Ο Νίκος Πατρελάκης αφηγείται τη ζωή του στη LiFO Facebook Twitter
Η μουσική μού έχει χαρίσει πολλές ώρες προσωπικής διασκέδασης, περνάω πάρα πολύ καλά, ηρεμώ. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, υπάρχει μια ψυχαναγκαστική σχέση με τη μουσική. Φωτο: Andreas S. (Smile) / LiFO

Ο Νίκος Πατρελάκης αφηγείται τη ζωή του στη LiFO

0

Γεννήθηκα στα Ιλίσια. Ξεκίνησα να σπουδάζω κλασική κιθάρα όταν ήμουν 8 και σταμάτησα στα 16 μου. Έγραφα μουσική από πιτσιρικάς. Μετά μπήκα στο πανεπιστήμιο, στο Μαθηματικό, το οποίο σταμάτησα επειδή βαριόμουν. Παραήταν θεωρητικό και δεν είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Αν δεν είχα ασχοληθεί με την παραγωγή της μουσικής, θα ήθελα να ήμουν σκηνοθέτης. Και η σκηνοθεσία είναι σαν να γράφεις ένα τραγούδι: μια ιστορία περιγραφική, κοινή, προσωπική...

• Παρ' όλο που ξεκίνησα με μπάντες, δεν κατάφερα να έχω σταθερές προδιαγραφές για να πραγματοποιήσω αυτό που είχα στο μυαλό μου. Για πολλά χρόνια έγραφα μόνος μου. Τελείως. Η μοναχικότητα μου έχει μείνει και δεν ισχύει μόνο για τη μουσική. Κάνω πολύ καλή παρέα με την πάρτη μου, επειδή αγαπάω πάρα πολλά πράγματα.

• Η μουσική μού έχει χαρίσει πολλές ώρες προσωπικής διασκέδασης, περνάω πάρα πολύ καλά, ηρεμώ. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, υπάρχει μια ψυχαναγκαστική σχέση με τη μουσική. Πιστεύω ότι εάν αυτό που κάνεις το κάνεις με αγάπη, το ίδιο το πράγμα σε ζεσταίνει, κάνει έναν κύκλο αναγκαστικά. Η αγάπη διαχέεται και στα πράγματα και στις καταστάσεις, στο ενδιαφέρον με το οποίο αντιμετωπίζεις τη ζωή σου.

Οι φίλοι μου έχουν επηρεάσει πάρα πολύ τη δημιουργική μου πορεία. Θέλω να πιστεύω ότι η μουσική μου δίνει σε κάποιον τρίτο το καθαρό μου συναίσθημα. Και το καθαρό μου συναίσθημα διαμορφώνεται πάρα πολύ από τους φίλους μου. Η ζωή μου ορίζεται κατά πολύ απ' αυτούς. Είμαι εδώ εξαιτίας των φίλων μου, κάνω αυτά που κάνω εξαιτίας τους.

• Μου τη σπάει να γράφω για κάτι που δεν υπάρχει λόγος. Γράφω για τα ταξίδια μου σε μια βάση πιο ελλειπτική, γράφω για εικόνα, για τους έρωτές μου. Όταν είσαι ερωτευμένος, έχεις μια τρελή διάθεση να πεις σε δεύτερο πρόσωπο διάφορα πράγματα τα οποία έχεις μια εφηβική ανάγκη να εξωτερικεύσεις, έχεις θύελλα στον εγκέφαλο. Δεν γίνεται αλλιώς, ο έρωτας είναι η κινητήρια δύναμη.

• Ο Φρόιντ το είπε λίγο πιο μηχανικά: «Πιστεύω ότι η αγάπη κινεί τον κόσμο». Η αγάπη κι η έλλειψή της, όχι το σεξ και η έλλειψή του. Το σεξ είναι μια ανάγκη που είναι βασική, αλλά η αγάπη είναι που δείχνει την αντίληψή μας. Οι έξυπνοι άνθρωποι είναι οι άνθρωποι που ξέρουν ν' αγαπούν. Το σεξ είναι μηχανικό μέρος, είναι φυσιολογία. Το να φας ένα ωραίο δείπνο ή να κάνεις σεξ περιέχουν μέσα αντίληψη, αλλά το να ξέρεις να αγαπάς είναι μόνο αντίληψη. Δεν έχει ένστικτο. Είναι μόνο σκέψη και συναίσθημα, που το ένα παράγει το άλλο.

