Η Αλεξία Καλτσίκη αφηγείται τη ζωή της στη LIFO Facebook Twitter
Κάποιος έγραψε σε μια κριτική πως ήμουν «αξιοπρεπής». Δεν μου άρεσε. Όταν κάποιος είναι αξιοπρεπής στην τέχνη, σημαίνει πως λαμβάνει περισσότερο υπόψη του τους άλλους. Φωτο: Charlie Makkos / LIFO

Η Αλεξία Καλτσίκη αφηγείται τη ζωή της στη LIFO

0

Ξεκινήσαμε να κάνουμε πρόβες για τη Μήδεια του Βασίλιεφ με τα χιόνια του Φεβρουαρίου και έχουμε πια φτάσει στο φθινοπωρινό καύσωνα. 

• Μου έκανε εντύπωση ότι τα γιουχαΐσματα στην Επίδαυρο εκδηλώθηκαν τόσο αυθόρμητα και την ίδια στιγμή τόσο βίαια. Σίγουρα ήταν μια αποκαλυπτική εμπειρία και για τις δυο πλευρές, και για την κερκίδα και για την αρένα. Από 'κει και πέρα, όλους αυτούς τους μήνες είχε γίνει μια βασική και πολύ συγκεκριμένη δουλειά, την οποία εμείς οι ηθοποιοί ενστερνιστήκαμε και εφαρμόσαμε. Προχτές στο Ηρώδειο, στην ίδια σκηνή, μας χειροκρότησαν. Δεν παίρνω προσωπικά ούτε τα χειροκροτήματα ούτε τα γιουχαΐσματα.

Η πρώτη μου μεγάλη ταινία ήταν το Delivery του Παναγιωτόπουλου - εκεί έκανα το πρεζόνι. Όταν με είχε πρωτοδεί ο Παναγιωτόπουλος μου είπε «Μου αρέσει η φάτσα σου πάρα πολύ, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι είναι αυτό που θέλω για την ταινία μου».

• Από τη στιγμή που θα αποφασίσεις να μη φύγεις από μια παράσταση ως θεατής αλλά να μείνεις και να βρίσεις, αυτό είναι μια πολιτική πράξη.

• Γεννήθηκα στις 9 Σεπτεμβρίου του 1976 στην Καλλιθέα. Οι γονείς μου είχαν έρθει από τη Θεσσαλονίκη πολύ πριν γεννηθώ, αλλά είχαν έρθει μαζικά - η μαμά της μαμάς μου, η θεία μου... Η Καλλιθέα ήταν σαν οικογενειακή περιοχή πλέον.

• Πήγα σχολείο στις Ουρσουλίνες - ναι, υπάρχουν ακόμα. Τα βγάζαμε πέρα δύσκολα, η μητέρα μου δούλευε σε δικηγορικά γραφεία ως δακτυλογράφος, ο πατέρας μου είναι ηλεκτρονικός. Παρ' όλα αυτά, μας έστειλαν σε ιδιωτικά σχολεία, σε ωδεία, σε μπαλέτα. Έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να μας δώσουν αυτά που είχαν ονειρευτεί.

• Δούλεψα και ως μοντέλο σε ζωγράφο. Ήταν πολύ ενδιαφέρον, λόγω της ακινησίας. Ήταν τρομερή εμπειρία η πρώτη πινελιά, δεν φανταζόμουνα πως θα μπορούσε να σωματοποιηθεί τόσο έντονα όλο αυτό.

• Η πρώτη μου δουλειά ήταν στο θέατρο Χώρα. Έπαιζα μια Φιλιππινέζα καλόγρια, η οποία βοηθάει Φιλιππινέζες ιερόδουλες να ξεφύγουν από τη γιαπωνέζικη μαφία.

Η Αλεξία Καλτσίκη αφηγείται τη ζωή της στη LIFO Facebook Twitter
Η Αθήνα μου αρέσει πολύ. Είναι πολύ διαφορετική από γειτονιά σε γειτονιά: Διαφορετική αίσθηση μου δίνει η Καλλιθέα, διαφορετική ο Βύρωνας. Φωτο: Charlie Makkos / LIFO

• Κάπου εκεί, όταν πια κατάφερα να βρίσκω δουλειές συνεχόμενες τη μία μετά την άλλη, νοίκιασα ένα σπίτι στη Νεάπολη, στα Εξάρχεια. Ήθελα χρόνια να το κάνω, αλλά δεν τα κατάφερνα λόγω οικονομικής δυσκολίας. Ήταν πάρα πολύ δύσκολα οικονομικά, αλλά μου άρεσε πολύ που είχα επιτέλους το δικό μου σπίτι και ήμουν στη Νεάπολη και μπορούσα να πάω παντού με τα πόδια.

