Φανταστείτε μια πανέμορφη περιοχή στην Ιταλία: καταπράσινοι λόφοι, εύφορες κοιλάδες, αμπελώνες, λίμνες, ποτάμια, μεσαιωνικές πόλεις και χωριά, καλό κρασί, γαλήνια ομορφιά. Υποθέτω ότι σκεφτήκατε την Τοσκάνη.
Θα μπορούσε να είναι αυτή, εγώ όμως έχω στο μυαλό μου την Ούμπρια, το διαμάντι της Ιταλίας που ο μαζικός τουρισμός δεν έχει ακόμα ανακαλύψει, με αποτέλεσμα να παραμένει τόσο αυθεντική όσο και υπέροχη.
Ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή. Αγαπάμε οικογενειακώς τα οδικά ταξίδια στην Ευρώπη και όποτε το «ταμείο» μάς το επιτρέπει, ξεκινάμε για νέες περιπέτειες. Η εμπειρία τόσων χρόνων στους δρόμους έχει αποδείξει ότι ο φίλος που κάποτε μας συμβούλεψε να διανυκτερεύουμε στο τέλος του ταξιδιού, κοντά στο ιταλικό λιμάνι απ' όπου θα αναχωρήσουμε για Ελλάδα, είχε δίκιο.
Οι τεράστιοι ευρωπαϊκοί αυτοκινητόδρομοι, που ποτέ δεν μπλοκάρουν από την κίνηση και όπου όλοι τρέχουν χαρωποί και ασφαλείς, ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για κάποιον που αγωνιά να προλάβει το πλοίο.
Αυτήν τη φορά, το πρόγραμμα περιελάμβανε επιστροφή από Ανκόνα και ψάχνοντας να βρούμε μια πόλη που να μην έχουμε ξαναεπισκεφθεί, ώστε να κλείσουμε εκεί το ταξίδι μας, σκεφτήκαμε ότι η Περούτζια, η πρωτεύουσα της Ούμπρια που απέχει 140 χιλιόμετρα από το λιμάνι, ήταν μια καλή επιλογή. Και αποδείχτηκε εξαιρετική.
Η Περούτζια είναι μια πόλη που αξίζει να την ζήσετε μερικές μέρες χαλαρά, χωρίς πρόγραμμα. Εξερευνήστε τα γραφικά σοκάκια, ανεβείτε και κατεβείτε τον λόφο, πιείτε ένα aperitivo, φάτε παγωτό και σοκολάτες, πολλές σοκολάτες.
Δεν θα έλεγα ότι φτάσαμε εκεί με την καλύτερη διάθεση: την προηγούμενη νύχτα μας είχαν ανοίξει το αυτοκίνητο στο κέντρο του Μπέργκαμο, καταστρέφοντας την κλειδαριά που είχαμε φτιάξει μόλις τρεις μέρες πριν από την αναχώρησή μας, καθώς «μερακλήδες» μάς είχαν τιμήσει επανειλημμένως με την προτίμησή τους και στην Αθήνα.
Ένας σάκος με ρούχα και σουβενίρ, καθώς και δυο μπουκάλια κόκκινο κρασί, είχαν κάνει φτερά, ενώ μας άφησαν για παρηγοριά δυο μπουκάλια λευκό – υποθέτω ότι δεν τους γέμισαν το μάτι. Το μόνο που θέλαμε, στην πραγματικότητα, ήταν να γυρίσουμε σπίτι μας. Η ψυχολογία μας ήταν στα τάρταρα και το μόνο που μας έλειπε ήταν τρεις μέρες στην Περούτζια.
Ότι η τύχη μας άρχιζε να αλλάζει φάνηκε όταν φτάσαμε στον πέτρινο πύργο όπου είχαμε κλείσει δωμάτιο, προπληρώνοντας το ιλιγγιώδες ποσόν των 60 ευρώ το τρίκλινο, με πρωινό βεβαίως-βεβαίως. Τα ξαδέλφια που, από ό,τι καταλάβαμε, είχαν κληρονομήσει το υπέροχο κτίσμα, είχαν αποφασίσει να μετατρέψουν σε ξενώνα τον μισό, μόλις, από τους τρεις τεράστιους ορόφους.