Ο Νίκος Πατρελάκης αφηγείται τη ζωή του στη LiFO Facebook Twitter
Με ενοχλεί η αγένεια. Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι η ευγένεια είναι συνήθεια, πρέπει να μάθεις να κάνεις τώρα αυτά που θα έκανες αν ήσουν καλός άνθρωπος. Φωτο: Andreas S. (Smile) / LiFO

• Οι φίλοι μου έχουν επηρεάσει πάρα πολύ τη δημιουργική μου πορεία. Θέλω να πιστεύω ότι η μουσική μου δίνει σε κάποιον τρίτο το καθαρό μου συναίσθημα. Και το καθαρό μου συναίσθημα διαμορφώνεται πάρα πολύ από τους φίλους μου. Η ζωή μου ορίζεται κατά πολύ απ' αυτούς. Είμαι εδώ εξαιτίας των φίλων μου, κάνω αυτά που κάνω εξαιτίας τους. Η αγάπη που νιώθω για τους φίλους μου συντηρεί την καθημερινότητά μου και ο μεγάλος μου φόβος είναι η απώλειά τους. Θεωρώ ότι, αν μου λείψουν για κάποιο λόγο, θα χάσω το έρεισμα.

• Ήμουν πάντα πολύ μαχητικός και για τους ανθρώπους γύρω μου και για τον εαυτό μου, για να μπορώ να ενσωματώνομαι. Ίσως να κατάφερα να το πετύχω με λίγο καλύτερη ποιότητα και λίγο καλύτερες ιδέες, αλλά δεν κατάφερα να βγάλω χρήματα και να γίνω mainstream. Ίσως και να μη με πολυενδιέφερε. Προτίμησα να χειραφετηθώ οικονομικά με κάποιον άλλο τρόπο, ο οποίος θα μου κοστίσει λιγότερο συναισθηματικά στο τέλος της ημέρας. Παρ' όλα αυτά, κάποιοι με αντιμετωπίζουν σαν ποπ, με την κακή έννοια της ποπ. Οι πιο πολλοί είναι άνθρωποι που δεν με έχουν καν ακούσει.

• Οι ηλίθιοι γύρω σου τείνουν να σε ενσωματώσουν. Η πρώτη αντίδραση είναι να σε πολεμήσουν και μετά να σε κάνουν κι εσένα ηλίθιο, ώστε να κινδυνεύουν λιγότερο.

• Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα από αυτά που έχω κάνει και τα έχω ευχαριστηθεί όσο γινόταν. Απ' την άλλη, δεν θα έκανα τίποτα ίδιο, ούτε μια στιγμή ξανά. Σκέφτομαι τι θα έκανα τώρα αν ήμουν 25 χρονών κι αμέσως λέω, Παναγιά μου, δεν θα ήθελα να ήμουν 25 χρονών! Δεν μπορείς να σβήσεις πράγματα χωρίς να αλλοιώσεις το τελικό αποτέλεσμα. Και τους κακούς φίλους και τις κακοτοπιές και τους εργοδότες και όλες τις περιπέτειες και τις αποτυχίες. Ευτυχώς, σε μια κρίσιμη ηλικία που είχα επιθετικότητα, ό,τι κακό ήταν να κάνω το έκανα στον εαυτό μου.

Ο Νίκος Πατρελάκης αφηγείται τη ζωή του στη LiFO Facebook Twitter
Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα από αυτά που έχω κάνει και τα έχω ευχαριστηθεί όσο γινόταν. Απ' την άλλη, δεν θα έκανα τίποτα ίδιο, ούτε μια στιγμή ξανά. Φωτο: Andreas S. (Smile) / LiFO

• Τον Paul McCartney τον συνάντησα στο στούντιο του ενορχηστρωτή του Andrew Lloyd Weber, σε μια έπαυλη στο νότιο Λονδίνο, στην εξοχή, κάτι σαν το Gosford Park, με λιβάδια και ποταμάκια. Ήταν μια σπουδαία εμπειρία. Την εποχή που γράψαμε το «Voice» ήταν 60 χρονών, ο πιο πλούσιος, ο πιο διάσημος μουσικός στον πλανήτη, με μια ιστορία τεράστια. Ήρθε στο στούντιο στις 10 η ώρα το πρωί και έμεινε μέχρι τις 9 το βράδυ κι όταν του είπα «τελειώσαμε», μου απάντησε, «είσαι σίγουρος, μήπως θέλεις να δοκιμάσουμε κάτι άλλο;».