• Η πρώτη μου μεγάλη ταινία ήταν το Delivery του Παναγιωτόπουλου - εκεί έκανα το πρεζόνι. Όταν με είχε πρωτοδεί ο Παναγιωτόπουλος μου είπε «Μου αρέσει η φάτσα σου πάρα πολύ, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι είναι αυτό που θέλω για την ταινία μου».

• Το Delivery το γυρίσαμε στη Σοφοκλέους και στην Ευριπίδου, εκεί κοντά κάναμε λίγο αργότερα και τις πρόβες για την Αντιγόνη του Βογιατζή, στην πλατεία Κουμουνδούρου. Μου άρεσαν η γειτονιά, οι μετανάστες, η αγορά τους, να πηγαίνω τις Κυριακές και να χαζεύω. Αυτό το πράγμα που συμβαίνει εκεί τώρα είναι εξωφρενικό, να είναι 12 η ώρα, να φοβάσαι να βγεις από το αυτοκίνητό σου κι ο άλλος να βαράει δίπλα σου ενέσεις. Την τελευταία φορά που πήγα στενοχωρήθηκα πάρα πολύ.

• Το Αθήνα-Κωνσταντινούπολη, η τελευταία ταινία που γύρισα με τον Παναγιωτόπουλο, ήταν μια περίεργη εμπειρία, ήταν ένα πολύ ωραίο ταξίδι, που μετά το πεθύμησα. Κάναμε όλη αυτή την περιπλάνηση μέχρι την Κωνσταντινούπολη, ο Λευτέρης Βογιατζής, ο Δημήτρης ο Πουλικάκος, ο Νίκος ο Παναγιωτόπουλος κι εγώ. Εάν δεν ήταν ο Παναγιωτόπουλος θα μου ήταν δύσκολο - είναι ο συγκεκριμένος ρόλος που παίζω, η Γλύκα, δύσκολος, γιατί δεν μπορείς να την πιάσεις από πουθενά.

Μου 'χαν στείλει ένα μήνυμα για ένα φυτό που λέγεται «ο τσιγγάνος της ερήμου», το οποίο βγάζει ρίζες κοντά στο νερό, κι όταν τελειώνει το νερό γίνεται μια μπάλα και φεύγει με τον αέρα κι όπου βρίσκει νερό, ριζώνει. Κάπως έτσι είναι κι αυτή. Έχει μια άτυπη ελευθερία, μια δική της ηθική. Δεν μπορείς εύκολα να το προσεγγίσεις αυτό, γιατί και η ίδια η ταινία κινείται στο μεταίχμιο μεταξύ ρεαλιστικού και ονειρικού.

Η Αλεξία Καλτσίκη αφηγείται τη ζωή της στη LIFO Facebook Twitter
Από τη στιγμή που θα αποφασίσεις να μη φύγεις από μια παράσταση ως θεατής αλλά να μείνεις και να βρίσεις, αυτό είναι μια πολιτική πράξη. Φωτο: Charlie Makkos / LIFO

• Κάποιος έγραψε σε μια κριτική πως ήμουν «αξιοπρεπής». Δεν μου άρεσε. Όταν κάποιος είναι αξιοπρεπής στην τέχνη, σημαίνει πως λαμβάνει περισσότερο υπόψη του τους άλλους. Στην τέχνη δεν γίνεται να μην είσαι τολμηρός, να μη χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Σημαίνει ότι φοβήθηκα παραπάνω απ' όσο έπρεπε, πως στη συγκεκριμένη δουλειά ντάντεψα περισσότερο τον εαυτό μου απ' ό,τι χρειαζόταν.

• Η Αθήνα μου αρέσει πολύ. Είναι πολύ διαφορετική από γειτονιά σε γειτονιά: Διαφορετική αίσθηση μου δίνει η Καλλιθέα, διαφορετική ο Βύρωνας. Ίσως να 'ναι κι εμπειρικό το θέμα.