Αφού μας έδωσαν τους κωδικούς, ανοίξαμε την εντυπωσιακή σιδερένια πόρτα του κτήματος και παίρνοντας τον ιδιωτικό δρόμο φτάσαμε στον πύργο, που βρισκόταν κτισμένος σε έναν λόφο και περιτριγυριζόταν από ένα λιοστάσι, το οποίο δεν ήταν σαφές πού ακριβώς τελείωνε.
Μια Ντονατέλα Βερσάτσε που είχε σπουδάσει, όπως και ο πατέρας της, αρχαία ελληνική ιστορία, μας υποδέχτηκε με αγκαλιές και φιλιά, ενώ κόντευε να μας πέσει το σαγόνι αντικρίζοντας το γεμάτο με έργα τέχνης, χειροποίητα χαλιά και μια «αρχαία» κινηματογραφική μηχανή προβολής διαμέρισμά της.
Εξαιρετικά διακοσμημένο, με bonus ένα τεράστιο μπάνιο με καμιά δεκαπενταριά πετσέτες, ήταν και το δικό μας δωμάτιο. Μετά από μια μάλλον βασανιστική εμπειρία σε Airbnb στο Μπέργκαμο, το χαμόγελο άρχισε να επιστρέφει στα χείλη μας.
Φεύγοντας από τη μεσαιωνική μας έπαυλη, που ήταν στα προάστια της πόλης, ξεκινήσαμε για το ιστορικό κέντρο ανυπομονώντας για τη συνέχεια.
Αφήσαμε το αυτοκίνητο στην περίμετρό του και ξεκινήσαμε με τα πόδια για τα ενδότερα. Δεν αργήσαμε να φτάσουμε στη γεμάτη ζωή, επικλινή Ρiazza 4 Novebre, όπου βρίσκεται το Palazzo dei Priori του 13ου αιώνα.
Στο κέντρο της πλατείας δεσπόζει η Fontana Maggiore, το μνημειώδες σιντριβάνι που σχεδιάστηκε από τον Bevignate da Cingoli και χτίστηκε μεταξύ 1275 και 1277, για να γιορταστεί η άφιξη του νερού στην ακρόπολη της πόλης, χάρη στο νέο υδραγωγείο. Το σιντριβάνι έχει διακοσμήσει με 50 ανάγλυφα και 24 αγάλματα ο Νικολά Πιζάνο με τον γιο του Τζοβάνι, ενώ πρόκειται για το τελευταίο μεγάλο έργο του σπουδαίου γλύπτη.
Από εδώ ξεκινάει και η Corso Vannucci, ο κεντρικός εμπορικός δρόμος της πόλης, πέριξ του οποίου μπορεί κανείς να βρει ό,τι αγαπά η καρδιά του. Τριγυρίζοντας εντοπίσαμε μια εξαιρετικά ατμοσφαιρική trattoria και μετά φόβου θεού πήγαμε να ρίξουμε μια ματιά στον αναρτημένο τιμοκατάλογο. Έκπληξη! Καμία σχέση με τις άλλες ιταλικές πόλεις που είχαν προηγηθεί.
Η Περούτζια, βλέπετε, είναι φοιτητούπολη. Εδώ βρίσκεται ένα από τα αρχαιότερα πανεπιστήμια του κόσμου, το Università degli studi di Perugia, αλλά και το περίφημο Università degli Stranieri di Perugia, όπου φοιτούν φοιτητές από 86 διαφορετικές χώρες.
Επόμενη έκπληξη ήταν το ετρουσκικό πηγάδι στην Piazza Danti, μάρτυρας και αυτό της αρχαίας κληρονομιάς της πόλης, μαζί με τα κομμάτια της οχύρωσής της που έχουν σωθεί. Το πηγάδι χρονολογείται στο δεύτερο μισό του 3ου αιώνα π.Χ., έχει βάθος 37 μέτρα και είναι ένα εκπληκτικό κατόρθωμα της μηχανικής της εποχής.
Ένα στενό, υγρό, μεσαιωνικό μονοπάτι οδηγεί βαθιά στο πηγάδι, όπου μπορείτε να περπατήσετε σε έναν σύγχρονο γυάλινο διάδρομο και να βγάλετε φωτογραφίες πάνω από το νερό, που ναι, δεν έχει στεγνώσει ακόμα.
Εντυπωσιακό είναι και ό,τι έχει απομείνει από την περίφημη Ρόκκα Παολίνα, το φρούριο που κατασκεύασε ως σύμβολο της ποντιφικής εξουσίας ο Πάπας Παύλος Γ', μεταξύ του 1540 και του 1543.
