η εισαγωγή στο rock 'n' roll είχε γίνει και για μένα, καθώς από τα ονόματα που είχε σαν Heavy Friends γνώρισα και τις μετέπειτα μεγάλες μπάντες που δημιουργήθηκαν (Led Zeppelin, THE WHO, Rainbow, Experience).
Στο σπίτι αργότερα, στο πικάπ από τις πρώτες στροφές ακούς τα ουρλιαχτά, τις ιαχές και την άγρια ερμηνεία. Τρελά κιθαριστίκα σόλο κ ξέρα drums. Έγινε ο πρώτος μου hard rock δίσκος!
Χρήστος Κόγιος, τύμπανα
AC/DC - Back In Black (Atlantic 1980)
Ήταν αρχές του 80 και σε ένα δισκάδικο στα Πατήσια, λιλιπούτειος "καρεκλάς" τότε, ψάχνοντας ανάμεσα στους δίσκους το μάτι μου πέφτει σε ένα κατάμαυρο εξώφυλλο. "Μα βγαίνουν κατάμαυροι δίσκοι;;;" αναρωτήθηκα. 
Από περιέργεια λοιπόν έδωσα όλο το χαρτζιλίκι μου για να πάρω αυτόν τον κατάμαυρο δίσκο...
Όταν έφτασα σπίτι πήγα κατευθείαν στο πικάπ και έβαλα τον δίσκο, από την Β πλευρά, δε ξέρω για ποιο λόγο άλλα είχαμε κολλήσει όλοι τότε στην παρέα, και μάλλον επρόκειτο για μια μορφή μεταδοτικής ασθένειας, όλων όσων σχετίζονταν με δίσκους βινυλίου, να βάζουμε τους δίσκους να παίζουν από την Β πλευρά πρώτα.
Αυτό μέχρι το "Μαλακά πιο μαλακά" του Χάρυ Κλύν που "έκραζε" στην αρχή της Β πλευράς "Να βάλεις τον δίσκο από την άλλη πλευρά. Αυτή είναι η δεύτερη πλευρά του δίσκου" αφήνοντας άγαλμα τον ανυποψίαστο "παραβάτη"-ακροατή. Έτσι λοιπόν παίρνοντας στα χέρια μου το εξώφυλλο, τότε διέκρινα και τα ανάγλυφα γράμματα στο χαρτόνι, κάθισα σε μια πολυθρόνα, μόνος στο σπίτι μιας και το πικ-απ ήταν στο καθιστικό και πολύ δύσκολα ξέκλεβα λίγες στιγμές βολικής μοναξιάς μέσα στην μέρα να ακούσω τα "δικά" μου,εκεί λοιπόν που οι αναπηδήσεις της βελόνας έδιναν τη θέση τους στα μετρήματα στο Χαι-χατ, σκάνε πλημυρίζοντας το δωμάτιο και οι πρώτες "σκληρές" νότες που βγήκαν από τα ηχεία του ασυνήθιστου σε τέτοιους ήχους στερεοφωνικού μου. Εγώ εκστασιασμένος, όσο αναπτυσσόταν το Back in Black και η αφάνταστα ζεστή, υπέροχα γρεζαριστή φωνή του Brian Johnson απέδιδε απόλυτα την δύναμη και την ατμόσφαιρα του κομματιού, έμεινα να αναρωτιέμαι "Υπάρχει τέτοια μουσική και δεν την έχω ακούσει ακόμα;"
Περιττό να πω ότι μετά από αυτήν την πρώτη γνωριμία μου με την Ροκ άφησα πίσω την Ντίσκο και τα μαγικά της λικνίσματα και σχεδόν όλο μου το χαρτζιλίκι γίνονταν αντίτιμο "σκληρών" ηλεκτρικών ονείρων, στα δισκάδικα της γειτονιάς και στα πιο "ψαγμένα" του κέντρου. Μετά από έναν χρόνο πήρα σαν δώρο την πρώτη μου κλασική κιθάρα, μετά απο δύο χρόνια την πρώτη μου ηλεκτρική και ένα εξάμηνο αργότερα τον πρώτο ενισχυτή. Το πως και γιατί κόλλησα με το μπάσο, είναι μια άλλη ιστορία, ένας άλλος δίσκος και μια τυχαία συνάντηση...
Γιάννης Δράκος, μπάσο
________________
Τα Surfbetika ταξιδεύουν προς τον ορίζοντα αφήνοντας πίσω την ακτή έτοιμη για το τελευταίο κύμα... Last Wave. Η νέα δισκογραφική δουλειά των Dirty Fuse είναι εδώ και θα κυκλοφορήσει στα δισκοπωλεία την πρώτη εβδομάδα του Οκτωβρίου. 14 surf rock κομμάτια, ανάμεσά τους 2 ακυκλοφόρητες συνθέσεις του Jim Skiathitis των θρυλικών Atlantics και μια διασκευή έκπληξη στο κλασικό The Victor του Dick Dale!
Το Last Wave θα κυκλοφορήσει σε CD και ψηφιακή μορφή από την Deep Eddy Records (USA) και σε βινύλιο σε συμπαραγωγή από τις Ikaros Records(GR) και B-Otherside Records(GR).
σχόλια