• Τώρα ζω με το φίλο μου στο Βύρωνα, μ' αρέσει που είναι γειτονιά, αλλά αισθητικά είναι πολύ φορτωμένη, ένα χάος με κάτι τούρτες-πολυκατοικίες.

• Περνάω περιόδους που βγαίνω πολύ και περιόδους που δεν βγαίνω καθόλου. Μια εποχή πήγαινα πολύ στο «Νηπιαγωγείο», στο Γκάζι. Μου αρέσει να πηγαίνω κάπου που να μπορώ να χορέψω. Δεν ντρέπομαι να χορέψω, αν δεν χορεύει κανένας άλλος.

• Mιλάω πολύ ε; Το 'χω αυτό.

Οι Αθηναίοι
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Περηφανευόμαστε ότι δώσαμε τα φώτα μας στον κόσμο, αλλά δεν κρατήσαμε ούτε ένα λυχναράκι»

Oι Αθηναίοι / «Περηφανευόμαστε ότι δώσαμε τα φώτα μας στον κόσμο, αλλά δεν κρατήσαμε ούτε ένα λυχναράκι»

Η αρχιτέκτονας και υπεύθυνη των Αρχείων Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής του Μουσείου Μπενάκη, Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη, δεν λησμόνησε ποτέ στην πορεία της πως η μορφή ενός κτιρίου πρέπει να έχει χαρακτήρα, ειλικρίνεια και κλίμακα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Γεννήθηκε Σαν Σήμερα / Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Δημοσιογράφος, στιχουργός. Θα ήταν ευχαριστημένος αν, απ’ όλα τα τραγούδια του, έμενε στην ιστορία το τετράστιχο: «Το απομεσήμερο έμοιαζε να στέκει, σαν αμάξι γέρικο, στην ανηφοριά».
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Χρυσέλλα Λαγαρία: «Δεν είναι τόσο τρομακτικό το να είσαι τυφλός»

Οι Αθηναίοι / Χρυσέλλα Λαγαρία: «Δεν είναι τόσο τρομακτικό το να είσαι τυφλός»

Η συνιδρύτρια και διευθύντρια της Black Light και συνδημιουργός της σειράς podcast της LiFO «Ζούμε ρε» δραστηριοποιείται ώστε οι ΑμεΑ να διαθέτουν ίσες ευκαιρίες και απεριόριστη πρόσβαση, δίχως στιγματισμούς και διακρίσεις. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Lorenzo

Οι Αθηναίοι / Lorenzo: «Η techno σκηνή έχει γίνει χρηματιστήριο»

Γνώρισε την techno στη Φρανκφούρτη των αρχών των ‘90s. Ερχόμενος στην Αθήνα, όσο έβλεπε ότι ο κόσμος σοκαριζόταν με τις εμφανίσεις του, τόσο περισσότερο του άρεσε να προκαλεί. Ο θρυλικός χορευτής του Factory και ιδρυτής της ομάδας Blend είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Ελισάβετ Κοτζιά

Οι Αθηναίοι / «Τα πρώτα χρόνια λέγανε ότι τις κριτικές μου τις έγραφε ο πατέρας μου»

Η Αθηναία της εβδομάδας Ελισάβετ Κοτζιά γεννήθηκε μέσα στα βιβλία· κάποια στιγμή, τα έβαλε στην άκρη, για να ξανασυναντήσει τη λογοτεχνία μέσα από μια αναπάντεχη εμπειρία. Άφησε το οικονομικό ρεπορτάζ για την κριτική βιβλίου. Τη ρωτήσαμε γιατί το ελληνικό μυθιστόρημα δεν έχει ιδιαίτερη απήχηση στο εξωτερικό, και δεν πιστεύει πως για το ζήτημα αυτό υπάρχουν απλές απαντήσεις.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Λούλα Αναγνωστάκη: «Όσο και αν τη χτυπάω μέσα από τα έργα μου, είμαι υπέρ της Ελλάδας»

Πέθανε Σαν Σήμερα / Λούλα Αναγνωστάκη: «Όσο και αν τη χτυπάω μέσα από τα έργα μου, είμαι υπέρ της Ελλάδας»

Σε μια από τις ελάχιστες συνεντεύξεις της, η κορυφαία θεατρική συγγραφέας της Ελλάδας, που πέθανε σαν σήμερα, μίλησε με πρωτοφανή ειλικρίνεια και απλότητα.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ
Αρετή Γεωργιλή

Οι Αθηναίοι / «Δεν θα σταματήσω να υπερασπίζομαι το δικαίωμα της γυναίκας να νιώθει ελεύθερη να εκφράζεται»

Η Αρετή Γεωργιλή γεννήθηκε στη Νέα Φιλαδέλφεια και τα δώδεκα τελευταία χρόνια, αφότου άνοιξε το Free Thinking Zone, ζει εκεί και στην Αθήνα. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κατιάνα Μπαλανίκα

Οι Αθηναίοι / Κατιάνα Μπαλανίκα: «Μέσα μου είμαι κουτάβι, γι’ αυτό και με πάταγαν όλοι»

Η ηθοποιός που αγαπήθηκε για τους κωμικούς της ρόλους έκανε μόνο δράμα στη σχολή. Θα ήθελε να ξαναπαίξει στην τηλεόραση αλλά βλέπει πως δεν θυμούνται τη γενιά της πια. Είναι ευγνώμων για τη ζωή της και την αφηγείται στη LiFO - γιατί είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μάριο Μπανούσι

Οι Αθηναίοι / Μάριο Μπανούσι: «Αν δεν εκτεθείς στη ζωή, δεν έχει νόημα»

Ο νεαρός σκηνοθέτης, που έχει ήδη μετρήσει διαδοχικά sold out, άρχισε να βλέπει θέατρο όταν μπήκε στη δραματική σχολή. Του αρέσει η ανθρώπινη αμηχανία, η σιωπή και η ησυχία τον γοήτευαν πάντα. Αν και δεν τα πάει καλά με τα λόγια, αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
M. HULOT
Γιώργος Τσιαντούλας, ηθοποιός, σκηνοθέτης

Οι Αθηναίοι / «Γελάτε γιατί χανόμαστε, κάντε σεξ, ταξιδέψτε, διαβάστε και φάτε, φάτε, φάτε»

Ο πολυσυζητημένος πρωταγωνιστής της ταινίας «Το καλοκαίρι της Κάρμεν», Γιώργος Τσιαντούλας, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, ζει στο Παγκράτι, διατηρεί θεατρική ομάδα στα Τρίκαλα, έχει παίξει σε παραστάσεις του Ρομέο Καστελούτσι και του Δημήτρη Παπαϊωάννου και τα πιο ριψοκίνδυνα πράγματα που έχει κάνει είναι «γαστρονομικοί συνδυασμοί σε λάθος στιγμή και λάθος ώρα».
M. HULOT
Η Μαρινέλλα ειλικρινέστερη παρά ποτέ αφηγείται τη ζωή της όλη στη LIFO

Οι Αθηναίοι / Η Μαρινέλλα ειλικρινέστερη παρά ποτέ αφηγείται τη ζωή της όλη στη LiFO

Η μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού μιλά για τις ανεξίτηλες συναντήσεις της πορείας της, για το πώς πήγε κόντρα στο ρεύμα της εποχής της, για μια ζωή χορτάτη. Δουλεύοντας επί 67 συναπτά έτη δεν ανέχεται να της πει κανείς «τι ανάγκη έχεις;».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αγνή Πικιώνη: «Η Αθήνα έχει εξελιχθεί σ’ ένα μαζικό λούνα παρκ»

Οι Αθηναίοι / «Δυσκολεύονταν να με πλησιάσουν επειδή ήμουν η κόρη του Πικιώνη»

Η Αγνή Πικιώνη, κόρη του οραματιστή αρχιτέκτονα που είχε αφοσιωθεί στη λαϊκή αρχιτεκτονική, μιλά για τη ζωή της δίπλα σε εκείνον, που της έμαθε ότι «ένας απλός άνθρωπος μπορεί να φτιάξει κάτι σημαντικό». Αρχιτέκτονας και η ίδια, φρόντισε να διασώσει και να ταξινομήσει το έργο του. Τη θυμώνει η μεταμοντέρνα αρχιτεκτονική και πιστεύει ότι η Αθήνα έχει χάσει το στοίχημα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