Το φρούριο, που θεμελιώθηκε πάνω σε προϋπάρχοντα κτίσματα, μπορεί να έχει κατεδαφιστεί, τα υπόγειά του όμως είναι σήμερα επισκέψιμα και μπορεί κανείς, παίρνοντας τις κυλιόμενες από τη στάση του λεωφορείου, να δει από κοντά την ετρουσκική ακρόπολη ή να παρακολουθήσει κάποια από τις εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται στον ξεχωριστό αυτό χώρο.
Η Περούτζια είναι μια πόλη που αξίζει να τη ζήσετε μερικές μέρες χαλαρά, χωρίς πρόγραμμα. Εξερευνήστε τα γραφικά σοκάκια, ανεβείτε και κατεβείτε τον λόφο, πιείτε ένα aperitivo, φάτε παγωτό και σοκολάτες, πολλές σοκολάτες.
Η πόλη, που κάθε Οκτώβριο φιλοξενεί το φεστιβάλ Eurochocolate, φημίζεται για τις σοκολάτες της, ενώ εδώ έχει την έδρα της από το 1907 η Perugina, η εταιρεία που παράγει τα γνωστά και στην Ελλάδα σοκολατάκια Baci.
Αν πάλι αγαπάτε την τζαζ, οργανώστε το ταξίδι σας άμεσα, καθώς τον Ιούλιο πραγματοποιείται το Umbria Jazz, ένα από τα καλύτερα φεστιβάλ τζαζ στον κόσμο.
Σκοπεύαμε να πάμε και στη λίμνη Τρασιμένη, που παντού διαβάζαμε ότι είναι πανέμορφη, αν και εγώ ήθελα να τη δω από κοντά επειδή η νικηφόρα μάχη που έδωσε εκεί ο Αννίβας ήταν στην ύλη των λατινικών, όταν έδινα Πανελλήνιες.
Τελικά η γοητεία της Περούτζια κατατρόπωσε τις μαθητικές μου αναμνήσεις και φτάσαμε μόνο μέχρι τη Ντερούτα, το χωριό που είναι γνωστό για τα πολύχρωμα κεραμικά του, τα οποία εδώ και αιώνες κατασκευάζονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Τα σπίτια του χωριού, όπως και τα δημόσια κτίρια, είναι καταστόλιστα, αν όμως σκέφτεστε να κάνετε αγορές, ετοιμαστείτε να βάλετε βαθιά το χέρι στην τσέπη. Ή ψωνίστε στην Περούτζια, τα πουλάνε φθηνότερα.
Από τη βάση μας πεταχτήκαμε να δούμε, τουλάχιστον, την Ασίζη, διάσημη για τον περίφημο Άγιο Φραγκίσκο της αλλά και την μεσαιωνική ομορφιά της. Ο άγιος που νοιάστηκε για τους φτωχούς και περιφρόνησε τον πλούτο κυκλοφορούσε με έναν χιτώνα δεμένο με σκοινί, ενδυμασία που ακολουθούν μέχρι σήμερα οι μοναχοί του τάγματος που εκείνος ίδρυσε το 1208.
Στη διπλή Βασιλική εκκλησία του Αγίου Φραγκίσκου βρίσκονται οι νωπογραφίες του Τζιότο και του Τσιμαμπούε και ο τάφος του μοναχού, η φιγούρα του, ωστόσο, κυριαρχεί σε κάθε γωνιά της πόλης. Αγαλματάκια με τον άγιο σε όποια πόζα μπορείτε –ή δεν μπορείτε– να φανταστείτε, πωλούνται παντού στα γραφικά δρομάκια, ενώ τον δοκιμάσαμε και ως μπισκότο!
Αν έχετε χρόνο, αξίζει να ανεβείτε στο Rocca Maggiore, το επιβλητικό Κάστρο της Ασίζης, έργο του 1316, για να δείτε από ψηλά όχι μόνο την πόλη αλλά και την Ούμπρια να ξεδιπλώνει τα θέλγητρά της. Όταν αντικρίσετε το μαγευτικό θέαμα είναι σίγουρο ότι θα αποφασίσετε να επισκεφθείτε την περιοχή ξανά.
Εξάλλου, όπως είπε ο Τάσος, είναι τόσο κοντά στην Ανκόνα που μπορεί κανείς να πάει ακόμα και με παπί. Που λέει ο λόγος.