Μετά από 11 ώρες δουλειάς! Στον τελευταίο μου δίσκο κάλεσα μια πολύ γνωστή και καλή Ελληνίδα τραγουδίστρια, η οποία είχε συμφωνήσει να κάνει φωνητικά σε ένα τραγούδι. Δώσαμε ραντεβού στο στούντιο, περιμέναμε, και δεν εμφανίστηκε ποτέ. Δεν με πήρε ούτε καν τηλέφωνο να μου εξηγήσει.

Οι φίλοι μου έχουν επηρεάσει πάρα πολύ τη δημιουργική μου πορεία. Θέλω να πιστεύω ότι η μουσική μου δίνει σε κάποιον τρίτο το καθαρό μου συναίσθημα.

  

• Η Μαλβίνα είχε απαγγείλει ένα απόσπασμα από τον Μικρό Πρίγκιπα του Εξιπερί στο «Time». Σκεφτόμασταν να κάνουμε και κάτι άλλο μαζί. Να ηχογραφήσουμε το «La Vie En Rose» της Edith Piaf, αλλά δεν το προλάβαμε. Ήταν ένα συγκλονιστικό πρόσωπο η Μαλβίνα, ήταν η ίδια η ζωή. Με αγάπες, έρωτες, μίση, απίστευτα κείμενα, ταξίδια, ανθρώπους, με ζωή, με άρωμα. Ένα λαμπερό μυαλό και μια μεγαλειώδης προσωπικότητα στην εξέλιξή της.

• Η νέα γενιά δεν έχει διάθεση να ανοιχτεί, ούτε λεκτικά ούτε συναισθηματικά. Φταίει η αποστασιοποίηση, παίρνει τη λάμψη και το μυστήριο από την εποχή. Συναντάς ένα νέο παιδί που έχει απόλυτη ελευθεριότητα για το σεξ, αλλά το ίδιο το σεξ δεν το ενδιαφέρει καθόλου. Όλα τα νέα παιδιά είναι αμφισεξουαλικά, αλλά η αμφισεξουαλικότητά τους δεν ορίζεται από τη σεξουαλική πρακτική.

Στην πραγματικότητα δεν έχουν καμία σεξουαλική επαφή, δεν είναι ούτε ομοφυλόφιλοι ούτε ετεροφυλόφιλοι, είναι περίεργο. Μιλάς με έναν άνθρωπο και όσο και να τον γουστάρεις, δεν γίνεται τίποτα. Σεξ δεν γίνεται γιατί δεν τίθεται ζήτημα, όχι γιατί δεν θέλεις, αλλά είναι λίγο βαρετό, εξαντλείται στη θεωρία. Στην ουσία δεν είναι ασέξουαλ, κι όμως καταλήγουν να είναι.

Ο Νίκος Πατρελάκης αφηγείται τη ζωή του στη LiFO Facebook Twitter
Για πολλά χρόνια έγραφα μόνος μου. Τελείως. Η μοναχικότητα μου έχει μείνει και δεν ισχύει μόνο για τη μουσική. Κάνω πολύ καλή παρέα με την πάρτη μου, επειδή αγαπάω πάρα πολλά πράγματα. Φωτο: Andreas S. (Smile) / LiFO

• Με ενοχλεί η αγένεια. Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι η ευγένεια είναι συνήθεια, πρέπει να μάθεις να κάνεις τώρα αυτά που θα έκανες αν ήσουν καλός άνθρωπος. Η επανάληψη αυτή θα σε κάνει τελικά καλό. Ουσιαστικά αυτός ο κώδικας είναι ο μόνος που μας συντηρεί σαν κοινωνία. Πρέπει να αντιλαμβανόμαστε ότι κι οι άλλοι άνθρωποι γύρω μας είναι ίδιοι με μας.

Άνθρωποι με επιδιώξεις, όνειρα, με επιτυχίες, με ευαισθησίες, με προβλήματα. Κάποια στιγμή που είχα ένα σοβαρό πρόβλημα είχα ανέβει στον Υμηττό και κοίταζα την Αθήνα: χιλιάδες διαμερίσματα. Άκουγα μερικά εκατομμύρια σκέψεις και προβλήματα, το ίδιο ή ακόμα πιο σοβαρά απ' το δικό μου, κι εκεί συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι ο μόνος που τραβάω ζόρι...

Οι Αθηναίοι
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Οι Αθηναίοι / Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Για τις Αρχές ήταν «τρομοκράτης» και «αρχηγός» της 17Ν, ενώ για την Αριστερά «προβοκάτορας». Σήμερα δηλώνει αντιστασιακός εκ φύσεως και πιστεύει ότι η «Ελευθεροτυπία» της δικής του εποχής δεν μπορεί να ξαναβγεί. Ο θρυλικός δημοσιογράφος αφηγείται την πολυτάραχη ζωή του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η Ελλάδα που πρωτοείδα ήταν βουτηγμένη στη φτώχεια» ή «Γνώρισα/πρόλαβα μια Ελλάδα ανέγγιχτη και αναλλοίωτη». ή «Οι άνθρωποι στα νησιά δεν γνώριζαν καν τι σημαίνει τουρίστας»

Οι Αθηναίοι / «Τώρα η γλώσσα του Οδυσσέα είναι η γλώσσα μου. Και το Αιγαίο είναι η θάλασσά μου»

Γεννημένος στο Σικάγο, η αληθινή αλλαγή στη ζωή του ήρθε όταν ταξίδεψε για πρώτη φορά στα ελληνικά νησιά και την Αθήνα το 1954. Αποτύπωσε φωτογραφικά «τα χρόνια της ελπίδας σε μια Ελλάδα ανέγγιχτη και αναλλοίωτη». Σήμερα, εκφράζει την ανησυχία του για τα όμορφα τοπία της και τις γειτονιές, όπως η Πλάκα, που «είναι γεμάτες από καταστήματα με σουβενίρ». Ο φιλέλληνας φωτογράφος Ρόμπερτ Μακέιμπ είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ειρήνη Φρεζάδου: «Είμαστε οι αρχιτέκτονες της ζωής μας»

Ειρήνη Φρεζάδου / Ειρήνη Φρεζάδου: «Ό,τι κλείνει στο κέντρο, ανοίγει στη θέση του ένα μπαρ ή ένα εστιατόριο»

Αγωνίζεται ενάντια «στην απληστία που ξοδεύει τον αρχιτεκτονικό, φυσικό και πολιτιστικό μας πλούτο». Βγήκε μπροστά για το κτίριο «που ντροπιάζει την Ακρόπολη». Και τώρα, το νέο της σχέδιο είναι η αναβίωση του ιστορικού σιδηροδρομικού δικτύου της Πελοποννήσου. 
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τάσος Μαντής: Από τα υδραυλικά στα αστέρια Michelin

Οι Αθηναίοι / Τάσος Μαντής: Από τα υδραυλικά στα αστέρια Michelin

Ένα απρόσμενο Σαββατοκύριακο σε ένα κότερο στάθηκε αρκετό για να αλλάξει τη ζωή του. Από την πρώτη του εμπειρία ως μάγειρας στον στρατό μέχρι τις κουζίνες των κορυφαίων εστιατορίων του κόσμου, κάθε σταθμός διαμόρφωσε τη φιλοσοφία του βραβευμένου σεφ. Σήμερα, μέσα από το αστεράτο Soil, αποδεικνύει πως η μαγειρική δεν είναι απλώς τέχνη, αλλά τρόπος ζωής.
M. HULOT
«Ελάχιστοι άνθρωποι που ασχολήθηκαν με την τέχνη άφησαν παρακαταθήκη»

Οι Αθηναίοι / «Αυτό που λέμε ευτυχισμένη ζωή δεν υπάρχει»

Ο Θέμης Ανδρεάδης γνώρισε τεράστια επιτυχία με το σατιρικό τραγούδι αλλά το ρίσκο να ασχοληθεί με το αγαπημένο του είδος, την μπαλάντα, τον άφησε εκτός μουσικής για σχεδόν είκοσι χρόνια. Η επιστροφή του με ένα δίσκο βινυλίου με συμμετοχές μουσικών από τις νεότερες γενιές ανοίγει ένα νέο, πιο φωτεινό κεφάλαιο στη ζωή του.
M. HULOT
Γιάννης Μπακογιαννόπουλος

Οι Αθηναίοι / Γιάννης Μπακογιαννόπουλος: «Η δημοσιότητα που έχω είναι μεγαλύτερη από την αξία μου»

Τη δεκαετία του '50 έβγαλε το πιο φτηνό εισιτήριο, βρέθηκε στο Παρίσι και κοιμόταν στο πάτωμα, προκειμένου να γνωρίσει το «μαγικό σύμπαν» του κινηματογράφου. Ο Βούλγαρης τον φωνάζει ακόμα «δάσκαλο», ενώ κάποτε του έλεγαν ότι οι κριτικές του έμοιαζαν να απευθύνονται μόνο στους φίλους του. Όμως εκείνος παρέμεινε πιστός στον δικό του δρόμο. Και είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Χρήστος Μποκόρος, εικαστικός

Οι Αθηναίοι / Χρήστος Μποκόρος: «Η τέχνη δεν είναι θέαμα, πρέπει να σε αφορά και να σε πονάει»

Όταν βρέθηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών, ένιωσε ότι ναυάγησαν όλα του τα όνειρα και οι επιθυμίες. Αν και έχει ζωγραφίσει χιλιάδες κεράκια, ακόμα αισθάνεται αρχάριος, γιατί το καθένα είναι διαφορετικό, όπως και οι άνθρωποι. Για εκείνον, η τέχνη είναι ένα μνημείο, και κάθε φορά με τα έργα του ακουμπά εκεί που πονάει, για να παίρνει δύναμη.
M. HULOT
Μαίρη Κουκουλέ

Οι Αθηναίοι / Μαίρη Κουκουλέ (1939-2025): Η αιρετική λαογράφος που κατέγραψε τη νεοελληνική αθυροστομία

Μοίρασε τη ζωή της ανάμεσα στην Αθήνα και το Παρίσι, υπήρξε σύντροφος ζωής του επίσης αιρετικού Ηλία Πετρόπουλου. Ο Μάης του ’68 ήταν ό,τι συγκλονιστικότερο έζησε. Πέθανε σε ηλικία 86 ετών.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Θανάσης Σκρουμπέλος, συγγραφέας

Οι Αθηναίοι / «Δεν μπορεί να κερδίζει συνέχεια το δίκιο του ισχυρού»

Στο Λονδίνο, ο Θανάσης Σκρουμπέλος έλεγε ότι είναι «απ’ τον Κολωνό, γείτονας του Σοφοκλή». Έχοντας βγει από τα σπλάχνα της, ο συγγραφέας που έγραψε για την Αθήνα του περιθωρίου, για τη γειτονιά του και τον Ολυμπιακό, πιστεύει ότι η αριστερά που γνώρισε έχει πεθάνει, ενώ το «γελοίο που εκφράζει η ισχυρή άρχουσα τάξη» είναι ο μεγαλύτερός του φόβος.
M. HULOT
«Κάποια στιγμή έμαθα να βάζω στον λόγο μου ένα "ίσως", ένα "ενδεχομένως"»

Οι Αθηναίοι / «Κάποια στιγμή έμαθα να βάζω στον λόγο μου ένα "ίσως", ένα "ενδεχομένως"»

Στην Α’ Δημοτικού τη μάγεψε η φράση «Η Ντόρα έφερε μπαμπακιές». Διαμορφώθηκε με Προυστ, Βιρτζίνια Γουλφ, Γιώργο Ιωάννου και Κοσμά Πολίτη. Ως συγγραφέα την κινεί η περιέργεια για τις ανθρώπινες σχέσεις. Η Αγγέλα Καστρινάκη είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Τζούλια Τσιακίρη

Οι Αθηναίοι / Τζούλια Τσιακίρη: «Οι ταβερνιάρηδες είναι ευεργέτες του γένους»

Με διαλείμματα στο Παρίσι και τη Νέα Υόρκη, έχει περάσει όλη της τη ζωή στο κέντρο της Αθήνας - το ξέρει σαν την παλάμη της. Έχει συνομιλήσει και συνεργαστεί με την αθηναϊκη ιντελεγκέντσια, είναι άλλωστε κομμάτι της. Εδώ και 60 χρόνια, με τη χειροποίητη, λεπτολόγα δουλειά της στον χώρο του βιβλίου και με τις εκδόσεις «Το Ροδακιό» ήξερε ότι δεν πάει για τα πολλά. Αλλά δεν μετανιώνει για τίποτα απ’ όσα της επιφύλαξε η μοίρα «εις τον ρουν της τρικυμιώδους ζωής της».
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